De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Noodlottige gevolgen van verstrooidheid.
Humoreske

‘Maar lieve Hemel, waar heb je nu je theelepeltje weer gelaten?’ vroeg de oude juffrouw Bikkers aan haar man, die zoo waar met zijn bril in zijn theekopje zat te roeren.

om het laatste schepje, naar de schilderij van b. rivière.

Ge moet weten, dat de heer Bikkers, die stil van zijn centjes leefde en uit tijdverdrijf van den ochtend tot den avond met zijn neus in de kranten zat, ten gevolge van die liefhebberij een beetje aan distractie leed. Ook nu bij het ontbijt had hij weer een stapel nieuwspapieren naast zich liggen, waarin hij voortdurend zat te snuffelen, zoodat zijn vrouw al gezeid had: ‘Laat toch die kranten een oogenblik rusten en eet behoorlijk je boterham op.’

Aan die terechtwijzing had hij gel oorzaam gevolg gegeven, maar toch was hij met den geest nog zóó in de politiek verdiept, dat hij in gedachten zijn bril voor theelepeltje gebruikte en die vergissing pas merkte, toen zijn vrouw er hem op attent maakte.

Verbluft keek hij op, tastte in den zak van zijn chambre-cloak naar zijn brillenhuisje en

[p. 157]

haalde er doodleuk het lepeltje uit te voorschijn.

‘Wel heb je nou ooit van je leven!’ riep zijn vrouw. ‘Die kranten zullen je volslagen gek maken. Waar moet dat naar toe! Ik hou mijn hart vast, als ik aan Netjes trouwdag denk; je brengt het er nooit goed af, als je niet je best doet, om wat beter je hersens bij mekaar te houden.’

‘Daar heeft moeder gelijk in,’ zei Netje, de eerzame dochter van dit waardige echtpaar, die na lang wachten eindelijk het geluk zou hebben, waarnaar alle meisjes verlangen, en er natuurlijk op gesteld was, dat die gewichtige dag zonder stoornis afliep. ‘Daar heeft moeder gelijk in, pa, u moet toch een beetje attenter worden. Gisteren hebt u hiernaast in plaats van de krant weer het belastingpapier in de bus gestoken.’

‘Kom kom, dat zal wel eens meer gebeurd zijn,’ verontschuldigde zich de heer Bikkers.

‘Ja, dat is altijd je woord,’ hernam juffrouw Bikkers, ‘maar dat iemand met den luiwagen uit hengelen gaat, zooals jij van de week gedaan hebt, zal toch wel geen sterveling zijn overkomen.’

De heer Bikker kreeg het te kwaad, nu hij zoo van twee kanten te gelijk bestookt werd en stond op.

‘Het zal weer drukkend worden vandaag,’ zei hij. ‘Ik heb met den ouden heer Schram afgesproken, dat we samen een bad zullen gaan nemen in de zweminrichting aan de rivier; het water zal lekker frisch wezen na het regenbuitje van gisteravond. Ik ga me even aankleeden.’

‘Goed,’ zei juffrouw Bikkers, ‘dan ruim ik met Netje gauw den theeboel weg.’

‘Maar denk er om,’ hernam haar man, ‘dat ik graag een gesmeerd broodje bij me zou steken; want ik wou met mijnheer Schram na ons bad nog een wandeling maken langs de rivier.’

‘Als je dan maar weer niet te lang wegblijft; want je weet, dat het vandaag Netjes verjaardag is en wij van middag de familie Schram bij ons ten eten krijgen.’

het oksaal in de st.-joriskerk te amersfoort.
Naar een photographie van J.G. Kramer, Groningen.

‘Ik zal het in de gedachten houden,’ zei de heer Bikkers, en wilde in gedachten alvast, in plaats van zijn snuifdoos, het lepeldoosje in den zak steken, maar daar dit van pootjes voorzien was, lukte dit zoo gemakkelijk niet. Zijn vrouw zag hem tobben en schudde het hoofd.

bovengedeelte van het oksaal met ondergedeelte van het orgel.
Naar een photographie van J.G. Kramer, Groningen.

‘Man, man, zie je dan nooit wat je doet!’

Verlegen haastte hij zich zijn misgreep goed te maken, en nadat hij in de verbouwereerdheid nog gauw de melkkan had omgegooid, maakte hij, dat hij de kamer uitkwam.

‘'t Is toch een kruis, moeder,’ zei Netje, terwijl ze het theegoed hielp opredderen ‘'t is toch een kruis, die distractie van papa. Het wordt met den dag erger. En met Schram is het net zoo; dien moet je ook altijd op de vingers kijken. Ik schrik, daar! als ik er aan denk, wat dat worden moet als we getrouwd zijn.’

‘Kom, kom,’ zei moeder, ‘dat zal zich wel schikken; mijnheer Schram is een net jongmensch, braaf en fatsoenlijk, en die als de oude lui komen te vallen, een goed centje te wachten heeft. Wat maakt het of hij een beetje verstrooid is, dat zal wei overgaan, als hij maar eerst eens getrouwd is.’

‘Ja wel, net als het bij pa is overgegaan.’

‘Och, je pa is heelemaal van de wijs gebracht door die miserabele kranten. Als je maar zorgt, dat Schram daar ook niet aan verslaafd raakt, zal het best te recht komen. Je moet er maar van den eersten dag af aan goed achter heen zitten.’

Terwijl moeder en dochter, zoo pratende ijverig met het wegruimen van den theeboel bezig waren, kwam de heer Bikkers, die zich inmiddels had aangekleed om uit te gaan, met hoed en stok nog even binnen, om zijn broodje bij zich te steken.

Zijn vrouw had het zorgvuldig gesmeerd en met kaas belegd en Netje had het netjes in een papier gedaan.

‘Dus denk er aan,’ zei juffrouw Bikkers nog, ‘niet te lang wegblijven, je hebt je badgoed toch niet vergeten?’

[p. 158]

‘Neen, dat heb ik hier onder mijn arm,’ zei haar man, op een bundeltje wijzend, dat hij in een krant gewikkeld, bij zich droeg. En na de dames een genoeglijken morgen gewenscht te hebben, stapte hij de deur uit.

De tafel was intusschen afgeruimd, en er kon dus aan andere bezigheden gedacht worden. Ook Netje ging zich even kleeden en kwam toen, op haar beurt met een bundeltje in een krant, weer beneden. Zij had haar hoed op en haar mantel om, haar parasol in de hand, en scheen van zins de stad in te gaan. Ze zag er heel coquet uit, want al was ze sedert jaren maar altijd zes en twintig, onder haar voile maakte ze toch nog een goed figuur.

‘Dus u denkt, moeder,’ zei ze, 'op het bundeltje wijzend, dat ze in de hand hield, ‘dat ik het gordijnengoed maar moet gaan ruilen.’

‘Zeker,’ zei haar moeder, ‘het is veel te doorschijnend voor een benedenkamer aan straat. Je moet een voller patroon nemen.’

‘Nu, dan loop ik maar eens even naar den winkel.’

‘Maar niet te lang wegblijven hoor. Denk dat we van middag menschen ten eten krijgen en er dus nog heel wat te beredderen valt.’

En onder stellige belofte haar morgenwandeling door de stad niet te lang te maken, stapte juffrouw Netje de deur uit.

Terwijl alzoo bij de familie Bikkers de zaakjes hun gang gingen, was ook bij de familie Schram de theetafel afgeloopen en stond ook daar de heer des huizes klaar om ingevolge de afspraak met zijn vriend Bikkers naar de rivier te wandelen. Ze kwamen op het oog niets bij elkaar, die twee oude heeren, die, door het huwelijk van hun kinderen, spoedig nog nader tot elkaar zouden gebracht worden.

Was de heer Bikkers lang en schraal, de heer Schram was een kort, dik propje, en leed Bikkers aan distractie, bij Schram moest men daar niet om komen: hij was al precies wat er aan was, en hij kon zich dikwijls wat ergeren over de sufferigheid van zijn jongen, die allesbehalve een aardje had naar zijn vaartje, maar geboren scheen om de schoonzoon te worden van den heer Bikkers.

Het was een zonderlinge samenloop van omstandigheden geweest, die de twee families met elkaar in aanraking had gebracht. Op een avond was er lezing geweest in de sociëteit, waar Bikkers en Schram allebei lid van waren; er was over een heel gewichtig politiek onderwerp gehandeld en Bikkers was na afloop, nog vol van het gehoorde, de eerste de beste overjas aanschietende, die hij in het portaal zag hangen, naar huis gedraafd. Het gevolg was, dat toen Schram zijn jas wilde aantrekken, hij te vergeefs den heelen kapstok nakeek, zonder ze te vinden en hem ten slotte, toen al de bezoekers hun eigen plunje hadden meegenomen, niets anders overschoot, dan zich zoo goed en zoo kwaad het ging in het enge, kale demi-saisonnetje te wringen, dat Bikkers voor hem had achtergelaten.

Den volgenden morgen was hij zelf niet in staat geweest de verwisseling te redresseeren, want hij lag met de koorts op het lijf te bed; hij had het in het nauwe, dunne jasje, dat hij onmogelijk dicht had kunnen knoopen, leelijk van de kou te pakken gekregen. Hij stuurde daarom zijn zoon Stoffel naar Bikkers om de jassen te ven uilen, en daar juffrouw Bikkers den jongen aan de praat had weten te houden en hem voor den volgenden Zondag op de koffie had gevraagd, was allengs de teere betrekking aangeknoopt, die nu over een paar weken tot een verbond voor het leven zou worden gemaakt.

De oude heer Schram dan stond met hoed en stok gereed om naar de rivier te wandelen, waar hij zijn vriend Bikkers zou treffen. Hij was een man van orde en zijn badgoed, de zwembroek met den handdoek, lag altijd 's avonds te voren, zorgvuldig in een grauw papier gepakt, klaar.

‘Och Stoffel,’ riep hij door een kier van de deur in de zijkamer, ‘geef me mijn badgoed eens aan; het ligt op het kastje.’

‘Hier vader,’ hernam de gedienstige zoon en stak den ouden heer het in grauw papier gewikkelde bundeltje toe, dat deze onmiddellijk in den achterzak van zijn jas liet glijden.

‘Maak jij ondertusschen ook maar, dat je klaarkomt’ dus vermaande de oude heer zijn sufferigen jongen, ‘anders wordt het nog avond, eer je je aanstaande kan feliciteeren.’

‘Ik ben zóó klaar, pa,’ riep Stoffel, ‘ik heb me laarzen nog maar aan te trekken.’

‘Nou, bonjour dan,’ riep de oude heer en stapte de deur uit.

Werkelijk verscheen de heer Schram Jr. een paar minuten later gekleed en gereed in de huiskamer. Hij had zijn hoed al op en zijn stok in de hand, maar, opmerkelijk genoeg, was zijn rechterbeen nog ongelaarsd. Onrustig keek hij rond, onder de tafel en tusschen de stoelen.

‘Nou kan ik toch nergens mijn ééne laars vinden, moeder,’ zei hij tot de oude juffrouw.

‘Je ééne laars, maar die zal toch wel staan, waar je de andere vandaan hebt gehaald.’

Ondertusschen kroop Stoffel al zoekende over den grond en sloeg met zijn rotting onder de latafel, een van welker achterste pooten hij voor het vermiste schoeisel aanzag.

‘Lomperd, hoe wil je daar nu toch een laars vandaan halen?’ riep zijn oude vrouw. ‘Hou dan ook je spullen bij mekaar. Kijk nou toch eens aan, je hebt al een heelen deuk in je hoed en je verkreukelt je schoone overhemd. Denk toch, dat je bij de Bikkers moet gaan feliciteeren.’

Maar de goede Stoffel hoorde haar welgemeende waarschuwing niet en bleef maar onder de meubels rondscharrelen, tot zijn moeder op het laatst zei:

‘Kom kom, hier hoef je naar geen laarzen te zoeken; ik zou niet weten hoe hier een laars zou gekomen zijn. Ik zal zelf wel eens in de kamer hiernaast kijken.’ En een oogenblik later was het goede mensch met gelijken ijver op jacht naar de vermiste laars. Alle hoeken en kanten werden doorzocht en tevergeefs dribbelde ze van het eene end naar het andere, dat het zweet haar bij den rug liep, terwijl Stoffel maar op handen en voeten rondkroop en woedend met zijn stok rondsloeg.

‘Wel heb je nou ooit van je leven,’ riep zijn moeder op 't laatst hijgend en blazend uit. ‘Waar denk je nou, dat ik de laars vandaan haal? Uit je hoededoos.’ En met de laars in de eene en de doos in de andere hand overtuigde zij den verbluften Stoffel van zijn verregaande gedachteloosheid.

‘Och dat zal wel eens meer gebeurd zijn, zegt mijnheer Bikkers altijd,’ dus verontschuldigde zich de stumper, verlegen aan zijn schuierachtig kneveltje draaiend.

‘Ja, jij en Bikkers, dat is een mooi stel. Als zijn dochter naar haar vader aardt, zal dat een gezellig huishouden geven. Maar mijn God jongen, wat heb je je overhemd gehavend en kijk je broek er eens uitzien van dat kruipen over den vloer. Zóó kan je onmogelijk onder de menschen komen. Ga maar gauw een schoon overhemd aantrekken en borstel je behoorlijk af vóór je de deur uitgaat... Waar is je cadeau voor Netje? Zoo, geef maar hier,’ zei ze, terwijl ze het in grauw papier gewikkelde pakje aannam.

Het geschenk waarmee de gelukkige minnaar zijn uitverkorene op haar verjaardag wilde verrassen, zou bestaan in een kostbaar gouden collier met medaillon, benevens een fijnen kanten bruidsluier, waarmee zij zich op den gewichtigen dag hunner echtverbintenis moest tooien.

‘Dat vertrouw ik je nooit toe,’ zei de zorgzame huismoeder. ‘Je zou in staat zijn het onderweg te verliezen. Ik zal het behoorlijk met een besteller laten brengen; die moet dan maar zeggen: compliment van mijnheer Schram, en dat mijnheer tegen koffiedrinken zelf zou komen.’

Ingevolge dezen wijzen moederlijken raad werd het gewichtig pakket zorgvuldig verzonden, en Stoffel had inmiddels al den tijd, om zich behoorlijk op de felicitatie-visite voor te bereiden.

De oude heeren Schram en Bikkers hadden intusschen mekander volgens afspraak in de zweminrichting aangetroffen.

‘Wel gefeliciteerd, Bikkers,’ had Schram met een krachtigen druk van zijn vleezige hand zijn vriend toegeroepen, die alweer in een krant stond te neuzen. Hij had er altijd een paar in zijn zak.

‘O ja, da's waar ook,’ zei hij, verstrooid opkijkend, ‘ik verjaar vandaag. Dank je wel.’

‘Dat mocht je willen, ouwe jongen,’ lachte de ander. ‘Neen, man, je lieve dochter is de gelukkige als ik 't wel heb.’

‘Och ja, een kleine vergissing, nou dat zal wel eens meer gebeurd zijn.’

‘Dat zeg ik ook,’ zei Schram oolijk, maar ondertusschen dacht hij toch bij zijn eigen: ‘Nou dat is me er ook eentje; daar is mijn Stoffel nog een licht bij.’

(Wordt vervolgd.)