De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

[p. 409]

[Nummer 52]

Moeder en kinderen.
Naar de schilderij van Mevrouw Ronner.

Onze lezers, die het geestige tafereeltje in den vorigen jaargang nog niet vergeten zijn, zullen aanstonds in deze plaat het werk van mevrouw Ronner herkennen; niemand toch heeft zoo vindingrijke fantasie getoond in tallooze varianten op dit aantrekkelijk thema als onze te Brussel wonende landgenoote; niemand haar overtroffen in trouwe wedergave van diverse kattentypen. Want niet alleen in kleur en teekening der zachte vachten, óók in de uitdrukking der droomerige of snaaksche snoetjes verschillen deze huisdieren, en dit verschil is het, wat onze kattenschilderes zoo karakteristiek weet te vertolken op haar studies en schilderijen.

Ik weet niet of mevrouw Ronner zich wel eens met de type ‘straatkat’ heeft bezig gehouden; ik geloof het niet, want op wie zóó artistiek-fijn voelt de bekoorlijkheid, de voorname, ietwat pretentieuze gratie en de kokette kluchtigheid van deze diersoort, moet het gedegenereerde exemplaar wel een allerjammerlijksten, weerzinwekkenden indruk maken.

Stel u voor het lang uitgerekte, magere lijf, de doffe, groezelige, armzalig behaarde vacht, waar de bonkige botten doorheen steken, den dunnen, slierigen staart, de hooge, knokige pooten, de schuwe, loerende tronie van zoo'n schâloos-loopende kat, en vergelijk daarmee het gesoigneerd uiterlijk van Ronner's weldoorvoede en confortabel gehuisveste lievelingen, dan zijt ge 't direct met onze schilderes eens, die geen dier bevalliger vindt dan poesje-in-goeden-doen, maar ook niets terugstootender in de dierenwereld dan zulk een aan lager wal geraakt weelde-beestje.

De katjes op onze plaat behoeft men maar even aan te kijken om tot de overtuiging te komen, dat ze van een uitstekend kosthuis profiteeren, ja, zelfs poesen zijn van zéér deftigen huize. Maar tusschen al het fraais, waaraan ze nu haar speellust vrijelijk uitvieren, hooren ze toch niet, want dan zou er na korten tijd van de mooie meubelen geen stuk ongehavend zijn.

moeder en kinderen, naar de schilderij van mevr. henriette ronner.

Zóó is 't gekomen: de familie is uitgegaan, en de meid, die dol is op een kameraadschappelijk babbeltje aan de voordeur, heeft de keuken verlaten, waar het mandje staat voor poesenmoeder en haar mollig kroost. Van deze gelegenheid nu heeft mama, die evenmin afkeerig is van een verzetje, gebruik gemaakt, om de keukendeur uit en het salon in te sluipen, en de heele stoet natuurlijk haar achterna. Eerst

[p. 410]

heeft ze, naar kattenmanier, de nieuwe omgeving nauwkeurig opgenomen, alles bekijkend met haar scherpe oogjes, alles besnuffelend met haar nieuwsgierig neusje, en toen een prettig-zacht plekje gezocht op de zijden pouffe, vanwaar ze 't jonge volkje overzien kan.

Toen, het veilig wetend tusschen al die zachte, mollige dingen, heeft ze er haar gemak van genomen, den rug gekromd, den staart rond de pootjes gelegd, en zoo zit ze nu goedmoedig te soezen, terwijl de kleintjes, minder rustlievend dan mama, recht in hun element zijn.

En geen wonder: de kinderen hebben hun raket en volant laten liggen en in minder dan geen tijd hebben de jolige snaakjes het heerlijke speelgoed ontdekt en buit gemaakt. Het poesje rechts op den voorgrond bespringt met kluchtige sprongetjes de raket en rukt met zijn nageltjes aan de ruitjes; vlak er naast ligt er een op den rug te rollen, en klemt op koddige manier de volant tusschen de voorpootjes, terwijl een derde met opgeheven linker het gunstige moment zit af te wachten, om zich op zijn beurt van het gevederde ding meester te maken. Vermakelijk is de ernst, die uit het guitige kopje spreekt, en hoe grappig zijn de bolle, beerachtige klauwtjes, die ze zoo vinnig kunnen uitslaan met altijd rappe en rake, gracieuze bewegingen!

Of de volant er straks nog even oogelijk zal uitzien, valt te betwijfelen: de twistenden gaan er vrij onzacht mee om, zoodat het ding menige veer laten moet. Een losgeraakte pluim, die op het tapijt ligt, maakt in hooge mate de belangstelling gaande van het witte katje, dat wanhopige pogingen aanwendt om moeders zetel te beklimmen, ten einde vandaar uit een koenen sprong te wagen naar de veer, die daar in uitdagende witheid op het kleurige kleed ligt.

Nummer vijf heeft zich eenigszins van het spelend gezelschap afgezonderd om zijn heil te zoeken op een grooten fauteuil; over een der leuningen hangt een lap kostbare stof, wellicht een fraai borduurwerk, waaraan de vrouw des huizes bezig is. Poesje schijnt het lang niet leelijk te vinden, want het drukt zijn kleine klauwen diep in de dikke stof en schijnt met oplettende aandacht den fraaien rand te beschouwen, wat zeker niet schaden zou, als zijn scherpe nageltjes geen scheuren of krassen nalieten.

Wanneer straks de meid, uitgebabbeld, binnenkomt, wed ik, dat ze één-twee-drie aan de grap een eind maakt en de heele kattenfamilie zonder veel plichtplegingen de deur uitjaagt.

M.V.