De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Bij de Platen.

Oude zeerobben aan het strand. -

Niemand is met zijn beroep meer samengegroeid, meer één geworden, dan de zeeman. Ouderdom en ziekte kunnen hem dwingen, zijn element te verlaten en een landrot te worden, zijn hart blijft trouw aan de eindelooze watervlakte, wier betoovering hem geheel in haar macht heeft. Dit onuitroeibaar verlangen van den zeeman naar den grooten zilten plas is door dichters en schilders vaak tot onderwerp van hun scheppingen gekozen. Ook Aublet heeft van dit motief gebruik gemaakt voor zijn fraai doek; hij toont ons een rij uitgediende zeerobben, die hun vrijen tijd besteden, om van den kaaimuur het spel der golven en de bedrijvigheid aan het strand gade te slaan.

Hij durft! -

Aardiger genrestukje dan dit zullen onze lezers in langen tijd niet gezien hebben. De kleine kleuter heeft in vaders aschbakje een eindje sigaar ontdekt, het manhaftig aangestoken en dampt nu als een groote tegen de klippen aan. Lekker kan hij het natuurlijk niet vinden, en als hij alleen was, zou hij het eindje vermoedelijk wel weggegooid hebben, maar nu zusje hem met studie gadeslaat, houdt hij dapper vol, al spreekt zijn gezicht nu juist niet van groote zaligheid.

Het parmantige ventje en het leuke zusje zijn een paar alleraardigste typen. Wat we hier in het klein zien, gebeurt ook vaak in het groote-menschenleven, waarin het menschelijk opzicht een eerste rol speelt.