De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Bij de Platen.

Visschersweduwe. -

Zoo'n treur-tooneel aan 't strand, - de grootste dichter geeft het niet met woorden weer, althans niet zoo roerend tragisch als een meester met het penseel.

Neen, dát is een droefheid, zoo wijd als de zee zelve, en diep als haar verraderlijke afgrond.

Hoe ligt ze daar weer rustig te ruischen de wijde watervlakte, maar welk een smart bruist in het hart van die lieve weduwe-moeder!

Grootvader helpt haar oudste - hij moet nu wat verdienen, de arme wees, en 't is zelf nog zoo'n dreumes! - bij het boeten der netten. Zie hoe die droeve moederoogen rusten op dat hulpelooze en van niets wetende wicht: 't is de laatste schat, dien zij van den dierbaren verdronkene heeft. Zie die smart op dat verweerde, oude zeemansgezicht bij den aanblik er van, zie den armen jongen, hoe hij zijn moeder aan staat te kijken!

Napoleon en de oude garde. -

Een aangrijpend historisch oogenblik: 7 uur namiddag, 18 Juni 1815! Op het slagveld te Waterloo, dat straks zal bezaaid liggen met vijftig duizend lijken, waarvan meer dan drie vijfden Franschen, is Napoleon, wanhopend maar niet radeloos, gedwongen zijn beroemde oude garde in het vuur te jagen, zijn oude garde, het keurkorps van beproefden, dat hij altijd tot het laatst in reserve hield.

Van halfvier af hebben de Pruisen wel den rechtervleugel van het Fransche leger bevochten, maar Napoleon kan niet gelooven. dat Blücher's troepen al weer slagvaardig zijn. Doch als het gevecht aan dien kant voortdurend heeter wordt, stuurt Napoleon er zijn jonge garde heen. Door de Franschen zoowel als door de verbondenen wordt allerwegen gestreden met moed en doodsverachting. 't Is zeven uur geworden. Nu komt het er op aan de Britsche troepen te vernietigen, vóór de Pruisen zich bij Wellington aansluiten. Napoleon zal zelf den hoofdslag aanvoeren, zijn beste helden moeten mee. Al zouden al zijn troepen gesneuveld zijn, zoolang Napoleon's Oude Garde niet is slaags geweest, kan er geen triomf geroepen zelfs niet door de ontzettendste overmacht. ‘De oude garde sterft, maar geeft zich niet over’, davert haar parool in een storm van strijdlustige kreten en ze gaan, ter zege of ter dood! Zie ze marcheeren, de prachtige, stoere kerels in hun fraaie uitrusting! Wellington's manschappen bieden weerstand aan den eersten aanval, maar bezwijken zullen ze, als de Pruisen niet komen; ze houden het alléén niet uit tegen den Franschen leeuwenmoed, die vreeselijk hun rijen dunt. Maar de Pruisen zijn op het wanhopendste oogenblik daar, eenige minuten later, en 't was onherroepelijk te laat geweest. De Pruisen en de Britten, wier moed herleeft, brengen een bloedige paniek onder het Fransche leger, dat op de vlucht slaat in stormende vaart naar Belle-Alliance. Slechts vier garde-bataillons houden nog stand. Napoleon rent op zijn trouwen aan, hij wil met hen sneuvelen, - doch maarschalk Soult grijpt zijn paard bij den teugel en dwingt met geweld Napoleon den wissen dood te ontrennen. Om 9 uur 's avonds is de laatste tegenstand der Franschen gebroken, en gaat Napoleon's gloriezon onder in 't bloedigst avondrood, dat Europa ooit aan de kimmen gezien heeft.

PATER W.P.A. WEYERS,
Dominicaan te Utrecht, Ridder in de Orde van Oranje Nassau.