De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.
(Vervolg.)

Jessie vertelde Walter nu, nog onder den smartelijken indruk van het gebeurde, wat haar stervende vriendin haar had meegedeeld. Walter's oogen waren vol tranen; het waren tranen van medelijden en verdriet. Zulk een slechte daad had hij zelfs niet bij William kunnen onderstellen. Hij zweeg langen tijd en vond geen woorden, om zijn gevoelen uit te drukken. Eindelijk sprong hij op en riep:

‘De ellendeling! Hij heeft haar nog bedrogen en gemarteld met zijn woorden op haar sterfbed!’

‘Blijf kalm, Walter; laten we den vrede en de rust van deze plaats niet storen; ik ben volkomen met u van hetzelfde gevoelen. En toch moet hij genegenheid voor haar gehad hebben; anders had zijn knagend geweten hem niet zoo spoedig naar deze plaats gedreven, mij is deze mensch in zijn lichtzinnigheid en valschheid een raadsel.’

‘Zijt gij er dan zeker van, dat de nachtelijke ruiter William was, en dat hij deze dierbare plaatsen bezocht heeft?’ vroeg Walter verwonderd.

Jessie maakte een beweging om haar vermoeden te bekrachtigen en stiet daarbij met den voet tegen een voorwerp, dat in den schijn der maan blonk, zij beurde het op; het was een brieventasch met zilveren slot. Zij opende de tasch en haar blik viel op een geborduurden naam: William Bellenger.

‘Zie,’ sprak zij, de brieventasch aan Walter gevend, ‘mijn vermoeden heeft me niet bedrogen. Ik zal hem het verlorene bij gelegenheid wel eens teruggeven en hem te gelijk mijn oordeel over zijn handelwijze uitspreken.’

‘Zonderling,’ sprak Walter in zich zelf, ‘het menschenhart is een raadsel. Ik had niet gedacht, dat in de borst van zulk een schurk, uiterste verdorvenheid nog strijd moest voeren met betere gevoelens.’

De koelte van den avond streek over de bergen en beiden sloegen den weg naar huis in. Toen zij het kleine kerkhof verlieten en nog eenmaal een blik wierpen op de graven der lieve dooden, strekte Walter de hand naar Jessie uit en sprak:

‘Vergeef mij, dat ik geloofd heb, dat William den laatsten tijd zich zeer in uw vriendschap en gunst mocht verheugen; dat maakte mij bedroefd, want ik gevoelde, dat de ellendeling uwer onwaardig was.’

‘O, vergeven is 't reeds; gij deedt me onrecht. Maar was het dat alleen, Walter, wat u zoo dikwijls terughoudend en afgemeten, zoo - kort, zoo geheel anders dan vroeger tegen mij deed zijn?’ vroeg Jessie, met een blik vol liefde op hem gevestigd.

Die vraag maakte Walter verlegen. De ware reden zeggen durfde hij niet en onwaarheid spreken wilde hij niet.

‘Jessie, gij weet wat mij drukt, gij weet welke smaad op mijn naam kleeft, dien de verzoening met mijn grootmoeder, mevrouw Bellenger, niet vermag uit te wisschen. Ik voel het, ik zal nog veel en zwaar hebben

[p. 92]

DE H. DUNSTAN ZALFT DEN H. EDUARD II, DEN MARTELAAR, TOT KONING VAN ENGELAND.
Naar een teekening van R. Caton Woodville.

[p. 93]

te lijden, ik zal nog veel moeten verduren; u echter hoop ik gelukkig te zien; nadat Ellen gestorven is, zijt gij de eenige, die uit mijn kinderjaren mij zijt overgebleven.’

Zijn stem klonk zacht en weemoedig. Een traan glinsterde in Jessie's oog, toen zij vol medelijden en liefde hem troostte met de woorden:

‘Moed, Walter! Is uw geluk ook niet het mijne? Van nu af zal niets ter wereld zich meer tusschen ons plaatsen.’

XI.
Een crisis.

Den volgenden morgen keerden mevrouw Bellenger, Jessie en Walter weer naar de stad terug. Walter had beloofd, spoedig naar Deerwood terug te keeren, om eenige weken bij zijn familieleden te blijven en hun droefheid eenigszins te verzachten en hen te troosten. Mijnheer Graham vond het zeer goed, en zonder William gezien te hebben, kwam Walter weer in Deerwood aan, terwijl zijn grootmoeder een reeds lang voorgenomen reis naar Boston ondernam.

italiaansch landschap bij maneschijn, naar de schilderij van j.c. guyot.

Walter voelde zich echter in het huis van zijn grootvader zeer eenzaam. Hij was een werkzaam leven, een leven vol bezigheden gewoon geworden, en de dagen van ledigheid bevielen hem niet. Zijn droefheid nam in sterke mate toe en hij werd ten laatste zoo weemoedig en afgetrokken, dat hij zich noodzakelijk eenige bezigheid moest verschaffen. Mijnheer Graham had hem een reis, dienstzaken betreffende, naar Californië opgedragen, maar hij behoefde die

[p. 94]

eerst met den herfst aan te vangen. Een onbestemd voorgevoel zei Walter telkens, dat deze reis een goede gelegenheid was, een onderzoek naar zijn vader in te stellen. Eindelijk kwam hij tot het besluit de reis niet langer te verdagen; de mogelijkheid zijn vader te vinden, dreef hem voort. Daarom verzocht hij mijnheer Graham, onder mededeeling der redenen, of hij nu niet reeds zijn reis kon ondernemen, in plaats van te wachten tot September.

Mijnheer Graham beantwoordde Walter's schrijven als volgt: ‘Als gij wilt, kunt ge dadelijk vertrekken. Wilt gij echter tot den herfst wachten, zoo heb ik u een aangename verrassing bereid. Spoedig zullen we een groot feest hebben, en ik geloof, dat Jessie gaarne zou wenschen, u er bij tegenwoordig te zien. Het zal daarom beter zijn, dat gij wacht.’

Dit laatste veroorzaakte Walter veel hoofdbreken. Was dit feest een huwelijk, en Jessie de bruid? - zoo vroeg de door vrees bezielde jongeling zich af, doch zijn verstand zei hem dadelijk, dat het onmogelijk was. Hoe lang was het geleden, dat Jessie tot hem gezegd had: ‘Uw geluk is ook het mijne!’ Welke verrassing mijnheer Graham dus mocht bedoelen, Walter was niet in staat er zich een denkbeeld van te vormen.

*_**

William Bellenger was nog in denzelfden nacht, toen hij met bedroefd hart aan het graf van de hem ontnomen Ellen Howland had gestaan, naar New-York teruggekeerd. Hier ook kon hij niet tot kalmte komen; zijn schuldeischers lieten hem geen rust. Eereschulden, die hij bij het spel gemaakt had, dwongen hem tot handelen; het gold hier alles te verliezen of alles te winnen. Wijselijk vermeed hij den omgang met Jessie Graham, want hij wist wel, dat hij bij haar niets meer had te hopen, dat hij haar op zijn gunstigst onverschillig was geworden. Des te meer zocht hij nu den omgang en het verkeer met de schoone kleindochter van mevrouw Reeves, Charlotte, die hem gaarne mocht lijden. De naam Bellenger had nog een goeden klank in de gezelschappen, en daarom durfde hij hopen, wel gehoor te vinden, zoowel bij het meisje als bij haar vader en grootmoeder.

Charlotte Reeves, een onder de leiding harer grootmoeder opgegroeide dame, had het lang met smart aangezien, dat zij door William Bellenger veronachtzaamd werd, en haar hopeloosheid werd grooter, naarmate hij zich meer met Jessie Graham ophield. Ook mevrouw Reeves had zich door de bevoorrechting van de kleindochter harer vriendin, mevrouw Bartow, beleedigd gevoeld, vooral ook hierom, omdat zij de toespeling op haar afkomst door mevrouw Bartow nog niet vergeten was. Het meisje was dan ook niet weinig verheerlijkt, toen William eenigen tijd later haar zeer veel hoffelijkheden bewees en veel meer met haar omging. Toen hij dan ook met een kloppend hart om haar hand vroeg, had hij gemakkelijker spel, dan hij zich had voorgesteld. William verlangde, dat haar grootmoeder er mede in kennis zou worden gesteld, opdat zij hare toestemming zou geven. Op het aandringen harer kleindochter gaf zij toe, onder voorwaarde, dat ook haar vader zou toestemmen.

Deze voorwaarde was gemakkelijk in vervulling te brengen, want mijnheer Reeves, die zich voor niets interesseerde, wat niet in verband stond met zijn zaken, antwoordde op William's vraag, dat zijn dochter en haar grootmoeder maar naar eigen goedvinden hierin moesten handelen, zooals zij altijd deden. Dan voegde hij er als echt koopman aan toe:

‘Mijn voornemen is, mijn dochter bij haar huwelijk ƒ 50.000 uit te betalen, en daarmede beschouw ik mijn verplichtingen te haren opzichte vervuld.’

William was zijn toekomstigen schoonvader bijna om den hals gevallen; wijselijk bewaarde hij deze blijken van genegenheid voor meer passende gelegenheden en keerde, ten hoogste voldaan en vroolijk, naar zijn bruid terug. Het was besloten, dat de verloving reeds den volgenden dag zou worden bekend gemaakt.

Jessie maakte zich den volgenden morgen juist gereed een wandeling te gaan maken, toen zij verrast werd, niet alleen door het vroege bezoek van Charlotte, maar nog meer door de meedeeling, dat zij gisteren met William Bellenger verloofd was.

In de volgende dagen was dan ook de verloving van Charlotte Reeves met William Bellenger het onderwerp van het algemeene gesprek in de deftige kringen van New-York.

*_**

Ondertusschen was Walter te Deerwood druk bezig met de voorbereidselen voor zijn groote reis. Op het voortdurend en aanhoudend verzoek van zijn huisgenooten had hij zijn vertrek op een lateren tijd bepaald dan hij van plan was; een gebeurtenis deed hem echter van dit voornemen weer afwijken. De postbode bracht hem een brief met het poststempel New-York. Haastig scheurde hij het couvert en las:

‘Waarde Walter!

Eindelijk is mijn wensch vervuld; mijn vreugde is groot. Ik heb eindelijk een vogeltje gevangen, ik ben voor de geheele wereld verloofd en den 10^den Juli zal het huwelijk voltrokken worden. Mijn bruid wenschte tot den herfst te wachten, om groote feesten te kunnen geven, maar ik drong er op aan, dat het huwelijk spoedig zou plaats hebben en met weinig drukte gevierd worden, en wist ook de grootmoeder van mijn bruid hiervoor te winnen. Haar vader heeft beloofd ƒ 50.000 aan haar te geven als bruidsschat; daarmede ben ik voorloopig tevreden. U, Walter, ben ik in 't bijzonder mijn dank verschuldigd, dat gij mij den weg naar mijn geluk niet hebt versperd. Soms was ik zeer ijverzuchtig, maar gij hebt als een man gehandeld en mij vrij spel gelaten. Mijn hartelijken dank daarvoor en ik hoop, u op mijn bruiloft te ontmoeten. - Jessie zei mij, dat gij ook wist van die laatste geschiedenis met de arme Ellen. Geloof me, Walter, ik beminde haar, en nog kan ik haar niet vergeten. Maar hoe kon ik haar trouwen, daar zij arm was! Mijn bruid en mijn grootmoeder hebben mij vergeving geschonken.

Deel den uwen mijn geluk mede en groet hen van mij. De voorbereiding tot het huwelijk neemt al mijn tijd in beslag, verontschuldig daarom mijn weinige regels. Jessie en mijnheer Graham laten u groeten en rekenen, evenals ik, er op, u op de bruiloft te ontmoeten.

Na hartelijke groeten,

Uw neef,

William Bellenger.’

Met koortsachtige onrust had Walter dezen brief gelezen, zijn gezicht was doodsbleek, zijn hand beefde, daarna viel hij bijna onmachtig op een stoel neer; alles schemerde hem voor de oogen. Hij was niet in staat te begrijpen, wat in den brief stond. Wie anders kon de bruid zijn dan Jessie, de dochter van den rijken Graham? Hoe was het mogelijk, dat het meisje, het zoo edele meisje, zich aan zoo'n ellendeling kon schenken, dien zij verachtte; hoe was het mogelijk, dat zij hern, Walter, den vriend harer jeugd, kon vergeten, zij, die hem nog kort te voren met zooveel nadruk had verzekerd: ‘Is niet uw geluk het mijne!’ Kon een edel, braaf meisjeshart in zoo'n korten tijd veranderen!...

Maar stond het daar dan niet geschreven, zwart op wit, en moesten niet alle onduidelijke uitdrukkingen in den laatsten brief de laatste hoop wegnemen? ‘God mijn God, wat beproeft Gij mij zwaar, hoe zal ik het dragen; geef mij kracht, geef mij sterkte!’ riep hij, de handen wringend. In zijn opgewondenheid en bij de vallende schemering had hij niet bemerkt, dat ondertusschen de goede tante Debby in de kamer was gekomen. Zij, die in dit kleine huis al zooveel leed had gezien, en nu ook weer Walter's smart gadegeslagen, had zijn bede tot God gehoord. Zij legde haar hand op zijn schouder en sprak aangedaan:

‘Wat is het, mijn jongen; welk ongeluk heeft u getroffen; wie heeft u leed gedaan?’

Walter schrok, toen hij in het goedige, van diep medelijden getuigende gezicht van zijn tante zag en hij bedekte het zijne met beide handen; hij zuchtte en weende als een kind. Tante Debby zette zich naast hem en nam zijn hand. Het deed hem op dit oogenblik zoo goed, een medelijdende ziel te vinden en hij vertrouwde haar zijn geheim.

Maar hoe zeer zij zich ook inspande, allen twijfel bij hem te doen verdwijnen en hem nieuwe hoop in te storten, het hielp niet, hij zag zijn leed en ongeluk vóór zich breed en groot, en geen lichtstraal drong er door. Hij wilde vertrekken zoo spoedig mogelijk; hij wilde de plaats ontvluchten, waar elke boom, elke struik, elke plek bittere gedachten wekte; ver, ver weg wilde hij, en hij verzocht tante Debby zijn grootvader en tante Mary op zijn vertrek van morgen voor te bereiden.

Na een onrustigen, slapeloozen nacht was Walter bij het eerste morgenschemeren reeds opgestaan, en nog eenmaal naar zijn moeders graf gegaan, om daar kracht en sterkte te vinden voor zijn zware taak.

Het afscheid van de zijnen was smartelijk, aller oogen waren vol tranen; zelfs op het gebruinde gelaat van den ouden Marshall, die reeds zooveel had ondervonden, vielen tranen.

Toen Walter naar het station ging, wierp hij van de hoogte nog een weemoedigen blik op de plaats, waar hij zijn jeugd had doorgebracht, zijn lippen preveld een laatst vaarwel en zijn hart stelde hem de vraag: ‘Wanneer en hoe zullen we elkaar weerzien?’ Tegen den avond kwam Walter in New-York; hij wilde met het den volgenden morgen vertrekkende schip naar San Francisco afreizen.

Hij zocht ten laatste mijnheer Graham op, niet in zijn huis, omdat hij Jessie daar vreesde aan te treffen, - haar kon en durfde hij niet zien - maar hij begaf zich naar zijn kantoor. Mijnheer Graham had het een uur geleden verlaten en niemand wist, waar hij was heengegaan. Dit was Walter niet onaangenaam; nu had hij goede redenen hem schriftelijk mee te deelen, wat hij voor zijn afreis nog te zeggen en te regelen had. Hij voegde aan den brief toe:

‘Hebt ge mij nog dringende zaken mee te deelen of een opdracht te doen, zoo verzoek ik u, mij het te laten weten, en uwe bevelen zullen stipt uitgevoerd worden.’

Dezen brief liet hij voor mijnheer Graham achter, en toen de zon den volgenden morgen de bergen van Deerwood verlichtte, zat hij reeds op het dek van het schip.

*_**

Toen Jessie dien morgen in de gezellige huiskamer kwam, waar zij met haar vader steeds het ontbijt gebruikte, liep deze met zichtbare opgewondenheid de kamer op en neer en scheen den morgengroet zijner dochter niet te hooren. Verwonderd over zijn opgewondenheid, zag Jessie haar vader aan en zij was juist van plan naar de reden van zijn opgewondenheid te vragen, toen hij plotseling voor het verschrikte meisje staan bleef en een onderzoekenden blik op haar wierp.

‘Jessie, heeft er den laatsten tijd tusschen

[p. 95]

u en Walter iets plaats gehad, waardoor hij zich beleedigd zou kunnen voelen en waardoor verwijdering tusschen jelui is ontstaan?’

Jessie bloosde; zij wist niet, wat deze onverwachte vraag beteekende.

‘Dus gij weet er niets van, wat Walter mij zooeven geschreven heeft?’ vroeg mijnheer Graham verder. ‘Gij weet niet, dat Walter van morgen vroeg reeds zijn reis naar Californië heeft ondernomen? Gij weet niet, waarom hij zoo spoedig en onverwachts is vertrokken?’

‘Walter is vertrokken zonder een woord van afscheid, zonder een vaarwel, zonder eenige verklaring! Het is niet mogelijk, vader!’ riep Jessie opgewonden.

‘Zie hier en lees, mijn dochter; misschien begrijpt gij beter, wat Walter schrijft, dan ik; ik ben niet in staat het raadsel op te lossen’ sprak haar vader op geruststellenden toon tot het bevende meisje, haar den brief overreikend.

Jessie las haastig en opgewonden den brief. Plotseling overtoog een roode blos haar gelaat; toen zij de schrikkelijke waarheid begrepen had, werd haar gezicht doodsbleek. Met een luiden gil zonk zij op een stoel neer en bedekte haar gezicht met beide handen. ‘Walter, Walter, waarom mij dat leed aangedaan!’ steunde zij.

De vader had innig medelijden met het verdriet van zijn eenig kind, dat hij zoozeer beminde, hij moest zich bedwingen om zelf niet in tranen uit te breken.

‘Jessie,’ zei hij, ‘ik had het al lang bemerkt, dat gij Walter Marshall bemint en ik meende en geloof dit heden nog, dat uwe liefde beantwoord wordt. Hij heeft een eerlijk en open karakter, zoodat er geen sprake zijn kan van bedrog. Wees kalm, mijn kind, verzet uw leed en wacht met geduld. Hier is zeker een misverstand in 't spel. Help mij, het uit den weg te ruimen.’

Die woorden misten hun kalmeerende uitwerking op Jessie niet. Een zwakke hoop deed haar het leed vergeten en schonk haar nieuwe kracht.

XII.
De onbekende ziekenverpleger.

De table d' hôte in het ‘Ocean-Hôtel’ te San Francisco was geheel met gasten bezet, die luid en druk als echte Amerikanen met elkaar spraken. Het diner was bijna afgeloopen, de kellner diende de laatste schotels rond, toen de oogen van de geregelde bezoekers uit den ‘Stamgastenhoek’ zich naar de deur richtten, waarin een man verscheen, die door zijn forsche gestalte en indrukwekkend scherp geteekend gezicht ieders opmerkzaamheid trok. Bij de stamgasten was hij wel bekend en de hartelijkheid, waarmede dezen kapitein Murdock begroetten en welkom heetten, toonde duidelijk, hoe hoog hij in aller vriendschap stond.

‘Goed, kapitein, dat je weer hier bent!’ zei een der gasten. ‘Het was verduiveld vervelend hier, zoolang gij zijt weg geweest. Je zult je kamer wel bezet gevonden hebben. Is 't niet?’

‘Ja,’ sprak de als kapitein aangesprokene. ‘De waard zei me, dat hij er een jongen man voor een nacht in heeft gehuisvest, daar hij alle kamers bezet had. Hij kon natuurlijk niet vooruit weten, dat hij den volgenden morgen doodziek zou zijn en niet vervoerd kon worden. Nu ja, wat scheelt het me, ik heb zoo dikwijls onder den blooten hemel geslapen, dat het mij geen kwaad zal doen, nu nog eens op den vloer te logeeren.’

Dadelijk boden minstens een dozijn der gasten aan, hun kamer met hem te deelen; maar de goedige kapitein sloeg elk aanbod af. Hij meende, dat het wel terecht zou komen en ook zou de jonge man zoo lang niet ziek blijven.

Op de vraag van den kapitein, of het bekend was, van waar de jonge man kwam, werd hem geantwoord, dat het een vreemdeling was, die dadelijk na zijn aankomst, nu twee weken geleden ziek was geworden, - verder wist men niets van hem. Na het diner begaf kapitein Murdock zich naar zijn kamer, niet zoozeer om den zieke te zien, als wel om eenige dingen, die hij noodig had, te halen.

Walter - want hij was het - lag slapend in zijn bed, terwijl in een armstoel aan het venster de oude waardin sluimerde, die den jongen man oppaste en verpleegde. Een enkele blik zei den kapitein, hoe slecht er voor den zieke gezorgd was; maar misschien zou hij er zich niet verder om bekommerd hebben, als niet de jonge man, die voortdurend kreunde, het woord ‘vader’ had uitgesproken.

‘Arme jongen,’ sprak de kapitein, ‘hij droomt van zijn geboortehuis en van zijn geliefden, die er niets van weten, hoe hij hier hunne verpleging mist.’

Walter ontwaakte; hij vestigde zijn oogen op den vreemde en sprak met zwakke stem: ‘Blijf hier!’

Bereidwillig gaf de kapitein hieraan gehoor en zette zich naast het bed neer, terwijl de oude waardin zich verwijderde.

Walter zag hem ernstig aan en sprak:

‘Sluit de deur dicht en laat haar niet meer hier komen. Zij lijkt op Jessie's grootmoeder, die niet kan hebben, dat ik Jessie van mijn liefde spreek, - och, maar dat is u onverschillig. Kent u mijn vader?’

‘Neen,’ en de kapitein schudde treurig het hoofd, terwijl Walter voortging:

‘Hebt gij geen kinderen?’

‘Ik weet 't niet,’ luidde het antwoord.

Walter ging met zijn droomen verder:

‘Ik zoek mijn vader, en toen ik Jessie van hem vertelde op de bank onder de linde - weende zij luide, omdat haar vader tegen hem getuigd had. Kent gij, mijnheer Graham?’

‘Wie?’ riep de kapitein, opspringend en zich over Walter buigend.

Maar Walter antwoordde hem niet. De haast en opgewondenheid van den kapitein hadden hem verschrikt en hij bleef verder sprakeloos, hoe ook de kapitein alles aanwendde, het afgebroken gesprek weer aan te knoopen. Die eene naam Graham was voor den kapitein genoeg om hem geheel voor den zieke in te nemen. Toen hij bemerkte, dat voorloopig geen woorden meer uit den zieke waren te krijgen, verviel hij in diep gepeins, zoodat hij het binnenkomen van de waardin niet bemerkte. Deze was verwonderd, den kapitein nog hier aan te treffen; eerst toen zij bij het bed van den zieke kwam, schrok hij uit zijn gedachten op. De zieke had zijn oogen gesloten en sliep.

De kapitein hief het hoofd op en vertelde de hem verwonderd aanziende waardin, dat hij de verpleging van den zieke verder op zich zou nemen.

De ziekenkamer zag er nu spoedig veel beter en gezelliger uit. Urenlang zat de kapitein dikwijls aan het bed van den zieke, zoowel bij dag als bij nacht, met een ijver en geduld, die verwondering wekten. Zoo dikwijls de zieke met zijn droomen begon, luisterde hij toe en deed zijn best om het afgebroken verhaal, dat bij den naam Graham was opgehouden, weer aan te knoopen, maar vergeefs. Vergeefsch was ook elke bemoeiing van den kapitein om den naam en de woonplaats van den jongen man te weten te komen.

Eens, toen hij weer uit de ziekenkamer kwam, om op de gang wat lucht te scheppen, bleef hij in gedachten verzonken aan het venster staan van de portierskamer, waarin de brieven en telegrammen lagen, geädresseerd aan de gasten van het hôtel. Plotseling viel zijn oog op het adres van een brief: Walter Marshall; hij was afgezonden uit New-York; hetzelfde adres stond op een telegram, naast den brief. De kapitein zuchtte; wie hem beschouwd had, zou gemerkt hebben, dat deze adressen hem veel belang inboezemden.

Het was meer dan alleen nieuwsgierigheid, dat de kapitein den portier opzocht en hem vroeg of de drager van dezen naam nog niet was aangekomen, en of hij misschien vroeger reeds hier was geweest. De portier moest tot leedwezen van den kapitein deze vragen ontkennend beantwoorden. Nu waren er twee namen, die hem interesseerden. Ja, men kon het hem aanzien, gewichtige geheimen hielden al zijn gedachten in beslag.

Weer zat de kapitein aan het bed van den zieke in nadenken verzonken. Hij had de waardin de kamer doen verlaten.

De zieke was zeer onrustig en wendde zich op zijn bed om; zijn handen schenen wat te zoeken, zij voelden onder het kussen en toen hij zich weer omkeerde, viel er iets op den grond. Het was een klein handwerkje, waarschijnlijk een bladwijzer of zoo iets, door een vrouwenhand vervaardigd, en de kapitein zag door vergeet-mij-nietjes omlijst den naam Walter Marshall - en klein en bescheiden stond in een der hoeken de naam Jessie Graham.

‘Gode zij dank! Gode zij dank!’ riep de kapitein, diep bewogen.

‘O Heer, zult gij mijn gebed verhoord hebben? Walter Marshall - mijn zoon - Ellen's kind?’ - zoo sprak hij met ten hemel geheven blik. En hij boog zich over den zieke en heete tranen vielen op het bleeke gezicht, waarin hij telkens meer en meer het evenbeeld van zijn zoo dierbare vroeg gestorven vrouw herkende.

‘Waarom weent gij?’ vroeg Walter.

‘Vroeger had ik een zoon, die op u geleek, en het smart mij zoo, u hier zoo ziek te zien. Ik wil voor u zorgen,’ antwoordde de kapitein bewogen.

‘O, wilt gij?’ riep Walter verheugd. ‘En wilt gij bij mij blijven, tot ik mijn vader gevonden heb?’

‘Ja, ja, ik zal altijd bij je blijven,’ en Sep Marshall - hij was het, de vader van Walter - drukte zijn lippen op het voorhoofd van den zieke.

‘Ik heb Jessie,’ zoo ijlde de zieke verder, ‘niet meer een kus gegeven sinds ze een klein meisje was en zij mij een haarlok gaf. Ze ligt in mijn koffer bij een haarlok mijner moeder, kent gij mijn moeder?’

Ja, ja, o hemel ja,’ en de man viel op zijn knieën, verborg zijn gelaat in beide handen en weende.

Ofschoon Walter de oorzaak van een zoo groote ontroering niet kende, had hij toch medelijden. Hij legde zijn hand op het hoofd van den man en sprak zacht: ‘Ween niet. Het geeft toch niets. Ik heb vroeger ook geweend, toen ik nog een kleine jongen was en aan mijn lieven, armen vader dacht.’

‘Zeg dat nog eenmaal! Nog eenmaal: arme, lieve vader!’ juichte de kapitein, en weer rustte zijn blik op den zieke, die weer ingesluimerd was.

‘Hij lijkt sprekend op Ellen,’ fluisterde hij. ‘Arme vrouw, wie had gedacht, dat ik ons kind voor het eerst in den vreemde zou zien, en nu is dat kind reeds een man geworden!’

De overtuiging, dat de zieke zijn zoon, het kind van Ellen was, bevestigde zich meer en meer bij den kapitein, zoodat hij het niet ongeoorloofd meer vond, tot verdere opheldering de papieren van den zieke na te zien. Hij opende den koffer, en vond daarin de zwarte lok van Jessie en daarnaast een blonde, die hij herkende als het haar van zijn ongelukkige, vroeg gestorven vrouw. Tranen van aandoening vloeiden over zijn gelaat. ‘God, zegen mijn zoon, - zegen mijn zoon!’ bad hij.

Daarna legde hij het dierbare aandenken weer in den koffer.

(Wordt vervolgd.)