De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Reisherinneringen.
Door A.C.A.v.V.
I.

II. Onze eerste wandeling op het eiland.

We verfrisschen ons even, om dan, als goeden toeristen betaamt, woekerende met onzen tijd, een wandeling te maken naar Shanklin, langs den beroemden Landslip. Voor we nog weten dat we buiten Ventnor zijn, ligt voor ons het liefelijke Bonchurch - feitelijk een voorstadje van Ventnor - met zijn romantisch oud kerkje en zijn eenig mooien vijver, waarop een schaar eenden zich wiegelt onder heerlijke planten en gewassen - o.a. rijkbloeiende fochsia's als boomen zoo groot - die langs alle kanten in bekoorlijke harmonie en rijke kleurschakeering over het water neerhangen. Even voorbij den vijver gaan we de hoogte op en hebben we den beroemden Landslip bereikt, in de Gidsen de mooiste wandeling van Europa genoemd. Of zij dien naam verdient, kan ik niet beoordeelen. Ik voor mij vind, dat zij een geduchte concurrente heeft in de wandeling van Tresenburg naar Thale in den Harz, maar met of na deze is zij zeker de schoonste wandeling die ik ooit maakte.

In afwisseling is zij niet overtroffen. Nu eens is het uitzicht vrij en gaat de blik ongestoord over de onmetelijke zee, met geen andere grens dan ginds in de verte de witte krijtbergen; dan weer wandelt men tusschen heerlijke boschjes met eeuwenoude boomen of staat men voor een groot park met hoogoprijzende olmen en dartel vee in de weide.

Maar waar men gaat, hetzij op den hoogen onbeschaduwden weg, hetzij tusschen de dichte boomen, altijd ziet men, nu eens geheel open, dan weer turende door de dichte bladeren heen, de heerlijke blauwe zee, zacht en rustig klotsende met, op haar golven, kleine en groote booten, die, de een gehaast, de andere langzaam over het water heenwiegelen. Ja, als wij straks bij het naderen van Shanklin ons neervlijen in een groot bleekveld, achter een landelijke herberg, om ons met een glas heerlijke sodamelk te verkwikken, dan zien we, zoodra onze blik het gras heeft overschouwd, al weer de zee en de krijtrotsen. Geen wonder dat de weg veel korter schijnt dan men ons had gezegd - men neemt den tijd hier nog al ruim - en eer we nog er aan denken, staan we voor den ingang van den Shanklin-Chine, een diepe kloof, rijk begroeid met boomen en planten, zoodat de zon er haast niet doordringt.

Het was weer een nieuw tooneel, hoewel ronduit gezegd de Chine, na hetgeen ik te voren daarover had gelezen, mij niet mee viel. De weg er in is voor zoo'n kloof te poesmooi, te gemakkelijk begaanbaar. Hij doet denken aan de goedbegroeide laan, die naar de Stolzenfels bij Coblenz leidt. Er kwam bij, dat, door den drogen zomer, de waterstraal, die anders met geweld moet neerkomen, erg dun was.

Ik maakte onwillekeurig een vergelijking met de Steinerne Renne bij Wernigerode, die niet ter gunste van de Shanklin-Chine uitviel. Eenig was echter weer de uitgang. Zoo uit het dichtbegroeid hout komende, stonden wij in eens aan het strand van Shanklin met zijn baders en baadsters, zijn in het zand spelende kinderen, zijn rustige wandelaars, zijn drukbezochte pier, waarvoor eenige nagemaakte negers, die we in alle badplaatsjes zouden terugzien, het publiek met zang en dans vermaakten.

We vermeien ons hier ettelijke oogenblikken, nemen het lieve badplaatsje met zijn goed onderhouden wegen op, om dan, aan het einde der Esplanade, weer naar de hoogte te gaan. Over de rotsen - die hier de zeewering vormen en waarop een uitstekende weg is gebaand - zetten we, het Kanaal aan onze rechterhand houdende, de wandeling voort naar Sandown, een ander badplaatsje, nog meer bezocht, met nog mooier strand en pier en nog grooter levendigheid langs de Esplanade. We blijven hier dineeren en gaan eerst, als de avond reeds gevallen is, op zoek naar het station, om dan voor de zooveelste maal in deze twee dagen, dat we op Engelschen bodem zijn, te ondervinden hoe geheel anders de Brit bij hem thuis is dan op reis. Een heer, wien wij vragen hoe ver wij van het station zijn en welke de weg daarheen is, antwoordt op de eerste vraag: 25 minuten, en op de tweede: ik zal wel even met u meegaan. En als wij protesteeren en van te vriendelijk spreken, zegt hij eenvoudig: ‘Ik wandel toch,’ en heeft inmiddels den weg naar het station reeds ingeslagen. Daar gekomen staat juist een trein voor. Onze vriendelijke geleider loopt vooruit, haalt kaartjes, reikt ze ons in den trein toe en neemt dan met een handdruk afscheid.

Dergelijke beleefdheden, waarbij geen spoor van eigenbelang is, en die ook geheel vrij zijn van opdringerigheid, ondervinden wij dagelijks. Ziet de Engelschman, dat gij naar een gebouw of straat zoekt, hij komt naar u toe, wijst u, ongevraagd soms en zonder veel woorden den weg, en gaat dan kalm door. Herhaaldelijk blijft hij echter een eind verderop staan, om te zien, of gij u bij een twee- of driesprong niet vergist en verliest u niet uit het oog, vóór hij zeker weet, dat dwalen niet meer mogelijk is. Zoo had men 's morgens nog gedaan, toen we, te Ventnor aankomende, naar het hotel zochten, waar we thans, na enkele minuten sporens, alras een welverdiende rust vonden.

Den volgenden dag zouden we om tien uur per coach naar Freshwaterbay gaan. We hadden dus alle gelegenheid om vooraf Ventnor wat van nabij te gaan opnemen.

Ventnor, Shanklin en Sandown liggen alle drie aan een baai, die als 't ware een halven cirkel in het land uitsnijdt. Aan de landzijde, haast onmiddellijk bij het verlaten van het water, verheffen zich hoog op steile rotsen, die elk der plaatsjes als met ondoordringbare muren van drie zijden insluiten en aldus alle booze winden keeren. Ze zijn alleen te bereiken door een zuidwest briesje, dat, van de zeezijde komende, een aangename verfrissching brengt, zoodat de temperatuur hier - speciaal in Ventnor - in den zomer gemiddeld tien graden lager en in den winter tien graden hooger is dan elders. Al deze plaatsjes hebben een aardig strand - uitsluitend zand zonder schelpen - waar de kinderen gaarne spelen, prachtig water om te baden, een mooien strandweg met winkels over de geheele lengte en een ver in zee uitstekende pier, met een paviljoen, waarin concerten worden gegeven.

Maar hoeveel zij ook gemeen hebben, toch zal niemand aarzelen uit de drie een keuze te doen en boven Shanklin en Sandown, aan Ventnor de voorkeur te geven. Vooreerst om de ligging. Shanklin en Sandown zijn netjes opgesteld tusschen de zee en de rotsen. Ventnor is door een meesterhand schilderachtig neergeworpen tegen de steilten op, tot aan haar spits. Frisch groen en kleurige bloemen, overal tusschen de huizen uitkomend, breken hetgeen het werk van menschenhanden uit zijn aard eentonigs heeft. In zijn Esplanade is hier en daar een buiging, waardoor men, van verschillende kanten Ventnor beziende, er telkens een anderen kijk op krijgt, zoodat de gravure in dit nummer er dan ook slechts een onvolledig beeld

[p. 295]

van geeft. Het is er ook drukker en woeliger, zoowel in de straten als aan zijn strand. De pier is meer bezocht; er is meer badplaatsleven.

Zoo woonden we er op een avond, terwijl ter linkerzijde de volle maan door de donkere wolken heen, een stralenglans wierp over de zee, en ter rechterzijde het schitterend licht van St.-Catharine's-vuurtoren telkens weer om den hoek van een vooruitstekend rotspunt kwam gluren, er een gevecht met confetti bij, waarbij men eerder zou gedacht hebben te midden van de zwarte zonen en dochteren uit het Zuiden, dan tusschen de blonde kinderen van Albion te wezen. Een onzer, die naar het einde van de pier was gegaan, om daar de noodige wapenen te halen tot deelneming aan den joligen strijd, had zelfs, eer hij ons bereikte, zoo'n geduchten aanval van de Engelsche schoonen te verduren gehad, dat al zijn ammunitie buit was gemaakt.

III. Een tochtje per coach.

Maar keeren wij voor heden terug naar het hotel, waar de coach ons moet afhalen. Het is een groote omnibus met vier flinke paarden bespannen, een koetsier en een palfrenier, die ons naar boven helpt. Binnen toch neemt niemand plaats, al ziet het er ook daar keurig netjes uit. Men bergt er de jassen en pakjes. Boven daarentegen is alles bezet. Op den bok, naast den koetsier, zijn met een laddertje twee Amerikaansche dames geklommen, die deze beide plaatsen te voren besproken hebben, maar die ons op den terugweg halverwege in den steek zullen laten, ter wille van een cricket-wedstrijd. Op de tweede rij, iets hooger en dus niet minder goed, nemen wij plaats met twee Duitschers. Achter ons, het allerhoogst, zitten drie Engelschen en een Fransch paartje, dat blijkbaar op de huwelijksreis is. Nog twee banken volgen. Er zitten twee charmante Leeuwarders, die wij nog herhaaldelijk zullen ontmoeten, twee Duitschers en een Engelschman. Dezen kunnen ter zijde alles goed zien, maar onmogelijk vooruit kijken.

De koetsier heeft een langen hoorn naast zich staan, dien hij voortreffelijk bespeelt. Hij dient hem om bij hoeken en krommingen te waarschuwen en bij het binnenrijden van een dorpje onze komst aan te kondigen.

Zoo gaan we vroolijk op marsch eerst het stadje door. Buiten gekomen houdt een photograaf ons tegen. Hij neemt van de coach een kiekje, dat hij morgen ons te koop zal bieden. Voort gaat het dan weer in vluggen draf, langs het prachtig gelegen Hotel Royal met zijn tuin aan zee; het breed uitgebouwde gesticht voor borstlijders met fraaie Anglicaansche kerk; St. Laurence, met zijn mooie olmen, bekend als de zeven zusters, en zijn oud kerkje, het kleinste van geheel Engeland. De natuur is hier weer vol afwisseling: stoere rotsen, loodrecht oprijzende, zooals op den weg van Harzburg naar Radauwasserfall, prachtige zeegezichten, lanen van fier opgaande boomen en laag struikgewas doemen om beurten op. Bij St. Catharine bereiken de rotsen zelfs een hoogte van 769 voet, het hoogste punt van het eiland, zoodat men het daar geheel overziet en men in één blik Blackgang Chine, de Needles en Ashey omvat. Het is hier een eenig mooi punt, dat echter jammer genoeg ook het mooiste gedeelte besluit. Bij Blackgang Chine gaat de koets dieper het eiland in. We verliezen de zee uit het oog, na haar juist zoo heerlijk mooi te hebben gezien, dat de goudblonde korenvelden en weiden, tusschen welke wij thans den tocht vervolgen, al evenmin als de landelijke dorpjes Kingston, Shorwell en Brixton ons over dat verlies kunnen troosten.

Aan Freshwaterbay, het einde van het eerste gedeelte van den coachtocht, zagen wij haar terug, liefelijker dan ooit, maar toch klein tegenover de reusachtige krijtrotsen, die zij hier onmiddellijk bespoelt en waarop eenzaam het hotel was gelegen, dat de koetsier tot aanlegplaats had gekozen.

In dit hotel dejeuneerden we. Ik houd er niet van, in reisbeschrijvingen over het eten te spreken. De een is spoedig tevreden en de ander niet. Ik voor mij kan het best vinden met alle tafels. Ik heb - natuurlijk wel eens met een uitzondering - steeds uitmuntend gegeten zoowel vroeger in Frankrijk, Duitschland en België als thans in Engeland. Alleen ik schik mij naar de gebruiken en drink bij voorbeeld in Frankrijk of Duitschland nooit thee en in Engeland evenmin koffie.

Waar ik echter elders in een reisbeschrijving van Wight juist de tafel van het Freshwaterbay hotel uitbundig hoorde roemen, kan het wellicht den een of anderen reiziger van nut zijn, te vernemen, dat nooit Franschen, Duitschers, Engelschen, Amerikanen en Nederlanders eenpariger in hun oordeel zijn geweest, dan wij op de coach over den hoogen prijs en de groote bescheidenheid van het luncheon, dat ons in het Freshwaterbay-hotel was voorgezet. Zelfs had men, wat mij nog nergens overkwam, op de nota van dit in het voorbijgaan gebruikt dejeuner, de bediening in rekening gebracht, tegen idem zooveel per persoon. Er was daarover dan ook een gemopper in alle talen, toen wij de tweede coach bestegen hadden, - thans een met twee paarden - die ons naar Alum Bay moest brengen.

Alum Bay biedt van af zijn pier al wederom een geheel ander gezicht. Witte lagen van krijt wisselen af met purperroode, donkerbruine, gele en grijze van aluin en andere stoffen, zoodat de rotsen hier alle kleuren van den regenboog vertoonen. Men heeft daarbij een heerlijk gezicht op de zoogenaamde Needles of Naalden, een drietal in zee uitspringende rotsblokken, met een vuurtoren aan de spits, zooals men op een plaat in dit nummer ziet afgebeeld.

een kijkje op ventnor, aan den westkant.

Veel tijd hadden wij hier niet. De koetsier wachtte ons ongeduldig voor den terugtocht. Deze ging tot bij Ventnor langs denzelfden weg. Alleen vlak bij het stadje bleven wij in de hoogte, waardoor wij wel het fraaiste gedeelte van de eerste route niet terugzagen, maar in ruil daarvoor boven van de rotsen een blik konden werpen op Ventnor, zooals het in al zijn bekoorlijkheid aan onze voeten lag, langzaam afloopende van de hoogte naar beneden, waar de eindelooze zee het met zijn golven besproeit.

Hoe uitmuntend voldaan ook, geloof ik niet, dat ik hetzelfde tochtje een tweede maal op dezelfde wijze zou maken. Ik zou liever van Blackgang Chine uit en weerom wandelen, om van Ventnor per spoor naar Freshwaterbay te gaan. Het gedeelte tusschen Blackgang Chine en Freshwaterbay is wel interessant, maar het eenmaal te rijden is voldoende. Men moet bovendien Freshwaterbay veel te spoedig verlaten, natuurlijk ter wille van de table-d'hôte der Ventnorsche hotelhouders, die met de stalhouders twee handen op één buik zijn.

Van den anderen kant is zoo'n coachtocht te typisch, om hem niet eens mee te maken. Misschien doet men dan ook goed, op dezelfde wijze als wij naar Freshwaterbay te gaan, maar men volge dan ons voorbeeld ten einde toe en ga den volgenden dag niet per coach zooals velen doen, maar per spoor naar Cowes.

IV. Cowes, Newport en Ryde.

Mijn beide reisgezellen geven aan Ventnor de voorkeur, doch ik voor mij ken geen mooier plaatsje op Wight dan West-Cowes. Ik spreek natuurlijk niet over het stadje, dat er proper en netjes uitziet, op zeer mooie winkels mag wijzen, maar dit alles gemeen heeft met vele harer zusteren. Maar een Esplanade als die van West-Cowes is er geen tweede. Het is Arcachon, maar oneindig schilderachtiger nog, Biaritz, minder trotsch misschien, maar onvergelijkelijk coquetter. De zee ziet hier hemelsblauw, zonder een enkel grijs tintje, zelfs niet aan den kant, waar zij rustig speelt tegen een muur, die er niet sterker uitziet dan de eerste de beste kaaimuur van een onzer rivieren. Langs dien muur loopt wel een half uur lang een mooie straat, effen zonder eenige hobbeling of hoogte. Ter linkerzijde hebt gij eerst de vorstelijke sociëteit van de Royal Yacht Squadron, dan een gedeelte, waar kanonnen op elkaar liggen gestapeld, zoo bevallig als men het bloemen niet bevalliger zou kunnen doen. Plotseling wijkt de straat uit. Onmiddellijk aan de zee, die aan ons strand alles verdort, ligt een florissant park met boomen en bloemen, die bij ons alleen in de kassen tieren, fonteinen, beeldengroepen enz. Maar hoe mooi dit alles is, het haalt niet bij wat ge ter rechterzijde ziet, waar honderden van de mooiste jachten, die men zich denken kan, op het water spelen - wij zijn in het Cowes der regata - en Engelands groene kust, duidelijk zichtbaar, den achtergrond vormt van dit heerlijker tafereel, dan ooit een schilder maalde.

In steeds geestdriftvoller bewondering van al dit schoons wandelen wij langzaam de geheele Esplanade af, om aan het einde er van de hoogte op te gaan en langs een door koninklijke woudreuzen, wier jaren niemand tellen kan, belommerden weg, terug te keeren naar het lieve stadje.

Een bootje zet ons de Medina over en brengt ons naar Oost-Cowes, een klein dorpje, van waar men een prachtig gezicht heeft op zijn westelijken naamgenoot, maar dat op zichzelf van verre mooier is dan dichtbij. We wandelen op, tot we Osborne, het paleis der koningin, in het oog krijgen, om dan terug te keeren, daar het van binnen niet te zien is. Met een pontje worden wij weer naar West-Cowes overgezet. Van daar draven we naar het station van het naburig Mill-Hill, waar we nog juist een trein snappen, dien we onverbiddelijk hadden moe-

[p. 296]

ten missen, indien we naar het station van Cowes zelf waren gegaan.

In Newport, de hoofdstad van Wight, stappen we weer uit. Een vluchtig bezoek wordt er gebracht aan de St.-Thomaschurch - waar o.a. een gedenkteeken is te zien, opgericht voor prinses Elisabeth, die bij haar vader in den kerker stierf - om dan voort te wandelen naar het liefelijk gelegen dorpje Carisbrooke, met zijn typisch-ouderwetsche herberg de Eight Bells en zijn beroemd kasteel, waar Karel I, na zijn vlucht uit Hampton Court, gevangen werd gehouden.

de ‘needles’ of naalden bij alum-bay.

Aan den schilderachtigen ingang van het kasteel, dien men in dit nummer vindt afgebeeld, moet men, om alles te zien wat voor het publiek te kijk is, niet minder dan drie entreekaarten per persoon koopen. Maar ook al schaft men ze, zooals wij, alle drie aan, dan nog ziet men van het kasteel niet veel meer dan de omtrekken. Een wandeling echter over de buitenmuren met hun schietgaten, is alleen het geld der drie kaarten waard, om het prachtig uitzicht, dat men aldus over het geheele eiland heeft.

Afdalende langs den beroemden ‘keep,’ een in steenen gehouwen kolossale trap, komt men uit bij de twee ledige, maar eenige vertrekken, die men zien mag, en waartoe kaart No. 1 toegang geeft. Niet ver van daar is een diepe put, waaruit een ezel in een tredmolen het water naar omhoog haalt. Op vertoon van kaart No. 2 mag men er van getuige zijn. Eindelijk is naast den uitgang nog een museumpje met herinneringen aan Karel I - een slaapmutsje, dat hij droeg, den nacht voor zijn terechtstelling, en dergelijke fraaiigheden meer - waarvan kaart No. 3 de deuren opent.

Na aan dit alles de aandacht te hebben geschonken, welke het waard was, keerden wij terug naar het station, van waar een trein ons weldra weer naar Ventnor bracht, dat we den volgenden dag vol weemoed zouden verlaten, doch niet zonder in den vroegen morgen eerst nog een afscheidsgroet te hebben gebracht aan zijn Esplanade en van af de rotsen, waarheen een trap op de tweede verdieping van ons hotel ons bracht, een laatsten blik te hebben geworpen op al haar schoons.

We gingen nu naar Ryde, het grootste en deftigste stadje van het eiland en bezochten er o.a. zijn grootsche Esplanade met muziektent enz. en de pier, waarvan men het einde zoowel met den trein als met een electrische tram bereiken kan. Van het eindpunt heeft men een prachtig gezicht op Ryde zelf, welks huizen tusschen het groen liggen, op Osbornehouse, dat men in de verte ziet, en op Portsmouth aan de overzijde.

Slechts kort konden we hier blijven. De boot, die ons naar Portsmouth brengen moest, wachtte ons. Gedurende den geheelen overtocht bleven we echter staren naar het liefelijke Ryde, prachtig beeld van het schilderachtig eiland, dat, o zoo noode, door ons verlaten was.

(Wordt vervolgd.)