De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Prinsesje,
door
Daniella.

Hij zat op z'n achterpooten, de kleine fox-terrier wel te verstaan, en keek z'n baas, die bezig was hem kunstjes te leeren, aandachtig aan, toen het binnenkomen der huisjuffrouw, die een brief bracht, een einde maakte aan het hooger onderwijs van den kleinen viervoeter.

‘Hier Fok, bij den baas en meelezen!’ en alsof de hond z'n meester begreep, stak hij, na vroolijk op de canapé gesprongen te zijn, z'n kop door zijns meesters arm en begon nieuwsgierig te snuffelen aan het met groote letters dicht-beschreven papier.

Gerard van Drommen lette daar echter niet op. Met belangstelling, op zijn gelaat duidelijk waarneembaar, las hij den met krachtige, duidelijke hand geschreven brief en toen hij hem uitgelezen had, peinsde hij na. ‘Dus eindelijk terug uit Rome, m'n zoogenaamde oom. Die beste generaal Wesselhof! Ik verlang er naar hem terug te zien. En ‘Prinsesje’, wat klinkt dat komiek! Een prinsesje! Onwillekeurig stel je je iets heel moois voor en dat was ze niet. Wel was het een zeldzaam lief, aantrekkelijk kindje, 'n sprookjeskind, maar dan meer iets als het leelijke jonge eendje, dat volgens het sprookje tot een mooie, jonge zwaan opgroeit. Maar, neen, dat is toch niet mogelijk! Hoe herinner ik het mij nog, toen zij met hare jonge, bekoorlijke moeder, toen reeds weduwe, bij ons logeerde. Bettie was toen negen, ik twintig jaar en nog in de ongestoorde illusiën van pas aangesteld luitenant der artillerie. Met bijna jongensachtige vereering dweepte ik met de moeder, en daar het een mijner grootste genoegens was met kleine kinderen om te gaan, was ik de groote vriend van het kleine, guitige, uitbundig vroolijke meisje. Wij speelden en stoeiden samen alsof ik niet ouder was dan zij. Wolf en Roodkapje was een der geliefkoosde spelletjes en ik kon den wolf zoo natuurlijk nabrullen, dat de peuter er akelig van werd-maar dan, op het juiste oogenblik gooide ik mijn vermomming weg en de vreugde van haar goeden vriend en niet een heuschen wolf tegenover zich te hebben was er des te grooter om. Als we dan beiden moe gestoeid en gespeeld waren, gingen we zitten in den grooten, ouderwetschen leunstoel bij den haard, zij op mijn schoot. Dan verdween langzamerhand de luidruchtigheid en het was alsof dat kindergezichtje, dat zooeven nog gloeide en straalde van kindervreugde, nu ernstig ging staan. Er kwam iets nadenkends in hare oogen, een schemering als uit een ander gedachtenwereldje dan dat harer jaren. Zij kon dan verhalen doen vol onschuldige, kinderlijke fantaisie en van zulk een eigenaardige bekoring, dat ik zelf ernstig werd en vol aandacht zat te luisteren.

Mooie, blonde feeën tooverde zij mij met haar zachte kinderstemmetje voor oogen, prachtige kasteelen onder de blauwe golven der zee en reusachtige goudvisschen, die daar als schatbewaarders dienst deden en elkeen met hunne scherpe vinnen staken, die de bekoorlijke schoone wilde naderen - en dat alles vertelde zij zoo natuurlijk en eenvoudig, dat ik mij langzamerhand, als ik in die groote, blauwe kinderoogen staarde, in het land der droomen ging verplaatsen. Nu en dan, als het verhaal een oogenblik stokte, vervolgde ik onbewust hardop. Dat werd dan een enkele maal genadig goedgekeurd, maar meestal wees zij het beslist van de hand met een:

‘Nee, dat gaat niet, zoo doen ze niet in de feeënwereld.’

Dan schudde ze zoo overtuigd met het hoofdje van neen, dat het kleine, dunne vlechtje, met het omhooggebogen puntje, heen en weer vloog. Onmogelijkheden bestonden niet in die tooverwereld, alles kón daar. Mij dacht ze ook altijd een rol toe, zoo heel vaak die van betooverden prins, die met de schoone fee trouwde. Eens ben ik echter maar een nijdige goudvisch geweest, omdat ik me ongunstig uitgelaten had over hare lievelingspop, die m'n nieuwe uniform - ik droeg haar nog pas - vol zemelen morste, terwijl ik nog wel met liefde haar pruik opnieuw vastplakte.

Ze was eigenlijk een potsierlijk klein ding. Alleen de oogen waren overheerlijk mooi. Hoe kwamen toch zulke schitterende, blauwe sterren terecht in zulk een nietig, bleek kopje? En wat hadden die oogen eene schier hemelsche uitdrukking van geluk, als ze over haar mooie, jonge moeder sprak! ‘Mijn mama,’ in die twee woorden lag een rijkdom van bezit zóó groot, een schat zoo onuitsprekelijk, dat alléén het zeggen dier beide woorden reeds verried hoe groot de liefde was, die zij haar afgod toedroeg. Zij was dan bijna mooi, het leelijke, jonge eendje! - Maar, ach Heer! wat had ze haar spoedig moeten verliezen, dat aangebeden moedertje! Arm klein ding, welk een zonderlingen levensloop heb je gehad!’

Toen mevrouw Berning, Prinsesje's moeder, stierf, - heel plotseling, aan eene hartverlamming -, was oom Wesselhof, de gepensionneerde generaal, de naaste bloedverwant van Bettie. Wel had zij nog verre neven en nichten, maar niemand bood zich aan het weesje tot zich te nemen. Bettie's moeder was de lieveling van haar oom geweest en hij had niets vuriger verlangd, dan de jonge weduwe met haar kindje een thuis aan te bieden in zijne oud-jonggezellenwoning. Het eenige, wat zijne nicht daarvan weerhouden had, was het afscheid van het plaatsje, waar zij zulk een gelukkig huwelijksleven gekend had, waar haar kind geboren en haar man begraven was. Oom had gezegd: ‘Neem geen overijld besluit, kind, mijn huis staat altoos voor je open; ik begrijp wat het je kosten moet, afscheid van al die mooie herinneringen te nemen, kom dus, als je zelf voelt, dat het gaan zal. Mijne oude, ongezellige woning zal door jou leven en bezieling krijgen;’ - en zij was ten slotte gekomen, niet denkende, dat het slechts zoo kort zou zijn. Nauwelijks waren drie dagen verloopen, toen zij, door eene hartverlamming getroffen, Lindenhof weer verliet.... voor goed.

Zoo bleef de oude generaal alleen over met het diepbedroefde, negenjarige kind. Van dat troostelooze kleine wezentje, welks eenige steun hij nu voortaan zou zijn, zou hij de leiding op zich moeten nemen. Met de volle zwaarte van de te aanvaarden taak in duidelijke klaarheid voor oogen, aarzelde hij echter niet. Hij had der stervende nog kunnen beloven: ‘De kleine zal mijn kind zijn, ik zal haar liefhebben en met Gods hulp, - bid hierboven, dat die hulp mij geworde -, eene goede vrouw van haar maken.’ Toen hadden die lieve, stervende moederoogen hem aangekeken met een blik, dien hij nimmer vergeten zou....

Doch hoe zou het hem afgaan? Goed zou hij voor de kleine zijn, daar was hij van overtuigd, maar zou hij in staat blijken een zoo fijn aangelegd kinderhartje altijd te begrijpen? Zou hij de vreeselijke smart, waaronder het kind leed, kunnen stillen op den duur? En dan zijne huishouding!

Jan, z'n vroegere oppasser, nu huisknecht en koetsier, was een groote vriend van Prinsesje, zooals hij haar ook noemde, maar Mie, zijne oude, brommige Mie, eerlijk en braaf als goud, maar hard en hoekig als ruwe diamant, hoe zou zij zich tegenover dat jonge, teere wezentje houden? Mie had hem nu reeds veertien jaren trouw en eerlijk gediend, maar een vriendelijk gezicht had ze nog nooit getoond. Hij was er met z'n vriend, den pastoor,

[p. 287]

over gaan spreken en die had hem geraden: ‘Stuur de oude niet weg; tegen de aanminnigheid van dat kind zal op den duur Mie's nurkschheid niet bestand wezen.’

Bettie zou trouwens niet veel thuis zijn. Na rijp beraad werd er besloten, dat Bettie als halve pensionaire school zou gaan op een pensionaat der Ursulinen, op een half uur afstand van Lindenhof. Eiken dag bracht Jan de kleine 's morgens met het pony-wagentje er heen en ging haar'savonds halen. Hij leerde haar mennen en wist altoos iets uit te denken om het droomende, stille kind afleiding te bezorgen. Hoe kwam die schijnbaar zoo ruwe oud-soldaat aan die vriendelijke bijna vrouwelijke zachtheid!

De tijd heelt de wonden der smart. En vooral bij kinderen genezen ze spoedig, al waren ze ook nog zoo diep. Langzamerhand begon Bettie zich steeds beter in het gemis harer moeder en in haar nieuw leven te schikken, en nu en dan plooide zich weer een glimlach om hare lippen, als Jan aan het vertellen was, ja, het duurde niet lang of zij begon hem ook hare sprookjes te verhalen. Doch zij kon hem maar niet overplaatsen in hare droomenwereld: hij bleef stevig met z'n twee voeten op vasten bodem staan en schudde nu over haar meening even overtuigd met het hoofd, als zij zelve dat eens deed over Gerard's opinie. Zij zocht dan andere onderwerpen en op een ochtend, dat hij haar weer naar school reed en ze peinzend de teugels op pony's rug liet hangen, terwijl zij het vertrouwde paardje zijn gewoon sukkeldrafje liet gaan, vroeg Jan:

‘Prinsesje, waar zit je op het oogenblik, boven of beneden de aarde?’

Daar lachte ze vriendelijk op: ‘Op de aarde, Jan, en ik dacht over de preek van verleden Zondag. Mijn lieve mama overhoorde ze mij altijd en legde uit wat ik niet begrepen had.... Kun jij mij de preek van verleden Zondag niet eens overhooren?’

‘Wa-blief?’ en Jan schoof zijn pet een beetje op zij, ‘hm! hm! ja, wat zal ik je zeggen.... en als je nu blijft steken?’

‘Ja, juist daarom, dan help jij me voort!’

‘Zóó, ja, ik zal er eens over denken, hoor....’ en Jan zette zulk een bedenkelijk gezicht, dat Prinsesje er schik in kreeg en hem hardop uitlachte.

Toen Jan dien middag de tafel kwam dekken, en de generaal nog steeds in z'n krant verdiept was, kuchte hij eens, en daar dat niet hielp, onderbrak hij zonder veel plichtplegingen zijns meesters lectuur:

‘Kerel, wat bazel je nou?’ vroeg de generaal eenigszins onparlementair, terwijl hij z'n trouwen dienaar over de krant heen verwonderd aanzag.

‘Zoudt u mij de preek van verleden Zondag nog eens willen opzeggen?’ vervolgde Jan, recht op het doel aangaande.

‘De preek van verleden Zondag?’ - de generaal zette een gezicht alsof hij plotseling twijfelde aan Jan's geestvermogens - ‘wat mankeert je toch?’

‘Ik gun u alle goeds, generaal, maar ik wilde wel, dat u in mijn plaats was. Prinsesje wil, dat ik haar de preek overhoor en uitleg wat ze niet begrijpt.’

Daar lachte de generaal hartelijk om: ‘Hoor eens, oude heer, je meent het goed en je bent een brave kerel, maar preeken zou nu niet je fort zijn en je uitleggingen misschien niet naar den nieuwsten Mechelschen katechismus bewerkt. Wees daar zuinig mee! Laat ze dat met de nonnetjes verhandelen, die zullen dat beter kunnen. De preek van Zondag.... ja, ik heb aan jou gedacht, ga je nog altijd zoo te keer tegen het oorlogsschip beneden?’

‘Veel minder, generaal, ik heb ze gisteren zelfs op den rug genomen van den ouden ezel, waarvoor ze mij had uitgemaakt. Wat zette de kleine verschrikte oogen op! Als Mie haar heksentronie aanneemt, begint ze te huilen. Ze zei: “Jan, de verstandige geeft toe.” “Ja, Prinsesje,” zei ik, “dat zegt de os ook tegen den slager, als hij geslacht wordt.” Verwonderlijk, zoo wijs als die peuter uit den hoek kan komen! Zij zal nog heel wat aan ons drieën te schaven hebben, maar gedaan krijgt zij het. Geloof me, generaal, soms denk ik, dat de dubbele driemaster van beneden ook nog naar het Zuiden zal brassen. Weet u nog, generaal, hoe we in onzen goeden tijd afgesproken hadden, dat we niet onder de pantoffel zouden kruipen? En nu zitten u en ik te zamen onder zoo'n klein pantoffeltje en zitten daar warm en zouden er niet vandaan willen. Dat kind kan me soms tot tranen toe roeren. Hoe heeft ze niet onze oude Mie opgepast als een moedertje, toen ze ziek was!’

In het binnenste van ieder menschenhart trilt eene snaar van liefde en teergevoeligheid, die jaren ongeroerd kan blijven. Nooit zou de oud-gediende er naar verlangd hebben in een huis te zijn, waar kinderen waren en nu.... Hij had gedacht, dat hij niemand ter wereld ooit liever zou kunnen hebben dan zijn generaal en nu was Prinsesje nummer één!

Wat kon ze aardig babbelen! Altijd en altijd weer moest hij vertellen over Indië, waar hij met zijn luitenant heen was gegaan. Toen waren ze beiden nog jong en vroolijke snaken. Zijn luitenant was nog een arm tweede-luitenantje en zijn traktement bleek altijd te klein. Want hij was royaal, en zich bekrimpen verveelde hem.

(Wordt vervolgd.)