De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

In de Meimaand.

Reeds trok de vochtige avondlucht

Door 't schuiflend kreupelhout

En vouwde zacht de knopjes toe

Der bloemen van het woud.

En waar het kronkelpad zich wendt

Langs groenend weideland,

Schreed biddend eene moeder heen,

Een kind aan hare hand.

De kleine, huppelend van vreugd,

Een frisschen ruiker droeg

En naar de schoone Vrouw van 't woud

Met stralende oogjes vroeg.

‘Nog enk'le schreden, dierbaar kind,

‘Dan zijn we in 't stille bosch,

‘Waar bij der Lieve Vrouwe beeld

‘We knielen in het mos.’

De holte van een ouden stam

Droeg 't beeld der zoete Vrouw,

Als in een nis van blij gebloemt,

Bepareld van den dauw.

Daar zette 't kind haar ruiker neer

Dicht bij Maria's voet

En 't bad zoo braaf met moeder mee:

‘Maria, wees gegroet!’

Doch toen de vrome moeder zweeg,

Sprak nog het lieve kind:

‘O schoone Vrouw, ik zie aan U,

‘Dat Gij de bloemen mint;

‘Ik heb U rozen meegebracht,

‘De mooiste uit onzen hof,

‘Omdat er in het liedje staat:

Haar geur verspreidt, uw lof!

‘Ook staat er, Rozenkoningin,

‘Dat 't meest Uw hart verblijdt

‘De witte bloem der kinderziel, -

‘De mijne is U gewijd!’

En 't was, alsof de Moedermaagd

Minzaam op 't meisje zag,

En spelend om haar zachten mond

Kwam zweven zoete lach. -

Zij gingen heen: de ruiker bleef

Dicht bij Maria's voet,

En dikwijls nog herhaalde 't kind:

‘Maria, wees gegroet!’

St. Charles.
Dr. A. Smoor.