De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.
(Vervolg.)

De kapitein had de voor Walter bestemde brieven aan zich laten afgeven, maar ze nog niet geopend; ook had hij den hotelhouder opgedragen, bericht van Walter's ziekte te zenden naar de oude hoeve in Deerwood en verder mee te deelen, dat hij spoedig weer zou zijn genezen. En inderdaad, een zichtbare verbetering van den zieke trad in.

Het was een warme Juni-middag. De kapitein had een stoel naast het bed van den zieke geschoven, en zich zoo geplaatst, dat de sluimerende zijn gezicht niet kon zien. De zieke sloeg zijn oogen op: ze zagen helderder dan vroeger; ze schenen verwonderd en vragend rond te zien; wat hij zag, scheen hem vreemd. De kapitein hield zich stil; hij merkte, dat er bij den zieke iets omging, maar wilde wachten, tot hij hem een vraag zou stellen.

En waarlijk, voor de eerste maal na bange weken was Walter tot bewustzijn teruggekeerd.

‘Waar ben ik? Wie zijt gij?’ vroeg hij, zich trachtende op te heffen, maar hij viel weer op zijn kussen terug. Wat is er met mij gebeurd?’

De kapitein greep de hand van den kranke en sprak geruststellend:

‘Gij zijt ziek, mijn waarde, al weken lang; de dokter heeft bevolen, dat gij u kalm moest houden. God zij dank, het gevaar is voorbij; gij zult nu spoedig weer genezen zijn, als gij de voorschriften van den dokter blijft volgen. Wie of ik ben? Men noemt mij kapitein Murdock, meer moet gij me heden niet vragen; het zou u kunnen opwinden en voor u gevaarlijk zijn. Morgen zal ik u meer vertellen. Wees er verzekerd van, dat er goed voor u zal gezorgd worden, en ga nu wat rusten.’

De zieke lachte vriendelijk en sprak: ‘Ik dank u.’

Daarna sloot hij zijn oogen en was spoedig ingeslapen.

De kapitein viel voor het bed op zijn knieën en uit zijn hart steeg een dankgebed omhoog voor de genezing van zijn zoon.

Toen de zieke den volgenden morgen wakker werd en zijn oogen den kapitein onderzoekend aanzagen, trachtte deze door eenige vragen te weten te komen, hoever de herinnering van den zieke terugreikte. Langzaam en moeilijk kon deze zich nog herinneren, dat hij met het schip uit New-York was aangekomen, zich daarna, half ziek naar het Oceaan Hotel laten brengen en een kamer betrokken had. Wat verder gebeurd was kon hij zich niet meer herinneren.

‘In het bed, waarop gij voor vier weken zijt gaan liggen, ligt gij ook heden nog, mijn waarde heer Walter Marshall,’ sprak de kapitein, op deze woorden sterk den nadruk leggende. ‘Deze kamer bewoonde ik al langen tijd. Ik moest voor zaken eenige weken de stad verlaten en gedurende mijn afwezigheid zijt gij hier gekomen. Daar het huis vol was, heeft de waard u deze kamer aangewezen, omdat gij niet verder vervoerd kondt worden. Gij waart reeds vrij ernstig ziek, en daar de waardin u eenigszins verwaarloosde, heb ik de verpleging op mij genomen.’

‘Hoe zal ik u mijn dank betuigen voor uwe groote opofferingen en moeite, heer kapitein, die gij een vreemdeling bewijst, en wel een, die uw eigen kamer in beslag neemt? Ik ben nog te zwak om u alles te vertellen, heb nog wat geduld. Maar over een zaak ben ik toch ongerust, heeft niemand naar mijn familie geschreven om haar met mijn toestand in kennis te stellen. Ze zullen in groote ongerustheid verkeeren,’ sprak de zieke, denkend aan de gebeurtenissen, waarom hij zijn huis verlaten had, en tranen kwamen hem in de oogen.

‘Gij denkt verkeerd, mijnheer Marshall!’ stelde de kapitein hem gerust, ‘zoo gauw we door een toeval, dat ik u nog zal meedeelen, met uw naam bekend werden, heeft de waard eenige malen naar uw huis geschreven, dat ge ziek waart, en goed verpleegd werdt. Hij heeft zijn brieven geadresseerd aan Walter Marshall, Deerwood. Bij het doorzien van uwe papieren zagen we, dat gij daar thuishoordet. Misschien leeft uw grootvader nog wel, als uw vader daar niet meer is.’

Angstig en vol spanning wachtte Sep Marshall op het antwoord, dat hem bekend zou maken, of zijn vader nog onder de levenden was. Walter had in zijn ijlen niet van hem gesproken.

‘Ja, grootvader leeft nog!’ antwoordde de zieke. ‘Ik dank u voor uwe diensten. Zou er geen antwoord van de mijnen gekomen kunnen zijn?’ vroeg Walter verder.

‘Dat is nog niet mogelijk. Maar,’ - ging de kapitein voort, een weinig dralende met zijn antwoord, daar hij vreesde, dat de zieke nog niet sterk genoeg was - ‘er liggen sinds eenigen tijd een brief en een telegram voor u, die hier kort na uw aankomst uit New-York aankwamen. Ik heb ze tot dusver weggehouden, omdat uw toestand het eischte en elke gemoedsaandoening voor u gevaarlijk zou kunnen zijn.

‘Uit New-York?’ steunde Walter en zijn gezicht kreeg een smartelijke uitdrukking. ‘Zeker berichten van mijnheer Graham. O, geef me den brief en het telegram, ik beloof u, kalm te zullen blijven.’

De kapitein voldeed aan zijn verzoek en bracht ze den zieke in halfzittende houding. Haastig greep deze naar den brief. ‘Van mijnheer Graham!’ fluisterde hij en las. De kapitein, die den lezende gadesloeg, zag hoe zijn handen beefden en zijn gelaat een hevige gemoedsaandoening verried en eer hij tijd had Walter aan zijn belofte te herinneren, viel deze met een luiden gil op het kussen terug. De kapitein was verschrikt opgesprongen en maakte zich ongerust, door het geven van de brieven den zieke in zijn beterschap te hebben benadeeld. Toen hij zich echter over hem heenboog, zag hij een vriendelijk lachend gelaat. Walter had de bezorgdheid van den kapitein bemerkt. ‘Vergeef mij!’ zei hij zacht, ‘dit schrijven heeft mijn hart van een last bevrijd, die mij gedood zou hebben. Maar nu heb ik slechts hoop en vreugde. Ik ben nog zwak en moet mij bedwingen. Morgen vertel ik u alles. Wilt gij mij het telegram voorlezen, ik kan niet meer.’

‘Gaarne,’ zei de kapitein. Het hield alleen deze woorden in:

‘Voor zes dagen u brief gezonden; teeken ontvangst. Graham.’

De zieke lachte gelukkig en jubelde: ‘Morgen!’

Dan viel hij in een verkwikkenden slaap, terwijl de kapitein zichtbaar opgewonden naar het venster liep en in gedachten verzonken in de neerdalende duisternis staarde. Morgen dus zou hij zekerheid hebben, en hij bad God, hem smartelijke ontgoochelingen te besparen....

De zieke ontwaakte den volgenden morgen zeer vroeg en gevoelde zich aanmerkelijk aangesterkt. Het eerste wat hij sprak, toen hij den kapitein zag, was: ‘O, wat ben ik gelukkig, zoo gelukkig!’

‘Gij hebt wel goede berichten ontvangen!’ zei de kapitein, half deelnemend, half vragend.

‘Heel goede,’ antwoordde Walter, ‘zij waren het waard, om een zware ziekte er voor te hebben. Ik geloof, dat ik heden sterk genoeg ben, u alles mee te deelen. Het zal me goed doen, mijn hart eens uit te spreken. Zeg mij oprecht, mijn waarde kapitein, heb ik in mijn ijlen ook van Jessie Graham gesproken?’

‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Gij zeidet, dat ze getrouwd was.’

‘Maar zij is het niet,’ onderbrak Walter. ‘Het was een leugen, die de ellendeling William Bellenger had verzonnen.’

‘Ook van hem hebt gij gesproken,’ zei de kapitein. ‘En ik vermoedde, dat het uw neef is. Gij ziet, dat ik met uwe geheimen op de hoogte ben.’ Angstig zag Walter hem aan; maar het goedige lachje, dat de woorden van den kapitein verzelde, benam hem alle vrees, dat de kapitein van zijn vertrouwen had misbruik gemaakt.

‘Wat hebt gij nog meer vernomen?’

‘Ja, nog een onaangename geschiedenis, uw vader betreffende. Hij heeft een bank stolen, niet?’ De kapitein sloeg de oogen neer en wachtte in koortsachtige spanning het antwoord.

Verwonderd zag Walter den spreker aan. ‘Heb ik dat in mijn ijlen gezegd! Neen, neen, het is niet waar!’ riep Walter met een wilskracht en begeestering, dat een blos zijn bleeke wangen overtoog. ‘Hij heeft het nooit gedaan.’

‘Is zijn onschuld dan niet bewezen?’ De stem van den kapitein beefde bij deze vraag.

‘Voor de wereld is zij niet bewezen; maar ik heb geen bewijs noodig,’ antwoordde Walter. ‘Ik heb hem nooit ook maar één oogenblik voor schuldig gehouden, en ik wil eenmaal het bewijs zijner onschuld aan de wereld leveren.’

Na een pauze ging hij voort: ‘Naar ik merk, heb ik, zonder het te weten, veel uit de geschiedenis mijner familie verteld, en om elken verkeerden indruk bij u weg te nemen, zal ik u haar geheel meedeelen Zet u naast mij neer!’

En nu vertelde Walter zijn verpleger de heele geschiedenis van zich zelf en zijne familie en ook die van Jessie Graham, wie hij zijne liefde niet wilde openbaren, vóór de onschuld zijns vaders was bewezen en de vlek, die op zijn naam kleefde, zou zijn uitgewischt.

De kapitein had zich zoo geplaatst, dat de zieke hem niet kon aanzien, en hem dus

[p. 103]

de gemoedsuitdrukkingen ontgingen, die bij Walter's verhaal op zijn gezicht te zien waren. Menige traan was reeds zijn oog ontvallen, en toen Walter vertelde, hoe de vermeende schuld zijns vaders een hinderpaal was om aan den innigsten wensch zijns harten gevolg te geven, kon hij een luid steunen niet onderdrukken. In zijn hart zuchtte hij:

‘Hoe lang nog, mijn God, zal ik mijn brandend geheim in mijn hart moeten bewaren?’

Toen in den namiddag de krachten van den zieke het toelieten, verzette de kapitein zich niet langer tegen zijn verlangen om Jessie en haar vader van zijn toestand op de hoogte te stellen. De kapitein schreef het grootste gedeelte van den brief, terwijl Walter aan 't slot in 't kort met bevende hand zijn vreugde neerschreef, dat het misverstand was uit den weg geruimd, en tevens zijn innige en oprechte liefde voor Jessie betuigde.

Langzaam ging de zieke vooruit; het verkeer tusschen hem en den kapitein werd bij den dag inniger; steeds zocht de laatste nog meer uit het leven van Walter te weten te komen. Toen op een dag het gesprek weer liep over het huwelijk met Jessie, merkte de kapitein op:

‘Wat zou het gevolg zijn, als uw vader eens naar Deerwood weerkeerde? Zou hij nog vervolgd worden?’

‘Ik geloof het niet! Het is al zoo lang geleden en heden spreekt niemand er iets dan goeds van hem.’

Snel vervlogen nu dagen en weken en eindelijk kwamen weer brieven aan, zoowel van mijnheer Graham als van mevrouw Bellenger.

XIII.
De arrestatie.

Sinds het plotselinge vertrek van Walter was in het huis van mijnheer Graham droefheid ontstaan. De eerste dagen na het ons bekende onderhoud tusschen vader en dochter in de ontbijtkamer, had Jessie in de zwakke hoop berust, dat de brief van haar vader Walter spoedig zou bereiken en zoo het misverstand opgeheven worden. Walter zou, zoo hij niet terugkeerde, dan toch bericht zenden. Maar de eene dag na den anderen verliep, zonder dat het zoozeer verlangde bericht kwam, en toen Walter zich scheen schuil te houden en niemand van zijn aankomst eenige mededeeling doen kon, verviel Jessie in een neerslachtigheid, die haar vader met groote bezorgdheid vervulde.

Vele droeve weken verliepen. Op aandringen haars vaders had Jessie zich laten overhalen een middag bij haar grootmoeder door te brengen. Zij was hiertoe nog meer aangespoord, omdat men in gezelschappen begon te vertellen, dat haar neerslachtigheid het gevolg was van de droefheid, die zij ondervond, omdat William de verloofde van Charlotte was geworden.

Bij mevrouw Bartow was een klein gezelschap bijeen; mevrouw Reeves en haar kleindochter Charlotte ontbraken natuurlijk niet. De verloving van deze laatste was nog altijd het lievelingsgesprek. Niet alle opmerkingen over den bruidegom waren even gunstig en vriendelijk. Zoo vergingen de uren, toen plotseling mijnheer Graham binnenkwam en na een korten groet naast Jessie plaats nam.

Hij nam weinig deel aan het gesprek en scheen zeer verstrooid. Verwonderd zag Jessie hem aan en merkte, dat haar vader zeer ernstig en zenuwachtig was.

‘Wat is er vader?’ vroeg zij deelnemend. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik ben de overbrenger van een treurige boodschap,’ zei mijnheer Graham kort. ‘Mevrouw Reeves mag ik even een kort onderhoud met u hebben?’

Terwijl William Bellenger zijn geluk voor verzekerd hield, en alle zorgen uit het verleden kon vergeten en zijn geweten geruststellen, overkwam hem eensklaps een groot ongeluk, op het oogenblik, dat hij het 't minst verwacht had. In zijn lichtzinnigheid en in zijn geldnood, was hij voor het vervalschen van wissels niet teruggeschrikt, in de hoop, deze met een valsche handteekening in omloop gebrachte papieren voor den vervaltijd er van weer in te lossen. Hetzij, dat hij in zijn vreugde den termijn overschat had of dat de onechtheid der handteekening aan het licht was gekomen, de wisselvervalsching werd ontdekt, en William Bellenger was dezen morgen in arrest genomen. Zijn vader had in zijn grooten nood en vertwijfeling mijnheer Graham gesmeekt, op behoedzame manier de verloofde van zijn zoon en mevrouw Reeves met deze schrikkelijke gebeurtenis in kennis te stellen. Dit was de reden, waarom hij mevrouw Reeves om een onderhoud verzocht.

De aandoening der oude dame was onbeschrijfelijk. Zij, die in het huwelijk met een spruit uit het huis Bellenger haar hoogste geluk en trots had gezien, zag nu haar familie vernederd, in gemeenschap gebracht met een lagen boosdoener, zij werd nu in plaats van met bewondering en afgunst, met blikken van leedvermaak en medelijden aangezien.

Met een of ander voorwendsel werd Charlotte geroepen en zoo voorzichtig mogelijk met deze treurige geschiedenis in kennis gesteld. Het jonge meisje dat het woord ‘ongeluk’ slechts van hooren zeggen kende, nooit eenige smart of leed gevoeld had, was als gebroken.

William's vrienden hadden van deze gebeurtenis niet erg opgezien: het meerendeel had zulks al lang verwacht.

Mevrouw Bellenger had nauwelijks deze treurige gebeurtenis vernomen, of zij keerde naar New-York terug. Maar noch haar geld, noch haar invloed waren in staat de schuld van den jongen man ongedaan te maken, die in een toestand van vertwijfeling de uitspraak van den rechter afwachtte. Hij kwam dan ook in de gevangenis.

XIV.
Verblijdende tijdingen.

Keeren we terug naar de ziekenkamer in het Ocean-Hotel te San Francisco. Niet veel dagen waren na het verzenden der brieven naar New-York verloopen, toen van daar een lang schrijven van mijnheer Graham kwam. Hij schreef:

‘Gij hebt me geen nieuws verteld, geen geheim verraden, beste Walter, door mij uw liefde voor mijn dochter mee te deelen. Ik had het geheim van uw hart al lang geraden en u lang genoeg gadegeslagen en op proef gesteld, om te zien of mijn eenig kind, mijn alles, wat ik op aarde bezit, door u gelukkig zou kunnen gemaakt worden. Dat ik u daarvoor inderdaad waardig acht, wil ik u hierdoor bewijzen, door u te zeggen, dat ik geen jongmensch ken, wien ik het geluk mijner dochter beter kan toevertrouwen dan aan u. Hadt gij me dat vroeger gezegd, dan was mij en Jessie menig droevig voorval misschien bespaard gebleven. Doch God weet, waarvoor het goed was, dat het zoo moest gebeuren. Mevrouw Bartow had mij al lang bekend, dat zij u valschelijk had gezegd, dat ik geen verbintenis tusschen u en Jessie wenschte. Overigens is zij nu uwe beste vriendin. Ik had beloofd, Jessie uwe liefde niet bekend te maken, voor de onschuld uws vaders bewezen is. Dit, mijn beste Walter, zal wel nooit gebeuren, - zelfs wanneer hij nog leefde, wat ik zeer betwijfel. Waarom dus langer gedraald? Gij hebt mijne volle toestemming, haar alles te zeggen, wat gij denkt haar te moeten meedeelen.’

Deze brief maakte Walter onuitsprekelijk gelukkig, hij deelde zijn vreugde aan den kapitein mee, voor wien hij geen geheimen meer had en die zich van harte verheugde over het geluk van zijn jongen vriend, zooals hij hem noemde.

De verhouding tusschen Walter en den kapitein was steeds inniger geworden; maar eens bevreemdde het Walter, dat zijn nieuwe, vaderlijke vriend hem wel veel van zijn reizen vertelde, maar den sluier, die zijn verleden en zijn herkomst bedekt hield, niet oplichtte. De briefwisseling tusschen Walter en mijnheer Graham was voortdurend drukker geworden en zoo kwam het dat de post weer voor Walter een groot pak met brieven en kranten bracht. Met kloppend hart opende hij eerst het schrijven van mijnheer Graham, omdat hij daarin bericht van Jessie hoopte te vinden. Een schreeuw van ontzetting stiet Walter uit, na nauwelijks een blik op den brief geworpen te hebben - een schreeuw, die den kapitein haastig deed toeschieten, nieuwsgierig wat zijn jongen vriend zoozeer in opwinding bracht.

‘Hoor, kapitein Murdock,’ riep Walter uit. ‘Luister: De onschuld mijns vaders is aan het licht gekomen. Heyward was de roover - hij is teruggekomen en heeft het op zijn sterfbed bekend, en....’

Hij kon den zin niet geheel uitspreken, want de kapitein onderbrak hem onder de grootste opgewondenheid; hij was naast hem op de knieën gevallen en riep, de handen ten hemel geheven:

‘Heb dank, o God, het jubeljaar is gekomen, waarop ik zoo lang en smartelijk gehoopt heb.’

Verwonderd en bezorgd te gelijk zag Walter de vreemde handelwijze van den kapitein aan en staarde hem in 't marmerbleek gelaat.

‘Wat scheelt u, wat brengt u zoo in opwinding? Hebt gij iets met de zaak van Heyward te maken?.... O, ik bid u, spreek, vertel het mij!’

De kapitein stond op en zijn gezicht straalde van vreugde en geluk:

‘Of ik in verband sta met de geschiedenis van Heyward? Ik ben Sep Marshall. Walter, mijn dierbare zoon, kom aan het hart uws vaders, dat zich zoo lang heeft moeten bedwingen!’

En op hetzelfde oogenblik lagen vader en zoon in elkaars armen, tranen van vreugde en dank stortende. Wie is in staat zulk een ontmoeting te beschrijven, wie het gevoel van geluk te schilderen, dat deze beide harten bezielde.

Het schrijven, dat deze gelukkige en verblijdende tijding inhield, berichtte uitvoerig, hoe Rolf Heyward na vier en twintig jaren weer op de oude hoeve was teruggekeerd, ziek geworden was, en door den ouden Marshall was verpleegd geworden. Dezen bekende hij zijn schuld, dat hij, en niet Sep Marshall, de bank in Deerwood bestolen had. Hij was reeds van plan zijn diefstal te plegen, toen hij om opname in 't huis vroeg, - zijn dronkenschap was slechts een middel geweest, om zijn ware bedoeling te verbergen. Hij had geweten, dat Sep den sleutel in zijn tasch droeg en toen hij zich overtuigd had, dat de geheele familie sliep, was hij opgestaan en had zich gekleed met de jas, de muts en de schoenen van Sep. - Hij verliet het huis en deed de diefstal, verborg het geld en keerde daarna terug. Hier stiet hij, in de kamer van Sep Marshall, bij ongeluk tegen een stoel, waardoor Sep in zijn rust gestoord werd. Toen deze naar de oorzaak van het geraas ging zien, was hij reeds verdwenen. Den volgenden morgen volgde de gevangenneming. Hij bewaarde zijn geheim en na eenige jaren ging hij de wijde wereld in. Zijn rusteloos geweten dwong hem naar Deerwood terug te keeren. Hij bekende den ouden Marshall zijn schuld en legde op zijn ziekbed aan de rechters een volledige bekentenis af, daarna stierf hij als een berouwhebbend zondaar.

Zoo spoedig de eerste vreugde van het wederzien voorbij was, verzocht Walter

[p. 104]

zijnen vader hem zijn treurige levensgeschiedenis te vertellen, sinds den tijd, dat hij in dien schrikkelijken nacht als een boosdoener gebrandmerkt zijn huis verliet.

‘Luister dan!’ sprak de kapitein. ‘Laat ik je eerst zeggen, hoe ik er toe gekomen ben te vluchten. Ik zou het niet gedaan hebben, als mijnheer Graham mij er niet voortdurend toe had aangespoord.’

‘Mijnheer Graham?’ onderbrak Walter, zijnen vader verwonderd aanziende. ‘Was hij het dan niet, die een borgtocht voor u gestort had?’

‘Toch is het zoo,’ ging de vader voort. ‘Ondanks dit alles, wilde hij, dat ik vluchtte. Ofschoon hij mij voor schuldig hield, bleef zijn trouwe en oprechte vriendschap voor mij onveranderd en wilde hij liever zijn geheele vermogen verliezen dan mij in de gevangenis te zien. Zoo dwong hij mij te vluchten. Uit Texas schreef ik hem en vroeg naar u allen. Spoedig schreef hij mij en ik vernam, dat Ellen dood was - gij geboren. Gij waart een zwak kindje, schreef hij, dat wel spoedig zou sterven. Ik had u nooit gezien, mijn zoon, - en toen ik hoorde, dat mijn vrouw dood was, mijn moeder eveneens, - mijn vader en mijn vrienden mij nog voor schuldig hielden, werd ik koud en ongevoelig voor u allen. Mijn huis mocht ik niet weerzien, en ik verslaafde aan het spel, aan den drank.’

De kapitein wachtte even en zuchtte diep.

Walter zag hem vol medelijden en tegelijk vol verwondering aan.

‘Maar een ding, beste Walter, vergat ik nooit, omdat het een verzoek was mijner stervende moeder. In dien vreeselijken nacht, dat ik voor haar geknield lag en om haar moederlijken zegen bad, verzocht zij mij en dwong mij onder tranen de belofte af: Wat ook gebeuren mocht elken dag een Onze Vader te bidden. En deze belofte heb ik gehouden, ook in die dagen, waarop ik mij geheel aan den drank overgaf en alle duivels mij hoonden en bespotten om dat Onze Vader. O! dit gebed, door den zegen en de voorbede van een moeder voor Godes troon vergezeld, had een wonderlijke uitwerking. Het gevolg mijner bandelooze levenswijze was een zware ziekte, die mij in New-Orleans overviel. Een liefdezuster redde mijn leven en opende mijn hart weer voor het goede: als een geheel ander, beter mensch, verliet ik mijn ziekbed en begon weer op nieuw te leven. Ik ging weer naar Californië, waar ik jaren lang in de mijnen werkte. Ik was gelukkig. Toen ik van het werken genoeg had en voldoende geld had overgespaard, zette ik mij hier neder, waar ik onder den naam, dien de mijnwerkers mij gegeven hadden, verder leefde, als kapitein Murdock, zonder ooit iemand te ontmoeten, dien ik vroeger gekend had. Dan voerde de Voorzienigheid u, mijn jongen, tot mij.’

Vol medelijden en diep bewogen sloot Walter zijn vader in de armen. Dan riep hij uit:

‘Laat ons gauw vertrekken naar huis. De zeereis zal me goed doen; ik gevoel me sterk genoeg. Het eerste schip zullen we nemen. Wat een vreugde zal onze thuiskomst geven. O God, het is te veel, we zijn te gelukkig!’

De kapitein maakte nog eenige bedenkingen vooral om Walter's toestand, maar gaf toch eindelijk toe, toen deze verzekerde, dat hij sterk genoeg was de reis te ondernemen. En toen dan ook de dokter bij zijn laatste bezoek verklaarde, dat Walter sterk genoeg was, werden met veel ijver allerlei toebereidselen gemaakt. Het eerste schip, dat de haven van St-Francisco verliet, nam vader en zoon mede naar hun dierbaar vaderland.

(Wordt vervolgd.)