De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

De H. Blasius. -

Op den 3en Februari viert de H. Kerk de gedachtenis van den H. Blasius, bisschop van Sebaste in Armenië, in het jaar 316 als martelaar voor het geloof gestorven.

Tijdens de Christenvervolging onder keizer Licinius, wiens bevelen de stadhouder Agricola te Sebaste met bloeddorstige woede uitvoerde, verliet Blasius de stad en begaf zich naar den berg Angaeus, waar hem een rotsspleet tot schuilplaats diende. Daar werden de wilde dieren zoo vertrouwelijk met hem, dat zij uit zijn hand kwamen eten. Maar hij werd ontdekt, in de gevangenis geworpen en den volgenden dag voor de rechters gebracht. De heidensche stadhouder trachtte hem in het begin door vleierij en lofspraak tot afval te verleiden. Maar daar de heilige bisschop standvastig in de belijdenis van Christus volhardde, de afgoden duivels noemde en er bijvoegde, dat hun aanbidders het eeuwige vuur niet zouden ontgaan, liet Agricola hem met roeden geeselen en naar de gevangenis terugbrengen.

Toen hij voor de tweede maal in verhoor werd genomen, bedreigde de stadhouder hem met een smartelijken dood, indien hij niet aan de goden offerde. De bisschop antwoordde: ‘Weg met de afgoden, die niet de scheppers van hemel en aarde zijn. De kwellingen, waarmee gij mij bedreigt, zullen mij in het eeuwig leven brengen.’ Op deze moedige verklaring liet de tiran den belijder aan een paal ophangen en het lichaam met ijzeren kammen verscheuren. Blasius verdroeg die pijniging met blijden moed en werd, toen men alle pogingen ijdel zag, naar de gevangenis teruggevoerd.

Na eenigen tijd werd de bisschop voor de derde maal voor den stadhouder geleid, en daar hij ook nu weigerde de afgoden te aanbidden, dreigde de stadhouder hem in de zee te zullen werpen. En zie, toen deze bedreiging werd ten uitvoer gebracht, maakte Blasius een kruisteeken en bleef op het water, of het vaste grond ware, staan. Toen sprak Agricola het vonnis der onthoofding uit over den bisschop en twee zonen eener christen moeder, die reeds onthoofd was. Vergezeld van de twee onschuldige knapen, ging de heilige biddend naar de plaats der terechtstelling en ontving met hen blijde den doodelijken slag.

De H. Blasius wordt nog heden ten dage als patroon tegen gevaarlijke halskwalen aangeroepen, omdat hij den eenigen zoon eener rijke weduwe, wien een vischgraat in de keel was blijven steken, door zijn gebed het leven redde. Dit treffend wonder geeft de fraaie gravure in dit nummer op aangrijpende wijze weer.

Steenbokken in de Alpen. -

Den steenbok die enkel op de bergen woont, treft men in Euro pa alleen aan in de Alpen, in de Pyreneën en in den Kaukasus. Verder vindt men nog vertegenwoordigers van deze steeds zeldzamer wordende diersoort in Siberië, in Arabië, in het Himalajagebergte en in Abessinië.

De Alpen-steenbok (capra ibex) is een fraai gevormd, elegant dier met een lengte van anderhalven meter, een hoogte tot de schouders van tachtig centimeter en een gewicht van 75 tot 100 kilogram. Het lichaam is ineengedrongen, de kop betrekkelijk klein, de horens, die beide geslachten dragen, zijn bij de oudere dieren groot en sterk en in den vorm van een boog of halve maan naar achteren gekromd. Aan den wortel, waar de horens het dikst zijn, staan zij het dichtst bij elkaar; van hier verwijderen zij zich, naar boven langzamerhand dunner wordend, steeds verder van elkander. De horens kunnen een lengte van 80 tot 100 centimeter en een gewicht van tien tot vijftien kilogram bereiken.

Reeds voor honderden jaren was het aantal steenbokken aanmerkelijk verminderd, en indien in de vorige eeuw geen bijzondere maatregelen waren genomen, zou er in de Alpen misschien geen enkele meer over zijn. Volgens de oude berichten bewoonden zij in vroegere tijden alle hoog-Alpen van Zwitserland. Tijdens de heerschappij der Romeinen moeten zij overvloedig geweest zijn, want niet zeldən werden er 100 tot 200 levend gevangen en naar Rome gevoerd, om bij de kampspelen te dienen. In lateren tijd hebben de regeeringen meer dan eens verbodsbepalingen moeten uitvaardigen, ten einde volkomen uitroeiing van het edele wild te voorkomen.

De gravure in dit nummer geeft een groep steenbokken te zien, die in het onherbergzame bergland hun voedsel zoeken, terwijl een hunner, de ooren gespitst, op den uitkijk staat, om te waarschuwen, indien een jager mocht naderen.

Vercingetorix voor Cesar. -

Toen Julius Cesar, na Brittannië onderworpen te hebben, naar Gallië terugkeerde, vond hij, dat de dappere koning der Arverners, Vercingetorix, bijna al de Gallische volksstammen onder zijn vanen vereenigd had tot een laatste algemeene poging, om de vrijheid tegen de Romeinsche overweldigers te verdedigen. De opstand begon onder de Karnoeten en Arverners en breidde zich onder leiding van den koenen Vercingetorix weldra over geheel Gallië uit. De verovering van Avaricum was Cesar van geen voordeel, daar de heele omtrek verwoest was. Daarentegen werd de aanval der Romeinen op Gergovia, de hoofdstad der Arverners, afgeslagen, en alsnu op een groote volksvergadering Vercingetorix tot opperbevelhebber van al de Galliërs uitgeroepen. Cesar scheen thans de vruchten van een langjarigen oorlog te zullen verliezen. Maar nu liet Vercingetorix zich op het laatste oogenblik tot een veldslag verleiden, die noodlottige gevolgen zou hebben. Hij werd door de Germaansche ruiterij van Cesar geheel verslagen en wierp zich in het sterke Alesia, waar Cesar hem belegerde en tot overgave dwong, nadat een leger, dat tot ontzet aanrukte, verslagen was.

Onze gravure, naar een schilderij van Lionel-Royer, stelt het oogenblik voor, waarop Vercingetorix zich na dezen veldslag naar de legerplaats van Cesar begeeft en zich aan den overwinnaar uitlevert, ten einde hierdoor voor zijn volk betere voorwaarden te verkrijgen. Maar Cesar liet zijn vijand in ketenen klinken en voerde hem in het jaar 46 vóór Christus in triomf naar Rome, waar de dappere Galliër ter dood gebracht werd. Dit was het uiteinde van Vercingetorix, voor wien in latere tijden Napoleon III te Alise de Ste.-Reine een reusachtig bronzen standbeeld liet oprichten.