De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Bij de Platen.

Avondschemering te Amsterdam. -

Schemeravond. De scherpe omtrekken, die het zonlicht zoo duidelijk afteekent, vervloeien tot een wazige donkerte; het schijnsel der lantaarns, een nachtpitje gelijk, dringt als omfloerst door de schemering heen en geeft enkel voldoende licht om te zien, niet om te onderscheiden. Tusschen de lichtplekken ligt een grauwe massa, soms somber en dreigend, altijd zwijgend.

Heinrich Hermann's Avondschemering te Amsterdam geeft die stemming van vaagheid uitmuntend weer. Ook van de menschen in hun drukke, gehaaste bedrijvigheid ziet men niet meer dan onzekere omtrekken, en de hooge, breede toren heeft iets visioennairs.

Het oude lied. -

Grootmoeders handen zijn te zwak geworden, om nog de vingers te laten glijden over de toetsen van het oude klavier, maar haar hart klopt nog warm voor de liederen uit haar jonge jaren, en het is haar een genoegen naar die zangen te luisteren, welke zooveel herinneringen, gelukkige en droevige, bij haar wakker roepen. Als ze de zilveren stem harer kleindochter het oude lied hoort zingen, denkt zij terug aan den tijd, toen ook zij eenmaal jong was en van het leven niets dan moois en heerlijks en gelukkigs droomde. De werkelijkheid heeft dien droom verstoord: teleurstellingen en tegenspoed zijn, als van alle menschenkinderen, ook haar deel geweest. Maar zij ziet zich zelf thans herleven in haar kleindochter, en dan, haar blijft de onverwoestbare hoop op een gelukkig en eeuwig wederzien hiernamaals.