De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Een zonderling,
door Béha.
(Slot.)

‘Hoe en waarvandaan gij gekomen zijt, staat niet aan mij te beoordeelen,’ meende de man, ‘ik mag echter slechts die personen uitlaten, voor wie ik de poort geopend heb, en daar dit bij u het geval niet is, moet gij u een anderen uitgang zoeken.’

Bij deze woorden maakte hij zich gereed weer in huis te gaan, doch Tom hield hem terug.

‘Is er dan nog een andere uitgang; is er ergens een poortje in den muur gelaten, dat naar buiten voert?’ vroeg hij angstig.

‘Neen, sir,’ was het kalme antwoord, en na eerbiedigen groet verdween de oude gestalte van den portier in het inwendige zijner woning.

Meer en meer nam het gevoel van beschaming bij Tom Boyle toe. De toestand was dan ook al te bespottelijk; onmogelijk kon hij andermaal naar het slot gaan en den bewoner om verlossing uit deze jammerlijke positie verzoeken; immers het kreeg den schijn, alsof ze de rechtvaardig verdiende boete was, die Edwin Beckford den ongenooden bezoeker oplegde, een boete, waarbij hij - en thans werd het Tom duidelijk, nu hij langs den muur om het gebouw liep en ook hier alles verlaten vond - op echte gentlemansmanier alle getuigen verwijderd had.

Hij zocht en zocht, de portier had gelijk, niet de geringste spleet verbrak de eentonigheid van die steenen afscheiding, - doch opeens flikkerde zijn oog in blijdschap op en een gloeiende blos kleurde zijn wangen.

‘Ik begrijp het al,’ mompelde hij, ‘wie langs kromme paden komt, moet langs kromme paden heengaan, ik heb het verdiend.’

Hij bevond zich op dezelfde plek, waar hij, door Dick opgewacht, langs de sporten der twee ladders, in Edwin Beckford's bezitting was neergedaald; evenals bij zijn komst stond ook nu nog de bewuste ladder tegen den muur, omhoog voerend; of de tweede er ook nog was? Onverschillig - het moest gebeuren, voor de tweede maal bestond er geen terugkeeren voor den ongelukkige: de magere gestalte klauterde tegen de sporten omhoog, reeds dook het schrale, beenige gezicht met den roodachtig gelen baard boven den muur op, toen aan de overzijde een tweede gezicht, vol en welgevoed, te voorschijn kwam; in de eerste verrassing hadden de beide hoofden bijna tegen elkaar gestooten.

‘Mr. Tom!’ klonk het aan den anderen kant uit verschillende monden.

‘Sir Robert!’ riep Tom, verbaasd zijn vis à vis aanstarend, onder wiens welgedane gestalte de omlaag voerende sporten der buitenste ladder bedenkelijk kraakten, terwijl aan den voet daarvan de overige dischgenooten van den vorigen dag zich gegroepeerd hadden; ‘wat voert u hierheen?’

‘Uw eigen wensch, Tom,’ antwoordde sir Robert, terwijl hij behoedzaam de ladder afdaalde en Tom, over den muur springend, zijn voorbeeld, doch sneller, volgde.

‘Hebt gij ons niet door een bode op deze plaats laten komen,’ ging sir Robert voort, ‘door denzelfden bode, die ons hedenmorgen in uw naam verzocht, u uit de bovenvensters aan den achtervleugel van mijn huis gade te slaan, hoe gij uw veldtocht verrichttet? Daar het een weddenschap betrof, meenden wij ons aan deze taak, die u misschien van nut kon zijn, niet te mogen onttrekken; sedert een half uur wachtten wij op de dingen, die komen zouden, en daar ons de tijd te lang duurde, gebruikte ik de ladder, om een blik te werpen over het terrein, waarop gij de lauweren uwer overwinning pluktet.’

[p. 335]

‘Sir Robert,’ - door de herinnering aan 't geen hij beleefd had, klonk Boyle's stem vol diepe ontroering, - ‘de weddenschap heb ik gewonnen, doch met een beschaming, die mij mijn geheele leven lang zou bijblijven, zoo zij niet voor mij, en naar ik hoop, ook voor anderen, een ernstige, diepe les bevatte: nooit voorbarig achter een handeling, die buiten de grenzen van het gewone ligt, een somber of verdacht geheim te willen zoeken. Mijnheer Beckford is een gentleman,’ eindigde hij met warmte, ‘en heeft als een gentleman gehandeld, ook toen hij u naar deze plaats riep en juist niemand meer dan u, allen vrienden van mij; ik weet van geen bode, nu evenmin als de eerste maal. Maar wel weet ik, dat Fonthill-Giffon een schat aan rijkdom en kunst verbergt, doch tevens een diep, zwaar leed, dat wij moeten eerbiedigen. Gelukwenschen mogen wij iederen zonderling, die door niet meer eigen schuld een zonderling wordt, dan bij Edwin Beckford het geval is.’

De geheimzinnige slotbewoner had den juisten weg gevonden om zich voortaan aan alle nieuwsgierigheid te onttrekken. Tom Boyle's onthullingen, die hij immers met verlof van Beckford doen mocht, maakten, volgens het Engelsche spreekwoord als het ware, Fonthill-Giffon schier tot een heiligdom, waarvan het plicht scheen, de rust te eerbiedigen. De grootste deelneming werd Beckford bewezen, zoo vaak hij zich vertoonde, gewoonlijk niet veel meer dan bij zijn kerkbezoek; daaruit bleek, dat hij geen toevallige ontmoeting uit den weg ging; hij zocht die echter ook niet. Door veel weldoen werd zijn naam bovendien nog gezegend. In het jaar 1823 verkocht hij eensklaps het slot met al zijn verzamelingen voor den prijs van 330000 pond sterling, die hij grootendeels aan goede werken besteedde, en trok zich na den omstreeks dezen tijd vallenden dood van zijn trouwen Secly in nog grooter eenzaamheid terug, alwaar hij, hoogbejaard, in 1844 stierf, het getal der zonderlingen, waaraan Albions bodem zoo rijk is, met één verminderend.

Nog in onze dagen leeft de herinnering aan Edwin Beckford in den omtrek van Fonthill-Giffon voort, het levendigst echter wordt zij in den kring der kinderen en kindskinderen van mijnheer Thomas Boyle in eere gehouden, en van geslacht tot geslacht plant zich zijn waarschuwing voort, om niet voorbarig over het doen van anderen den staf te breken, en niet met ruwe hand van een vermeend geheim den sluier te willen oplichten, die vaak niets anders verbergt dan harteleed, gelijk bij Edwin Beckford, den zonderling van Fonthill-Giffon.

(Naar het Duitsch.)