De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Bij de Platen.

Voor het huiselijk feest. -

Georg Meyer - ter onderscheiding van de tallooze Meyer's naar zijn vaderstad von Bremen genoemd - is bij uitstek de Schilder van huiselijke tooneeltjes en stil geluk. Op hooge kunstwaarde maken zijn doeken geen aanspraak - er zullen er zelfs zijn, die daaraan alle kunst zullen ontzeggen - maar wat hij leverde was in zijn soort goed en knap werk, voor ieder verstaanbaar, zelfs door de minst ontwikkelden te genieten.

Pit is ook het geval met de schilderij, op onze eerste bladzijde gereproduceerd. Hoe gelukkig zijn die kinderen met hun toebereidselen voor het huiselijk feest, waarvoor zij met onvermoeiden ijver kransen en festoenen maken, om daarmee de eenvoudige ouderlijke woning waardig te sieren. Hoe fier is de kleine kunstenaar op de proeve zijner teekenkunst, die de oprechte en welverdiende bewondering zijner zusters gaande maakt, van wie er een aan de deur op post gesteld is, om te voorkomen, dat een ongeroepen oog een blik werpe op al het fraais, dat in het diepste geheim moet worden tot stand gebracht. Indien vader of moeder het vóór den vastgestelden tijd zagen, zou er de aardigheid grootendeels af zijn, en dat ware jammer voor de kinderen, die zóó hun best doen, om hun ouders een verrassing te bereiden.

Beroepsgeheimen.-

Men behoeft niet te vragen, wie en wat de personen zijn, die op onze tweede gravure worden voorgesteld. Het onmiskenbaar type verraadt hen op den eersten oogopslag, wat zooveel te minder hoeft te verwonderen, daar de schilder van dit doek, Isidor Kaufmann, zelf een Israëliet is, die dus uit den aard der zaak zijn geloofsgenooten het zuiverst kan typeeren.

Dat het zuivere typen zijn, zal ieder toegeven. Het vergenoegd-sluwe, het blij-listige spreekt uit iederen trek, en al heet het, dat de een den ander zijn beroepsgeheimen meedeelt, zou het ons toch niet verwonderen, indien de verteller zijn collega wat zoekt wijs te maken, terwijl de ander zich houdt of hij alles voor goede munt aanneemt, maar voor zich zelf wel beter weet. Het zou de eerste maal niet zijn, dat twee gannefen elkaar wederkeerig bedrogen, en de twee geslepen personages op onze gravure zien er precies naar uit, om elkaar eens netjes bij den neus te nemen.

Herfstavond. -

Naast het proza in de beide vorige gravures treft ons te meer de lieflijke poëzie in deze. Welk een heerlijke, sereene kalmte heerscht er over het landschap, - een van die mooie, rustige avonden, zooals ons veranderlijk, onstuimig klimaat er in den herfst gemeenlijk maar weinige kent. Het is een genot, dat beekje te zien met zijn effen, zilveren spiegel, aan den oever dicht met waterplanten begroeid, het landelijke bruggetje, de ijle, grootendeels reeds ontbladerde boomen, het slingerende voetpad, de hoeven in de wazige verte....

Huiswaarts. -

Dit is ook een avondtafereeltje, maar toch weer heel verschillend van het voorgaande. Hier de wijde, onafzienbare heidevlakte, enkel gestoffeerd met een kudde schapen, die huiswaarts keeren, maar toch nog, als hadden zij den ganschen langen dag geen tijd genoeg gehad om hun honger te stillen, onderweg zich aan het heidekruid vergasten.

De herder, gemoedelijk zijn pijp rookend, geheel en al het beeld van een man, die geen haast heeft, drijft zoetjesaan de kudde voor zich uit, terwijl zijn hond die dieren, welke te ver van de weg afwijken, door zijn keffen en springen op het goede spoor terugbrengt.