De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

[p. 233]

[Nummer 30]

Dennenhof,
door
Agatha de Haan.
(Vervolg.)

gezicht op freiburg, naar de schilderij van j.a. meunier.

Inderdaad? U is wel wispelturig, gisteren beviel de deftige toespraak u blijkbaar zeer goed.’

Hij wond zich steeds meer op onder haar onverschilligen, spottenden toon. ‘Ja, het is waar,’ - en met een heftige overwinning op zijn trots - ‘Lotje, ik heb me als een lomperd gedragen.... vergeef me!’

Haar gelaat bleef koel, maar haar verwonderlijke, grijze oogen flonkerden helder op. ‘O, ik draag u daarover geen wrok toe, het maakte niet veel indruk op me. Als het Ernest geweest was....’

‘Ah! hij....’ viel hij haar driftig in de rede, ‘de zoete jongen, bah!’

‘Schaam je, zoo over je broer te spreken,’ zei ze met vuur, ‘Ernest is mijn vriend, en ik draag hem te veel achting toe om een schimpend woord over hem te verdragen.’

‘Achting, vriendschap.... wil je niet liever een ander woord gebruiken? Mij acht je natuurlijk niet, ik ben laf en een groot zondaar in die strenge oogen, ha, ha, ha!’ Hij lachte snijdend.

‘Neen, ik acht je niet meer, het recht op dat woord heb je verspeeld.’

‘Je spreekt stout, Charlotte. Als een ander mij dat durfde zeggen, zou ik het niet zoo geduldig aanhooren.’

‘Och, dreig niet met je vuisten, dat maakt op mij geen indruk. Ik schenk mijn achting niet op commando, ze moet gewonnen worden.’ En plotseling met een beweging, die hem aan hun vertrouwelijkheid als kinderen herinnerde, de hand op zijn schouder leggend, vroeg ze vleiend: ‘Bruno, waarom moeten we zóó tegen elkander zijn, wáárom onttrekt gij je aan ons en moet ik je verwijten doen?’

Hij verbleekte en opende reeds den mond tot een antwoord, toen opeens Piets heldere lach tot hen doordrong. Oogenblikkelijk hernam Bruno zijn norsche houding en Charlotte ging den kleinen pleegbroer te gemoet.

Aan tafel was de stemming, dank zij Ernests scherts, tamelijk goed, en het voorstel van den jongen man, gezamenlijk een wandeling te maken, vond algemeenen bijval. Op Bruno's gezelschap rekende niemand; zij waren het reeds gewoon, dat hij op eigen gelegenheid uitging. Toen hij dan ook nu zijn hoed nam en zich ongevraagd bij hen aansloot, kwam er een glans van voldoening op mevrouws gelaat en Piet opende van verbazing wijd den mond.

‘Nu, heb jij er iets tegen, sprinkhaan?’ Bruno glimlachte zijn broertje toe, en de knaap, in de wolken over dit buitengewone blijk van vriendschap, hing zich dadelijk aan zijn arm en riep Lotje toe: ‘Neem jij zijn anderen arm, dan is hij een hengselmandje; te drommel, zoo is het fijn.’

Maar lang hield hij den bedaarden wandelpas niet uit; op eenmaal schoot hij als een pijl uit den boog met de honden vooruit het pad af, de oogen vol vuur en met waaiende haren.

Bruno liep met Charlotte vooruit. Mevrouw

[p. 234]

Leermans volgde op eenigen afstand met Marie en Ernest. Genietend van de schoone, bloeiende omgeving, liepen zij langzaam voort, hier en daar een veldbloem of een groen takje plukkend. Soms keek Bruno lang in het sprekende gezichtje, dat nu stil genietend met vroolijken glans zich naar alle kanten wendde, om niets te missen. Geen spoor van boosheid of minachting was er nu op te lezen.

Toen een kromming van den weg hen aan het gezicht der anderen onttrok, boog Bruno zich tot haar en fluisterde met stokkende stem: ‘Lotje, wil je me zeggen wat ik doen moet om weer even hoog in je achting te staan als hij, Ernest? Of vind je het niet meer der moeite waard, mij de hand toe te steken?’

Vol sloeg zij de oogen tot hem op, zoo zacht en innig, dat hij van ontroering verbleekte. ‘Is je daar dan nog iets aan gelegen, Brun?’

‘Ja, Lotje, veel..... alles.’

Zij haalde diep adem bij deze bekentenis. Wellicht, dacht zij, lag het nu in haar macht, een oprechte belofte van hem te verkrijgen.

‘Bruno,’ zei ze op den ouden, hartelijken toon, die haar zoo goed afging, ‘laat mij het je ronduit zeggen, ga niet meer met Van Nerven om; die viveur brengt je op geheel verkeerde wegen. Och, geloof me, ik herkende bij mijn aankomst in u niet meer den vroolijken, goedhartigen Bruno van vroeger, die mij beloofde, alles voor zijn moeder te zullen zijn. Op Dennenhof is zooveel veranderd, en wie is daar de oorzaak van, Bruno? wie heeft de harmonie van het huiselijk leven verstoord, wie is schuldig aan de zorgen van je goede ma? Maar ik wil je geen verwijten doen, ik heb daar ook geen recht toe....’

‘Jawel,’ viel hij haar haastig in de rede, ‘ik kan het juist van niemand beter verdragen dan van jou.’

Mag ik dus vrijuit spreken? Zie je, Bruno, je bent als een broer voor mij, wij zijn samen in dit aardige, stille dorpje opgegroeid, we hebben gespeeld en gekibbeld, al het lief en leed van onze kinderjaren eerlijk gedeeld, en toen we gescheiden waren, heb ik nooit opgehouden met de warmste, dankbaarste belangstelling aan jelui allen te denken en je alles goeds en schoons toe te wenschen. Noem het daarom geen bemoeizucht van me, als ik me met een goeden raad, als een vriendin, een zuster, tot je wend, als ik je smeek zóó niet voort te gaan, omdat het zoo niet voort gaan kan en mag. Wat zou het heerlijk zijn, als alles weer werd als vroeger, als je ma weer vroolijk en gelukkig werd en die droeve rimpels uit haar voorhoofd verdwenen. En het kan toch zoo gemakkelijk, Bruno, grijp je zelven nu ééns krachtig aan, toon dat je een eigen wil bezit en schud den verderflijken invloed van dien jonker van je af.

‘Wil je me niet aanzien, Brun, ben je nu boos op me, dat ik eerlijk mijn gevoelen heb gezegd? Kom, ik ben maar een meisje, het vernedert je niet in mijn oogen, ronduit alles te bekennen en een dwaling in te zien.’

Met welk een gloed had zij gesproken; haar oog schitterde als een ster van hoop en verwachting hem tegen. Hij liep zwijgend naast haar met de lippen opeengeklemd, een hoogroode kleur bedekte zijn wangen. Zij keek hem onderzoekend aan, zijn voortdurend zwijgen woog als lood op haar, en een ongewone schroom maakte zich van haar meester.

‘Vergeef me mijn inmenging, Bruno, en houd me niet voor een kleingeestige boetepreekster, ik volgde slechts den drang tot helpen, die in mij was sinds ik zag, hoe alles hier verkeerd dreigt te gaan. Je ontwijkt je moeder, van Ernest verdraag je niets, Marie durft je niets zeggen, omdat je haar zelfs afsnauwt. Wie moet je dan den blinddoek afnemen, dien lage baatzucht en lichtzinnigheid je voor de oogen hebben gebonden, wie moet je terugroepen van den ingeslagen, verkeerden weg, zeg, Bruno?’

Er trilden tranen in haar stem, in haar grijze oogen schemerde iets als smartelijk verwijt; zij ging naast hem als een biddend, vragend kind, dat geen bitterheid, geen toorn kent, slechts zachtheid en edele vergevingsgezindheid. Zij bood hem smeekend rozen aan, waarvan de dorens waren afgepuat.

‘Alles wat je mij gezegd hebt, is waar en bewijst me, dat je ondanks alles nog beter van me denkt dan ik waard ben. Je weet niet, je kunt niet weten, dat ik me zelf soms een ellendigen zwakkeling vind, die niets is en niets kan dan zijn moeder verdriet aandoen, dat ik me zelf uitscheld en veracht. Maar dat helpt niet en verandert niets aan de feiten, het brengt me nog meer tegen iedereen in opstand; het walgt me soms, alles, de wereld en de menschen staan me tegen en ik me zelf het meest.’

‘Om Godswil, Bruno,’ stamelde zij, beangst over deze heftige uitbarsting.

‘Ja, Lotje, zelfkennis, daar kan ik nog op roemen, maar 't is ook alles. Kunt ge je mijn afschuwelijken toestand indenken, ben je in staat het gevoel te begrijpen, dat zich soms van me meester maakt en me met afgrijzen vervult? Stel je dan een steen voor, die van een hoogte is losgewroet, heel langzaam en voorzichtig, zóó dat hij in rustige, behaaglijke dommeling zelf er niets van bemerkte, tot hij met één stoot werd neergeworpen en nu verder rolt, al verder, en niet kan ophouden, maar langs de helling glijdt tot hij in den afgrond neerploft, misschien verpletterd.’

‘Bruno, kom tot je zelven, waarom spreek je zoo somber?’

‘Ik heb gezegd, wat waar is; je ziet wel. Charlotte, laat me gerust aan mijn lot over, ik ben je heel dankbaar voor je trouw, die ik niet aan jou verdiend heb, maar ze kan me niet meer helpen. Laat den steen maar rollen, hij zou gevaarlijk kunnen zijn, als gij je in zijn weg stelde, en je meesleepen.’

Hij sprak dof, met een heesch, zwaar geluid, alsof er iets in zijn keel zat, dat hem hinderde.

Charlotte schudde beslist haar hoofdje. ‘Of dien armen steen door een krachtigen tegenstand tot rust brengen,’ zei zij met geestdrift, ‘en dat zou een goed werk zijn, een werk, dat alle kracht van hoofd en hart waard is. Bruno, geef mij je hand, ben ik weer je zuster, je oude Charlotte? Mag ik je trouwe helpster, je raadgeefster zijn?’

Hij drukte krampachtig haar hand, vol beteekenis. Toen gingen zij als bij afspraak verder.

Mevrouw Constance, die hen had ingehaald, wisselde een blik van verstandhouding met haar pleegdochter, en Ernest, bemerkende, dat zijn broer een zijweg wilde inslaan, riep haastig: ‘Neen, dien kant niet, wij nemen den dijk.’

Bruno aarzelde en liet hem voorgaan; langzaam, met grooten tegenzin volgde hij eindelijk met Charlotte, die begreep wat hem hinderde; het veerhuis toch lag aan den dijk. Hij sprak niet meer, maar keek strak voor zich uit, de wenkbrauwen sterk gefronst.

Spoedig waren zij dicht bij het veerhuis, waar Nolda en haar zuster stonden te babbelen met twee elegante ruiters, in wie het kleine groepje wandelaars den jonker Van Nerven en zijn vriend herkende. Piet liep met de honden nog steeds vooruit en deelde rechts en links klappen uit, omdat Boy en Lady zonder complimenten den kleinen dresseur in den steek lieten en met groote sprongen en luid geblaf op het veerhuis toesnelden.

‘Hier Boy, weergasche hond, hoor je me niet, Lady? Dat zal ik je inpeperen, ongehoorzame schavuiten, ieder een kluif minder op je bord van middag. Hier Boy! ja, kijk maar eens minachtend om, tart en brutaliseer me maar; als je de zweep op je rug voelt dansen, zal je een ander liedje zingen.’

Bruno zag, dat hij werd opgemerkt en een schok doorvoer hem, toen de ruiters hem wenkten. Voor het overige gezelschap maakten zij een korte buiging van het paard. Mevrouw Leermans scheen het niet op te merken, zij maakte juist Marie opmerkzaam op de schilderachtige ligging eener hoeve; alleen Charlotte en Ernest beantwoordden den groet, doch op een wijze, die een fijngevoelig mensch zou hebben beleedigd.

‘Hé, Leermans, Bruno, steek even over! 'n allemachtig mooie grap!’

Charlotte zag, hoe Nolda Lady bij haar halsband vasthield, en evenmin ontging haar de tweestrijd op Bruno's gelaat. Zij legde stevig haar hand op zijn arm en fluisterde vleiend: ‘Neen, Bruno, je hebt het me beloofd.’

Hij knarste op de tanden, toen de heeren om de een of andere opmerking van Nolda in luid gelach uitbarstten, en hij had een gevoel alsof hij een hond was, die aan een touw door zijn meester wordt voortgesleurd.

‘Een oogenblik,’ zeide hij zacht, ‘ik ben dadelijk terug, Charlotte, toe, het staat zoo gek, neem even je hand weg.’

Zij keek hem vastbesloten aan en omklemde zijn arm nog steviger.

‘Neen, je bent in gezelschap van dames, het zou onbehoorlijk zijn, Bruno.’

Zij sprak zeer energiek.

‘Lotje, ik verzoek het je.’

‘Neen, Bruno, denk om onze afspraak, denk aan je ma, kom!’

Hij weerstreefde niet langer, maar floot Lady, die dadelijk blaffend kwam aangerend en met haar verstandige oogen eerst naar haar meester keek en dan weer naar Nolda. In haar hondenoogen stond duidelijk te lezen: ‘Baas, dat is nu de tweede maal, dat ik me over je verwonder, ik kan er werkelijk niet meer bij.’

‘Ik dank je, Bruno, dit is je eerste overwinning,’ zei Charlotte bijna jubelend, ‘o, ik ben zoo blij.’

Hij glimlachte half spijtig, half ironisch. ‘Dáárover, Lotje? Je zult het niet lang zijn, arm kind, ik ben grooter booswicht dan je wel weet. Al heb ik nu volgehouden en je zin gedaan, ik kan er niet voor instaan, dat ik morgen evenzoo zal doen, ik zal nog dikwijls weer uitglijden en jij zult boos worden en mismoedig me mijn gang laten gaan.’

De spotternij verdween uit zijn stem en maakte plaats voor zwaarmoedige gelatenheid.

Doch zij lachte hem stralend toe. ‘O neen, dat doe ik nooit!’

IV.

Er zijn van die onschatbare wezens, die ons omhoog tillen en voorwaarts stuwen, eenvoudig door in ons te gelooven.
Is het feit, dat wij allen menschen zijn, geen reden genoeg om elkaar te helpen en te steunen?

Eenige weken gingen voorbij in voortdurende wisseling van voldoening en teleurstelling. Nu eens bleef Bruno dagenlang thuis en bracht bijna al zijn tijd door in gezelschap der dames, maakte muziek voor haar, zocht zijde uit voor haar handwerkjes, las haar bereidwillig voor en nam aan gezelschapsspelen deel. Een weldadige geest scheen dan over hem te heerschen, hij was beleefd en belangstellend tegenover Ernest en jegens Piet verdraagzaam.

Maar spoedig sloeg de wind om, dan werd hij weer norsch en ruw, tergde zijn kleinen broer op allerlei wijzen, hinderde de dames zooveel hem mogelijk was, en zong Fransche airs, die de jongemeisjes verlegen maakten. Als mevrouw Constance hem dergelijke ongepastheden ernstig verbood, lachte hij, haalde de schouders op en ging heen.

Op een middag ontving hij een brief, hij las hem alleen, op zijn kamer, kleedde zich snel, nam zijn rijwiel, groette kortaf en reed in dolle haast weg.

Ernest moest naar de stad en begaf zich welgemoed met Pluto op weg, mevrouw had haar huishoudelijke bezigheden, en de jongemeisjes maakten een wandeling.

De lucht werd echter donker en dreigend en dit deed haar spoedig besluiten, naar huis terug te gaan. Met vluggen pas, bijna zonder spreken, liepen zij langs een graanveld, toen Charlotte haar pleegzuster bij den arm vatte en gejaagd zei: ‘Is daar Bruno niet?’

Op eenigen afstand wandelde een heer in grijze sportkleeding met een dame aan den arm, blijkbaar in druk gesprek met haar.

‘Bruno, zeker, hij is het, met.... met Nolda,’ prevelde Marie; ‘laten wij wat achterblijven.’

‘Waarom? Ik heb geen lust, ten einde een ontmoeting te ontgaan, die zwarte wolken daar te trotseeren. Kom, maar, wij kennen hem niet.’

Gezwind ging het voorwaarts, spoedig hadden zij hen ingehaald. Marie snelde angstig, met gebogen hoofd langs hen beiden heen,

[p. 235]

maar Charlotte keek kalm en onbewogen om zich heen, praatte en lachte vroolijk en luid, als was er niets wat haar hinderde.

Bruno schrikte, toen hij de meisjes herkende; snel verschool hij het gelaat achter de plooien van Nolda's paraplu, tot zij een anderen weg waren ingeslagen.

‘Hij schaamde zich,’ peinsde Charlotte, ‘ik begrijp hem niet.’

Er brak een hevig onweer los, vergezeld van storm en regen.

Op Dennenhof zaten de dames stilzwijgend in de huiskamer bijeen en sloegen het onweer gade, bevend bij iederen neerschietenden bliksemstraal.

Buiten is het onweer veel indrukwekkender dan in de stad. Als de loeiende wind van alle zijden te gelijk om het eenzaam gelegen huis stormt, alsof hij het omver wil rukken, als men het suizen en sissen van den bliksem hoort, alles voortdurend in blauwachtig fel licht baadt en de donderslagen krakend en ratelend het dak met geweld schijnen in te drukken, dan verdwijnt alle lust tot schertsen en maakt plaats voor een gevoel van onbestemde vrees.

Piet was langzamerhand dichter bij zijn moeder geschoven, hij was bang, maar wilde het niet weten, Ernests kleine smoushond verschool zich bevend in de plooien van Charlotte's kleed; het diertje was al even zenuwachtig als de knaap. Toen de bui wat verminderde, kwam Bruno op zijn fiets terug, hij scheen hard gereden te hebben en had niet veel schade aan zijn uiterlijk bekomen. Niettemin ging hij zich dadelijk verkleeden en kwam weer even elegant en zorgvuldig als altijd te voorschijn.

Hij sprak in het geheel niet, maar verdiepte zich in de lectuur van een sportblad, en Charlotte gedroeg zich zoo kalm en onbevangen, dat Marie er zich herhaaldelijk over verbaasde.

De bui was reeds afgetrokken, alleen de wind raasde nog even heftig; Charlotte zat met Piet voor het venster en beklaagde de arme rozen, die grootendeels ontbladerd waren, toen snelle schreden op het grint haar deden omzien naar het tuinpad. Zij begon hartelijk te lachen en wenkte Ernest toe, die er allervermakelijkst gehavend uitzag.

De regen droop van zijn lichte jas en sijpelde uit den rand van zijn hoed, en Pluto, die hem als zijn schaduw volgde, was overdekt met modder en straatvuil.

‘Hij heeft geloopen en de heele bui gehad, onze dappere Goliath,’ veronderstelde Piet, de gang invliegend, waar de jongeman juist jas en hoed op den kapstok wierp. Piet bekommerde er zich niet om, dat zijn groote broer er uitzag als een poedel, die gezwommen heeft, maar pakte hem juichend bij de armen en sleurde hem de huiskamer binnen.

‘G'n avond, moeder, kinderen,’ klonk zijn trouwhartige groet door de kamer.

‘Hemel, jongen, wat zie jij er uit, heb je natte voeten?’ vroeg mevrouw Constance met moederlijke bezorgdheid.

Hij schudde zich eens flink. ‘Brr! neen, ma, ik draag gelukkig geen schoenen van marokijnleer,’ - met een blik op Bruno's zachte, met zijde gevoerde pantoffels - ‘ik moet iets stevigs hebben en vooral waterdicht.’

‘'t Was bar weer, beste jongen, je hebt het niet getroffen.’

Hoe aantrekkelijk zag hij er uit met zijn geestig, frisch gezicht. Het hinderde hem volstrekt niet, dat zijn haar op het voorhoofd plakte en zijn vochtige knevel langs zijn mond afhing, lang en slap als van een Chinees.

‘Al wat van boven komt is goed, ma, dus zal dat regenbad ook wel met een heilzame bedoeling op mijn zondig hoofd zijn neergekomen.’

Hij rekte de gespierde armen uit en lachte weer. ‘Koest Pluto, scheer je weg, schaam je je niet, zoo maar in je ordelooze pels de vrouw je opwachting te willen maken? Och heer, ik geloof nooit, dat Pluto een welopgevoede salonhond zal worden, 't beest toont bij iedere gelegenheid zijn doodelijke minachting voor alles wat naar etiquette zweemt.’

‘Dat is een lange zin, Er, kom nu eerst maar weer op adem, dan zullen de meisjes eens goed voor je zorgen.’

‘Dank voor de toezegging, ma, het is een blijde boodschap, want die wandeling heeft me razenden eetlust bezorgd. Dus, meisjes, vertroetel den ouden man, 't gebeurt toch al zoo zeldzaam en hij heeft het zoo noodig.’

‘Arme grijs,’ plaagde Charlotte op zijn schertsenden toon ingaande, ‘ik heb zielsmedelijden met je. Maak het je stramme leden gemakkelijk, jou stumperd.’

‘Duizendmaal dank, de hemel zal je vergelden wat je aan een noodlijdend mensch doet.’

‘Schoone profetie, ik hoop, dat ze uitkomt. Nu Marie, zullen we den armen ouden man met een kop bouillon verheugen, hij is zoo mager en bleek.’

‘En zoo klein en teer,’ voegde de zuster van den beklaagde er bij.

‘Bak hem een paar spiegeleieren,’ riep mevrouw Constance, terwijl zij haar maasbal in een sok liet glijden en ijverig begon te werken.

‘Met ham, als 't niet te veel gevergd is; kinderen, als je eens wist wat 'n honger ik heb, ik bezwijk!’

Charlotte stak nog even het hoofd door de deur en hief dreigend den vinger tegen hem op, ‘O jou lekkerbek! ik ben vervuld van verontwaardiging.’

‘En ik van verlangen!’ riep hij terug, smeekend de hand uitstrekkend. Hij hoorde haar helderen lach in de gang wegsterven en zijn eetlust werd er waarlijk nog grooter door.

‘Ma, als u er niet tegen hebt, ga ik zelf eens in de keuken kijken. Als ik me er niet mee bemoei, verbabbelen ze natuurlijk den tijd en ik sterf als Ugolino den hongerdood; ja, die vrouwen!’

‘Vreeselijke wezens, niet waar Ernest?’ vroeg mevrouw schalks.

Hij streek over haar weelderig donker haar met een gelukkigen blik.

‘Maatje, als ik dichter geboren was, maakte ik op staanden voet een lied op de beste en knapste aller moeders.’

‘O jou, vleier!’ riep ze afwijzend, maar haar stem trilde en haar gelaat glansde van genoegen; ‘al wel, geef de rest aan de meisjes.’

Voor de glazen keukendeur bleef hij staan spiedend en glimlachend.

En het tafereeltje dat hem boeide, was ook wel der moeite waard.

De beide jongemeisjes wipten als snappende vlugge vogels de keuken door, braken eieren, maakten beslag, en alles zoo handig en gracieus, dat Ernest in zijn observatiepost de philosophische opmerking maakte: ‘Het is toch gelukkig, als een lief vrouwtje graag en goed kookt en bereddert.... en het is nog gelukkiger, zulk een vrouwtje zelf te bezitten.’

Ernest zag de geliefkoosde spiegeleieren langzaam worden en hij vond zich zelf vraatzuchtig als een haai.

Hij wierp de deur open en maakte een eerbiedige buiging. ‘Als de edele dames mij vergunnen binnen te treden, zal ik haar hoogst dankbaar zijn,’ zeide hij op treurigen bedelaarstoon.

‘Ga zitten, arme man, wij verdienen van avond den hemel aan je.’

‘Dat zal waar zijn, Charlotte, maar ga er niet te gauw heen, dáár zijn al engelen genoeg.’

Marie schoot in den lach. ‘Wat zou broertje er van denken, als die keukenengel hem een huzarenslaatje klaarmaakte?’

‘Ik viel dankend op de knieën, heusch waar, zusje.’

‘Komaan, dat 's een braaf voornemen, jou veelvraat. Dus Lotje, je weet wat er te doen is.’

‘Ontvang mijn zegen!’ klonk het achter de deur. Het volgend oogenblik trad Piet met opgeheven handen binnen, gevolgd door den modderigen Pluto.

‘Zoo de baas, zoo de hond, ga je toch eerst wat oppoetsen, Goliath, je bent waarachtig een vuile vlek in onze heldere keuken.’

‘Stil daar, piepvogeltje, of....’

‘Of!’ tartte Piet, brutaal rondkijkend met fonkelende oogen.

‘Rechtsomkeert marsch!’ Als een wervelwind stoven zij de keuken door, Ernest was de sterkste, maar Piet de vlugste. Als een aal glipte hij zijn broer uit de handen, zoo dikwijls deze hem vastgrijpen wilde, ten slotte werd echter de overmoed het kereltje tot verderf; hij waagde zich te dichtbij en het gevolg was, dat hij als een kaatsbal de keuken uitgeworpen werd.

Maar met de veerkracht van zulk een elastiek voorwerp kwam hij ook weer binnenvallen, en de handen als een spreekbuis aan den mond brengend, schreeuwde hij met al de kracht zijner longen: ‘Goeden avond samen. Hoe gaat het?’

‘Opperbest, dankje, dankje, verplicht voor je belangstelling, ze is wel lastig,’ riep Ernest haastig en hield zich uit vrees voor een derde leeuwenvraag de ooren dicht.

‘Alleen zijn eetlust deugt niet,’ spotte Charlotte in zich zelve.

‘Bruno is woedend, hoei! wat 'n azijngezicht, wat zou hem mankeeren?’

Ja, daar hadden zij geen van allen zekerheid van, en dan nog.... Pietje mocht er niets van weten.

‘Overdoovend, niet allen te gelijk, als ik verzoeken mag.’

‘Kereltje, je mag niet zulke nieuwsgierige vragen doen, alsof je een meisje bent,’ plaagde Ernest met een ondeugenden blik naar Charlotte.

Zij dreigde den onbeschaamden lasteraar met beide vuisten.

Een poosje later ging Ernest zich wat opknappen en Charlotte riep hem over haar schouder na: ‘Koudwaterkuur, beste jongen, uitstekende remedie teggen katterigheid!’

Hij keerde onmiddellijk terug en leunde tegen de deur, met zijn voet den ongeduldigen Pluto terughoudend; heel zijn jolig gezicht lachte.

‘Wie geeft je onderricht in die dingen, plaagziek meisje?’

‘Mijnheer uw broeder, m'n waarde landlooper,’ verzekerde zij met een buiging, en hem dan aanziende met een eigenaardige tinteling in de grijze oogen, vroeg ze quasi ernstig: ‘Wou je soms beweren, dat ik niet van zijn lessen profiteer of heb je er wat op aan te merken? hij geeft ze niet gratis.’

Hij trad op haar toe en keek haar aandachtig aan. ‘Zoo, wat betaal je hem dan? 't Zal veel zijn, in aanmerking genomen, dat hij de hoogeschool doorloopt.’ Zijn stem klonk schamper.

‘Zorg en onrust, dat is de prijs voor die lessen, Ernest.’

Hij tikte haar even tegen de wang en merkte op, dat haar oogen verduisterd waren, toen ging hij zwijgend heen.

Bruno bleef den geheelen avond zitten lezen en bemoeide zich met niemand, zijn oogen zagen somwijlen woest de kamer rond met de uitdrukking van een dier, dat in een klem gevangen is.

Mevrouw Constance voelde zich beklemd en onrustig en hield zich bijna uitsluitend bezig met Piet, die sommen zat te maken.

Er was iets vreemds, dat als lood drukte op de eerst zoo vroolijke stemming; Charlotte deed haar best het weg te schertsen, doch het mocht haar niet gelukken. Ten einde raad ging zij pianospelen en zingen, zij had een heldere, buigzame mezzo sopraan, maar bij Bruno's heerlijk geluid vergeleken was haar stem die van het roodborstje naast den nachtegaal.

(Wordt vervolgd.)