De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Jong huishouden,
door
F.J.A.L. Cordens.
(Slot.)

VIII.

't Was Zondagmorgen. Willem was met koorts opgestaan ondanks de vermaningen van zijn vrouw; zij spoorde hem dringend aan den dokter te laten halen, die hem stellig verbieden zou naar de kerk te gaan. Maar Willem was koppig en wilde naar geen rede hooren: ‘Morgen moet ik immers ook naar mijn kantoor,’ zei hij, ‘ik ben toch niet van suiker.’

Met een zucht liet Anna hem begaan; tegenspreken hielp haar toch niet, dat had zij in de laatste dagen al te dikwijls ondervonden. Maar haar gemoed was vol: buiten kletterden de regenvlagen tegen de ramen: was dat nu een weer voor een zieken man om naar de kerk te gaan?

Na samen het morgengebed te hebben gebeden, ging Willem alvast een warme kop thee drinken; zijn vrouw had nog eenige bezigheden, waarna ze met haar man zou komen ontbijten. In de huiskamer was de meid nog bezig met dekken; ze was naar de Mis geweest, maar te laat opgestaan om te voren het ontbijt kláar te zetten. Willem, die groote behoefte gevoelde aan een heeten kop thee, was daar allesbehalve over gesticht; in zijn ongesteldheid was hij spoedig uit zijn humeur, en hoewel hij zich anders nooit met huishoudelijke zaken bemoeide, hield hij nu een strafpredikatie over laat opstaan en thee zetten, waar het arme Jansje versteld van stond. Maar spoedig had zij haar stadsche onverschilligheid teruggekregen; 't was vandaag haar uitgaansdag, en wat kon 't haar ook schelen, of mijnheer bromde. Terwijl Willem nog stond te mopperen, ging zij bedaard naar de keuken en kwam weldra met het verlangde terug.

Met meer smaak dan men van een ernstig zieke zou verwachten, speelde Willem een flinke portie boterhammen naar binnen en was daarmee nog bezig, toen zijn vrouw beneden kwam. Anna had geen trek; met moeite at zij een sneetje brood, tot ergernis van haar man, die het kuren noemde, dat zij zoo weinig at, maar waardoor de eetlust van zijn vrouw geenszins werd opgewekt.

Ze zat nog aan de thee en Willem ging naar den salon om zijn handschoenen uit het kastje te halen en zich klaar te maken voor de kerk. In den salon zag het er kaal en ongezellig uit. De zitting en de rug van stoelen en canapé waren met witte stofkleedjes bedekt; Anna had dat gedaan om het beschadigde trijp te verbergen. Zij had dat aan Willem bij zijn thuiskomst van de reis verteld; deze had er even naar gekeken, maar toen was het hem weer door het hoofd gegaan. Slecht gehumeurd keek Willem in 't rond; met die ondergedekte meubels zag 't er net uit als in een eeuwige schoonmaak, en de scherpe tapijt- en gordijnlucht, die in 't vertrek hing, maakte zijn stemming niet plezieriger. De salon, waarvan Willem en vooral zijn vrouwtje zich zooveel voorgesteld hadden, was haar glorie kwijt; die kamer werd vermeden als een, waar booze herinneringen huizen, 't was er stil en doodsch. Alleen de houtworm in het kastje leefde, hij arbeidde vlijtig voort en verried zijn aanwezigheid door een paar aardige hoopjes zaagsel, die onder het meubel lagen.

Willem morrelde aan het laatje - dat vervelende ding ging wéér niet open; hij trok hard, nog harder - het kastje wipte voorover en schokte krakend weer terug. Willem werd driftig, zooveel brutaliteit had hij van dat ding heelemaal niet verwacht.

‘Voor den drommel! we zullen eens kijken,’ dacht hij.

‘Wil ik het eens probeeren, man?’ vroeg Anna, die juist de deur opendeed en zijn hopelooze pogingen zag.

‘Neen, laat maar,’ zei hij kortaf, ‘dat lamme meubel klemt alsof het dichtgespijkerd is.’ - Nog een vergeefsche ruk.

‘Je moet het ook niet zoo driftig doen, mannetje.’

‘Wie driftig? Wat driftig? Ik ben niet driftig, maar open moet het.’ Nog een geweldige ruk, terwijl hij met de linkerhand het kastje tegenhield, een bedenkelijk piepen en kraken, - en met een zwaai vloog het laatje er uit, den heelen inhoud: een kerkboek, een paar handschoenen en een doos met visitekaartjes door de kamer strooiend.

Willem triomfeerde, met een grimmig gezicht; maar het door hem aangevallen meubel nam wraak, het deed met groote beslistheid een stap naar voren en boog voorover om hem een ribbestoot te geven als een nijdige stier.

Wat was er gebeurd? In zijn drift had Willem niet bemerkt, dat hij zijn voet tegen een der slanke pootjes had gezet, met het gevolg, dat dit heelemaal werd ingetrapt; daardoor was het evenwicht verbroken, en vóór iemand er iets aan doen kon, viel het meubel krakend en kreunend met een smak op den grond.

[p. 68]

‘Dat moet er waarachtig nog bijkomen,’ schreeuwde Willem, rood van kwaadheid.

Anna had de handen voor het gezicht geslagen en zat op een stoel te snikken; nog nooit had ze haar man zoo gezien. Wat was hij veranderd in den laatsten tijd, en nu weer dat kabaal zoo vroeg in den morgen, 't was schande voor de dienstbode.

‘Help me het even overeind zetten,’ vroeg Willem kortaf. ‘Wat is dat nu? Zit je nu te huilen, omdat dit ding omgevallen is?’ vroeg hij, zich omkeerend en zijn vrouw aanziende.

Anna schudde van neen, maar nam den zakdoek niet van de oogen weg.

‘Zeg dan toch wat je hebt,’ drong Willem aan.

een egoïst, naar de schilderij van o. piltz.

‘Ach niets, maar je doet tegenwoordig zoo vreemd; sinds we die meubels in huis hebben, ken ik je haast niet meer van vroeger terug.’

‘Vreemd.... vreemd,’ Willem herhaalde die woorden op zachter toon en trok de schouders op. ‘Kom, Anna, je moet niet huilen,’ zei hij, opeens haar bij de hand vattend, ‘stel je nu toch niet zoo kinderachtig aan! Dat het kastje omviel, was immers niet mijn schuld; ik heb wat te hard getrokken, dat is al.’

Zij leunde met het hoofd tegen zijn schouder, hij gaf haar een kus op het voorhoofd en drukte haar vaster tegen zich aan.

‘Gunst, Willem, we moeten naar de kerk,’ zei ze opeens met een schrik. ‘'t Is hoog tijd, en ik zie er zoo uit.’

Ze vloog naar boven om met eau de-cologne en water haar roodgeweende oogen te betten en een dichte voile voor te doen. Willem raapte zijn handschoenen op, draaide den sleutel om van de salondeur, stak hem in

[p. 69]

sterrenkundige monniken, naar de schilderij van humborg.

[p. 70]

den zak, en liet alles liggen zooals het er lag.

In de huiskamer trof hij zijn vrouw met de ouwelijke, dichte voile voor het gezicht.

‘Zie ik er zoo goed uit?’ vroeg ze.

‘Ja, heel goed.’ Hij bood haar een arm en samen stapten ze zwijgend voort, zich haastend om nog bijtijds in de kerk te zijn.

Na de kerk dronken ze koffie en kwam er bezoek. Willem nam met opgewektheid aan het gesprek deel; de bezorgde vragen van zijn vrouw, hoe het met de koorts was, had hij geruststellend beantwoord; smakelijk dampte hij aan zijn sigaar en zag er, goed verwarmd door een heeten kop koffie, niet naar uit om beklaagd te worden.

Gebruik makend van een vrij oogenblik ging hij even naar den salon, zette het kreupel kastje overeind en raapte de verspreide visitekaartjes op. Terloops vertelde hij het aan zijn vrouw, zeide er bij, dat het meubel niet meer bruikbaar was, en verder werd nergens meer over gesproken.

IX.

't Was een tijd van hard werken, dien Willem te gemoet ging; zijn zaken stonden niet zoo schitterend als het jaar te voren; met zijn trouwen had hij groote uitgaven gehad en daar was hij nog niet geheel overheen. Bovendien had hij verliezen geleden, en enkel, door verdubbelden ijver hoopte hij het evenwicht te kunnen behouden.

Van zijn ongesteldheid was geen spoor meer te bemerken, Anna verzorgde hem met al de liefde eener echtgenoote en vreesde slechts, dat hij door te veel werken zijn gezondheid benadeelen zou.

Hun huiselijke omgang was weer zoo gezellig als voorheen. Het salonkastje, de bron van zooveel ergernis, gescheurd en in elkaar gezakt, stond al lang op zolder; de stoelen en canapé verscholen zich nog onder hun stofkleedjes, maar geen onaangename herinneringen werden meer opgehaald.

Dikwijls als Willem op zijn kantoor zat te schrijven, vielen hem die kleine, nietige, maar toch zoo pijnlijke onaangenaamheden te binnen. Zij hinderden hem als de gedachte aan een naren droom. Waar was hij toen met zijn verstand geweest? Had hij zijn zorg voor de tijdelijke zaken, zijn bekommering over den slechten uitslag zijner ondernemingen willen verbergen achter een masker van ruwheid en onhebbelijkheid? Had een onbeteekenende, tijdelijke ongesteldheid zijn overigens goed humeur bedorven, of was het de invloed van beide geweest, die hem verdriet en ongezelligheid hadden doen brengen in zijn kleine huishouding? Hij mocht er niet te lang over denken, want het werk eischte voortgang; maar een knagend gevoel van spijt en wrevel over zichzelf bleef hem toch bij, terwijl zijn hand vlug over het papier gleed om de loopende correspondenties af te doen. Nog een enkele maal had hij met Anna over het ongeluk brengen ameublement gesproken, en hoewel het gesprek bij hem niet vlotte en hij dikwijls naar zijn woorden zocht, had Anna spoedig zijn gedachten geraden.

‘Neen, mannetje, laat het maar staan, zooals het nu staat,’ had ze gezegd. ‘Onder de stofkleedjes kan niemand zien, dat de trijp van de stoelen stuk is, en het kastje heet in de reparatie te zijn. Maak je maar geen noodelooze zorgen en werk maar niet, dat je ziek wordt. Toen we hier geen ameublement hadden, was ik immers ook tevreden. Later, Willem, als we in goeden doen zijn, kunnen we van alles koopen.’

Opgebeurd en verlicht ging hij weer aan zijn werk. Met nog meer zorg dan ooit behartigde Willem zijn zaken; hij had een vasten reiziger genomen, dat was wel een groote uitgaaf voor hem, maar al aanstonds ondervond hij, dat zijn zaken er wèl bij voeren. Zijn relaties werden meer en meer uitgebreid, nieuwe afnemers werden gevonden, nieuwe handelsbetrekkingen aangeknoopt, en na verloop van eenige maanden stond hij zelf verbaasd over de goede resultaten, in dien korten tijd verkregen.

Maar toen kwam er voor hem een nieuwe reden tot bezorgdheid: Anna werd ziek; haar mama kwam, en tantes en nichtjes spraken over het geval met de grootste belangstelling. De buren zagen iederen dag het dokterskoetsje bij Willem voor de deur, ze zagen den koopman iederen dag met een bekommerd gelaat thuiskomen, later zagen ze onbekende menschen binnengaan, magazijnbedienden met pakken en doozen, en al vroeg brandde 's avonds licht achter de gordijnen op de slaapkamer boven.

Eindelijk - Willem keek weer vroolijk, buitengewoon vroolijk als hij thuiskwam. Eenige dagen later was het alsof er een verhuizing plaats had: meubelmakersknechts kwamen met draagbaren en droegen voorzichtig en stil hun met doeken toegestopten last naar binnen. De oude juffrouwen tegenover de deur keken nieuwsgierig over de gordijntjes, om het fijne van de zaak te weten; maar niemand, die het haar vertelde: zelfs Anna, de vrouw des huizes, wist het niet, want zij lag boven ziek.

Eindelijk mocht zij weer beneden komen; vroolijk scheen de zon door de gordijnen en Willem bracht zijn vrouw naar den salon. Er stonden versche bloemen op tafel, een fraai en degelijk ameublement had het vorige vervangen, en in plaats van het verongelukte kastje trok een eenvoudig, maar stijlvol buffet onmiddellijk haar aandacht.

‘He, Willem, dat is aardig van je; ik dank je wel, man,’ zei ze, met haar hoofd tegen zijn schouder geleund; hij sloeg zijn arm om haar heen en voelde zich gelukkig. Zoo stonden zij een poos, toen Willem opeens het hoofd ophief.

‘Stil eens, wat is dat?’ vroeg hij en luisterde aandachtig.

‘'t Is niets, daar moet je nog aan wennen,’ zei Anna glimlachend. Willem lachte ook: boven schreeuwde zijn eerstgeborene alsof hem de heele wereld tegenstond.