De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Bij de Platen.

St. Bavo in rouw. -

Gaven wij in ons vorig nummer de beeltenis van den onvergetelijken Bisschop van Haarlem, Z.D.H. Mgr. Bottemanne, ditmaal bieden wij den lezers een herinnering aan van de plechtige uitvaart voor den doorluchtigen kerkvoogd in de kathedraal van St. Bavo.

De Haarlemsche kathedraal is in rouw. Het priesterkoor prijkt in een groote rouwversiering met zilver. In zilveren letters staat op het zwart als omranding: ‘Het is eene heilige en heilzame gedachte voor de overledenen te bidden, opdat zij van hunne zonden verlost worden. 2 Math. XII, 46.’ Voor het altaar ligt het kleed, dat de overleden kerkvoogd bij zijn gouden priesterjubilé van de Zusters Ursulinen ten geschenke ontving.

Op de katafalk, omgeven door brandende kaarsen, staat de eenvoudige eikenhouten kist, met een lijkkleed bedekt, waarop de teekenen der bisschoppelijke waardigheid.

Het keizerin Elisabeth-monument te Meran. -

Een der meest tragische gebeurtenissen van het einde der vorige eeuw blijft de moord op keizerin Elisabeth van Oostenrijk, den 10den September 1898 te Genève gepleegd, waardoor de op zich zelf reeds tragische figuur der vorstelijke zwerfster ons in een nog tragischer licht verschijnt.

Voor deze koninklijke martelares heeft de koninklijke en keizerlijke voorsnijder en Kommerzialrat Dalmata Edler van Hidaghet te Meran in Tirol een door kunstenaarshand ontworpen monument doen oprichten.

Den tweeden Paaschdag werd het gedenkteeken, dat zich in het Maria Valeria-park der bekende badplaats verheft, plechtig onthuld in tegenwoordigheid van aartshertog Eugenius, die keizer Frans Jozef vertegenwoordigde, en van de gewestelijke en stedelijke autoriteiten. Het uit wit marmer gehouwen monument is een schepping van den uit Tirol geboortigen beeldhouwer Hermann Klotz, die een professoraat aan de kunstnijverheidsschool van het Oostenrijksch Museum te Weenen bekleedt.

Op een laag voetstuk, dat als inschrift enkel

[p. 204]

den naam ‘Elisabeth’ draagt, verheft zich het beeld der keizerin, in een eenvoudig, nauwsluitend gewaad op een lichten tuinstoel gezeten, den peinzenden blik op de bergen van het Etsch-dal gericht, waarin zij Verre voettochtjes placht te ondernemen.

En de beschouwer, Oostenrijker of vreemdeling, zal met weemoed denken aan de vorstelijke vrouw, aan wier leven op zoo ontijdige en wreede wijze een einde kwam.

De Russische reus Feodor Machnow. -

Deze Goliath, die, nog maar twee en twintig jaar oud, reeds een lengte van twee meter acht en dertig centimeter heeft bereikt, is op het oogenblik in het Panopticum te Berlijn te zien, waar hij allicht nog meer belangstelling zal wekken dan de wassen beelden van de beroemdste historische persoonlijkheden.

Ook aan het museum voor land- en volkenkunde in de Duitsche hoofdstad heeft de Russische reus een bezoek gebracht en daar kennis gemaakt met den directeur, prof. dr. von Luschan, iemand van middelbare grootte, maar naast Feodor Machnow gezien niet veel meer dan een dwerg.

Deze dr. von Luschan wijst er op, dat er twee hoofdsoorten van reuzen zijn. De eerste en het meest voorkomende soort zijn de zoogenaamd lange menschen, zooals men die bij de lijfgarde van den Duitschen keizer aantreft. Men herinnert zich, dat keizer Wilhelm op zijn reis naar Rome twee zulke exemplaren had meegenomen, van wie de een, de langste soldaat van het Duitsche leger, twee meter en zes centimeter mat. In den regel worden deze soort reuzen niet langer dan omtrent twee meter, en zelfs menschen van één meter vijf en tachtig en daarboven moeten tot deze groep gerekend worden. Zij lijden niet onder hun lengte, komen uit lange familiën voort en hebben in den regel zelf ook lange kinderen. Nauwkeurige metingen hebben aangetoond, dat zij een aanmerkelijk deel van hun lengte te danken hebben om een onevenredigen groei der beenen.

de russische reus feodor machnow in het museum voor land- en volkenkunde te berlijn.

Anders is het met de soort reuzen, waartoe Machnow behoort. Zulke menschen bereiken een nog grootere lengte, zelfs tot 250 centimeter en daarboven, maar ten koste van hun gezondheid. Zij worden zelden oud, zijn meestal zwak en lijden aan een verkromming der wervelkolom, terwijl zij uit niet lange, eer kleine familiën voortkomen. Daarentegen komen hun proporties meer met die van den normalen mensch overeen. Alleen blijft hun hoofd, vooral de schedel, in groei achter.

Van Machnow vertelt prof. von Luschan, dat hij beter ontwikkeld is dan de groote hoop zijner collega's en ook een betere gezondheid geniet. Hij heeft gezonde longen en een rechten ruggegraat, maar zijn handdruk is niet krachtiger dan die van een gewoon mensch, en ook het trappen klimmen valt hem zeer moeilijk.