De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 192]

Bij de Platen.

Aan de haven van Sorrento. -

Sorrento, de schilderachtig gelegen zeehaven aan de golf van Napels, was al in de oudheid een gelietkoosde badplaats der Romeinsche grooten. Zijn zacht klimaat en zijn mooie omgeving oefenden reeds toen een groote aantrekkingskracht uit, zooals blijkt uit de vele puinhoopen van oud-Romeinsche villa's en paleizen. Tegenwoordig telt Sorrento nauwelijks acht duizend inwoners, maar het is de zetel van een bisschop en maakt met zijn statige landhuizen en hotels en zijn breede hoofdstraat een voornamen indruk. Vroeger was Sorrento een tamelijk aanzienlijke handelsstad; dit is het tegenwoordig niet meer, al is ook thans nog de uitvoer van oranjeappels en citroenen, van olijfolie, mozaïeken en zijde vrij aanzienlijk.

Voor het oog van hem, die de haven van Sorrento binnenvaart, ontrolt zich niet enkel een onbeschrijflijk prachtig panorama, maar, vooral in de lente, komt hem ook de geur te gemoet der bloeiende oranjeboomen, terwijl de blanke huizen half verscholen liggen tusschen tuinen van oranjeboomen en citroenen. Het zilvergrijze loover der olijfboomen, de hooge olmen, de hoogroode bloesem der granaatboomen, de met rijpe vruchten beladen breedgebladerde vijgeboomen en de forsche stekelbladeren der aloë vormen een aangename afwisseling en brengen den beschouwer geheel onder de betoovering van het zonnige Zuiden.

De beide diepe kloven, die van de bergen tot de zee reiken en daar de havenbochten vormen, zijn een bezienswaardigheid van Sorrento. Zij zijn overbrugd en leveren met haar donkere steenmassa's en den plantengroei, die zich daarin genesteld heeft, een schilderachtigen aanblik op. Ook de eigenaardige rotsgrotten aan den hoogen oever tusschen Sorrento en Meta zijn bezienswaardig. Al zijn ze niet zoo groot en niet zoo fel gekleurd als de blauwe grot van Capri, oefenen zij toch, wanneer men ze binnenvaart, een geheimzinnige bekoring uit.

Men kan niet van Sorrento spreken, zonder Torquato Tasso te vermelden. Het geboortehuis van den beroemden zanger van het verlost Jerusalem is, evenals de rots, waarop het stond, in de zee verzonken. Daarentegen wordt in de straat San Nicola het paleis Sersale aangewezen, dat eenmaal het huis van zijn zuster Cornelia moet geweest zijn en waarin de zieke dichter drie jaar vóór zijn dood een toevluchtsoord heeft gevonden. Tasso's standbeeld te Sorrento heeft geen groote artistieke waarde.

De kleine hoefsmid. -

Geen rijker verbeelding dan die van een kind, dat op een stok paardje rijdt en aan een papieren steek en een houten sabel genoeg heeft om zich tot generaal te promoveeren.

Ook de beide kinderen op onze gravure geven blijk van een levendige phantasie. Kleine Frans heeft zijn vader, die hoefsmid is, al zoo dikwijls paarden zien beslaan, dat hij dit nu eens wil nadoen. Zusje is bereid voor paard te fungeeren, en met een ernst, of het meenens en geen kinderspel was, klopt broertje met zijn hamertje lustig op de schoenzool van zijn gedienstig zusje.

De forsche smid laat een oogenblik de krassende vijl rusten, om met een van vaderlijk genoegen glanzend gezicht de bezigheid der kleinen gade te slaan. Wij durven wedden, dat hij in Frans een flink werkman voorziet, die eenmaal, als vader oud geworden is, de zaak zal overnemen en met eere voortzetten.

het kasteel ‘de doorwerth’ bij arnhem.
Naar een photographie van J.G. Kramer, te Groningen.

Een landschap bij maneschijn. -

't Is zeker niet voor de eerste maal, dat de lezers een dergelijk tafereeltje te zien krijgen, maar stellig zal het zelden fraaier geweest zijn dan dit, dat door den zilverglans van het water en de verdere stoffeering van het landschap den indruk geeft van kalme, vredige rust.

De schilder Anton Burger, is een man van bijna 75 jaar, die, als zoon van een eerzaam witter, bestemd scheen den witkwast en niet het penseel te zullen hanteeren. Het kostte hem veel moeite, zijn vader te overreden, hem de kunstenaarsloopbaan te laten volgen, waartoe zijn hart hem onweerstaanbaar trok. Reeds in 1848 leerde zijn vaderstad, Frankfort aan de Main, hem kennen en waardeeren. Grooten bijval vonden een reeks aquarellen, voorstellingen uit het oude Frankfort, en hierop volgden niet minder geprezen landschappen uit het schilderachtige Taunusgebied. Zijn voorliefde voor de natuur noopte Burger, het stadsleven vaarwel te zeggen en zijn atelier over te brengen naar Cronberg in den Taunus.

Tot Burgers bestgeslaagde doeken behooren een gezicht op het Frankfort van vóór 1848: de thans verdwenen Judengasse, een oude-kleermarkt, en het landschap bij maneschijn, motieven uit den Taunus, dat wij op blz. 189 weergeven.

De Doorwerth. -

Arnhem en zijn lachende omstreken behooren onbetwistbaar tot de fraaiste en door de natuur het meest bevoorrechte plekjes van ons vaderland. Niet ver van Gelderlands hoofdstad, aan den rechteroever van den Rijn, aan den voet van een rijk begroeide heuvelenreeks, te midden van vruchtbare landouwen en statige bosschen, verheft zich de Doorwerth, een oud en door de zorgen van baron Van Brakell van Wadenoyen met zeer veel smaak gerestaureerd kasteel.

Deze burcht dagteekent uit het midden der dertiende eeuw, en als eerste bezitter - mogelijk tevens de bouwheer - wordt genoemd heer Bernt van Dorenweerd. De laatste heer uit dit geslacht was Robert, die, daar hij geen mannelijk oir naliet, naar Zutphensch recht door zijn dochters werd opgevolgd. De tweede dochter bracht het kasteel aan Dirk, heer tot Wisch, wiens dochter Stefania het goed in het huis Homoet bracht. Achtereenvolgens kwam het kasteel in het bezit van verschillende aanzienlijke Geldersche geslachten, werd in 1493 door Karel van Egmond stormenderhand ingenomen en was anderhalve eeuw het eigendom der Schellaert's. Graaf Johan Schellaert stond in hooge gunst bij den stadhouder Willem II, maar moest op zijn ouden dag, daar zijn goederen met schulden bezwaard waren, in 1677 den Doorwerth aan den rijksgraaf van Aldenburg, vrijheer van Varel en Kniphausen, verkoopen. Door aanhuwelijking kwam het kasteel in 1739 in het bezit van graaf Bentinck, in wiens familie het een eeuw bleef. Doch de bezitters, die in Engeland verblijf hielden, bekommerden zich weinig om het trotsche gebouw, zoodat baron Van Brakell, die het in 1837 kocht, het in treurig verwaarloosden staat aantrof. Met behoud van zijn oud karakter werd het eerbiedwaardig kasteel door den nieuwen eigenaar met aanzienlijke kosten gerestaureerd, zoodat het met de fraaiste burchten hier te lande kan wedijveren en bovendien op vele een uiterst schilderachtige omgeving voor heeft.