De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Prinsesje,
door
Daniella.
(Vervolg.)

Wat was de tooverfee gauw gekleed geweest! O, vermakelijk! Zij hadden zoo met z'n drietjes zitten lachen. In 't rijtuig was moeder Van Drommen ernstig geworden, zij voelde het heele gewicht van peettante en of haar dàt benauwde of het masker, dat ze zeker in geen vijf en dertig jaren meer gedragen had, een feit was het, dat ze het warmpjes had op dien kouden winteravond!

Prinsesje wist niet, of ze het koud of warm had, of ze waakte of droomde! Angstig klopte haar hartje, zou ze wel dansen? Zij kende niemand en dan dacht ze verschrikt, dat ze toch niet graag den geheelen avond zou blijven zitten: het moest zoo prettig zijn, zoo rond te zweven op de maat der muziek.

Daar trad ze de zaal binnen, aan de hand der tooverfee.... O, dien aanblik zou ze nooit vergeten: de mooie, groote danszaal, zoo schitterend verlicht en zoo kwistig versierd, en al die mooie kostuums met hier en daar eenige keurige uniformen er tusschen, de eenige niet-gemaskerden. Anders overal meest zwarte maskers, die niets van het gezicht lieten zien dan de oogen. Zij had zoo'n beetje het gevoel gekregen of ze zich aan tantes rokken wilde vasthouden, maar ook maar een oogenblikje, want toen was er een prins met een baret met witte veeren gekomen en had haar meegenomen op de maat van een heerlijken wals. Moedertje, met een fiche onder de tong, om de stem te veranderen - zoo echt! - had nog even gezegd:

‘Verraad je niet, je bent prinses Ilse en je woont op Ilsenstein, zullen we met Heine zeggen.’

Het had maar een oogenblikje geduurd, dat ze zich vreemd gevoelde, toen was ze thuis. Wat ging dat gemakkelijk! Haar balboekje was al zwart van alle namen! Daar ineens stond petemoei naast haar en hoorde zij haar zeggen: ‘Neen, neen, om twaalf uur vertrekt asschepoester.’ Tante had dit gezegd tegen een als Mephisto gekleed heer, die een van de laatste dansen vroeg. ‘Als dat waar is,’ zei een haar welbekende stem, ‘dan zal ik den duivel te slim af zijn en den souper-dans vragen,’ en zich tot haar overbuigend: ‘Schoone prinses, u ziet, gemaskerd ben ik niet, mag ik mij dus voorstellen en den souper-dans van u hebben? Die duivel hier naast u heeft misschien dezelfde bedoeling, maar doe het niet, prinses, vertrouw hem niet!’ En zij had hem haar balboekje toegestoken, lachend tegen den Mephisto zeggende: ‘Ik durf niet.’ ‘Kom, een klein dansje dan, heb medelijden met zoo'n armen duivel!’ En hij had zijn naam nog ergens tusschen gezet. ‘Nou, petemoei,’ zei de zwarte bewoner der onderwereld, ‘ik draai Lafontaine's versje om en zeg: Als je petekind haar veertjes even mooi zijn als haar stem.... de rest weet je.’ Moedertjes antwoord ging verloren, gelukkig voor den brutalen zwarte.

Geen oogenblik had Prinsesje meer vrij voor haar geleidster. Maar telkens als ze opkeek, zag ze de kleine, ronde figuur van haar gastvrouw omgeven door nieuwsgierigen, die allen graag wat van de tooverfee wilden weten en zij, op de hoogte van alle toestanden, stond iedereen te woord, geestig, pittig, zonder iemand te kwetsen of leed te doen. Men giste en giste, maar kwam niet achter de waarheid. Niemand kon zeggen of het burgerlijke menschje oud of jong was, want haar witte haren waren zorgvuldig verborgen. Ook kon niemand haar bewegen, al was het dan ook maar één toertje, te dansen. Gerard had zijn best gedaan een dansje van haar te krijgen, maar eveneens nul op het rekest gekregen.

‘Neen, jungske, maar ik ken oe eel goed,’ had ze op plat Noordbrabantsch, dat ze nooit sprak, tegen hem gezegd en verschillende guitenstreken uit zijn jongensjaren had ze hem in herinnering gebracht. ‘Itte gij nog wel eens de confituren van de taart as oe moeder visite krijgt?’ vroeg ze hem en verkneukelde zich er in, dat hij iedereen opnoemde uit zijn intieme omgeving, maar geen oogenblik aan zijn oude moedertje dacht. ‘Goa de gai nou maor weg, jungske, want ik zie oe af dà ge zegge wilt, da ge gaot dansen mit me petekind. Zorg da ge strak op oewe tijd zijt, zulde? Twelf our precies, anders verliest 't kind een van der muilkes, da witte wel, é?’

In een gezellig hoekje, heel tusschen groene planten, had Gerard Prinsesje een heerlijke lage sopha aangewezen en had tegenover haar plaats genomen. Op een lief Roodkapje wijzend, dat juist voorbijging, zei hij schertsend: ‘Een van uwe collega's uit het sprookjesrijk. Ook Sneeuwwitje en Blauwbaard zijn vertegenwoordigd. Ik merk, dat ik die tooverwereld nog niet ontgroeid ben en verheug mij daar buitengewoon over. 't Is een heerlijke wereld. Eens heb ik me veel daarin bewogen. Ik was zelfs heel goed thuis in het tooverpaleis eener schoone prinses onder de golven der zee. Alles schitterde daar van goud en edelgesteenten, maar de schoonheid van de prinses, die het kasteel bewoonde, was natuurlijk zoo groot, dat èn goud èn edelgesteenten haast niet meer geteld werden en alleen dienden als een fraaie omlijsting der vorstelijke gebiedster. Dáár hield geen ondoordringbaar masker....’

‘Mogelijk was u daar dan nooit op een bal masqué? Maar ik stel belang in uw tooverpaleis, als ik straks weer teruggekeerd zal zijn als nederige asschepoester, dan wil ik mijn zusters verhalen van die wonderbare dingen. Ik ben éen en al oor, toe, vertelt u mij, hoe kwam u daar zoo beneden, was er een vriendelijke dolfijn, die u, op zijn rug gezeten, daar bracht?’

‘Een dolfijn! Neen, prinses, met die lui heb ik, voor zoover ik weet, nooit kennis gemaakt. Wie mij daar bracht? Ik daalde naar dat tooverpaleis aan de hand van een heel klein meisje en, het mag u vreemd voorkomen, geen vertelling, geen boek heeft me ooit zóó geboeid en doen medeleven als de sprookjes-verhalen van die lieve kleine. Het was een sprookjes-kind, mijn kleine Bettie.’

Als in gedachten aan het verledene verdiept, merkte hij niet, dat er een glans van vreugde in de blauwe kijkers van Prinsesje verscheen. Hoe rustig voelde

[p. 343]

deze zich, nu het masker den blos verborg, dien ze haar wangen voelde kleuren.

‘En leeft uw vriendinnetje nog altoos in die sprookjeswereld of heeft ze de blauwe golven verlaten voor het meer grijsachtige, stoffige pad hier beneden?’

‘Ik zag haar in geen tien jaar terug. Er waren tijden, dat ik haar geheel vergeten was, dat het krijgsmansleven mij andere dingen vertelde dan sprookjes, maar van avond voel ik mij weer in de stemming komen en als straf voor mijn vergetelheid heb ik mij voorgenomen mijn feeënkind op te zoeken, al moest ik haar ook in de blauwe diepte gaan zoeken. De herinnering aan gelukkige, zorgelooze tijden is machtiger dan men denkt, geesten, die zich niet laten verdrijven, maar telkens terugkeeren, dan langer, dan korter, dan duidelijker, dan minder duidelijk....’

‘Wel, mijn jongen, hoe was het bal, heb je pret gehad? Werd er aardig geïntrigeerd?’

‘Ze hebben me leelijk te pakken gehad, moeder, je hebt zeker op het een of andere koffiekransje - of doe je daar niet aan? - mijn doopceel gelicht en, ik moet zeggen, met succes. Alles wat ik alzoo uitgevoerd heb is mij gisteren haarfijn terugverteld!’

‘Door wie?’ vroeg moeder Van Drommen, die zich uitstekend voor de domme hield.

‘Ja, door wie? Als ik dat eens wist! Stel je voor, moeder, een klein, dik tonnetje, of ze oud of jong was, weet ik niet, maar rap was ze zeker, vooral met den mond. Jammer genoeg waren geen van beiden te bewegen zich te demaskeeren. Petemoei at niet en de bekoorlijke prinses wist op een allerliefste manier eenige Sandwiches naar binnen te smokkelen, zonder meer te laten zien dan een mooi gevormd rose kinnetje. Iedereen brandt natuurlijk van nieuwsgierigheid om te weten wie ze waren.’

Nog nooit was mevrouw Van Drommen zoo aandachtig bezig geweest met het tellen van de naden van haar kous. Nu en dan liet ze een: ‘Ach, dat zal mevrouw zoo en zoo geweest zijn’ hooren. Maar de eene was te groot, de andere te slank en die, o, lang niet zoo aardig!

‘Dat meisje zal wel niet mooi geweest zijn, anders zou ze zich wel gedemaskeerd hebben!’

‘Niet mooi, moeder, nou ja, u hebt ze niet gezien. Ze moet mooi zijn: oogen als vergeet-mij-nieten, dik blond haar, eene lange, buigzame en toch niet te slanke gestalte; en oortjes, moeder, neen, rose schelpjes om op een étagère te leggen en dan dat sierlijke kopje, dat zoo fier op het zwanenhalsje gedragen werd, eenig, eenig! Jongen, tegen zoo iets ben ik niet bestand. Toe, moeder, geef me nog zoo'n lekker kopje thee.... U mag wel eens op de logeerkamer laten kijken, het krioelt er van de muizen. De sleutel was niet op de deur, anders had ik er Fok even ingestuurd. Ik hoorde ze ritselen.’

‘O, was de sleutel niet op de deur; ja, die springt telkens open, zoodat ik ze sluiten moet. Ik zal er naar laten kijken.... Wanneer komt Max logeeren en blijft hij een poosje?’ vroeg mevrouw Van Drommen, om Gerard van het onderwerp logeerkamer af te leiden.

‘Max komt Zondag, moeder; of hij minder aangename dingen in dienst heeft, of dat het wat anders is, weet ik niet, maar het is niet meer dezelfde vroolijke kerel van vroeger. Daarbij werkt hij als een paard. Hij blijft ook maar vier dagen, langer kan hij niet. Hij zit in Joost mag weten hoeveel “Pro Deo”-commissaris-schappen. 't Is of hij opzettelijk zijn tijd zoo bezet wil hebben, dat er niets overschiet.’

Nu hebt ge gehoord hoe het mogelijk was, dat Prinsesje Gerard gezien en gesproken had, en deze Prinsesje ook gesproken, maar niet gezien had.

‘Door storm en regen is hij gekomen,’ heet het in het oude liedje, zoo ook Gerard van Drommen op Lindenhof. Maar die domme jongen heeft zich met den datum vergist, en in plaats van het coupeetje aan den trein te vinden kan hij den weg te voet afleggen. Hij heeft wel een beetje spijt zijn plan ten uitvoer gebracht te hebben, want die weg door de vette Limburgsche klei, nu nat en kleverig, is niet alles. Daar begint hem zelfs ook nog een koude, ijzige sneeuw in het gezicht te jagen.... maar de tocht is eenmaal ondernomen en dus maar dapper voorwaarts.

Na een uur loopen ziet hij het oude buitengoed vóór zich, nu niet op zijn voordeeligst. Een roode schijn van het groote haardvuur valt door de vensters naar buiten en kleurt de sneeuw voor het huis met een rozige tint. ‘Ik heb zeker een verkeerden datum opgegeven,’ denkt hij, ‘maar ik zal het er toch maar op wagen,’ en hij gaat verder. Vuriger wordt de gloed daarbuiten. Dan opeens staat hij stil: wat hij daarbinnen ziet boeit zijn blik onweerstaanbaar! Naast den haard, in een grooten stoel, zit de oude generaal; wit als de sneeuw zijn zijn hoofdhaar en snor. De oude man is ingedommeld. Duidelijk kan Gerard door den helderen, rooden schijn alles onderscheiden, maar wat hem het meeste boeit is de heerlijke verschijning voor den haard. Voor een grooten, grijzen hond, die lang-uit op het haardkleed ligt, knielt op een voetkussen een slanke meisjesgestalte. Met de punt van haar lange vlecht gaat ze als plagend-liefkoozend langs het oor van den grooten viervoeter, die, telkens het oor bewegende, te lui is om op te kijken. Dan in eens, alsof ook hij heeft willen spelen en zich maar slapende hield, staat hij op en geeft het vrouwtje de twee groote voorpooten, haar schier omverwerpende. Want hij wil zijn lieve gebiedster óp de rose wang likken, zoodat zij het hoofdje terugtrekt en al spelende met hem worstelt. Eindelijk heeft de hond overwonnen en staat zegevierend voor haar, zich schuddende en met den halsband rammelend. Maar zij legt haar vingertje op den mond en wijst hem te gaan liggen: ‘Oom slaapt,’ schijnt ze te zeggen.

Buiten staat steeds nog Gerard bewegingloos te kijken naar dat wonderlieve tafereel daarbinnen. Behalve het uiterlijk aantrekkelijke van dat schilderijtje, dat elks aandacht zou trekken, is er voor hem iets meer in dien aanblik, die hem zoo onweerstaanbaar boeit, iets, dat komt uit zijn herinnering en uit zijn ziel. Hoe lang is het reeds geleden, dat hij voor eenzelfden haard met Prinsesje zat, terwijl ze hem sprookjesverhalen deed met haar lief, onschuldig kinderstemmetje.... en toch, het is hem als ware het niet zoo lang geleden, als ware het kort geleden nog gebeurd. Dat komt zeker, omdat het samenzijn met kleine Bettie een dieper indruk in hem achtergelaten heeft, dan hij zich bewust is geweest. Want luid spreekt nu de herinnering van vroeger.... Welk een bekoring gaat er van het tafereeltje daarbinnen voor hem uit.... maar is dat kleine Bettie wel, die mooie, lieve meisjesgestalte, kan dat het leelijke, jonge eendje van vroeger zijn? Hij ziet haar slank figuurtje, hij ziet haar goudblond haar.... precies zooals hij zich vroeger de blonde fee uit Bettie's eigen verhalen had voorgesteld.... zoo moet asschepoester er uit zien.... als ze geen masker draagt.... en plotseling gaat er een licht voor hem op, plotseling wordt het hem klaar en duidelijk: diezelfde gestalte, datzelfde haar zag hij kort geleden op het bal... dat was de asschepoester van het bal masqué! ‘Zij is het, ja, zij is het,’ klinkt het luid en zonder eenigen twijfel meer in zijn binnenste....

(Wordt vervolgd.)