De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Dood kind.

De wolken spreien sneeuw op weg en weien.

Op wit satijn de blanke doode ligt

Zoo stil en kil in 't kistjen, 't lief gezicht

In bleeken glans van ranke kaarsen-reien.

Vóór negen jaren was hier groot verblijen

Toen zij verscheen als troostloos-weenend wicht,

Nu sloot ze met een glimlach de oogjes dicht

En laat aan ons het schreien om het scheien....

Judea's kindren liepen Jesus tegen

In blije rij, en minzaam lachend liet

Hij hen weer gaan, verengeld door Zijn zegen.

Onze engel keert niet weer; in 't Godsgebied

Van warmte en liefde is veer-licht ze opgestegen:

Hier was 't haar vèèl te koud - al sneeuwde 't nièt!

Arnold Lauters.