De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Aan Maria.

‘Cum essem parvula, placui Altissimo.’¹⁾

O, wat is het, dat ik daar

Verneme, zoete Maagd?

Hebt gij door uw kleenheid aan

Den hoogsten God behaagd?

Zijt gij, kinderlijk van zeden,
Daarom Hem in 't hart getreden?

Te hoogmoedig was ik, dat

Ik zelf die waarheid vond.

Nederige Dienstmaagd, laat

Eens zeggen nog uw mond,

Hoe den Heer gij mocht bevallen.
Wijl gij 't kleenste waart van allen.

Wel, niets is er, dat Hem raakt,

Gelijk de onnoozelheid

Van het argelooze kind,

Dat lachend spelemeit.

'k Was zoo'n argelooze, kleine
Maagd, onnoozel-reine.
En verliefd werd God op die

Aanvalligheid weldra

Van Zijn dochterken; waarop

Hij, gaande alleen te râ

Bij Zijn goedertierenheden,
Zelf tot mij kwam naar beneden.

In mijn schoot deed Hij, mijn God,

De zwakke menschheid aan,

Noemde mij Zijn moeder en

Zijn broeders u voortaan;

Mijn geringheid boven mate
Hij verhief tot aller bate.

'k Wou, o zoete Maagd, ook wel

Een kinderlijk gemoed

Dragen, dat den hoogsten God

Zijn schepsel lieven doet.

Hem zou 'k en ook u behagen
Verder al mijn levensdagen.

St. Charles, Mei 1903.
Dr. A. Smoor.

1) ‘Daar ik klein was, heb ik den Allerhoogste behaagd.’ Kerkel. Getijden.