De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 19

Bewogen levens.
Vrij naar het Engelsch,
door W.G.
(Vervolg.)

Binnen korten tijd was Jessie de lieveling van allen geworden. Tegen niemand was zij zoo vertrouwelijk als tegen Walter. Aan hem hechtte zij zich met een kinderlijke liefde en trouw, die hij niet kon wederstaan.

Ondertusschen was de herfst voorbijgegaan en de winter met zijn sneeuwvlokken en ijsbloemen deed zijn intrede in de bergen en dalen van Deerwood. Stroom en meer werden met een spiegelgladden vloer bedekt en het ijsgenot lokte Jessie en Walter dagelijks naar buiten.

Op een dag liep zij Walter ver vooruit, die haar bezorgd toeriep terug te keeren, daar het ijs op die plaats te zwak was. Maar zij hoorde het niet. Toen eensklaps - een gekraak, het ijs brak en Jessie was verdwenen.

Walter stond een oogenblik verstomd van schrik, dan liep hij naar de plaats van het onheil.

Een zware strijd met ijs en water volgde; het broze ijs brak telkens af en juist op het oogenblik, dat de verschrikte toeschouwers ademloos dit schouwspel stonden aan te zien en aan de redding begonnen te twijfelen, gelukte het den wakkeren jongen zich omhoog te werken. Machteloos zonk hij bij het meisje neer, terwijl zijn arm haar krampachtig omkneld hield.

Men bracht beiden spoedig naar huis; Walter keerde weldra tot het bewustzijn terug en ook Jessie kwam na langen tijd weer bij. Van nu af aan waren beide kinderen door de hechtste vriendschapsbanden verbonden.

Toen Jessie weer geheel hersteld was, was haar eerste gedachte, dat deze gebeurtenis aan haren vader moest worden meegedeeld - maar geen der huisgenooten wist een brief naar haar zin samen te stellen. Slechts een lid der familie zou dat kunnen, meende zij, en wel tante Debby, en al mocht de oude ziel al tegenspartelen en haar onkunde betuigen, zij moest toch eindelijk toegeven.

‘En nu, vader,’ schreef tante Debby, nadat zij de geheele gebeurtenis verteld had, ‘Walter moet beloond worden, en ik zal u zeggen hoe. Ik hoorde eens, dat hij tegen zijn grootvader zei, dat hij graag naar de school in de stad zou willen, maar zijn grootvader kon daar zooveel geld niet voor missen. Daarover was Walter zoo bedroefd, dat hem de tranen in de oogen kwamen; daar hij het onmogelijke er van inzag, heeft hij er later niet meer over gesproken. Gij zijt rijk, papa, dat weet ik, en gij moet mij geld genoeg zenden, om Walter naar de school te laten gaan.’

De brief werd verzonden, en na langen tijd kwam eindelijk antwoord. Hierbij was tevens ingesloten een wissel van twee duizend gulden, die in 't belang van den edelen knaap konden gebruikt worden, voor den jongen, die het eenige kind van een liefhebbend vader had gered. Jessie was opgetogen van vreugde, toen tante Debby, haar eenige vertrouwde in deze zaak, haar den inhoud van het schrijven meedeelde. Zij greep den wissel en liep weg, om Walter te zoeken, dien zij in de wei vond. Overgelukkig riep zij den verwonderden knaap toe:

‘Het is gekomen, - het geld is gekomen! Je gaat naar de stadsschool, naar de universiteit en zult een groot en geleerd man worden, juist als vader. Hier is 't,’ en meteen drukte zij hem het papier zoo zenuwachtig en wild in de handen, dat Walter moeite had staande te blijven.

In het begin begreep Walter van dit alles niets; maar Jessie vertelde hem met groote vreugde de geheele geschiedenis. Toen Walter den samenhang begreep, was hij opgetogen van blijdschap, dat hij nu eindelijk zou kunnen doen, wat hem onmogelijk was voorgekomen en waarnaar hij zoo vurig verlangd had. Maar plotseling kwam bij hem de gedachte op, het niet aan te nemen; zijn vroegere afkeer tegenover mijnheer Graham kwam weer een oogenblik boven. Hij zweeg er echter over tegen Jessie, - hij wilde het geld niet aannemen, voor hij met zijn grootvader er over had gesproken. Eerst toen deze het goed vond en hem aanraadde het geschenk aan te nemen, stemde hij toe.

Nu begon men de toebereidselen te maken voor het vertrek van den student; zijn kleeren werden hersteld, nieuwe aangekocht, en gezorgd voor allerlei zaken, die hij noodig zou hebben. De hartelijkheid en de groote zorg, waarmee dit gepaard ging, toonden genoeg, hoeveel men van hem hield.

Eindelijk was de dag aangebroken, waarop Walter het ouderlijk huis zou verlaten. Met tranen in de oogen zag de geheele familie hem gaan, tot hij bij een bocht van de straat uit het gezicht verdween. Zij allen voelden het, dat met het vertrek van den opgeruimden, levenslustigen jongen, leven en vroolijkheid voor lang uit het oude huis zouden verdwenen zijn.

III.
Acht jaar later.

De groote zaal der universiteit te New-York was geheel met heeren gevuld, die gekomen waren om de rede van een jongen man te hooren, die aan het einde was van zijn studietijd en den doctorsgraad behaald had. Nog was hij niet begonnen, en de held van den dag, uit wiens gelaat onrust sprak, zag zoekend en hoopvol naar zijn toehoorders. Daar trokken twee gestalten zijn opmerkzaamheid: een oude, grijze man en een jonge fat, die den jeugdigen redenaar met groote opmerkzaamheid gadesloeg.

Waar had Walter dat gezicht vroeger meer gezien? Eensklaps schoot het hem te binnen en het deed hem een groot genoegen hem juist bij deze gelegenheid weer te zien. Vroolijk en hartelijk wenkte hij den ouden man toe, die niet tegen de lange reis had opgezien om bij dezen feestdag van zijn kleinzoon tegenwoordig te zijn. Toen eindelijk de lezing begon en de woorden gemakkelijk en vloeiend van Walters lippen kwamen, waren aller blikken op hem gericht en ieder luisterde met spanning naar de woorden van den man op den katheder, en toen hij eindigde, brak een storm van toejuichingen los. Zijn grootvader drong door de menigte naar voren en omarmde zijn kleinzoon en Walter geleidde hem naar buiten, naar zijn thuis.

‘Ik wenschte, dat heden uw vader bij ons was,’ sprak de oude Marshall; maar nog voor Walter kon antwoorden, zag hij den vreemde voor zich, die hem in de zaal zoo had gadegeslagen. Deze gaf hem de hand en sprak lachend:

‘Sta mij toe, u met uw succes geluk te wenschen, Walter.’ Hij had deze woorden nog niet uitgesproken, toen Walter reeds wist met wien hij had te doen en wel met zijn neef William Bellenger.

William Bellenger had al de voordeelen genoten van een deftige opvoeding. Zoo langzamerhand was hij een echte man van de wereld geworden, met de meening, dat al zijn wenschen moesten vervuld worden. Den eersten tegenstand ondervond hij, toen zijn middelen niet meer toereikend waren om zijn uitgaven te dekken en zijn vader verdere hulp aan zijn verkwistenden zoon moest weigeren. William was op huwbaren leeftijd gekomen en het zou zijn vader niet onaangenaam zijn, als hij een rijke echtgenoote wist te krijgen. De wensch van de grootmoeder van Jessie, haar kleindochter met William te zien huwen, was den jongen man niet onbekend gebleven. Ook wist hij, dat mijnheer Graham, de vader van Jessie, een rijk bankier in New-York, een zeer groot vermogen had, dat eenmaal zijn dochter zou erven.

Voor William naar New-Haven gekomen was, had hij eerst in New-York aan de grootmoeder van Jessie, mevrouw Bartows, moeten beloven, dat hij zijn geluk bij de jonge dame zou beproeven.

Van mevrouw Bartows had hij gehoord, dat Jessie te Deerwood was, en waarschijnlijk de laatste dagen in New-Haven vertoefde, waar een gunsteling van mijnheer Graham moest promoveeren. Zoodoende reisde William naar New-Haven, doorzocht de vreemdelingenboeken van alle hotels en nam de gezichten der vreemdelingen op, totdat hij eindelijk overtuigd was, dat Jessie in 't geheel niet in de stad was. Toen besloot hij zijn nicht op te zoeken, om van haar Jessie's verblijfplaats te vernemen.

William toonde bij de begroeting van Walter een hartelijkheid en vriendschap, die hij zich zelf niet kon verklaren. Zonder zelf te weten waarom, zag hij in Walter een mededinger.

Hij kon de vrees niet van zich zetten, dat, al mocht zijn neef niet erg in de gunst staan bij mijnheer Graham, hij zijn dochter Jessie niet onverschillig was.

Hierop trachtte William, die Walter en den ouden Marshall naar het hotel gevolgd was, het gesprek te brengen. Nadat hij eerst over mijnheer Graham gesproken had, zei hij schijnbaar zonder eenige bedoeling:

‘Zijn dochter Jessie, Walter, is op Deerwood, niet waar?’

‘Ja,’ antwoordde Walter kort. ‘Al jaren lang!’

William sprak verwonderd:

‘Dan lijkt het mij vreemd, dat zij vandaag niet hier is. Als gij zoo goed met elkander bekend zijt, mocht zij toch wel met meer zusterlijke genegenheid in uw geluk van heden deelen.’

‘Ik verwachtte haar ook, evenzoo mijn nicht,’ antwoordde Walter. ‘Maar, zooals ik van mijn grootvader hoor, is Ellen ziek en niet in staat te reizen, en Jessie wil haar niet verlaten.’

‘Zij schijnt veel van haar vrienden op de hoeve te houden,’ sprak William spottend, zoodat Walter hem wat scherp antwoordde:

‘Zeker, zij houdt zeer veel van ons. Overigens houd ik evenveel van haar als ware zij mijn zuster. En inderdaad is zij voor mij een zuster geweest, zooals mijnheer Graham voor mij een tweede vader is geweest. Ik ben hem alles verschuldigd.’

‘Toch niet uw studiekosten?’ onderbrak William hem.

Walter draalde met een antwoord, en Marshall antwoordde voor hem: ‘Ja, mijnheer Graham heeft de kosten voor zijn studie betaald en ik zegen hem alle dagen mijns levens voor deze weldaad.’

‘Ja, ja, mijnheer Graham is zeer vrijgevig,’ antwoordde William met zooveel minachting, dat Walter het bloed naar het hoofd steeg. ‘Gaat gij nu spoedig naar huis terug?’ vroeg William.

‘Grootvader wil naar Massachusetts reizen, waar hij eenmaal zijn overleden vrouw heeft leeren kennen, en daar ik hem beloofd heb, hem er heen te vergezellen, zullen we niet voor de volgende week naar Deerwood terugkeeren.’

Eensklaps helderde Williams gezicht op.

‘Sta mij dan toe, de overbrenger van uwe groeten te zijn,’ zei hij snel, ‘want daar ik juffrouw Graham wensch weer te zien, zoo zal ik van hieruit naar Deerwood reizen.’

[p. 31]

William bemerkte nu, dat het tijd was om te vertrekken. Het afscheid tusschen de beide jongelieden was koel en ook de oude man was niet in staat hem een ‘tot weerziens’ toe te spreken.

Walter kreeg een voorgevoel, dat hij William Bellenger nog eenmaal op zijn levensweg zou ontmoeten en hij liep een weinig wrevelig zijn kamer op en neer. Zijn verhouding tegenover Jessie was hem tot nog toe niet duidelijk geweest; nu op dit oogenblik begreep hij haar volkomen. De gedachte, dat hij tot Jessie eenmaal in een andere verhouding zou staan, dan tot een zuster en vriendin, was bij hem nog niet opgekomen. Jessie was zijn ideaal, tot hetwelk hij opzag; zij stond ver boven hem, hij beminde en vereerde haar. Dit echter bemerkte hij in dit oogenblik voor het eerst, dat hij zijn geluk en liefde met geen ander kon deelen.

IV.
Jessie en Ellen.

Het was een heerlijke namiddag. Geen wolkje vertoonde zich aan het reine blauw des hemels. Van de oude hoeve van Marshall tot het woud liep een lange laan van dichte boomen, wier saamgegroeide takken geen zonnestraaltje doorlieten. Ongeveer aan het einde der laan stond een ruw getimmerde bank, een meesterstuk van Walter, die Jessie het rusten op haar lievelingsplekje hierdoor had vergemakkelijkt. Hier zaten Jessie en Ellen.

Acht jaren hadden de beide kleine meisjes in volwassen dames veranderd - Jessie een brunette en Ellen een blondine.

Vijf jaren had Jessie op Deerwood doorgebracht, toen was zij op den wensch haars vaders naar een deftig pensionaat gegaan. Maar alle etiquette, noch al haar wetenschap en geleerdheid waren in staat haar heur landelijk verblijf te doen vergeten; en toen mijnheer Graham, die zich voor langen tijd op reis moest begeven, haar toestond eenigen tijd naar een zeebad of naar Deerwood te gaan, koos zij zonder aarzeling Deerwood. Haar grootmoeder had gehoopt, dat nu de omgang van Jessie met de landlieden haar niet meer zou bevallen, en deed pogingen, haar er van terug te houden. Maar wat zij ook aanwendde, welke redenen zij ook opsomde om Jessie van Deerwood terug te houden, niets was in staat haar eenmaal genomen besluit te veranderen; zij verlangde er naar haar oude vrienden terug te zien.

Jessie hield veel van Ellen Howland, Walter beschouwde zij als haren broeder. Met dezelfden zusterlijken trots, waarmede zij zijn vorderingen volgde, zag zij ook den tijd te gemoet, dat hij haars vaders huis zou binnengaan; want zoo was het besloten; na de voltooiing van zijn studiën zou hij zich gaan wijden aan de zaak van mijnheer Graham.

Ook dezen middag sprak zij er met Ellen over, hoe zij zich over den komenden winter verheugde, als Walter in de stad zou zijn. Jessie zou zoo gaarne weten, of de ‘nieuwe doctor’ op dit oogenblik wel wenschte, bij haar onder de boomen op het hem zoo dierbaar thuis te zijn.

‘Dat zou ik wel denken,’ meende Ellen, ‘want ik geloof niet, dat hij zich aan het stadsleven kan wennen, Walter houdt, zooals ik, veel van zijn dierbare bergen, hun rust en kalmte.’

‘Ja, dan zal hij ook spoedig komen,’ riep Jessie uit; op hetzelfde oogenblik liet zij een luiden gil hooren.

Het kreupelhout ter zijde van hen werd geopend en voor de verschrikt opspringende meisjes stond een heer.

Het was William Bellenger. Hij was dezen namiddag op Deerwood aangekomen en daarna naar de hem bekende hoeve gegaan; hier had hij tante Debby alleen aangetroffen. De oude vrouw was zeer verheugd over de goede berichten, die William van Walter bracht, en toen William eindelijk ongeduldig naar Jessie vroeg, zei tante Debby, dat beide meisjes naar buiten waren gegaan. William vroeg, in welke richting zij gegaan waren, en ging denzelfden weg:

‘Wat kan Jessie nu zoo aan Deerwood binden?’ dacht hij onder 't voortgaan bij zich zelf. Dan zag hij in de verte een wit kleed en daar hij de meisjes ongemerkt wilde naderen en haar verrassen, ging hij bezijden den weg loopen.

Hij sloop nader, tot de plaats waar de meisjes zaten, en hoorde het gesprek, dat zij over Walter hielden; hij luisterde met alle aandacht, terwijl hij zijn blik niet van Ellen kon afwenden.

Toen hij nu plotseling voor de meisjes stond, was Jessie de eerste, die zich herstelde. William verontschuldigde zich wegens den veroorzaakten schrik en stelde zich voor.

Jessie riep verwonderd: ‘Mijnheer Bellenger! Van waar komt gij dan?’

William vertelde in 't kort, hoe hij door Jessie's grootmoeder den weg naar New-Haven en van daar door Walter dien naar Deerwood had gevonden en ging voort:

‘Een half uur geleden kwam ik hier en omdat ik u niet thuis vond, ben ik hier gekomen, zonder te denken, hier twee aardige dames bij elkaar te vinden,’ en andermaal rustte zijn blik op Ellen, die weer op de bank was gaan zitten en hare oogen voor zijn blik, die haar verschrikte, had neergeslagen,

De korte voorstelling was afgeloopen en Ellen sloeg voor naar huis te gaan, daar zij moe was en koud werd.

‘Dan zullen wij ook gaan,’ sprak Jessie, haar hoed nemend.

Ellen echter maakte tegenwerpingen, zij had behoefte met hare gedachten alleen te zijn.

‘Blijf toch en geniet van den schoonen namiddag, ik vind den weg wel alleen.’

En als wilde zij elk antwoord voorkomen, liep Ellen met haastige schreden weg.

William bleef met Jessie alleen achter. Hij gaf nogmaals zijn vreugde over hun wederzien te kennen, wat met eenige hoffelijkheden tegenover Jessie gepaard ging. Spoedig wist hij het gesprek op Walter te brengen, want voor alles wilde hij weten, hoe zij over Walter dacht; op schijnbaar onverschilligen toon sprak hij:

‘Ik kom juist van New-Haven, waar ik het genoegen heb gehad, de rede van den “bedelstudent” te hooren. Het is merkwaardig hoe gelukkig die lui zijn.’

‘Wie meent u?’ - vroeg Jessie niet zonder verwondering. ‘Ik dacht, dat Walter Marshall heden zijn rede zou houden, welke ik door de ziekte van Ellen verhinderd werd bij te wonen.’

‘Juist, Walter Marshall meen ik. Is hij dan geen “Bedelstudent?” Betaalt uw vader niet de kosten van zijn studie?’ sprak William met een nadruk, die zijn afgunst niet verborg, Jessie kleurde; de woorden van William en nog meer de toon, waarop zij gesproken werden, hadden haar diep beleedigd en haar stem beefde, toen zij antwoordde:

‘Mijnheer Bellenger, niets geeft u recht, zoo minachtend over Walter Marshall te spreken: als mijn vader hem de middelen voor zijn studiën verschaft heeft, zoo is dit slechts een klein bewijs van dankbaarheid, omdat hij zijn dochter het leven heeft gered.’

William bemerkte tot zijn spijt, dat hij te ver gegaan was; hij stamelde eenige verontschuldigingen en zocht zijn verlegenheid te verbergen door te vragen naar deze gebeurtenis, waarvan hij niets wist. Jessie schilderde hem de moedige daad en opoffering van Walter met zooveel gloed en warmte, dat het William niet verborgen kon blijven, wat in het hart van het meisje, ofschoon zij er zelf nog van onbewust was, omging. Nu moest William van Walters rede vertellen, die hij, om den ongunstigen indruk, dien hij gemaakt had weg te nemen, met alle kracht loofde en prees. ‘Toch,’ zoo sprak hij, ‘hoorde ik omstanders vertellen, dat niet alles, wat de jonge candidaat sprak zijn eigendom was: veel hadden zij vroeger reeds gehoord.’

Deze mededeeling was waar, inderdaad waren dergelijke opmerkingen gemaakt. Maar Jessie wilde ze niet gelooven.

‘Walter zal nooit iets als zijn eigendom uitgeven, wat niet van hem is!’ sprak zij fier. ‘Dat doet hij niet, noch een ander der familie Marshall.’

William trok zijn schouders op en vroeg geheimzinnig: ‘Kent u de geschiedenis van zijn vader niet?’

‘Wat zou er met zijn vader gebeurd zijn?’ vroeg zij verwonderd. ‘Mij is niets daarover bekend. Ik weet alleen, dat er een onaangename herinnering aan zijn naam is verbonden.’

William bemerkte dat hij de nieuwsgierigheid van het jonge meisje had opgewekt en haar in groote spanning gebracht had. Deze gelegenheid scheen hem gunstig voor zijn plan; om de spanning nog te verhoogen, antwoordde hij niet dadelijk. Hij kende Jessie's fierheid en zag in, dat zij eenmaal den zoon zou afwijzen, als zij met de schande van den vader bekend was. Eerst toen zij haar vraag herhaalde: ‘Wat was het? Wat heeft Marshall gedaan?’ antwoordde hij:

‘Daar uw vader het u verzwegen heeft, zoo zou ik u daarover ook niet moeten spreken. Alleen dit wil ik u zeggen, dat als Sep Marshall zijn straf niet ontloopen was, hij heden in de gevangenis zat.’

‘Walters vader in de gevangenis?’ riep Jessie uit, terwijl zij opsprong, ‘het is onmogelijk! Was zijn schuld dan bewezen? En waar verblijft hij nu?’

‘Gij stelt zeer veel belang in de familie Marshall en hebt meer deelneming voor den zoon van een tuchthuisboef, dan ik verwacht had,’ ging Bellenger voort, in de hoop, de wonde, die zijn mededeelingen in het hart van het jonge meisje geslagen hadden, nog te vergrooten. Jessie merkte zijn bedoeling niet, en zeide:

‘Ja, ik stel zeer veel belang in Walter en zijne familiezaken, ik houd van hem als van een vriend en broeder, en ik bezweer u, mijnheer Bellenger, deel mij mede, wat gij weet, ik bid u er om!’

Na nog eenige gehuichelde tegenwerpingen gemaakt te hebben, voldeed William aan haar verzoek en begon:

‘Walters vader heeft zijn jonge vrouw, de zuster van mijn vader, gedood en sedert dien tijd heeft niemand van onze familie Walter meer erkend. Aan mij lag het niet,’ ging hij voort, toen hij de toornige blikken in Jessie's oogen zag en bemerkte, dat zij geen aanmerkingen over Walter wilde hooren. ‘Maar ik kan het niet veranderen. Mijn familie is erg trotsch en fier en van goeden naam en stand; bij mijn grootmoeder is het heel anders het geval. Toen mijn tante den onbekenden man van het land huwde, was een vervreemding het gevolg, en toen deze schrikkelijke gebeurtenis volgde werd het nog tienmaal erger.

‘Het is niet aangenaam, wanneer iemand beneden zijn stand huwt, en gij zoudt het gevoelen mijner grootmoeder licht kunnen raden, als zij uw vader moest meedeelen, dat gij - nu ja, met Walter zoudt willen trouwen. Hij mag persoonlijk een goed en edel karakter hebben; maar nooit zal hij in staat zijn, de vlek, die op zijn naam rust, te verwijderen.’

Deze woorden van William deden Jessie blozen, wat hem niet ontging. Zij was zoozeer in gedachten verzonken en de meedeelingen van William over Walters vader vervulden haar zoo geheel, dat zij geen antwoord kon vinden. Zij ondervond een groote smart, alsof zij iets zou verliezen, wat tot nu toe haar geluk en vreugde was geweest. Sluw als hij was, vertelde William niet verder van Walter en zijn familie en trachtte een gesprek met Jessie aan te

[p. 32]

knoopen over zijn Europeesche reis. Maar hoezeer William zich ook inspande, het was hem niet mogelijk het jonge meisje te boeien en haar opmerkzaamheid tot zich te trekken. Jessie's gedachten waren op een andere plaats. En daar de namiddag langzaam voorbijging en de avond begon in te vallen, zoo gingen zij zwijgend den weg terug naar de hoeve der familie Marshall. Eerst toen zij in de nabijheid van het huis waren gekomen, verbrak Jessie het zwijgen:

‘Uwe tante, mijnheer Bellenger, ligt hier begraven; daar is haar graf.’

‘Begraaft men hier de dooden boven den grond?’ vroeg William en maakte haar opmerkzaam op een gestalte in 't blauw gekleed, welke kleur sterk tegen het groene graf afstak.

‘Dat is Ellen!’ riep Jessie verschrikt en liep vlug heen, haar begeleider een teeken gevend haar te volgen.

Jessie boog zich over Ellen en bemerkte, dat zij was ingeslapen, Zij had, als meermalen gebeurde, haar weg over den doodenakker genomen, en het graf harer grootmoeder voorbijkomende zich daar neergezet om te bidden en te rusten. Zij was door slaap overmand en rustte nu, een marmeren beeld gelijk, tusschen de graven harer geliefden.

(Wordt vervolgd.)

daar gaat-ie, naar een schilderij van arthur elsley.