De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 20

Bij de Platen.

Vogels vangen in Engeland. -

De fraaie afbeelding in dit nummer, naar teekeningen van den Engelschen artiest Frenzeny, geeft enkele van de manieren weer, waarvan men zich in Engeland bedient om vogels te vangen.

De eerste is al heel eenvoudig. Een met lijm bestreken draad wordt aan een gevangen vogel vastgemaakt, die, bij de nadering van een heele vlucht kameraden, wordt vrijgelaten en niets haastigers te doen heeft dan zich bij zijn makkers te voegen. Voor dezen is dit hun ongeluk. Niet zoodra komen zij met den verraderlijken draad in aanraking, of zij kleven er aan vast, en door hun zwaarte moeten zij dalen en worden zoodoende een gemakkelijke prooi voor den vogelaar.

Bij een tweede manier speelt de uil een rol of liever een dubbele rol, al is het dan ook een lijdzame. Sommige vogels kleven ook hier aan de lijm vast, andere worden geschoten door den jager die zich aan den voet van den boom in postuur heeft gezet.

Bij de derde manier, welke op de wilde-eendenvangst is ingericht, gebruikt men een val, voorzien van strikken, waarin de zwemvogels verward raken en zoo al zeer gemakkelijk door den jager die rustig de operatie zit af te kijken, worden buit gemaakt.

Een Indiaansche plechtigheid. -

De Roodhuiden, van wie wij allen in onze jonge jaren haarsträubende verhalen hebben gelezen en waarvan de meesten onzer toch allicht eenige exemplaren hebben gezien, sterven langzamerhand uit. De blanke bevolking van Amerika is reeds meer dan twee eeuwen bezig hen te verdringen, en niet zooveel tijd zal meer noodig zijn, om van dit uitstervend ras een uitgestorven ras te maken.

Niet sympathiek zijn de Roodhuiden met hun koperroode kleur, hun sluik, zwart haar, hun breed gelaat met scherp geteekende trekken, en voor het Christendom slechts zelden toegankelijk.

Een eigenaardige plechtigheid stelt onze afbeelding op blz. 137 voor. We zien daarop een aantal Indianen, behoorende tot Buffalo Bill's vermaarden troep, die te Olympia voorstellingen heeft gegeven en in de buurt het graf bezocht van een voor tien jaar te Brompton begraven makker. Bij dit graf heffen de Roodhuiden een klaagzang aan, waarbij hun opperhoofd, kenbaar aan zijn omvangrijke vederversiering, den toon aangeeft.

Het is een zonderling gezicht, en men heeft eenige moeite zich voor te stellen, dat een dergelijke ceremonie nog in onzen tijd in een beschaafd land kan plaats vinden.