De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bij de Platen.

Wilskracht. -

De vereeniging van moed met bevalligheid, van kracht met grade, van overtuiging met berusting, van kalm plichtsbesef met koele vastberadenheid, ze is onmogelijk in woorden welsprekender weer te geven dan in de wonder-fraaie schildersphantasie op de eerste bladzijde van dit nummer.

Die prachtige, zwierig gelokte vrouwenkop kon een amazone verbeelden, zoo het groote volle gelaat niet overglansd was van zóóveel stille majesteit, - het in ijzer gedoste bovenlijf kon een historische heldinne-gestalte behooren, zoo niet uit het staal om den arm die sierlijke blanke hand stak en die vingers zich niet zoo plechtig vouwden om den tip en de rijke franjes van het doek, dat los en statig neervalt en gedeeltelijk het even naar rechts genegen hoofd overhuift.

Die plaat is als een geschilderd dagboek van iederen mensch: hoe langer wij ze met studie bekijken, hoe duidelijker we er onze eigen zielegeschiedenis in lezen, ons lot van elken dag en ieder uur.

IJzeren moed en stalen wil immers hebben we allen noodig in het leven, dat door den volksmond evenzeer als door de H. Schrift een strijd, een krijgsdienst wordt genoemd. Een strijd, een gestadig worstelen van onze tot het verkeerde hellende natuur met onzen besten, maar ‘norschen en drogen’ vriend, den Plicht, van wien de eenvoudigste mensch het den dichter na kan zeggen:

‘Ik heb een vriend met ijz'ren hand
‘En koel gebiedend oog.’

Maar niemand, die het beter met ons meent dan die wel eens wat onwelkome en lastige vriend. Plichtsbetrachting maakt het leven mooi en het geweten gerust. Ook dát wil onze fraaie plaat zeggen.

Een geheim. -

Niets is moeilijker dan een geheim te bewaren. Dit zien wij reeds uit de oude fabel van koning Midas' barbier. Toen die koning van Phrygië van Apollo tot straf ezelsooren had gekregen, wist hij ze voor alle menschen handig onder zijn Phrygische muts te verbergen. Alleen zijn barbier kwam er achter, en daar hij zijn ontdekking aan niemand mocht verraden, maar ze ook niet voor zich kon houden, groef hij een gat in den grond en vertrouwde daaraan zijn geheim toe. Doch het riet, dat op die plek groeide, vertelde aan de wereld, dat koning Midas ezelsooren had.

Het aardige kind op onze gravure heeft ook een geheim, waarschijnlijk een heel onschuldig geheim, maar in haar oogen natuurlijk iets van gewicht. Ze heeft er behoefte aan, het aan iemand te vertellen; wien zal ze nu tot haar vertrouweling maken? Haar trouwe kameraad Sultan is de uitverkorene. Zij gaat op haar teenen staan, om den grooten Newfoundlander het geheim toe te fluisteren, en achter haar rug houdt ze een versnapering klaar, om hem reeds bij voorbaat voor zijn stilzwijgendheid te beloonen.

Interessante tegenstelling: het kleine meisje met den reusachtigen hond, die in waardige rust voor haar zit en wiens goedige oogen tegen zijn meesteres schijnen te zeggen: ‘Vertel maar op, ik luister.’