De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

Een verrassing. -

Oom Willem heeft aan zijn kleine nichtje, waar hij dolveel van houdt, een doos cadeau gedaan, maar er bij gezegd, dat ze niet op den knop mocht drukken, want dan zou er wat leelijks uitspringen. Nu gaf oom, tenzij hij zijn nichtje op de proef wilde stellen, blijk, geen groot menschenkenner te zijn, want de kleine Agnes brandde natuurlijk van begeerte om te weten en te zien, wat er toch wel in die geheimzinnige doos kon zijn. Ze had ze al van alle kanten bekeken en betast, doch tot dusver zorgvuldig het knopje ontweken. maar ten laatste werd de bekoring haar te machtig. Heel eventjes maar zou ze er op drukken en dan weer gauw dicht doen, zoo overlegde ze bij zich zelf: op die manier kwam oom Willem toch niet te weten, dat ze tegen zijn verbod had gehandeld.

Zoo gedacht, zoo gedaan. Een beetje angstig en uit de verte drukte ze op het knopje, waarop een rood fluweelen duiveltje met vervaarlijke horens en vurige oogen te voorschijn sprong. Op zulk een verrassing had de kleine niet gerekend en met studie kijkt ze de vreemde verschijning aan, die ze straks, hoe ze ook haar best doet, niet meer in de doos zal kunnen krijgen, zoodat oom Willem de kleine schuldige op heeterdaad zal betrappen. Maar wij zijn er van overtuigd, dat hij niet te streng zal zijn voor zijn petekind.

De afvaart ter vischvangst. -

Onze visschers zijn stoere mannen, die zich op de zee, ook al spookt het er, even goed in hun element gevoelen, als wij op het land. Angst kennen zij niet, een hooge zee schrikt hen niet af, en als de tijd gekomen is voor de vischvangst, steken zij in zee, zonder er veel op te letten, of het weer wel is zooals zij dit het liefst zouden wenschen.

Woest komen de golven aanrollen met witte dreigende kammen, maar de schuit moet in zee, en als de roeiers het alleen niet af kunnen, helpen de anderen, zelfs vrouwen, een handje mee, om de boot over de branding heen te brengen.

Znlk een tooneel geeft onze gravure te zien: een beeld van stoere, onverzettelijke kracht, die zich door hinderpalen noch gevaren laat afschrikken.

Doorgezakt. -

Om den weg te bekorten stak de wakkere jager het ijsveld over, dat, naar hij meende, hem wel zou kunnen dragen. Helaas! eensklaps deed zich een verdacht gekraak hooren, het ijs scheurde en brak, en de ongelukkige verdween in de diepte.

Op zijn hulpgeroep kwam zijn trouwe jachthond aanloopen, maar deze kon niets meer tot redding doen. De strooming had den ongelukkige, verdoofd door den val, verstijfd door het koude water, reeds meegevoerd. Het verraderlijke ijs had wederom een offer geëischt, en het trouwe dier kan niets doen dan klagend de wacht houden bij den hoed en den stok van zijn verongelukten meester.