De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Bij de Platen.

Het Kensington-paleis in zijn besten tijd. -

Een der beroemdste gebouwen van Engeland is het koninklijke lustslot te Kensington, vroeger een zelfstandig marktvlek in 't Engelsche graafschap Middlesex. Het is een aantrekkingspunt voor de Londenaars, ook voor hen, die in de geschiedenis van het paleis niet verder doordringen dan tot den dag, dat koningin Victoria er het levenslicht aanschouwde; geen wonder, het heeft een rijk park van drie Engelsche mijlen gaans. Den aanleg van dat park danken de Engelschen voornamelijk aan koningin Carolina, de gemalin van George II (1683-1760), welke onze plaat voorstelt, aan den arm van haar koninklijken gemaal de genoodigden op haar tuin-partij den zeldzame bloemenen planten-keur toonende, welke zij, hartstochtelijk liefhebster van tuinbouw-kunde als zij was, kweekte in een zeldzaam fraai en doelmatig ingerichte oranjerie. Wat een zonnig zuiderlicht valt er door de groote, bijna geheel glazen wanden der oranjerie, en wat een prachtig effect maakt het op al de koninklijke schitterende weelde van die tusschen zeldzame bloemen ruischend-slepende feest-gewaden en kleurige kostuums. 't Was waarlijk het Kensington-paleis op zijn schitterendst.

Verstoppertje. -

Aardig, dat huiselijk tooneeltje: dat spel van drie leeftijden, van drie generaties: kind, moeder en grootmoeder.

Moedertje kan het niet laten, wel honderdmaal per dag moet ze met 't kleintje verstoppertje spelen achter grootmoeders rug en elken keer weer vindt ze de lachgilletjes van het zoekstertje haar liefste muziek, het vogellied van haar tweede lente. Grootmoeder kent het al zoo lang, dat blijde moeder-gevoel, en 't is ook al betrekkelijk lang geleden, dat het als 't ware weer vol jeugd herleefde bij de geboorte van haar eerste kleinkind, maar toch.... na lente en zomer komt onverbiddelijk herfst met zijn gedachten aan den toekomstigen winter en met zijn ernstig herinneren aan wel en wee van het verleden. Grootmoeder kan wel eens soezerig kijken: geen wonder, je verliest je zelve in het bepeinzen van zóó lang een tijd; van toen zij zelve met de jonge moeder op onze plaat, toen kind, verstoppertje speelde tot nu.... maar toch, haar ernst is óók vreugde, dankbare vreugde en erkentelijkheid jegens Hem, Die, bij alle lief en leed, het leven toch zoo heerlijk doet zijn: van alle leeftijden en generaties, naar ieders aard en lust.