De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Van éen bloed.
(Vervolg.)

Anna was naar binnen gegaan en de oude Hermann en zijn zoon volgden haar. Maar bij de deur bleef de oude plotseling staan en fluisterde: ‘Hendrik! Het is uw broeder.’

‘Wie?’ vroeg de zoon.

‘De hoofdman, wien Hubert het kruisje teruggaf. - O Hendrik, Hendrik! - Dat kruisje is van uw moeder afkomstig - neen, ga morgen niet in het woud - er gebeurt stellig een ongeluk.’

Hendrik wist niet, wat te zeggen of wat te doen. Gaarne zou hij 's vaders raad gevolgd hebben en toch!

‘Neen,’ sprak hij, ‘ik kan niet, vader. Ik mag niet thuis blijven.’ Toen riep hij vol smart uit: ‘Schrikkelijk! schrikkelijk! Mijn eigen broeder een roover. Ach, God, wellicht een moordenaar!’

Niemand sprak meer een woord; stil en treurig kroop de avond voorbij. Maar toen allen reeds te bed lagen, knielde de jonge jachtopzichter in de woonkamer voor het kruisbeeld neer en bad: ‘O, Gij, gekruiste Heiland! Als deze mijn broeder is, dan wil ik mij opofferen voor het heil zijner ziel. Zorg slechts voor mijn arme vrouw, voor mijn kind en voor mijn ongelukkigen vader.’

Langen tijd lag hij daar geknield - daar boven aan den blauwen hemel glansden vredig en troostend millioenen sterren.

Den volgenden morgen verscheen de oude jachtopzichter niet onder de zijnen en toen men hem eindelijk, na geruimen tijd overal rondgezocht te hebben, vond, lag hij met gebonden handen en voeten in het bosch. Naast hem lag een musket en Huberts jachtmes, alsmede een strook papier, waarop de woorden stonden: ‘De hoofdman der wilddieven zendt den jager deze wapens, ter vergoeding van het verlies, gisteren geleden.’ - Hendrik wilde iets naders omtrent de gebeurtenissen van dien nacht van zijn vader vernemen, maar kreeg geen antwoord op zijn vragen. Hoogstwaarschijnlijk was de grijsaard het woud ingegaan om den vermeenden zoon te zoeken en had toen de wilddieven getroffen, die de wapens naar de opzichterswoning zouden brengen, en hem mishandelden.

De graaf was ondertusschen aangekomen en zag met welgevallen, dat reeds maatregelen getroffen waren om de roovers met gunstig gevolg na te zetten. Alle houtvesters en jagers waren opgeroepen, en bovendien hadden vele gewapende boeren zich bij de opzichterswoning verzameld. Tegen het invallen der duisternis zouden allen van verschillende kanten naar de legerplaats der wildstroopers oprukken, de plek omsingelen en dan op een gegeven teeken den aanval wagen.

In de woning zelf heerschte den geheelen dag een zwaarmoedigheid, alsof een groot ongeluk dreigde. In Anna's oogen zag men voortdurend tranen en somwijlen, als zij alleen was of in de onschuldige oogen der kleinen blikte, kon zij zich niet meer bedwingen. Zij snikte dan hoorbaar en liet haar tranen den vrijen loop. De grootvader sprak dien dag geen woord, maar liep onder de eiken, welke het huis omringden, op en neer, meestal den rozenkrans biddende. Alleen Hendrik was vol moed; de gedachte aan zijn offer van den voorgaanden nacht troostte hem en God verleende hem sterkte en wilskracht.

De zon was gaan dalen en zond haar stralen meer uit de diepte en met telkens rooder tint door de groene bladeren van het groote woud. Hubert had de woning verlaten en zich langs geheime paden naar de legerplaats der lansknechten begeven, want hij brandde van begeerte, zijn schande uit te wisschen. De opzichter was tegen den namiddag met den graaf naar het dorp vertrokken om de laatste beschikkingen voor de overrompeling te treffen. Zij keerden thans terug en haalden de wapens. Voor het huis troffen zij den ouden jachtopzichter en de graaf wisselde enkele vriendelijke woorden met den grijsaard. Toen traden zij de woning binnen, waar Anna naast de wieg van het sluimerende kind lag.

‘Leef gelukkig, Anna,’ zei Hubert en ging naar zijn vrouw, die bij deze woorden begon te sidderen en hevig snikte.

[p. 363]

‘Kom, ween niet,’ sprak de opzichter, ‘verkeer ik dan heden in grooter gevaar dan vroeger? De wilddieven zijn immers al een tijdlang in het woud! - Ik kom weer terug; bid voor mij en maak mij het afscheid niet moeilijk; het is immers zoo erg niet!’

Bij deze woorden omarmde hij haar teeder en drukte haar aan zijn borst. Maar de vrouw bleef weenen. Haar tranen vloeiden maar aldoor en vielen op de hand van den krachtigen man.

Het werd den graaf bij dit tooneel vreemd te moede. ‘Ik breng u den opzichter terug,’ zei hij, ‘en sta met mijn leven voor hem in.’

‘Beloof niets, edele heer!’ antwoordde Anna.

‘Wees getroost,’ zei de graaf. ‘Doe, zooals uw man gezegd heeft, en bid voor ons allen!’

De opzichter maakte zich uit de omarming los en ging naar de wieg van het slapend kindje. Een innige, warme kus, een kruisteeken met wijwater; nog eenmaal blikte hij naar de dierbare kleine, en dan liep hij op de deur toe. De graaf en de oude Hermann volgden hem en Anna wilde eveneens haar man begeleiden. Maar zonder zich om te keeren, zei hij tot haar:

‘Blijf bij het kind! Ik geloof, dat het wakker geworden is, toen ik het kuste.’

Zij gehoorzaamde.

Daarbuiten reikte de opzichter zijn vader de hand én zei: ‘Vader, troost Anna!’ - De grijsaard antwoordde: ‘God zal troosten,’ en keerde in de woning terug.

Het was een treurig afscheid....

Zoo stapten dan die beide mannen, de graaf en zijn jachtopzichter het woud in; zij droegen de buks in den arm en aan de zijde den jachthoorn en het blanke jachtmes.

Zwijgend liepen zij langs het smalle woudpad, dat tusschen de hooge eiken door, al dieper en dieper het bosch invoerde. Slechts hier en daar bemerkten zij tusschen het loof een kleine opening, waardoor de lucht zichtbaar werd; zij was donkerblauw met een rozeroode schemering, van de ondergaande zon. - Allengs werd het donkerder in het woud en toen de wandelaars bij de weide kwamen, waar Hubert den vorigen dag den hoofdman getroffen had, was het volkomen duister geworden. Alvorens het bosch te verlaten, bleef de jachtopzichter staan en zei op fluisterenden toon tot den graaf:

‘Thans moeten wij voorzichtig zijn. Wacht een oogenblik, heer graaf; ik sluip langs den rand tusschen de boomstammen door; iets verder is laag kreupelhout, daar ga ik onhoorbaar naar de andere zijde en wil zien of wij op de juiste plek aangekomen zijn - daarna kunt u mij volgen.’

Hendrik ging en de graaf bleef alleen wachten. Alles in het rond lag in diepe rust. De dennen ruischten eentonig en toch zoo ernstig en plechtig als de kerkmuziek bij een begrafenis.

De natuur is schoon en heerlijk in haar duizendvoudige, eeuwige wisseling; als slechts de menschen in hun borst niet altijd booze hartstochten koesterden!....

Een kwartier uurs was voorbijgegaan, toen de jachtopzichter haastig over de weide kwam aanzetten.

‘Hebt gij niets ontdekt?’ vroeg de graaf hem.

‘Geen wilddief,’ was het antwoord. ‘En toch is er iemand in de nabijheid, dien ik niet ken. Het is een lange, magere man, met een slappen hoed op het hoofd. Ik zag hem eerst in het kreupelhout en vandaar vergezelde hij mij en hief telkens dreigend de hand in de hoogte. Ik vroeg hem, wat hij verlangde, maar kreeg geen antwoord.... Kijk, daar is hij weer,’ riep de jachtopzichter plotseling opgewonden uit, terwijl hij met den vinger naar de andere zijde wees.

‘Ik zie niets,’ zei de graaf. ‘Gij zijt overspannen. Het is bepaald verbeelding!’

‘Neen, neen! Het is een man met een slappen hoed! Het is net of hij een ongeluk wil verhoeden,’ antwoordde Hendrik.

‘Zullen wij verder gaan?’ vroeg de graaf.

‘Wij moeten; de anderen wachten op ons,’ zei de jachtopzichter. ‘Vooruit, in Gods Naam, vooruit!’

‘Kom, laten wij den rozenkrans voor de geloovige zielen bidden!’ sprak de graaf.

Beide mannen namen den rozenkrans, maakten een kruis en liepen biddend verder.

V.
Woud en woudbewoners.

Er brandde een vuur in het bosch. Het brandde op de plaats, waar het vlakke terrein ophield en de heuvels begonnen. De vlammen werden door een hooge rots als met een dak gedekt, die verhinderde, dat het licht naar alle zijden zichtbaar werd; zware, knoestige eiken omgaven in een engen kring de open plek en verhinderden tevens de doorstraling van het licht. Wilde, gebaarde mannen zaten om het vuur en waren druk met elkander in gesprek. Aan twee zijden van het vuur waren schragen geplaatst, waarover een der gezellen een machtig groot stuk wildbraad roosterde. Op den bodem lag een vaatje wijn, een dienstmaagd schonk daaruit de kannen vol en reikte ze in het rond.

Het was een zeldzame groep: enkelen droegen een boerenkiel, anderen hadden gescheurde Spaansche mantels over den schouder hangen weer anderen droegen een lederen wambuis.

Samen schatte de jager hun aantal op twintig man, van wie wij bereids twee hebben leeren kennen. De hoofdman zat in het midden en leunde met den arm op een verroest pantser, dat aan zijn zijde lag. De roodharige zat iets verderaf onder een eik en terwijl de wapens van de anderen aan de boomen hingen of in rotten stonden, hield hij alleen het geweer in den arm.

‘Is het hert nog niet geroosterd, Pancraas?’ riep een hunner tot den kok.

‘Geduld, geduld! Lesch intusschen uw dorst,’ antwoordde de gevraagde.

‘Hij heeft gelijk,’ sprak een derde. ‘Jammer van de prachtige dieren, welke wij hier achterlaten. Nu kunnen de papen en hoogedele heeren de maag daarmee overladen!’

‘En dubbel jammer, omdat het geschiedt uit angst voor een onnoozelen jager - of wel wijl men kruit en lood nutteloos verbruikt,’ viel een ander in.

Barthold wierp een woedenden blik op den spreker en het gesprek was een oogenblik gestoord.

‘Is het dan stellig waar, dat wij morgen het woud verlaten?’ begon een hunner opnieuw, terwijl hij zijn luitenant den beker overreikte.

‘Morgen!’ luidde het korte antwoord.

‘Ik ben het hier ook hartelijk moe,’ sprak een der gezellen; ‘ik zou mij liever laten aanwerven. Dat er toch eens een oorlog uitbrak! Soldatenbrood is eerlijk brood!’

‘En hertenvleesch goed vleesch,’ schreeuwde de kok van over het vuur. ‘Wie arbeidt mag eten; wij hebben gewerkt voor het heilige Roomsche rijk en daar zij ons dezen arbeid verbieden, moeten ze ons ten minste voedsel gunnen.’

‘Daridarom daridarom;

Wij kennen geene zorgen

Voor 't heilig Duitsche rijk!

En vallen wij ook morgen,

Dat is ons al gelijk!’

zong de roodharige en de anderen zongen mee, dat het wild door de nachtelijke stilte weerklonk. Alleen de kapitein zweeg. Eerst toen de gezellen geëindigd hadden, riep hij toornig uit: ‘Dat lied hebt ge ook niet bij Pappenheim geleerd, Barthold!’

‘Maar gij bij den Oxenstiern,’ gaf de soldaat brutaal ten antwoord.

Een gloeiend rood bedekte het gelaat van den hoofdman. ‘Dan zou ik mogen zingen,’ schreeuwde hij heftig. ‘Ik brak mijn eed niet en streed destijds tegen mijn vaderland, omdat ik van kindsbeen af bij de Zweden was.’

Barthold wilde antwoorden, maar een der wilddieven was opgesprongen en stiet hem tegen den rug, zeggende: ‘Heda! roode vos! Heb respect voor je luitenant.’ De stoot was zoo heftig geweest, dat Barthold achterover van zijn zitplaats in het gras viel.

Het hert was geroosterd en Pancraas lei het op een steen te midden der groep. De soldeniers grepen naar hun mes en sneden stukken van het vleesch af. Barthold had zich opgericht en volgde het voorbeeld der anderen; toen verwijderde hij zich brommend naar zijn vorige plaats.

(Slot volgt.)

J. Meijer.