De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

De leste bloemen.

Armzalig staan op 't bloote veld

De leste bloemen;

Heur levensstonden zijn geteld...

Laat mij u noemen

Met dankbaarheid, vóór het geplas

Der regenvlagen

Uw blaadjes slaat in 't dorre gras.

De zomerdagen

Hebt gij mijn oog en ziel verstomd

Door 't helder vonken

Van uwe kleuren en nu komt

Gij nog, gekronken

En reeds vergeeld van 't koude vocht,

Mij, blinde, leeren,

Dat ik vergeefs op aarde zocht

Wat mijn begeeren

Naar bloemenschoon en -licht voldeed.

Eén bloeit en boven

't Vergank'lijke, Dien gij niet weet:

Hem wil ik loven.

St. Charles.
Dr. A. Smoor.