De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

Zijn laatste wensch.

‘Geen luid geklaag klinke om mijn stervenssponde,
Geen lange weelde-lijkstoet volg' mijn baar,
Geen weidsche mode-woordenpraal verkonde
Bij 't graf mijn heilgendeugd en breede schaar
Van heldendaden: mijn in schijn rijk leven.
Weg, weg dat àl! Wat kan mij, zondig mensch,
Die eerkrans baten? Wilt alleenlijk geven,
O vrienden - dìt, dìt is mijn laatste wensch -
Rust aan mijn ziel door uwe smeekgebeden.’

*_**

Dùs sprak eens één, in 's werelds oog zoo groot,
Zoo klein in 't zijn', in 't licht der eeuwigheden
Z'n glorie ziend' bij naderenden dood.

M. d. B.