De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 274]

Overtollig.
Door Mathilde.

III.

Des Donderdags zeer vroeg reisde de heer Vermeilen, door zijn dochter nog eens goed opgeknapt en mooi gemaakt - zooals zij het noemde - met de 3de klasse naar Doornhage, waar zich de fabriek bevond van Robert van Berken.

Hij ging met kloppend hart en weinig moed; reeds zoo dikwijls had hij den zwaren gang gedaan om werk te krijgen en steeds vergeefs! Jarenlang was hij kassier geweest bij een firma, die het vorige jaar een zeer leelijk bankroet had gemaakt, zoodat de chefs nu in de gevangenis hun roekeloosheid boetten.

Al was ook zijn eerlijkheid boven alle verdenking verheven, zoo was de recommandatie van gewezen kassier bij de firma X, wier val destijds door het geheele land zulk een schok had gegeven, nu juist niet gunstig.

Alle betrekkingen waren overvol, jeugdige krachten met gemak te krijgen - goede voorspraak miste hij door den aard der omstandigheden - anderen met grootere gezinnen gingen bovendien voor. Zou hij nu gelukkiger zijn - hij geloofde het niet, maar Therese vertrouwde er zoo vast op, dat zij onwillekeurig iets van haar vertrouwen aan hem meedeelde.

Doornhage was een zeer net dorpje; een laan van lindeboomen leidde van het station naar de kom van het dorp - men wees hem dadelijk den weg naar de fabriek, die bij het riviertje lag en ondanks zijn berookte muren toch een vriendelijken indruk maakte door de hooge boomen, die haar omringden en waartusschen ook het woonhuis met zijn gele muren en groene vensters bijna geheel verscholen was.

Vermeilen ging eerst naar de fabriek, en moest de aardige, nieuwgebouwde gele portierswoning voorbij; zij was bijzonder klein, nauwelijks groot genoeg voor een persoon - een poppenhuisje meer niet, dacht hij, en toch kon hij met vreugde er aan denken, hier voortaan met zijn goede vrouw en lieve dochter te leven. Het was zoo heerlijk buiten op dezen Augustusmorgen - het tuintje om het huis was ook popperig en grappig klein, maar er bloeiden late rozen in en zonnebloemen, asters en geraniums, een mantel van klimop bedekte de lage muren en een stuk van het dak met frisch groen en een gordijn van paarse en witte bloemen.

‘Wat zou Mina daar opknappen en Therese genieten,’ dacht hij.

Een kleine jongen, die nu den dienst vervulde van portier, bracht hem bij mijnheer Van Berken op het kantoor; de fabrikant liet hem even in het voorkamertje wachten en verzocht hem toen binnen te komen.

Roberts eerste indruk was:

‘Die man is veel te deftig voor portier. 't Is een heer, al ziet hij er ook een beetje kaaltjes uit voor 't oogenblik.’

‘U komt om de portiersbetrekking,’ zoo begon hij, ‘'t is geen paleis, dat ik u kan aanbieden, misschien heeft u het huisje gezien - 't is voor één persoon zeer geschikt, maar als u misschien gedacht had, dat het grooter was, dan spijt het mij zeer. Uw mooie hand en goede stijl hebben mij uw brief doen kiezen uit een grooten hoop brieven. Ik zal u meteen administratiewerk kunnen geven. Werk dat ik tot nu toe altijd zelf deed, maar waarvoor ik om bijzondere omstandigheden liever voortaan een hulp neem. U is kassier geweest, niet waar?’

Toen de fabrikant sprak van geschikt persoon, had Vermeilen voor een oogenblik een floers langs zijn oogen voelen trekken - nu schepte hij weer meer moed; hij vertelde van zijn verleden en de ander luisterde aandachtig, niet zonder sympathie.

‘Nu, aanbevelingen heb ik niet noodig. Twintig jaar dienst bij een patroon - en dan vertrekken, omdat de zaak fout ging - dat is de beste recommandatie. We zullen het huisje gaan zien en wanneer 't u bevalt, dan kan u reeds met den 1sten het betrekken, dat is gisteren over acht dagen.’

Vermeilen werd doodsbleek; kon het zijn, dat hij zoo gemakkelijk in een veilige haven was aangeland?

‘O mijnheer! Ik behoef het huis niet te zien, het zal mij wel bevallen - als 't van mij afhangt, dan ben ik in uw dienst getreden; ik heb weinig aanspraken, ik ben spoedig tevreden na de bittere dagen, die ik gekend heb, maar er is iets - dat u weten moet - ik geloof, dat ik aan een der vereischten niet beantwoord, die u stelde in uw advertentie.’

‘Zoo, en toch heeft u zich aangemeld - wat is dat vereischte dan?’

‘Ik ben getrouwd!’

Robert maakte een ongeduldige beweging.

‘Dat spijt me. 't Stond er toch duidelijk - dat ik een ongehuwden portier verlangde. De laatste was getrouwd en zijn vrouw was door en door slordig, daarom heb ik hem weggezonden.’

‘Daar hoeft u niet voor te vreezen, mijnheer, mijn vrouw is in-netjes. Zij is ziekelijk en de buitenlucht zal haar zoo goed doen.’

‘Maar ik houd er geen sanatorium op na voor zieke beambten-vrouwen,’ wilde Robert zeggen. Hij hield het scherpe woord echter in, zoo zielig kwam hem de man voor, die daar voor hem stond en als een misdaad bekennen moest, dat hij niet alleen op de wereld stond.

‘'t Spijt me zeer,’ ging hij voort, ‘ik had er zoo vast op gerekend, dat u alleen zou zijn. De vorige was ook jaren alleen, toen is hij getrouwd, ik kon het den man niet beletten, maar na zijn huwelijk ging alles mis. Hij raakte aan den drank, zijn vrouw was slordig, er kwamen kinderen en 't was een alleronsmakelijkst gezicht, altijd die kinderwasch te zien drogen over het hek....’

‘Daar is geen gevaar voor, mijnheer, bij ons. Mijn dochter is 23 jaar en moeders rechterhand....’

‘Wat, heeft u ook een dochter en misschien ook nog wel een paar zoons op den koop toe? Neen, dat kan ik niet toestaan. 't Huisje is berekend op één persoon; als u zich behelpt, zooals de vorige portier deed, dan kan u met uw vrouw er nog in wonen, maar een derde - nu ja u zal het zelf zien - dat maakt het dadelijk tot zoo'n Arke Noachs en 't lijkt zoo onfrisch en benauwd!’

Zij gingen samen het huisje zien; 't was aardig, maar echt miniatuurachtig. Een kleine voorkamer, een keukentje, een slaapkamer en een zolder dat was alles.

Hoe klein Vermeilen het zich ook had voorgesteld, het viel hem nog tegen; als Therese niet onder de pannen sliep zou men haar onmogelijk kunnen herbergen, en 't was daar gloeiend in den zomer en bevriezend in den winter.

‘U ziet het zelf, uw dochter kan hier niet inwonen,’ zeide Van Berken op den eenigszins bazigen toon, die hem eigen was, ‘bovendien, u zal met u drieën niet kunnen leven van het salaris, dat ik u geef, en u begrijpt, dat ik het niet verhoog, alleen omdat u niet beantwoordt aan de eischen, die ik zoo duidelijk heb gesteld.’

‘Dus kan u mij niet gebruiken?’

‘Dat hangt van u zelf af. Ik zal het desnoods toestaan, dat u met uw vrouw hier uw intrek neemt, maar met uw dochter nooit. Is het zoo noodzakelijk, dat zij bij u blijft? Kan zij geen betrekking zoeken, dan is zij geholpen en u ook?’

De arme Vermeilen draaide zijn hoed tusschen de handen; hij wist niet wat te beslissen; de gedachte van zijn dochter te scheiden, was nog nooit eer bij hem opgekomen. Zij was hem en vooral zijn zieke vrouw onontbeerlijk, maar de betrekking beviel hem zeer, het huisje scheen zoo aantrekkelijk en 't leek zoo hard weer opnieuw te beginnen met het schrijven op betrekkingen, waarop geen antwoord kwam.

‘Zeg dadelijk neen of ja!’ drong de fabrikant aan, op zijn horloge ziende, ‘ik heb geen tijd en u begrijpt, dat bij de zaak haast is. Voor u een ander, die beter aan de bepalingen voldoet.’

‘Zou ik u.... niet.... mogen.... schrijven?’ kwam het er stotterend uit.

‘Ik denk, dat het kereltje vrij geducht onder de pantoffel van moeder de vrouw en dochter zit,’ dacht Van Berken. ‘Hij moet ze zeker nog raadplegen.’

‘Neen,’ zeide hij hardop, ‘dat kan ik niet toestaan, ik moet dadelijk weten, of ik op u rekenen kan, uw vrouw, daar zal ik mij overheen zetten, maar uw dochter komt hier in geen geval - voorgoed. Wil zij de eerste dagen overkomen en u helpen den boel in orde te brengen, dan is het mij wel. In mijn huis zal er wel een kamertje te vinden zijn voor haar om te slapen, maar dan moet zij weg. Dus nu weet u het, en kan beslissen.’

‘Nu dan, mijnheer, laten wij het er zoo voor houden,’ zijn stem klonk innig bedroefd en Van Berken had met hem te doen, maar mijn hemel, je kunt toch niet ieders zin doen - 't stond toch duidelijk in de advertentie: ongehuwd, en nu nog zoo'n groote meid van een dochter op den koop toe, neen, hij liet zich niet beetnemen.

‘Dus aangenomen, best! Tot aanstaande week!’

Met bezwaard gemoed keerde Vermeilen naar huis; hij zag er zoo neergedrukt uit, dat zijn vrouw, toen hij binnenkwam, hem dadelijk toeriep:

‘'t Is weer mis!’

‘Neen, 't is in orde, ik ben gehuurd.’

Therese juichte en danste van de pret.

‘Ziet u wel? Heb ik het niet gezegd? De H. Maagd zou er voor zorgen! Nu breekt de zon door de wolken, en vertel nu eens op, vadertje. Is Doornhage een mooi dorp en is het een aardig tuinhuisje, waar wij in komen, en is die mijnheer nogal billijk? Kom, kijkt u nu niet zoo somber. Is u dan niet blij, dat wij eindelijk - eindelijk gered zijn?’

Vermeilen vertelde, maar zonder vuur en ijver. Alles wat hij tot nu toe zeide, was toch zoo naar wensch, wat ontbrak er aan?

‘Manlief, maar dat is toch zoo mooi mogelijk,’ riep zijn vrouw uit. ‘Wij kunnen Onzen Lieven Heer niet genoeg danken.’

‘En dat u nog zoo'n hofstoet had van een koningin en een prinses, dat deed er zeker niets toe?’ lachte Therese.

‘Ja, dat deed er juist veel toe,’ en half schreiend, vertelde hij van de harde bepaling, die de fabrikant gesteld had.

‘Maar dat kunnen wij niet aannemen. Ons scheiden van ons kind, neen, dat gaat niet. Zij is onze zonnestraal, onze schat - nu vooral nu ik zoo hulpeloos ben, is zij mijn eenige steun. O, Pieter, dat je het niet dadelijk hebt afgemaakt. De beste betrekking is dat offer toch immers niet waard.’

Therese was doodsbleek geworden, maar dadelijk verzette zij zich tegen de bittere teleurstelling.

‘Vader heeft groot gelijk gehad,’ zeide zij, ‘het maar aan te nemen. 't Is ook schande, dat zoo'n groote lummel van een meid, als ik, haar ouders tot last ben.’

‘Tot last!’ riepen vader en moeder verontwaardigd als uit één mond.

‘Zeker tot last! U zal zien, hoe gauw moeder buiten opknapt, en wat doet u dan met zoo'n opeetster? Als wij zoo klein behuisd zijn, komt van een costuum-atelier ook niets en dan is het verreweg 't beste, dat ik uitvlieg. Hoevele meisjes van veel hooger stand dan ik doen het ook? Ik word kinderjuffrouw of huishoudster en als dat niet gaat, dan verhuur ik mij in Londen als keukenmeid. Die worden beter betaald dan hier de gouvernantes. U zal zien wat een schitterende carrière ik maken zal. Neen, hoor! 't is zoo heel best en wat een rustig idee, dat mijn oudjes daar zoo gezellig zitten - lekker warmpjes van den winter....’

Maar hoe zij ook sprak, vader noch moeder konden zich verzoenen met het harde vooruitzicht der naderende scheiding.

IV.

Met een van geluk stralend gezicht zat Robert van Berken onder de waranda van notaris

[p. 275]

Veerman, tusschen zijn aanstaande schoonmoeder en bruid. Het waren een paar deftige dames, dat zou niemand kunnen ontkennen; mevrouw in haar-japon van zwart-grenadine, rijk met gitten gegarneerd, het zilverwitte haar kunstvol opgemaakt en met zwartgitten haarsieraden versierd, de gelaatstint voor kenners wel wat al te hard rose getint om natuurlijk te zijn, fraai geteekende pikzwarte wenkbrauwen en wimpers, die aan de lichte oogen een donkere omlijsting schonken, waardoor deze ook veel donkerder schenen, prachtige witte handen met wel een dozijn ringen getooid, waarmede zij bevallig wist te werken, om aan haar woorden kracht bij te zetten en ze meteen te doen bewonderen.

Naast deze statige verschijning maakte haar dochter Constance of Stannie een bijna eenvoudigen indruk, maar misschien trok zij juist daardoor meer aan; zij was niet bepaald klein, maar leek toch haast een kind, zoo slank en fijn was zij gebouwd; zoo als zij daar zat in haar blauw jurkje, dat haar zilverblanke kleur een weinig rozig tintte, met haar goudblond haar en blauwe oogen geheel in de kleur van haar costuum - deed zij onwillekeurig denken aan een korenbloempje.

Robert zag haar verrukt aan, hij kon zich niet herinneren, ooit zoo iets jongs, frisch en poëtisch te hebben gezien; met een half oor luisterde hij naar de redevoeringen van haar moeder, die hem en de notarisvrouw zeer uitvoerig en in uitgezochte termen vertelde van een inbraak, die onlangs in haar buurt had plaats gehad.

't Was gelukkig voor hem, dat hij zich zoo uitstekend amuseerde met het bewonderen der frissche lenteschoonheid van zijn uitverkorene - want anders had hij zich licht kunnen afvragen òf het nu wel de moeite waard was geweest, op een drukken dag uit zijn werk te breken en den vrij langen rit te maken tusschen Doornhage en Vlasveld, alleen om eens te hooren, hoe de Haagsche dieven huis hadden gehouden bij de familie X.

Constance kon een kleinen geeuw niet onderdrukken en achterover leunend, sloot zij met een gebaar van vermoeienis haar oogjes; dadelijk boog Robert zich naar haar en vroeg fluisterend òf zij zich niet wel voelde.

‘O jawel, maar ik ben zoo nerveus van morgen, die reis heeft me zoo aangegrepen. 't Was zoo warm en stoffig!’

Dadelijk was mama bij de hand met een reukfleschje, en eau de Cologne, die zij haar over het voorhoofd streek; Constance nam de moederlijke zorgen onverschillig aan, als iets waaraan zij gewoon was.

‘Hoe gaat het, hartje? Wil je niet binnen wat uitrusten - een beetje stilzitten?’

En de notarisvrouw vroeg òf zij niet wat limonade beliefde. Constance bedankte - o, neen, het was niets - 't ging wel weer over.

Robert stelde voor, een wandeling te maken door den tuin, maar de moeder sloeg dit onvoorwaardelijk af; 't was immers veel te warm, dat zou Constance veel te veel enerveeren; rust alleen zou haar goed doen.

En op aandringen der moeder stond zij op en met een zeer zwak, ziekelijk stapje, geleund op haar moeder, die den arm om haar middel had geslagen, verwijderde zij zich heel langzaam en voorzichtig het huis in.

Robert zag haar met een teleurgesteld, benauwd gezicht na; zij had hem niet eens gegroet bij het vertrek, ja, zelfs niet aangezien.

Mevrouw Vierman had medelijden met hem. Zij was een gezonde, flinke buitenvrouw, wie evenmin als haar man en zes of zeven kinderen ooit wat scheelde; haar kinderen liepen blootshoofds door zon en koude, zij aten en dronken wat hen vóór werd gezet, hoeveel het ook was, en zagen er ook niets zwak uit met hun dikke, roode wangen en stevige armen en beenen.

Een dokter kwam nooit over den vloer; moeder had haar eigen apotheek en als zij over iets klaagden, dan verhielp zij het spoedig met haar beproefde huismiddeltjes of met vroeg naar bed gaan en warme kamille of citroensap drinken.

Zij schudde het hoofd, terwijl zij evenals Robert het tweetal met de oogen volgde, totdat zij achter de portebrisée der binnenkamer verdwenen waren.

‘Een zwak poppetje, mijnheer Van Berken, heel zwak; zij moet met beschuitjes en wijn in het leven worden gehouden; zij leeft op haar zenuwen - nu eens is zij uitgelaten vroolijk, dan weer neergedrukt en kan niet tot tien tellen.’

‘'t Is wel ongelukkig,’ zuchtte Robert.

‘Nu ja,’ troostte de goedhartige vrouw, ‘u moet niet dadelijk den moed laten zinken. Stannie is een echt kasplantje en de kas is moeders huis en de stookster van het vuur is ook alweer mamalief. Die is veel te putluttig tegen haar. Zij moest heel anders behandeld worden. Als zij mijn dochter was, dan zou ik er wel mee weten om te gaan.’

Met een soort van schrik zag Robert naar haar groote, forsche handen, die er zoo heel anders uitzagen dan de aristocratische vingers van mevrouw Manteghem - en die, zooals het hem toescheen, alleen reeds door hun aanraking de broze gestalte van zijn lief meisje zouden doen breken.

‘U denkt toch niet,’ vroeg hij aarzelend, ‘dat haar zwakte op inbeelding berust?’

‘Beware, neen! Ik geloof zeker, dat het kind zwak is, maar geen wonder ook, als men eet als een vogeltje, weinig beweging neemt, bijna niets doet dan wat liefhebberen, nu eens in dit en dan weer in dat. Ik geloof dat het zeer gelukkig voor het kind zal zijn, als zij uit de omgeving van de moeder raakt, die haar veel te veel verwent, en in een flink burgerhuishouden komt, onder leiding van zoo'n verstandige, vlugge vrouw als uw moeder!’

‘O, maar ik zal nooit kunnen vergen van Stannie, dat zij zich in iets inspant, of dat zij iets aan het huishouden doet. Mijn moeder is Goddank nog flink en rap; zij kan het best alleen af, al ben ik ook getrouwd. Constance behoeft niets te doen dan waarin zij plezier heeft.’

‘Daar zal u haar niet beter of sterker mee maken. Zij moet flink de handen uit de mouwen leeren steken, vroeg op, vroeg naar bed, geen liflafjes eten, niet toegeven aan allerlei kuurtjes - geregeld werken - niet al te zwaar om te beginnen - als zij maar gedurig in de beweging is, dan zal u zien, hoe zij spoedig aansterkt.’

‘Of er onder door gaat! Neen, die verantwoording durf ik niet op mij nemen. Constance moet precies alles doen, waarin zij lust heeft.’

‘Dat heeft zij haar heele leven gedaan en u ziet, dat het resultaat niet schitterend is. Natuurlijk geef ik geen ongevraagden raad, 't is altijd lastig en gevaarlijk zich te mengen in de zaken van jonggetrouwden vooral, maar u schijnt zoo innig van dat poppetje te houden en zoo ongerust te zijn over haar ziekelijkheid, dat ik u eens en voor altijd wilde zeggen, wat volgens mij haar eenige kans is op volledig herstel.’

‘Ik vrees dat het middel erger is dan de kwaal en dat juist als wij Constance hebben gewend aan de nieuwe levenswijze, het verkeerd met haar zal loopen.’

‘In elk geval,’ fluisterde mevrouw Vierman haastig, ‘onttrek haar aan den invloed van die malloot van een moeder. Zij heet mijn vriendin, maar daarom ken ik haar juist zoo goed. Zij bederft dat lieve kind heelemaal, zooals zij reeds een paar van haar jongens bedorven heeft.’

Juist verscheen op den achtergrond in de lijst der groote deur mevrouw Manteghem, een en al lachjes en vriendelijke susgebaren, om te toonen dat haar patiënte sliep en niet gestoord mocht worden.

Op Roberts belangstellende vragen, antwoordde zij:

‘Och! het schatje is op! U begrijpt de agitatie van het vertrek, de reis - toen nog die emotie van het terugzien van u - dat heeft haar afgetobd. Zij is nu rustig in slaap,’ een vinger op de lippen en de stem dalend tot pianissimo, ‘ik hoop dat zij tegen het diner genoeg opgeknapt zal zijn, om er aan te verschijnen.’

Robert keek weer heel benepen, tegen etenstijd moest hij weer weg; gelukkig ontfermde zich de goedige notarisvrouw over hem.

‘U blijft hier eten, mijnheer Van Berken, natuurlijk! Want hoe aangenaam ook het gezelschap van mevrouw en mij zijn mag, ik begrijp heel goed, dat u daarom niet gekomen is - moet u nog een telegram zenden naar huis?’

‘O neen, niet precies,’ antwoordde Robert, ‘mijn moeder begrijpt wel, dat.... dat.... als ik tegen vijf uur niet thuis ben, ik opgehouden word. Wij eten vroeg, zooals u weet.’

‘Zoodat u eigenlijk al gegeten heeft. Nu ja, wij schuiven een bordje bij en dan eet u zooveel als 't u belieft.’

‘Ondertusschen,’ zeide mevrouw Manteghem, de glazen deur der waranda dichtschuivend, uit vrees, dat Constance aan het andere einde van het huis iets zou hooren, ‘kunnen mijnheer Van Berken en ik op ons gemak het een en ander afpraten. Och! neen, Annette, sta niet op, ga niet heen, je geneert ons volstrekt niet.’

‘Neen, Rosalie, ik ben veel te blij, dat ik eens een oogenblik vrij heb. Ik moet kijken, waar mijn bengels blijven, ik wed dat zij in den boomgaard alle appelen en pruimen van de boomen eten. Zij zijn mij te onrustbarend stil en zoet. Je kunt ze geen oogenblik alleen laten. 't Is me wat zoo'n vacantie.’

En heengaande zeide zij in zichzelf:

‘Ja, 't is me wat! Al die jongens thuis en dan nog logés bovendien met hun aanhangsels - en logés, die zooveel noten op hun zang hebben, als die Haagsche nesten.’

Mevrouw Manteghem zette zich intusschen zeer op haar gemak en heel deftig neer, tegenover haar aanstaanden schoonzoon; haar handen rustten nu als blanke duiven op haar schoot; onwillekeurig telde Robert haar ringen, behalve twee trouwringen waren er tien aan beide handen, met parelen, met juweelen, met roode, blauwe en groene steenen, slangen, die zich hoog om het lid kronkelden, groote marquises, solitaires - een waar ringenmuseum, een burgerkapitaal - als ze echt zijn, dacht Robert.

‘'t Doet mij plezier,’ begon mevrouw, op haar gewone bestudeerde manier in afgeronde zinnetjes, ‘dat ik nu gelegenheid heb, eens op mijn gemak met u te spreken. U heeft aanzoek gedaan om de hand van mijn dochter Constance.’

Zij zweeg even om hem te dwingen hierop een bepaald antwoord te geven.

‘Ja, mevrouw! die eer heb ik mij gegund,’ antwoordde hij flink en ferm.

‘Natuurlijk is die eer ook aan ons. Volgens uw verlangen, heb ik informatiën over u genomen. Deze zijn in alle opzichten gunstig voor u uitgevallen. Uw maatschappelijke positie, uw karakter en zedelijk gedrag geven u alle recht, een meisje zoo hoog staande als mijn dochter, ten huwelijk te vragen.’

Robert boog zijn hoofd bij wijze van dank.

‘Er is dus iets zeer vereerends in uw aanzoek, ik zou ook niet aarzelen het aan te nemen voor mijn kind....’

‘Maar, mevrouw!’ viel Robert haar eensklaps in de rede. ‘'t Voornaamste is toch of zij mij genegen is.’

‘Och! mijnheer Van Berken, hoe kan een meisje zoo jong, zoo onervaren, zoo onschuldig als mijn Constance, daar nu over oordeelen? Zij ziet door mijn oogen en spreekt nu ook door mijn mond.’

Zoo heel aangenaam vond Robert dit nu niet precies; hij was liever door Constance's eigen oogen bekeken en hij hoorde veel liever haar zoete stem, maar het was verstandiger zijn aanstaande schoonmoeder stil te laten uitpraten.

‘Er zouden dus volstrekt geen bezwaren zijn als er geen verschil was van leeftijd - u zou bijna Constance's vader kunnen zijn, en....’

Een prettig compliment, dacht Robert, vader van een een-en-twintigjarig meisje.

‘En dan is er nog iets anders,’ zij boog zich voorover en fluisterde haast onhoorbaar, ‘ik bedoel het verschil in stand!’

Roberts wangen kregen een kleur en zijn eerlijke oogen zagen haar verbaasd aan.

(Wordt vervolgd.)