De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Bij de Platen.

De H. Cecilia. -

De naam dezer heilige martelares is van de eerste tijden der Kerk af bijzonder geëerd geweest, vooral door de zangkoren, die haar tot Patrones hebben gekozen en den naamdag hunner heilige Schutsvrouw getrouwelijk herdenken en vieren.

De engelachtige schoonheid en de muzikale begaafdheid dezer heilige, die in het begin der derde eeuw den marteldood stierf, hebben te allen tijde kunstenaars geïnspireerd tot meesterstukken, waarvan ons tijdschrift er in den loop der jaren een groot aantal heeft gereproduceerd.

Gaven wij voor eenige jaren de beroemde orgelspelende H. Cecilia van Carlo Dolci, waarvan het origineel berust in de vermaarde galerij te Dresden, - de orgelspelende H. Cecilia van E. Knopp in dit nummer is ongemeen fraai van opvatting en uitvoering. Bewonder de gelaatsuitdrukking der jonge heilige, verslonden in haar den Heer gewijd spel, het kostbaar gewaad en den gouden wrong van voorname Romeinsche dame, die zij was, de slanke vingeren, die in blankheid wedijveren met de ivoren toetsen van het speeltuig. Om Cecilia hebben zich de Engelen geschaard, die haar spel met hun hemelsche akkoorden begeleiden. Wat de verbeelding des kunstenaars hier schiep is de werkelijkheid des Hemels, waar de Heilige door haar spel, in vereeniging met dat der Engelen, de grootheid en macht van God verheerlijkt.

In de protestantsche kerk te Volendam. -

Zoo luidt het onderschrift eener schilderij van de Fransche kunstenares mejuffrouw Dourse, op de wereldtentoonstelling te Parijs met een medalje bekroond. Het is er der artiste blijkbaar vooral om te doen geweest, type en kleederdracht der Volendammer vrouwen en kinderen zoo getrouw mogelijk weer te geven, en hierin is ze onbetwistbaar geslaagd. Het zou moeilijk vallen, die vrouwen en kinderen met haar vreemden hoofdtooi beter, echter uit te beelden, dan hier geschied is.

Dat deze kerkbezoekers ons door hun houding allen evenzeer stichten, durven wij niet zeggen. Er zijn er, die aan dominees woord een aandachtig oor leenen, maar ze vormen de minderheid. Voor de meisjes gaat de predikatie blijkbaar te hoog, en een paar der vrouwen meenen meer vrucht te doen met de lezing van haar bijbel dan met te luisteren naar het woord van den voorganger der gemeente. De jongen luistert wel toe, maar zou meer eerbied toonen, indien hij de handen niet in zijn wijde broekzakken had gestoken.

De Boeren-generaal Christiaan de Wet. -

Van al de Boeren-generaals is geen naam meer populair dan die van den stoutmoedigen, vermetelen, ongrijpbaren de Wet, sedert meer dan zes maanden de schrik van de Engelschen, van den minsten soldaat af tot lord Roberts toe. Hoeveel Engelsche generaals zijn niet reeds uitgezonden, om de Wet te verslaan en te vangen, maar niet één is het gelukt. Hoe vaak is het niet gebeurd, dat men hem van vier, vijf zijden meende ingesloten te hebben, dat geen uitweg meer mogelijk scheen, - toch ontkwam de Wet. En hij ontkwam niet alleen, maar hij vermeesterde een konvooi, brak de spoorlijn op, deed een trein in de lucht vliegen, nam een paar compagnieën gevangen enz. Datzelfde spelletje speelt hij nu al maanden aan een stuk met verrassend en onveranderlijk geluk, tot groote wanhoop der Engelsche legerhoofden en ministers, tot voortdurende ontsteltenis der arme Britsche soldaten, die geen dag zeker zijn, dat niet onverwachts de Wet hier of daar zal opduiken om stout en vlug zijn slag te slaan.

Verwonderen kan het ook niet, dat de eerste vraag, die de teruggekeerde City-vrijwilligers bij hun landing, na drie of vier weken van alle nieuws verstoken te zijn geweest, stelden, was: ‘Is de Wet nog niet gevangen?’

De Wet is aller schrikbeeld, een meester in de guerrilla, een onverschrokken soldaat, aan wien menig Engelsch generaal reeds het verlies van zijn reputatie heeft te danken.

Met genoegen zullen onze lezers den kloeken kop van dezen Boeren-generaal in dit nummer beschouwen. De lijnen van mond en neus spreken van vastberadenheid en wilskracht, de tinteling van het oog verraadt naast gevatheid een tikje ironie. Het geheel is een flinke, sympathieke verschijning, wien zelfs de Engelschen den tol hunner bewondering niet kunnen onthouden.