De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Prinsesje,
door
Daniella.
(Vervolg.)

Eens op een avond dat Irène Max weer ontmoette bij mevrouw Lindhorst en deze een oogenblik de kamer verlaten had, zei ze: ‘Hoe meer ik uwe tante leer kennen, hoe liever ze mij wordt. Zou haar voet altoos over rozen gegaan zijn? Mij dunkt van wel, telkens die teleurstellingen, al die kleine plagerijen van het noodlot, ze verbitteren zoo: de engelen zijn goed, omdat ze gelukkig zijn. Men kan niet goed blijven zonder een beetje zonneschijn en vreugde.’

‘Maar de engelen zouden nooit engel gebleven zijn, als ze niet tegen den opstand waren geweest.... En zou er werkelijk wel één menschenleven zijn, waarin nooit het gelukzonnetje scheen? Ik geloof het niet. Zeker, dat zonnetje gaat nu en dan eens schuil achter een donkere wolk, die het geheel aan het gezicht onttrekt, maar wie steeds het oog omhoog weet te houden, ziet het weder verschijnen en dan verwarmen de stralen eens zoo heerlijk, schijnt het dubbel zoo liefelijk, omdat men het gemist heeft. Ik voor mij geloof, dat verdriet de ziel loutert, wanneer men er slechts aan denkt een blik in zich zelven te slaan en zich af te vragen: heb ik dat zonnetje niet zelf verdreven? In vreugde zou men misschien nooit tot die zelfkennis komen, zich nooit zelf eens aan de ooren trekken, en toch hebben de meesten van ons dat wel eens noodig.’

Irène had stil zitten luisteren en staarde nadenkend voor zich. Hoe trof haar de waarheid en de nobele zin uit deze eenvoudig uitgesproken woorden. Naast eerbied voor dat edele, dat ware in hem, bloeide er langzamerhand eene sympathie voor hem in haar op, die steeds zou toenemen. Zij spraken nooit over Gerard en toch - hoe dikwijls had die naam hun op de lippen gezweefd!

Het bleek, dat de zaken van den bankier Van Dalum nog erger in de war waren dan menigeen aanvankelijk gedacht had. Irène was meerderjarig verklaard op haar uitdrukkelijk verlangen en haar moeders erfdeel had zij opgeofferd, om den naam van haar vader te redden. Zij had dit niet gedaan zonder bitterheid. Nog steeds stond als een dreigend spook voor haar dat eene woord: ‘Armoede.’ Wat moest er van haar worden, waar was ze goed voor? Uitgaan, ontvangen en toiletmaken was, met een beetje pianospelen, het eenige wat zij kon. Zij had steeds bevolen, nooit gehoorzaamd. Nooit had zij haar best gedaan haar luimen en grillen te bedwingen en nu zou zij zich onvoorwaardelijk moeten schikken naar eene misschien lastige gebiedster. De overplaatsing van Max was afgekomen. Het had hem moeite gekost dit aan Irène te zeggen: hij wist, dat ze hem missen zou. En hij? O, hij bewonderde haar reeds zoo, dat meisje met al haar fouten, dat nooit trachtte zich zelve in een beter licht te stellen en dat nooit onvriendelijk was, als men haar op haar feilen attent maakte. Zij kon zich zelf nu en dan kinderlijk verheugen over hare vorderingen in geduld en zuinigheid - en vooral die zuinigheid was eene kunst, wier beoefening veel inspanning vorderde.

Mevrouw Lindhorst, kalmer en niet zoo jeugdig opgewonden als Max, moest ook bekennen, dat het onkruid wel welig getierd had, maar dat het goede koren toch nog op vele plaatsen niet verstikt was. Geheel alleen zijnde, had zij dikwijls gewenscht iemand bij zich te hebben, maar er was niemand in hare naaste omgeving, die zij had durven vragen haar eenzaam en stil leven te deelen. Het kwam nu meer dan eens bij haar op, Irène bij haar een thuis aan te bieden, tot zij iets anders zou vinden, een vroolijker omgeving. En eens, dat het jonge meisje haar hielp met het vervaardigen van kleertjes voor arme kinderen, nam tante de gelegenheid waar er over te spreken met Irène.

‘Wat zou ik je missen, als je wegging, liefje! Ik ben er zoo aan gewend geraakt, je jong, frisch gezichtje voor me te zien en nu we elkaar gevonden hebben, zou ik je zoo graag willen houden. Ik heb soms zulk een verlangen naar wat jongs om mij heen, het doet mij zoo weldadig aan - zou jij, althans tot je wat beters vindt, mijn dochtertje willen zijn? Je voor goed te vragen, dat durf ik niet.’

Een blos van vreugde was op Irène's wangen verschenen. Eerst kon zij niet antwoorden. Toen, als in een losbarsting van het overvolle gemoed, sloeg zij de armen om mevrouw Lindhorst's hals en tusschen een vloed van heerlijke tranen, zooals zij misschien nooit geschreid had, stamelde zij:

‘Wat bent u goed! O, zeg nog eens, dat u me missen zoudt! Zijn er dan toch menschen, die me liefhebben? Dat, dat is het waaraan ik behoefte heb, waar ik niet buiten kan, maar ik heb het nooit geweten in mijn marmeren paleis, dáár was alles koud en hard,’ en mevrouw Lindhorst tot zich trekkende op de canapé: ‘U zoudt mij niet durven vragen bij u te blijven? U vindt het te eenzaam, te stil voor mij? Maar gelooft u dan niet, kunt u niet begrijpen, dat ik u beschouw als een schutsengel, die de zilverwitte vleugelen heeft uitgebreid over mij, arm menschenkind? Wat schijnt me die levensweg aan uwe zijde heerlijk, ik de lichamelijke kracht om u te steunen, en u mijn goede geest, mijn leidster. Maar voor u is de taak het zwaarste, want ik voel het maar al te goed, hoe mijn luimen en grillen mij nog beheerschen: er dansen nog zooveel zwarte duiveltjes om mij heen, die mij telkens bij den neus hebben.’

Zoo werd er besloten, dat Irène voortaan de huisgenoote zou zijn van mevrouw Lindhorst. De oude dame had niet met Max over haar verlangen Irène bij zich te nemen willen spreken, voor zij haar zelf gepolst had. Zij wilde niet, dat er invloed op het jonge meisje uitgeoefend werd. Nu kon zij het hem vertellen en met een blosje van blijde opwinding op het gelaat, keek zij, in de veranda gezeten, verlangend uit of de vierkante figuur met het energieke, eerlijke gezicht van haar neef zich nog niet vertoonde. Hij kwam laat vandaag. Wat zou het toch stil worden, als zijn vroolijke lach niet meer zou klinken in haar woning! Gisterenavond had hij haar verteld, dat zijn overplaatsing afgekomen was. Tante had zoo gehoopt, dat er voorloopig niets van zou komen. Eindelijk kwam hij, het hek knarste, zij hoorde het kraken der kiezelsteentjes, daar knikte hij haar toe. Wat keek hij ernstig en, nog eens kijkende of die stoel zoo ook gemakkelijk voor hem stond, dicht bij den haren, als uitlokkende tot een vertrouwelijk gesprek, riep ze, vol innige genegenheid uit: ‘Zoo, mijn jongen, je bent laat!’

‘Verlangde u naar mij, tantetje? Dat mag ik hooren, dat zeggen de menschen niet alle dagen tegen mij. Wat zit u hier toch gezellig en mijn stoel zoo dicht bij den uwen, mijn sigaartje al gereed - 't is jammer, dat ik geen geheimen te verhandelen heb; ik geloof in zulk een omgeving, vol van dien heerlijken bloemengeur, met dat lekkere glaasje port voor me en dat lieve menschje naast me, zou ik mede-

[p. 335]

deelzaam worden. Ik vrees dat, als ik goed en wel zit, ik hier niet meer wegga. Kan ik blijven eten?’

‘Die vraag heb ik voorzien! Heerlijk, dat de rat zoo gemakkelijk in de val loopt. Ik vind het erg gezellig je hier te hebben en al tracht ik mij zelve nog zoo dikwijls voor te zingen, dat je eigenlijk een heele nare jongen bent, die moedwillig hier vandaan gaat, toch gelukt het mij niet boos te worden op mijn bolsterige kastanje. Maar weet je, je plaats dáár leeg te zien, dat zou mij erg zijn. Ik vind mij zelve nu niet zóó amusant, om graag altijd alleen te willen zijn. Raad eens, wie dat plaatsje in zal nemen?’

‘Tante, ik zie het aan uw neus, u hebt weer iets heel goeds gedaan. Ik wist, dat het komen zou: dat plaatsje zal voortaan ingenomen worden door Irène.’

En opstaande boog hij over 't kleine vrouwtje en gaf haar een hartelijken kus.

‘Dáár, dat is mijn dank. Waarom ben u toch zoovéél vóór mij op de wereld gekomen? Wist ge dan niet, dat er eens een Max Verbrugge zou komen die zoo'n vrouw moest hebben?’

*_**

‘De engeltjes schudden hun bedjes op, ziet u dat wel, juffrouw Bettie? Dat treft onze gast niet!’

‘Wie weet of morgen niet alles vastgevroren is, Jan, en wat is het huis dan mooi en vriendelijk, als de lieve zon alles met diamantpoeder bestrooid heeft.’

‘En al was het nu eens heel regenachtig, koud en mistig, Prinsesje, - juffrouw Bettie ging de ouden nog niet heel best af - dan zou je het nog mooi vinden, geloof ik, is 't niet?’

‘Zoolang het zonnetje van binnen schijnt, wel, Jan,’ antwoordde Bettie lachend. Zij kon het zich best voorstellen, dat de oude, trouwe oppasser van den generaal wel eens vergat, dat zij niet meer het kleine Prinsesje was en verre, van er zich over te ergeren, luisterde ze graag naar dien naam.

De gast, die op Lindenhof verwacht werd, was niemand anders dan Gerard van Drommen. De kennismaking tusschen hen was sedert zes weken hernieuwd en ook niet hernieuwd, zooals men het nemen wil: zij had hem teruggezien en gesproken, hij had ook met haar gesproken, maar haar niet gezien - dat klinkt vreemd en toch is het waar, zooals weldra duidelijk blijken zal.

Gerard was uit Indië teruggekeerd en werd in Breda met open armen overal ontvangen, gezellig, aardig als hij was, 'n knappe jongen. Menig jong meisjeshart klopte sneller, wanneer de flinke, door de Indische zon bruin verbrande zoon van Mars in de nabijheid was. Dat scheen hem echter koud te laten, want blonde of bruine, groote of kleine meisjes, hij was tegen allen even lief en vriendelijk, galant en ridderlijk.

Moedertje Van Drommen was niet blind, zij keek integendeel erg goed uit de vroolijke, kleine oogjes en zij vond het aardig, dat haar eenige zoon succes had. Welke moeder zou dat niet? Maar zij werd oud en ze zou heel graag zien, dat Gerard vóór haar dood een lief meisje vond. Zij wist er wel een, maar koppelen, neen, dat zou ze niet doen; als de slimme vos zoo iets merkte, dan zou er niets van komen en toch.... maar, neen, ze wist iets beters. Over veertien dagen zou er een bal masqué plaats hebben. Daar zou hij heengaan. Dan zou zij als tooverfee daar met Prinsesje als Asschepoester ook verschijnen en om twaalf uur, geen bidden of smeeken zou helpen, zou ze verdwijnen met haar petekind. Ze zag zich reeds gekleed als de tante van het blonde kind uit de tooverwereld. Een groote, wijde, groene mantel zou haar kleine, dikke persoonlijkheid omhullen, een verlakt punthoedje haar hoofdtooi zijn en in de hand zou zij houden haar tooverstaf. Wat zou Prinsesje er heerlijk uitzien in witte zijde, met den gouden diadeem op de blonde haren. O, dat zou verrukkelijk zijn!

En het scheen alles goed te zullen treffen, want Gerard ging eenige dagen naar zijn getrouwde zuster in Den Haag, waar nu ook zijn vriend Max in garnizoen was, en zou eerst laat thuis zijn den avond van het bal, zou zich dan nog moeten kleeden.... ééne zaak was nog moeilijk en daar had ze niet aan gedacht, wat zou pa wel zeggen? Dat Prinsesje kwam, nu ja, dat zou voor hem ook eene vreugde zijn, maar dat geheimzinnige dier komst, hoe zou hij dat vinden en zou hij niet aan haar verstand gaan twijfelen, als zij hem vertelde, dat zij, zijne eerzame, oude huisvrouw, nog verkleed naar een bal masqué wilde gaan en dat nog wel zonder hem? Want o, ze kon hem niet gebruiken, in het geheel niet, hij zou in staat zijn haar te verraden, dan zou hij alles in de war kunnen sturen door zoo heel glunder tegen zijn zoon te zeggen: ‘Ken je dat dikke oudje niet?’ Neen, dat mocht niet! Maar er van weten moest hij toch wel: zij kon Prinsesje niet binnensmokkelen en 's avonds niet uitgaan zonder hem in 't geheim te nemen.

Eerst had papa Van Drommen het hoofd geschud en een ‘maar, moeder,’ laten hooren, maar ze had blijkbaar zoo'n pret in de grap en stelde hem Prinsesje's rose gezichtje, schitterend van vreugde, zoo duidelijk voor oogen, dat ook hij niet kon nalaten te lachen en toen, ja, toen was hij verloren: hij werd bondgenoot.

En als een paar oude samenzweerders zaten ze het plannetje te bepraten, nu en dan klonk er een lach zoo vroolijk door de kamer, dat ze elkaar als verbaasd over dat plotseling opflikkerende jeugdige vuur, half verwonderd, half kinderlijk-verheugd aanstaarden.

Moeder Van Drommen schreef er zelf den generaal over, die eerst groote oogen opzette, maar het plan erg aardig vond. Zeker, Prinsesje moest dat pretje hebben. Hij zelf, zoo schreef hij, zou met haar naar de stad rijden en dan mocht ze het sprookjespakje bestellen, zoo mooi als zij het maar hebben wilde - en zoo was het geschied.

Zij was 's middags aangekomen. Vadertje had haar in een zorgvuldig gesloten vigilante thuis gebracht, alsof hij een gevangene van den trein haalde en zij had dol, dol-gezellig met de oudjes zitten praten, van opwinding had ze bijna niet kunnen eten en daarna had moedertje haar naar boven gebracht en met haar alle pracht voor dien avond op haar bed uitgespreid. Daar waren ze, de kleine, witsatijnen muiltjes; ze zouden best voor de voetjes van de tooverprinses hebben kunnen dienen. Nog nooit had Bettie een werkelijk bal meegemaakt. Als verrukt staarden de groote, blauwe kijkers op die heerlijkheden en liefkoozend streek ze met de hand over de zachte, witte zijde van haar met-zilver-geborduurd feeënkleed.

Nog stond zij met moedertje Van Drommen in bewondering voor al het schoons, toen ze de voordeur hoorde opengaan. Als een, die zich van niets kwaads bewust is, was de moeder haar zoon te gemoet gesneld en Bettie hoorde zijn vroohjke stem in de gang, ze meende zelfs een hartelijken kus te hooren klinken. Was dat nu zijn stem? Die zou ze niet meer herkend hebben. Hoe vol, hoe mooi klonk ze!

Zij was reeds lang gekleed. Het lange haar golfde tot op haar heupen, de zijden sleep ruischte over den grond en nog hoorde zij op de kamer naast de hare, waar Gerard zich gereed maakte voor het bal, het eene vroolijke deuntje na het andere fluiten.... Eindelijk daar ging hij. Zij hoorde zijn sabel nog even kletteren tegen de leuning van de trap, dan nog eens op de steenen van de gang, dan hoorde zij hem beneden nog praten en eindelijk ‘dag, moedertje, tot morgen!...’ het ratelen van een rijtuig, en weg was hij

(Wordt vervolgd.)