De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Bij de Platen.

Voor het haardvuur. -

Hoog vlamt onder de breede schouw het vuur van takkebossen, dat kraakt en knappert en een rossen gloed door het vertrek werpt, den ouden man en het jonge meisje fantastisch belichtend, die zich aan de koesterende warmte te goed doen.

Het meisje strekt de handjes naar den vuurgloed uit, maar zelf wijkt zij toch achteruit, wegschuilend in de armen van grootvader, als ze in de roode vlammen kijkt, die als vurige tongen omhoogkronkelen en gretig aan de droge takkebossen lekken.

Er is een tikje angst in den blik, waarmee het kind het spel der vlammen gadeslaat, en in dien kinderlijken angst, sprekend uit het hel verlichte gezichtje, de starende oogen en het geopend mondje van zijn lieveling, heeft grootvader schik.

Generaal Louis Botha. -

Met het voortduren van den oorlog in Zuid-Afrika blijft ook de sympathie der geheele wereld voor het heldenvolk der Boeren onverzwakt. Was indertijd de belangstelling in den Turksch-Griekschen oorlog, in den oorlog der gezamenlijke mogendheden tegen China spoedig verflauwd, niet aldus met den heldenstrijd, die nu reeds meer dan twee jaar in Zuid-Afrika gestreden wordt. De belangstelling is onverminderd, het meeleven met dat kloeke ras van strijders voor recht en vrijheid nog even sterk als in het begin van den oorlog.

Daarom zullen alle lezers met warme belangstelling de fraaie afbeelding op de vierde bladzijde van dit nummer beschouwen, die generaal Louis Botha met zijn ruiters te zien geeft. Wat een kranige kop, welk een krachtig type is die jeugdige Boeren-generaal, wiens naam met die van de Wet, de la Rey, Kritzinger en zooveel anderen in de geschiedenis genoemd zullen worden in één adem met de grootste en beste legeraanvoerders uit vroeger tijden.

Een volk, dat zulke mannen, zulke helden bezit, kan niet ten onder gaan, al mogen ook de machthebbers in de wereldpolitiek door hun schuldig zwijgen en dulden de zijde van Engeland kiezen.

In de Romeinsche Campagna. -

In No. 21 van dezen jaargang gaven wij een geïllustreerd artikel over de Trappisten van Tre Fontane (Drie Fonteinen) in de Romeinsche Campagna, en wezen er op, hoe het hun gelukt was den ondankbaren bodem te ontginnen en de gevreesde malaria te verdrijven.

Hun stichting is evenwel niet meer dan een oase in de troostelooze vlakte, die den naam Campagna di Roma draagt, gedeelten omvat van het oude Etrurië, Sabinië en bijna geheel Latium en zich van Ronciglione over de Pontijnsche moerassen tot Terracina uitstrekt en Rome omsluit. Zij wordt aan de landzijde door de hellingen van de Apennijnen begrensd, in het westen door de golven der Tyrrheensche Zee bespoeld, en vormt in het midden een heuvelachtige vlakte, door beken doorsneden, welke in den Tiber en de Anio vallen. De bodem is van vulkanischen oorsprong en de meren zijn kraters van uitgebrande vulkanen. Enkele bergtoppen steken uit deze wijde vlakte van zwaarmoedige schoonheid uit, zooals de Monte Soracte, en in het zuiden de Monte Circeo, het prachtige voorgebergte bij Terracina.

De grootste lengte der Campagna, van Civita Vecchia tot Terracina gerekend, bedraagt 185, de grootste breedte 70 kilometer. De onvoldoende afwatering naar de zee, wier spiegel niet laag genoeg is, heeft de vorming van moerassen ten gevolge, waaruit zich de malaria ontwikkelt en gevaarlijke koortsen ontstaan. Hiermee gaat gepaard gebrek aan flinke ontginning en bebouwing, waardoor alleen deze doodende woestenijen in vruchtbare streken kunnen worden herschapen.

De Campagna, ofschoon reeds door Livius ongezond genoemd, is niet altijd zoo woest en onbevolkt geweest. In de oudheid stonden daar een aantal steden, die bijna spoorlops zijn verdwenen. Hier en daar ziet men nog overblijfselen van bouwwerken en waterleidingen, zooals men ook op de gravure in dit nummer vindt afgebeeld. Zij doen de verlatenheid en troosteloosheid der streek nog meer uitkomen en stemmen tot weemoed door de gedachte aan vergane grootheid, die zij opwekken.

De herfstbloem. -

Het tweetal op de gravure van deze pagina - grootmoeder en kleinkind - stemt tot ernst. De oude vrouw heeft een late bloem in de hand genomen en beschouwt met weemoed de bloemblaadjes, die op uitvallen staan, en onwillekeurig denkt ze aan het lampje haars levens, dat zachtjesaan bij gebrek aan brandstof uitgaat.

Het kleinkind, dat van het sterven in de natuur en in 't leven nog geen begrip heeft, vindt het wel vreemd, dat grootmoeder zoo lang die bloem beschouwt, waaraan eigenlijk niets bijzonders te zien is, maar ze durft toch de stille overpeinzingen der oude vrouw niet storen.