De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Bij de Platen.

Spelend leeuwenpaar. -

Geen welluidender liefdesverklaring m de parende dierenwereld dan die van den nachtegaal, - geen dichterlijker minnegekoos dan dat van het paartje, door Vondel geteekend:

Duif en doffer trekkebekt, -

maar zeker geen ‘pakkender’ genegenheiduitingen dan die, waarmee de koning en de koningin van het woud elkander plegen te amuseeren, wanneer ze elkaar het jawoord hebben toegebruld.

Die liefdesbetuigingen zijn ijzingwekkend om te zien en te hooren.

‘Katjesspel!’ zegt ge, als ge de op den rug liggende leeuwin van onze plaat in kwansuis afwerende houding den muil dreigend ziet sperren en den linkervoorpoot zetten tegen het jukbeen van't smeekend loerende mannetjesgezicht. Heer Liebaart's rechter-voorklauw is wel met ingehouden nagels, maar overigens op z'n leeuwsch, dus lang niet zoetjes, neergekomen op wijfjes onderlijf. Alles bij wijze van lief-zijn.

‘Katjesspel!’ - ge hebt ook wetenschappelijk gelijk: het is werkelijk de stoutste vorm van kattenspel.

Hoe lief en snoezig uw kamerpoes u vleiende kopjes geeft, hoe ze uren lang kan zitten soezen en spinnen, ze is letterlijk familie van panter, tijger en leeuw. Heel het reusachtige heir van breedkaken, waar de natuurlijke historie één soortnaam Felis (kat) voor heeft, onderscheidt zich niet alleen door scherpe klauwen en tanden en bloeddorstig karakter, maar zelfs na de temming door die valschaardigheid, welke zich het sprekendst openbaart in worstelpartijen niet-uit-meenens maar uit heusche liefde, als waarvan onze gravure een mooie natuurgetrouwe voorstelling geeft.

Groote wasch. -

De familie Knor-knor is nu eenmaal in veroordeeling. Dames moeten er heelemaal niets van hebben. Met een hond als een kalf ziet ge jonge juffertjes wandelen en ze trekken er een amazonen-gezicht bij. Maar, maak het lodderige zwijntje, dat daar spartelt als een kikvorsch aan zijn stevigen boei, eens los, doe 't een roodzijden lintje om zijn spekkige nekje, vervang het touw door een stevig groen koord en bied het uw wandelend nichtje eens aan, - ge jaagt er haar een sloot mee over, als ze niet tegen een muur opvliegt.

Wat zou Hildebrand een schik gehad hebben in de minder kieskeurige deerne van onze plaat, zooals ze daar die grappige krulstaarten roskamt, tot ze waarlijk heelemaal om te stelen zijn. En wat zou de meid het hebben uitgeschaterd, als hij haar met zijn leuk gezicht gevraagd had: ‘Ah zoo, heeft het vrouwtjesvarken in de kraam gelegen en was u de baker?’

Prinses Mafalda. -

‘Als het kindje binnenkomt’ en het is prinses Mafalda van Italië, wie kijkt dan niet met plezier naar het aardige babykopje, en al hebt ge, als katholiek, een grief tegen haar prinses-zijn, wie wenscht Mafalda geen lang en zonnig leven toe en een gelukkiger lot dan haar grootvader Umberto beschoren was