De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Dankbaarheid.

‘MIJN NOTE ROLT TE LAAG.’
(Vondel: Brieven der HH. Maagden-Martelaressen. Opdracht aan de H. Maagd.)

Hoe zal ik U mijn dankbaarheid bewijzen
Voor al het goede, dat Ge mij gejond
Hebt, hooge Vrouw, sinds dat mijn stamelmond
Uw milde moederminne leerde prijzen?
Wat al een schatten zijn tot mij gekomen
Van zielevrede en blijheid van gemoed!
Gedoog, dat ik U nogmaals vall' te voet
En, schoon onwaardig, kus Uw kleederzoomen.
Maria, zoeter is Uw naam dan honing
Voor hem, die, dorst verduurt in ballingschap;
Hoe zalig moeten zijn, die op de trap
Van Uwen troon U dienen in Uw woning!
Wanneer ik aan U denk, verduistert de aarde
En hare weelde slinkt, te bleek en hol;
Dan loopt en stroomt mijn ziel tot boven vol
Van reine vreugde. Niemand kent de waarde
Van Uwe liefde, dan die ze gevonden
En genoten heeft en immer door geniet
En ook de zegkracht zijner tonge schiet
Te kort. O, dat de Seraphijnen konden
Mij leenen eens de taal, U toegezongen,
Toen zij U zagen, schooner dan den schijn
Der maan, opvaren uit de zandwoestijn
Ten Oosten en verwonderd zich verdrongen
Op 't lichtend pad van Uwe gloriesporen,
Terwijl Gij hooger, hooger steegt tot bij den troon
Van God en zeteldet naast Uwen Zoon
En ver beneden U liet hunne koren!
O Koningin, mijn zwakke stem blijft steken;
Te hoog zit Gij getroond in 't licht en ik
Te diep in 't donker! Uw gelaat verkwikk’
Mij met zijn stralen, vóór ik val bezweken
Van onmacht! Uw genade mij slechts gunne
Volledig uit te zeggen mijn gevoel
Van dankbaarheid! Mijn lippen zijn te koel,
Helaas! mijn toon te laag om het te kunnen.

Dr. A. Smoor.