De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Jong huishouden,
door
F.J.A.L. Cordens.

I.

Ze waren juist een jaar getrouwd, en daar de zaken vrij goed gingen, besloot de man aan het groot verlangen van zijn vrouwtje te voldoen en haar voor haar verjaardag een salon-ameublement te koopen.

Welke jonge vrouw verlangt niet naar een stel mooie meubeltjes in de ‘goede’ kamer, van die fijne stoeltjes en tafeltjes en een sierlijk kastje, die ze iederen morgen zelf met zorg kan afstoffen, die met trots aan de bezoekers worden getoond en waarvan ze met innige zelfvoldoening kan zeggen: ‘Dat is nu mijn salon!’

Anna maakte op dezen regel geen uitzondering, en ze was maar wat blij, dat haar Willem zoo ruim zijn beurs opende om aan te vullen wat sinds hun trouwdag aan hun huiselijke inrichting nog ontbrak.

Bij hun huwelijk waren ze zoo verstandig geweest, zich niet meer aan te schaffen dan noodzakelijk was; men kan immers naderhand altijd nog bijkoopen. Van het geld, dat Anna mee ten huwelijk bracht, had ze een flinken uitzet gekocht en eenige, soliede, degelijke meubels; van wat zij overhield kon zeker nog wel een salon-ameublement betaald worden, maar Willem had haar goeden raad gegeven en met een verheugd koopmansgezicht de overblijvende bankjes van honderd in zijn portefeuille gestoken tot uitbreiding van zijn zaken.

De tantes, die op thee-visite kwamen, prezen hun wijs overleg, een paar nichtjes trokken den neus op en vonden Anna wel wat krenterig, maar de jongelui stoorden er zich niet aan en waren gelukkig met elkander.

‘Laat ze maar praten,’ zei het vrouwtje, als ze 's avonds, na afloop der werkzaamheden, samen in de huiskamer zaten, hij met een sigaar, zij met een handwerkje. ‘'t Ziet er hier knapjes genoeg uit, vind je ook niet, Wim?’

‘Zeker, vrouwtje, echt gezellig. 't Is beter, het in 't begin wat kalmpjes aan te leggen dan ineens zoo groot te doen.’

‘Dat zeg ik ook; en hoe gezellig, als we dan later zoo achtereenvolgens een en ander bij kunnen koopen, hé, man? En wat zal er

[p. 39]

onze achterkamer keurig uitzien als er een chic ameublement in staat! 't Is er juist een mooie vierkante kamer voor!’ Zij sprong op, trok Willem uit zijn luien stoel en troonde hem mee naar de achterkamer.

‘Je moet eens zien,’ zei ze, toen ze de deur opende, ‘hoe ik van plan was het in te richten. - Dáár de tafel; in dien hoek de canapé, we zullen ze schuin zetten, en daarachter de standaard met het beeld, dien we van je oom gekregen hebben. Op den schoorsteen de pendule met coupes van grootma, daar een paar fauteuils; de stoelen, die er nu staan, brengen we dan naar boven. En een buffet of een salonkastje? Wacht, dat zullen we daar neerzetten, dan valt het aanstonds in 't oog als de deur opengaat. De gordijnen maak ik zelf, dat is weer veel kosten uitgespaard. Vind je 't zoo niet aardig, manlief?’

Manlief vond het heel aardig, maar hij kon niet veel onderscheiden in de donkere kamer, die slechts spaarzaam verlicht werd door de maan, die het hoog ommuurde binnenplaatsje bescheen.

Arm in arm gingen ze naar de voorkamer terug, zij in extase over haar salonnetje, dat zij zich met de oogen dicht al kon voorstellen; hij blij over de vreugde van zijn vrouwtje en nog eens vluchtig narekenend of het niet meer geld zou kosten dan hij zich had voorgesteld.

Onder het genot van een kopje thee werd er nog eens over gepraat. Met vrouwelijke voortvarendheid was Anna al de winkels af geweest; bij Van der Dulk had zij een snoezig ameublement gezien: canapé, tafel, zes stoelen en twee fauteuils voor 310 gulden, iets echt fijns, weet je, met lichtgroen satijn en mooi gesneden rug; bij Eelemans stond er ook een, dat kostte f 260, maar dat haalde niet bij het vorige. En bij Vermegen had ze een salonkastje gezien in denzelfden trant als 't ameublement bij Van der Dulk, chic, met geslepen spiegelglas, en dat kostte maar f 85; een buffet uit den winkel van Van Dam, dat f 170 genoteerd stond, vond zij wel wat duur.

Willem werd een beetje zenuwachtig van al die cijfers en deed haastige trekjes aan zijn sigaar, terwijl hij met aandacht haar gebabbel volgde en nu en dan een opmerking maakte.

Opeens ging hem een licht op; hij had in de krant een paar advertenties gelezen, die moest hij zijn vrouw eens laten zien, 't waren twee aankondigingen van openbare verkoopingen van meubels.

‘Van oude meubels?’ vroeg Anna, terwijl ze een beetje teleurgesteld haar neusje optrok. ‘Neen, van nieuwe. Je weet immers wel, dat er ieder jaar een paar keer verkooping gehouden wordt van nieuwe meubels, die komen van fabrieken uit België, geloof ik, en daar kan je soms heel goedkoop terecht. Kijk hier in de advertentie.’

Er stond inderdaad geannonceerd, dat er Donderdag over veertien dagen in het Verkoophuis een keurige verzameling ameublementen bij opbod zou worden van de hand gedaan, en acht dagen later zou in hetzelfde lokaal de verkooping plaats hebben der meubelen, afkomstig van jhr. Van Rodenburgh tot Vliet, die naar het buitenland was vertrokken.

‘Dat zijn twee mooie gelegenheden,’ meende Anna, ‘daar kunnen we best op wachten, en wie weet, of we ook uit den inboedel van jhr. Van Rodenburgh niet een en ander kunnen overnemen.’

't Was van algemeene bekendheid, dat jhr. Van Rodenburgh fijntjes in zijn spullen had gezeten; hij bewoonde een huis als een paleis en 't was als een paleis gemeubeld. Maar óók was het van algemeene bekendheid, dat hij zijn rijk leventje niet vol had kunnen houden. De jonker had zijn paarden en rijtuigen en zijn huis moeten verkoopen, en was naar zijn vrouws familie vertrokken op een onmogelijk plaatsje, ergens diep in België, den verkoop van zijn inboedel aan den notaris overlatend.

Willem meende hieruit een wijze les te distilleeren en die zijn vrouwtje voor te zetten als een leerrijk exempel, hoe hoogmoed komt voor den val; maar Anna was dien avond zóó buitensporig lief en aardig tegen hem, dat hij geen ernstig woord meer wist te plaatsen. En hij voelde zich nu zoo blij en gelukkig aan zijn stillen huiselijken haard, dat hij, om de gezelligheid ten top te voeren, een half fleschje ging opentrekken van den witten wijn, waar zijn vrouwtje zoo van hield; en voor zich zelf stak hij een extra-fijne sigaar op, want, zei hij lachend, als hij toch zooveel geld moest uitgeven, kon er ook dat nog wel af.

II.

Ze waren al vroeg naar de verkooping gegaan. Den vorigen dag was 't kijkdag geweest en hadden ze alles goed opgenomen; er stonden inderdaad aardige ameublementen, en om zich de kans niet te laten ontsnappen, besloten ze maar op tijd er bij te zijn.

's Morgens had Willem het druk gehad op het kantoor, er was een massa correspondentie te voeren, die hij aan zijn boekhouder niet kon overlaten. Daarom had hij voorgeslagen, dat zijn vrouw maar vooruit zou gaan, maar deze wilde daar niet van hooren; ze vond het veel te naar, daar rond te loopen door de groote zaal, waar zij niemand kende, en dan kon zij zelf toch niet bieden. Willem had zich onderworpen, hij had met spoed alles klaar gemaakt, den niet al te snuggeren boekhouder zijn orders gegeven, en daar er nu toch niets bijzonders meer te wachten was, ging hij met zijn vrouw mee.

't Was niet erg druk op de verkooping, en op hun gemak konden Anna en Willem de ameublementen nog eens bezichtigen, waarop hun keus was gevallen. Het een was van zwart notenhout met mauve-peluche met zilverwitte bloemen in modernen stijl; maar zij hadden beiden gehoord, dat het zwarte hout meestal namaak is en dan erg onsterk, ze waren daarom weifelend om dat te koopen, te meer daar er een stoel bij was, die niet goed op zijn pooten stond. Het andere was van imitatie eikenhout in den stijl Lodewijk XV. De fauteuils en stoelen maakten met hun fraai gebeeldhouwde ruggen een voornamen indruk, en hun lichtblauw satijnen bekleedsel stak met zijn teere kleur heerlijk af bij het warmbruine hout.

‘Ik wou, dat we dat konden koopen,’ fluisterde Anna.

‘'t Ziet er goed uit,’ antwoordde haar man, die een voor een de stoelen onderzocht. Er werd nog eens uitgerekend, hoeveel het ameublement bij Van der Dulk kostte, en in spanning wachtten ze af.

De verkooping was volop aan den gang, het ‘eenmaal, andermaal, derde maal!’ van den afslager klonk aanhoudend, en gedienstige knechts sleepten de gekochte voorwerpen weg. Langzamerhand kwamen er meer menschen; dikke marktvrouwen met paarse jakken en vieze rokken zaten op salonstoeltjes saam te praten; een los arbeider zonder werk lag in een zeegroen-met-rose crapaud zijn pijp te rooken; burgerjuffrouwen drentelden rond om te kijken wat er te zien was, anderen verdrongen zich om den afslager, gillend en schreeuwend en de waarde der verkochte stukken critiseerend; enkelen stonden wat achteraf, geduldig wachtend tot de meubels, waarop hun keus was gevestigd, aan de beurt zouden komen.

Het wachten duurde lang, zeer lang. Willem had spijt van de uren, die hij in nietsdoen moest verknoeien en die hij op zijn kantoor veel nuttiger kon besteden; maar Anna troostte hem met de gedachte, dat hij wie weet hoe goedkoop zou kunnen koopen, en dat was toch óók verdiend geld.

Eindelijk, na drie en een half uur wachtens kwam het eikenhouten ameublement aan de beurt. Willem drong zich tusschen andere kooplustigen om mee te bieden; - nog enkele oogenblikken, door Anna in spanning doorleefd, en voor f 140.- was het ameublement hun eigendom. De afslager schreef den naam van den kooper op, een paar knechts werden met het thuisbrengen belast, en verheugd ging het jonge paar naar huis.

‘'t Is geen geld, man,’ zei het opgetogen vrouwtje, ‘wat wij gekocht hebben is even mooi als 't ameublement bij Van der Dulk en f 170 goedkooper.’

Willem rekende uit, dat er nog tien procent bij kwam voor den verkooper, dan nog het geld voor het thuisbrengen; bovendien moest op een der stoelen een nieuw knopje gemaakt worden; maar alles te saam had hij toch voordeelig gekocht en hij was er oprecht blij mee.

Dol van plezier liep Anna het huis door, van de voorkamer naar den salon, van den salon naar de voorkamer; ze omhelsde haar man en wilde nu maar, dat Willem thuisbleef, totdat de meubels aankwamen. Maar dat ging niet, hij moest naar zijn kantoor om te zien of alles in orde was.

Op het kantoor wachtte hem een onaangename verrassing. Er was een telegram gekomen van de firma Van Vliet & Co. uit Rotterdam, over de levering van een groote partij goederen, waarover al correspondentie was gevoerd. De firma deed telegraphisch een bod en verlangde onmiddellijk antwoord per telegram.

‘Wat heb je geantwoord?’ vroeg Willem aan zijn boekhouder, die het telegram had geopend.

‘Niets, mijnheer.’

‘Stommeling!’ riep Willem driftig, ‘ik heb je eergisteren nog gezegd, dat ik de levering desnoods tegen dezen prijs zou doen.’

‘Dat hebt u toen zoo wel terloops gezegd, mijnheer,’ zei de boekhouder gekrenkt; ‘maar sinds is er niet meer over gesproken, en op eigen verantwoording mocht ik dit telegram niet beantwoorden.’

De patroon zag in, dat zijn boekhouder gelijk had.

‘Enfin, Frans, 't is nu eenmaal zoo,’ zei hij zachter, ‘maar had me dan even komen roepen.’

‘Ik wist niet waar u was, en ik dacht, dat u ieder oogenblik terug zoudt komen, want u blijft anders nooit zoo lang van het kantoor weg.’

‘Ja, 't is waar, ik had je niet gezegd, waar ik heen ging; maar loop nu drommels gauw naar het telegraaf kantoor en geef dit telegram af met antwoord betaald.’

Haastig krabbelde Willem een paar regels op papier en gaf het zijn boekhouder mee. Toen Frans weg was, ging hij aan zijn lessenaar zitten cijferen. Als zijn antwoord nog maar op tijd kwam! er zat voor hem een netto verdienste op van een kleine tachtig gulden. Wat had hij ook zoo lang op die verkooping staan slungelen! daar kwam nu zijn koopmanshart met alle kracht tegen op.

Toen hij op het punt stond naar huis te gaan, kwam het antwoord van Van Vliet. De firma kon tot haar spijt zijn leverantie niet meer aannemen, zij had zijn telegram te laat ontvangen.

‘Dat heb je er nu van, als je de vrouw altijd haar zin geeft,’ bromde hij bij zich zelf, terwijl hij wrevelig het papier opfrommelde, ‘daar zijn me nu tachtig pop langs den neus gegaan.’

Bij zijn thuiskomst trad Anna hem opgewekt te gemoet. Nog vóór hij den sleutel in het slot stak, ging de deur al open, en vroolijk vertelde hem zijn vrouwtje, dat de meubels aangekomen waren en dat ze zoo keurig stonden. In haar opgewondenheid lette ze niet op het strak gelaat van Willem, die bij zich zelf nog mopperde over het verlies van tachtig gulden. Zij troonde hem mee naar de achterkamer, die nu tot salon was gepromoveerd; Willem zei, dat de meubels heel goed voldeden, maar hij zei dat zóó koel, zóó absoluut zonder geestdrift, dat Anna wel bemerken moest, dat er iets niet in den haak was. Op het eene woord volgde nu het andere; Willem drukte zich onwillekeurig wat scherper uit dan hij wel bedoelde, en het einde er van was, dat de zoo vroolijk begonnen dag een treurig einde nam. Vrouwtje zat aan tafel te schreien en voelde zich diep ongelukkig, en of Willem nu al beweerde, dat hij het zoo kwaad niet bedoeld had, en dat zij zijn woorden niet verkeerd moest uitleggen, er hielp niets aan, en voor de eerste maal sinds zijn huwelijk vond hij het verschrikkelijk ongezellig in de stille huiskamer.

(Wordt vervolgd.)