De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

De breischool te Huizen. -

De lezers, die zich den biddenden grijsaard in No. 11 van den loopenden jaargang herinneren, zullen in de gravure, die de eerste bladzijde van dit nummer siert, aanstonds de vaardige hand van den begaafden teekenaar Franz Althaus herkennen. Ditmaal heeft de teekenstift van den artist een vaderlandsch onderwerp behandeld: geen gezicht op een Hollandsch landschap, geen Brabantsch heideveld of een onzer oude typische stadjes, hoe dankbaar zulk een onderwerp ook moge zijn, maar een greep uit de breischool te Huizen, het visschersdorp aan de Zuiderzee.

't Is een aardig, belangwekkend groepje, dat daar op de achterste bank bij het raam zit. Goed weergegeven is de eigenaardige kleederdracht der visschersmeisjes, maar vooral de hooge ernst, waarmee de kleinen haar opgegeven taak verrichten. Dien vroegen ernst hebben zij van hun ouders, die op zoo moeizame wijze aan het water het kostbare zeebanket betwisten, dat hun hoofdbron van bestaan is. 't Is of de meisjes beseffen, dat zij zoo gauw mogelijk haar moeder een handreiking moeten zijn in het huishouden.

Moedersmart. -

Een jonge moeder, rijk aan aardsche goederen, rijker nog door het bezit van een aangebeden kind, die, ondanks alle pogingen der wetenschap, haar lieveling heeft moeten verliezen, - de smart van zulk een moeder kan alleen ten volle begrepen worden door haar, wien een zelfde droevig lot is beschoren geweest.

In gedachten verzonken staart zij voor zich uit, met het portret van haar lieveling voor zich. Zij meent zijn lief gezichtje te zien, zijn vriendelijk stemmetje nog te hooren, ze laat zich een oogenblik meesleepen door die verleidelijke illusie. Te grooter zal haar smart zijn, als ze aanstonds weer tot de werkelijkheid terugkeert.

Toch is haar smart niet als die van hen, welke geen hoop hebben. Zij is een christelijke vrouw - dat bewijzen het wijwatervat met palmtak en de rozenkrans aan den muur - en in den godsdienst zal zij de kracht putten, om zich gelaten aan den Wil van den Allerhoogste te onderwerpen. Haar blijft immers de onverdelgbare hoop, dat ze eenmaal haar kind zal weerzien daar, waar geen scheiding meer zijn zal.

In de Alpenweide. -

De derde gravure in dit nummer verplaatst ons naar Zuid-Duitschland of Tirol, waar het hoogland naast spichtige pijnboomen vruchtbare weiden oplevert. Daar is de guitige herdersjongen koning en hij voelt er zich even veilig als zijn makker in onze laagvlakte.

Maar niet alleen straalt de guitigheid hem de zwarte oogen uit, hij is ook goed en meedeelzaam voor de aan zijn hoede toevertrouwde dieren. Dat ondervinden ze het best, als hij in de schaduw van een boschje zijn eenvoudig maal nuttigt. Heel familiaar komen de goedige dieren op hun jongen meester af en steken de koppen vooruit, met hun oogen en in hun taal om een stukje bedelend. Natuurlijk heeft de aardige jongen onder zijn kudde een Benjamin, die het eerste en beste brokje krijgt. Daarna zijn de andere aan de rij, en het zou best kunnen gebeuren, dat er voor den vroolijken herdersknaap niet veel overschiet, tenzij moeder er op gerekend en zijn knapzak ruim voorzien heeft. Wij willen het laatste hopen.

Kleine peinster. -

Een aardig, innemend kopje ook, maar met een heel andere expressie geeft onze laatste gravure te aanschouwen, een blond kopje uit ons eigen land, zooals wij er in de werkelijkheid maar zelden zoo bekoorlijk zien.

Wij voelen er aanstonds sympathie voor, te meer daar een weemoedig trekje om de kersroode lippen speelt en een droevig waas haar zoo vriendelijke kijkers omsluiert. Waar mag het lieve kind wel op peinzen, welk verdriet haar klein hartje kwellen?

Als wij het wisten, zouden sommigen er misschien om lachen; het is wellicht een kleinigheid, - een kleinigheid in het oog van groote menschen, maar niet in dat van kinderen, die met een anderen maatstaf meten dan wij. Denk maar aan de ‘Kinderrampen’ uit de Camera Obscura!

Hopen we, dat het aardige kind spoedig getroost en haar lach, die helder moet klinken als zilverklank, weer gehoord worde!