De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Bij de Platen.

Prins Hohenlohe-Schillingsfürst. -

In den nacht van Vrijdag 5 op Zaterdag 6 Juli is te Ragaz, aan de Zwitsersch-Oostenrijksche grens, plotseling overleden de oud-rijkskanselier Chlodwig Karl Victor zu Hohenlohe-Schillingsfürst, prins van Ratibor en Corvei, in den ouderdom van 82 jaar.

Toen prins Hohenlohe, zeven jaar geleden, graaf Caprivi als kanselier van het Duitsche Rijk opvolgde, gaf de Belg. Illustratie zijn portret met levensbeschrijving (11e jaargang, blz. 195). Thans, nu de grijze staatsman haast ongemerkt het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld, bieden wij den lezers nogmaals zijn afbeelding aan.

Enkele data uit zijn leven kunnen volstaan, om in korte trekken zijn politieke loopbaan te schetsen. Den eersten stap daarop zette hij, toen hij als erfelijk lid der Beiersche Kamer daarin zitting kreeg, van den aanvang af een Pruisisch-gezinde politiek voorstond, en, hoewel zelf katholiek, zich aan de zijde der liberalen schaarde. Na den oorlog van 1866 is hij enkele jaren Beiersch minister van Buitenlandsche Zaken geweest, maar moest ten gevolge van de oppositie der katholieken in 1869 zijn ontslag nemen.

In den eersten Duitschen Rijksdag sloot hij zich aan bij de liberale rijkspartij en werd in 1871 tot eerstenondervoorzitter gekozen. In 1874 volgde Hohenlohe graaf Arnim op als gezant te Parijs, in 1885 werd hij stadhouder van Elzas-Lotharingen als opvolger van Manteuffel, en in 1894 werd hij tot den post van rijkskanselier geroepen, dien hij nog geen vol jaar geleden verliet.

Een groot man, een krachtige persoonlijkheid is prins Hohenlohe niet geweest. Niet vleiend, maar, behoudens een beetje overdrijving, in den grond zeer waar was Bismarck's oordeel over zijn tweeden opvolger: ‘Hohenlohe is een gentleman en een beminnelijk man, maar hij heeft slechts matige bekwaamheden en in het bijzonder een zwak geheugen. Bovendien stelt hij te groot belang in andere zaken dan politiek, zooals omgang met hooge kringen, wedrennen enz.

Een ‘Wallensteiner.’ -

De gravure met dit onderschrift vertoont ons de type van den huursoldaat uit de eerste helft der zeventiende eeuw, - vermetele soldeniers en onverschrokken avonturiers, die hun arm en degen ter beschikking van den meestbiedende stelden, die het liefst de banier volgden van den legeraanvoerder, onder wien het meeste buit was te behalen.

Wallenstein stond zijn soldaten toe vrij te plunderen, om het even bij vriend en vijand, en daarom stroomden van alle kanten, van alle nationaliteiten soldaten toe, om onder dezen geduchten veldoverste te dienen.

Het was een bange tijd voor Duitschland, toen de Wallensteiners er onbarmhartig huis hielden, en al zijn sedert eeuwen verloopen, de herinnering aan de brooddronken en plunderzieke soldeniers leeft nog voort onder het volk, welks voorvaderen er het slachtoffer van waren.