De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 153]

[Nummer 20]

kinderpret aan strand, naar de schilderij van f. morgan.

[p. 154]

Nicephora, de dochter des martelaars.
Episode uit de eerste algemeene Kerkvervolging, tijdens de regeering van keizer Nero. A.D. 68.
door
Johs. Klep, Pr.
(Vervolg.)

En nu, mijn kind,’ vervolgde Eudoxia, met een door snikken onderbroken stem, ‘nu gij den zegen uwer oude moeder ontvangen hebt, wil ik u een onderpand overhandigen van den zegen, dien gewis ook de zalige Antymas in den Hemel u gegeven heeft. Tot heden was het u onbekend, dat de eerbiedwaardige diaken Constantius, met levensgevaar, een spons gedoopt heeft in het martelaarsbloed uws vaders. Een klein gedeelte dier spons heeft de waardige kerkdienaar mij, korte dagen na Antymas' dood, vereerd, besloten in een klein, gouden medaillon. Hoewel gij, mijn dochter, noch iemand ter wereld zulks geweten heeft, droeg ik, sinds die gedenkwaardige ure, dat kostbaar kleinood dagelijks als een kostbare reliquie om den hals. Heden wil ik u dat bloed uws vaders overhandigen; het geeft mij de verzekering, dat ook gij de overwinning behalen zult in den strijd die u wacht.’

Bij die woorden haalde zij het medaillon te voorschijn, ontsloot het, kuste den inhoud en bevochtigde dien met haar tranen. Daarna hing zij het medaillon, als een teeken der toekomstige overwinning, om Nicephora's hals. Op haar beurt vereerde deze het kleinood en verborg het met eerbied aan haar hart. Toen hoorden de beide vrouwen haastige stappen, en zagen ze den grijzen Hippolytus met tranen in de oogen binnentreden. Helaas, wat wachtte den ouden krijgsman een harde taak! Kwam hij thans niet hierheen, enkel om het teere, onschuldige lam, dat hem zoo nauw aan het hart lag, ter slachtbank te geleiden?

‘Nicephora, dierbaar kind mijner oude zuster,’ sprak hij met bijna onverstaanbare stem, ‘het uur is gekomen! Wapen u met moed, strijdster voor God, en begeef u daarheen, waar de Heer u roept!’

Toen hij zag hoe de onschuldige maagd, als een slachtoffer, met weinige, maar toch ongewone versierselen getooid, voor zijn voeten nederknielde, om ook zijn zegen te vragen, voelde de fiere soldaat, die ontelbare malen den felsten aandrang der vijandelijke legerdrommen zonder eenige ontroering had afgewacht, zijn ziel ten diepste geschokt. Hij had dit hartroerend tooneel willen ontvluchten, maar hij mocht niet, de tijd drong.

Zegenend hield hij zijn handen boven Nicephora's hoofd uitgestrekt, en, terwijl zijn tranen als evenveel glinsterende edelgesteenten over haar gewaad rolden, om dit met een waardige versiering te tooien, sprak hij langzaam en met een door snikken onderbroken stem:

‘Dat de almachtige God,.... de Vader, de Zoon en de H. Geest.... u geleide!.... en dat gij ons tot voorbeeld strekken moogt op het bloedige pad der vervolging,.... die misschien ook voor ons aanstaande is!’

Meer kon de goede Hippolytus, meer kon de heilige Christen op dat oogenblik niet zeggen. Meer zou hij ook niet hebben willen zeggen, hoewel zijn woordenstrijd met Eprius Marcellinus op het terras van Volumnius' paleis hem niets goeds voorspeld had; noch voor hem zelf, noch voor Victorinus den hofmeester. Waarom zou hij door die vermoedens en die verwachtingen het lijden der jeugdige maagd en dat zijner zuster, op dit uur der smarten, nog vrijwillig vergrooten?

Een laatste omhelzing der geliefde moeder, en Nicephora bevindt zich, door haar oom begeleid, op weg naar het Romeinsche Forum.

Nadat de diepbedroefde Eudoxia de deur harer woning in het nachtslot geworpen heeft, gevoelt zij haar pijnlijke eenzaamheid en valt ze in een langdurige bezwijming. Eindelijk tot het bewustzijn en de volledige kennis van haar toestand teruggekeerd, werpt zij zich, meer dood dan levend, op de knieën. Bidden zal ze, bidden wil ze voor haar geliefde dochter totdat deze ongedeerd zal zijn weergekomen!

Arme moeder, zij tracht nog zichzelve te misleiden, en troost te zoeken in ijdele droombeelden van hoop en niet te vervullen verwachting!

Nero's zegetocht is ten einde.

Op het Kapitool aangekomen en door de knielende senatoren in de Juliaansche zaal, waar de strenge afbeeldsels van Publicola, Camillus, Cincinnatus, Cicero en anderen met verwijtende blikken op hun laffe opvolgers neerzagen, onder luide zegekreten ontvangen, had de Caesar den adellijken kruipers eenige woorden van dank toegesproken, met den hoogen ernst van een Romeinsch overwinnaar. In die toespraak beloofde hij tevens een hekatombe aan de goden, het Grieksch offer van honderd vlekkeloos witte lammeren. Helaas, terwijl het eerste lam geslacht werd in den tempel van den Kapitolijnschen Jupiter, dat aan alle Romeinen zoo eerbiedwaardige heiligdom, had de waanzinnige keizer zichzelf zoover vergeten, dat hij zich, naast het beeld van Jupiter Capitolinus gezeten, door den opperpriester der heidensche goden, als kwame hem goddelijke eer toe, had laten bewierooken. Hoe was het mogelijk dat de Opperheer van leven en sterven, dat de almachtige God den hoogmoedige op dat uur niet sloeg met den dood; gelijk Hij, weinige jaren vroeger, koning Herodes Agrippa om zijn trotschheid geslagen had? Het bloedige strafgericht zal ook over Nero komen; de dag der wrake nadert met rassche schreden!

Indien gij ooit te Rome geweest zijt, lezer, dan heeft men u, onder de nog bestaande monumenten uit den tijd der keizers, ongetwijfeld de ligging en de overblijfselen aangetoond van het oude Forum Romanum; van het Romeinsche Forum, dat de marktplaats was der stad en tevens het grootste bebouwde plein der wereld. Op die marktplaats, ten dage van Nero's feestmaal nog in haar volle glorie, zijn thans de feestelingen vergaderd.

Verplaatsen wij ons in den geest daarheen.

Wij bevinden ons, met het gelaat naar het Zuidwesten gekeerd, aan den voet van het Kapitool, dat door vijf en veertig glanzend-witte marmeren trappen toegang tot het Forum verleent. Achter ons ligt het Tabularium, het staatsarchief, welks breede schaduwen Nero's troonhemel en de beide eeretafels beschutten; vóór ons, bijna zoover het oog draagt, de zestien granietzuilen, die den voorhof van den Venus- en Romatempel schragen. Aan onze linkerhand verrijst, te midden van ontelbare paleizen, meestal staatsgebouwen, het heiligdom van Saturnus, een machtig bouwwerk, welks portiek door acht Corinthische monoliethen, acht pijlers uit één stuk gehouwen, gedragen wordt. Aan onze rechterhand verheffen zich achtereenvolgens, tusschen eenige andere, minder of meer groote monumenten, de tempel van Castor en Pollux, het paleis der Vestaalsche maagden, het Rostrum of spreekgestoelte, waar Cicero zijn onsterfelijke redevoeringen heeft voorgedragen, en de Rostra Julii, het gebouw, waarin eens Julius Caesar's stoffelijk overschot, onder den toeloop van geheel Rome, in vlammen opging.

Dat, lezer, is de grootsche feestzaal, als we het Romeinsche Forum zoo noemen mogen, waar Romes beheerscher, keizer Nero, den Romeinschen burgers zijn feestmaaltijd bereid heeft.

De keizer is gezeten; zijn door de schaduwen van het staatsarchief beschutte troon is overhuifd met een zijden baldakijn of draaghemel. Op eenigen afstand staan Nero's bijlbundeldragers; dichter bij hem de gunstelingen uit zijn lijfwacht, die hem op zijn Grieksche reis hebben vergezeld. Ditmaal echter zijn deze niet in de hofkleeding; die hebben zij afgelegd, om zich van het hoofd tot de voeten in staal en ijzer te steken. Want zij moeten den Caesar bewaken; daarom staan zij in een halven cirkel rondom zijn troon, met uitgetrokken zwaarden. Nero weet, dat hij een dwingeland is, derhalve moet hij, zelfs te midden zijner ontspanningen, op zijn hoede zijn. Werd niet Julius Caesar met dolksteken vermoord, in de gesloten vergadering van den Senaat? Waarom zou hij dan niet een zelfde gevaar kunnen loopen, bij een openbaar feestmaal van alle Romeinsche burgers?

Voor den keizerlijken troon staat de dubbele eeretafel; een aan de rechter- des keizers, een aan zijn linkerhand geplaatst. Aan de eerste hebben de op het weelderigst uitgedoste Statia Messalina en haar eeredames plaats genomen. Ook Messalina troont op een keizerlijken zetel, met zijden overhuiving; deze is echter lager dan Nero's troon. Aan de linkerhand des keizers zijn de rijksgrooten gezeten; voorop de onmisbare Helius en Tigellinus, dan de heidensche hoogepriester, de consuls, de praetoren en de verdere overheden der stad.

Op deze eeretafels, waaraan de gasten, in purperen zetels neergevlijd, zich met rozen gekroond hebben, is het goud, het zilver, het kristal en het marmer met kwistige hand aangebracht; de uitgezochtste Grieksche en Italiaansche wijnen vermengen er hun geuren met die van Arabische reukwerken.

Aan die beide tafels reien zich, in onafzienbare volgorde, de tien duizend tafels die Nero, in navolging van den rijken Crassus, voor het Romeinsche volk heeft doen aanrechten. Dat is de plaats der senatoren, der patriciërs, der ridders, der edelen, der voorname burgers, en, verder het Forum op, van het door den keizer zoozeer verwende plebs; van die lagere volksklassen van Rome, die zich, den triomfeerenden Caesar ter eere, met laurierbladeren hebben omkranst. Al die rijkversierde tafels zijn door een zoogenaamd velarium, een lichtblauwe zonnetent met gulden sterren doorzaaid, beschermd tegen de brandende zonnestralen.

Reeds heeft de keizer, nadat allen gezeten zijn, als gastheer aan een daartoe opgesteld bronzen altaar een libamen gebracht, dat is een dankoffer van een bijzondere, zeer edele wijnsoort met honing vermengd, dat hij uit een kostbaren, met juweelen bezetten beker over het altaar heeft uitgestort. Daardoor heeft de goddelooze, die in het geheim met elken godsdienst lacht en spot en slechts aan tooverij en aan voorteekens geloof hecht, openlijk voor het vergaderde volk willen betuigen, dat hij zijn Laren en Penaten, zijn huisgoden, zeer in eere houdt en hun de eerstelingen offert zijner kostbare maaltijden.

Op dit oogenblik rijst de heidensche opperpriester van zijn purperen zetel, en legt den verzamelden feestelingen met een plechtig gebaar het stilzwijgen op. Dan spreekt hij, luide genoeg om door velen gehoord te worden:

‘Burgers van Rome, eere zij den goddelijken Nero, onzen gastheer!’

‘Eere zij Nero, den goddelijken keizer!’ herhalen allen.

‘Burgers,’ herneemt de vleier, ‘burgers van Rome, dezen morgen had ik in den tempel van het Kapitool het nooit genoeg te waardeeren, het eenige geluk, in de tegenwoordigheid en in den naam van den vergaderden Senaat, aan onzen keizer, den goddelijken Caesar, den wierook te mogen opdragen. Daar echter die goddelijke eerbetuiging slechts door de senatoren aan den geheiligden persoon van den wereldbeheerscher gebracht is, stel ik voor, dat ook het Romeinsche volk, hier in zijn beste burgers vertegenwoordigd, hem nogmaals en wel op dit eigen oogenblik een offerande brenge!’

Nauwelijks had de heidensche priester dat hemeltergend voorstel gedaan en was het met luide juichkreten ontvangen en goedgekeurd, of eenige victimarii en cultrarii, lagere godsdienstbedienaren, die de offerdieren moesten aanvoeren en slachten, traden uit den dichtbijgelegen Heiligen Weg te voorschijn. Daar hadden dezen, te voren besteld, ter sluik gewacht. Nu traden zij op het Forum toe, aan gulden ketenen een uitgelezen offerdier voortsleepend, met vergulde horens en geheel versierd met bloemen. Op dat, voor hem misschien onverwachte schouwspel, sprong Nero

[p. 155]

van zijn troonzetel overeind; hij strekte beide armen uit en gaf te kennen, dat hij wilde spreken. Aanstonds heerschte er een plechtige stilte, onder die groote, tallooze schare.

‘Laat af, burgers van Rome, en voltrek dit offer niet!’ riep hij, zoo luide zijn verwijfde stem hem zulks toeliet. ‘Niet, dat ik de eerbewijzen weiger van mijn dankbaar volk! Neen, den goddelijken Nero, wien gij reeds een tempel hebt opgericht, komen deze eerbewijzen rechtens toe!’

‘Heil, heil, den goddelijken Nero!’ riep Cossatius, Helius' schoonbroeder, met donderende stem, wel wetend, dat een dergelijke onderbreking zijner rede den keizer zou behagen.

‘Heil, heil, den goddelijken Nero!’ herhaalde het vleiende volk. Daarna vervolgde de keizer:

‘Burgers van Rome, mijn dierbare kinderen, duldt, dat ik het u zegge, al neem ik uwe offers gaarne aan, dergelijke bloedige offers bevallen mij niet! Wilt ge mij, uw dichterlijken keizer, den goddelijken overwinnaar in ontelbare letterkundige wedstrijden, naar waarde eeren, laat mij dan de schoonste onder de aanwezige dochteren van Rome aanwijzen, opdat zij mij, uit uw aller naam, wierook offere! Ziet, burgers, dergelijke eer is mijner waardig!’

‘Heil, heil, den goddelijken Nero!’ klonk het opnieuw, totdat het handgeklap het gejuich overstemde.

Als had de wijste aller koningen een reeks wetten voorgelezen, die zijn ontelbare volkeren noodzakelijk voor tijd en eeuwigheid gelukkig moesten maken, zoo weerklonken de daverende toejuichingen der Romeinsche burgerschap over het Forum, en weerkaatsten ze langs de zeven heuvelen der stad, die tijdens haar achthonderdjarig bestaan veel gehoord, maar nog nooit zulke goddelooze woorden vernomen had.

Het gevleugelde woord des keizers plantte zich van tafel tot tafel voort. Op hetzelfde oogenblik werden duizenden armen opgeheven, en staken duizend hoofden met tweemaal duizend lachende en begeerige oogen omhoog; het waren de armen en de hoofden van haast alle aanwezige Romeinsche jonge dochteren. Ieder harer blikte heen naar den troon, of zij misschien ook het hart des Caesars kon treffen. Wat een eer, den oppermachtigen keizer wierook te mogen offeren! Grooter geluk was een Romeinsche maagd nooit beschoren geweest! Ook niet grooter voordeel; want het was te veronderstellen, het was zeker te noemen, dat Nero zulk een nieuwgeschapen priesteres niet met ledige handen zou wegzenden.

Boven het Forum verheven, blikte de almachtige Caesar met vorschende oogen rond. Maar al die lachende gelaatstrekken bevielen hem niet; hij was meer dan lang genoeg keizer geweest, om te weten, dat een vleiende lach slechts een mom is om zelfzucht, vaak om haat en misdaad te verbergen. Niet ver van hem verwijderd, tegen een kolom van een der paleizen geleund en als verscholen onder de dienaarschap, stond een jeugdige maagd met ernstig gelaat en neergeslagen blikken. Reeds tijdens de aanspraak des hoogepriesters had de keizer haar bemerkt; zijn oog was op haar gevallen, niet zoozeer om haar schoonheid - daar was hij aan gewoon - maar om haar Grieksche kleederdracht en vooral om haar sprekenden Griekschen gelaatsvorm. Dat zij een Grieksche was, gold bij hem, behalve haar schoonheid, als een reden om haar uit te kiezen; Griekenland toch, het land zijner gemakkelijke overwinningen, lag hem na aan het hart. - Die arme maagd was Nicephora.

‘Hofmeester,’ klonk het korte bevel des keizers, ‘kent gij die ernstige maagd, die tot het vrije dienstpersoneel der eeretafels schijnt te behooren? Ik meen, dat zij een Grieksche is!’

Bij die woorden wees hij het a[rme] kind met den vinger aan.

‘Doorluchtige meester, gij hebt goed gezien,’ antwoordde de hoveling, ‘dat is de voormalige Grieksche voorlezeres der keizerin Octavia; zij is zeer ontwikkeld.’

‘Breng haar bij mij!’ snauwde Nero hem toe. ‘Zij zal mij den wierook offeren!’

Helaas, helaas, Nicephora, arm kind, dat is de eerste stap naar het martelaarschap! Of neen, veeleer, heil over u; uw hemelsche Bruidegom wacht u, Hij heeft haast, u als maagd en martelares te kronen!

Eenige oogenblikken te voren was de dochter van Eudoxia, tusschen hoop en vreeze geslingerd, inwendig sterk ontroerd geweest. Toen zij het oogenblik der beslissing zag naderen en vreesde, dat Nero haar zou uitkiezen, had zij den wensch in zich voelen opkomen, dat toch deze kelk haar mocht voorbijgaan; maar zij had in stilte allervurigst gebeden. En nu, nu versterkt in den Heer, is zij bereid als een nieuwe Judith tegen den Romeinschen Holophernes op te treden; zij is overtuigd, dat diens veelomvattende hellemacht te kort zal schieten tegenover de kracht, die uit God is, in een zwakke, tengere maagd.

De vurige blos van het schaamtegevoel, nu zij aller oogen op zich alleen gevestigd ziet, kleurt Nicephora's bleeke wangen, terwijl zij den keizerlijken troon nadert.

‘Mijn kind, u koos ik onder duizenden uit, om mij den wierook te offeren!’ sprak haar Nero toe op den meest vleienden toon. ‘Gij alleen, de bevalligste onder Romes dochteren, zijt waardig den goddelijken Caesar te eeren, gelijk hij het verdient!’

Na die woorden haast zich zijn hofpersoneel hem een gouden lauwerkrans op te zetten, een keizerlijken mantel om te hangen en een el penbeenen lier met gulden snaren in de hand te geven; te gelijker tijd reikt de hoogepriester Nicephora een kostbare vaas van onyx over, waaruit de geurigste wierookwolken omhoog stijgen. Nero tracht, als dichterkoning, de houding van Apollo aan te nemen, een trotsche houding, zooals het aan zijn goddelijke waardigheid past.

De Grieksche maagd heft het kostbaar wierookvat zoo ver mogelijk met de rechterhand omhoog.

Ach, arm kind, wat gaat gij doen? Is dat afvalligheid of verstandsverbijstering door verregaande vreeze? Straks nog hebt gij niet alleen het offer aanvaard, maar naar het martelaarschap verlangd, het afgesmeekt; en nu, nu valt gij, reeds in de allereerste stonde van den strijd? Zult gij dan werkelijk goddelijke eer durven bewijzen aan een verachtelijken tiran, nog minder eerbied waard dan de geringste aardworm?

Eensklaps gloeit Nicephora's gelaat van diepe verontwaardiging; haar oogen schieten bliksemstralen, die als evenveel vurige pijlen den dwingeland treffen. Met een stem, die door de groote spanning van het oogenblik verre op het Forum kan doordringen, roept zij uit:

‘Caesar, gij zijt geen god, maar een nietswaardig verachtelijk schepsel; de Christen offert geen wierook aan den duivel!’ Dan laat zij aan haar hoog opgeheven hand de dampende onyxvaas ontvallen, die op het harde, ingelegde plaveisel, klagend in twee stukken breekt.

Ware op dat oogenblik het aloude Kapitool, dat daar hoog boven het Forum oprees, met donderend geraas ineengestort, ware de zestienzuilige portiek van den Venus- en Romatempel te midden der feestvierende burgers van Rome neergevallen, het Romeinsche volk, de Senaat, de hovelingen, de priesters en Nero zelf hadden niet meer kunnen schrikken. O, wat een kwaad voorteeken op den eigen triomfdag des keizers! En dan, die klagende toon, waarmee het wierookvat in twee stukken was gesprongen! Ongetwijfeld, dat alles moest naderend onheil aanduiden! Eéne slechts was er, die in stilte juichte; die ééne was de jaloersche Statia Messalina, 's keizers derde gemalin. Dag in, dag uit vreesde zij voor een mededingster, die haar uit Nero's gunst dringen en dan zeker ten ondergang voeren zou. De mededingster had daar vóór haar gestaan, maar zelve had deze haar fortuin met voet en geschopt. Messalina derhalve, zij en zij alleen, mocht juichen en in de stilte haars harten jubelen.

De eerste, die zich eenigszins herstelde, was de keizer zelf; aanstonds barstte hij los in de hevigste woede.

‘Lictoren,’ riep hij, ‘gij bijlbundeldragers van Rome, grijpt dat nietswaardige schepsel, opdat zij aan mijn wraak niet ontsnappe.’

De verharde gerechtsdienaren drongen doo de saamgepakte en dreigende menigte. Indien zij te dien tijde niet dagelijks aan soortgelijke tooneelen gewoon waren geweest, zouden ze zich misschien geschaamd hebben een vinger uit te steken naar een zwakke maagd, wier eenige misdaad was, geweigerd te hebben wat ieder rechtschapen mensch met haar had moeten weigeren. Maar nu, nu sloegen zij met hun grove handen de boeien om Nicephora's tengere armen, en dwongen haar neer te knielen voor de treden des troonzetels, waarop de keizer zich, als vernietigd, had laten neervallen.

Ondertusschen had de aanstaande martelares de oogen ten hemel geslagen, om hulp af te smeeken van Hem, die gezegd heeft: ‘Voor landvoogden en koningen zult gij gebracht worden om mijnentwille;.... doch weest niet bezorgd, hoe of wat gij spreken zult! Want niet gij zult spreken, maar de Geest Gods, die in u is!’

‘Wie zijt gij, verachtelijke aardworm?’ vroeg Nero haar barsch en met dreigende gebaren.

‘Ik heet Nicephora!’ antwoordde de maagd vrijmoedig en met opgeheven hoofd, doch neergeslagen blikken. ‘Ik heet Nicephora en ben de dochter van Antymas, uw voormaligen geheimschrijver voor de Grieksche brieven; de dochter van den man, dien gij, Caesar, zonder wet of recht, om den naam van den Heere Jesus, door uwen almachtigen wil hebt laten ter dood brengen!’

‘De dochter van dien verrader? De dochter derhalve van een Christen? Die korte openbaring zegt mij alles! Zijt gij zelve ook Christen?’

‘Dat ben ik, Caesar, en ik beroem er mij op!’

‘Zweer Christus af, offer mij den mij toekomenden wierook, en ik zal u alles vergeven! Zoo niet, dan kost de bekentenis, die gij gedaan hebt, u het leven!’

‘Dat weet ik, Caesar; maar die bekentenis is mij liever, dan wat ook ter wereld. Ik kan den God, die mij het leven gaf, en daarna dat leven verheerlijkte door mij van den duivelendienst des Heidendoms tot zijn goddelijken dienst te roepen, niet verloochenen. Nooit zal ik het Christendom afzweren!’

‘Dan zal ik u straffen! Gij weet dat mij vele middelen ten dienste staan, om u tot andere gevoelens te brengen. Bij voorbeeld, ik zal voorloopig genadig met u zijn, in de hoop, dat gij spoedig tot inkeer zult komen, en daarom zal ik beginnen met u alles, wat gij bezit te ontnemen!’

‘De armoede van den geringste der Romeinen, ziedaar keizer, alles wat ik het mijne noemen kan!’

‘Als de armoede u niet treft, dan zal ik u in ballingschap zenden, verre van kennissen en bloedverwanten.’

‘Ook dat kan mij niet van voornemen doen veranderen! Geheel de aarde is voor mij een ballingsoord, en ik smacht naar het uur, waarop mijn Schepper mij van dit lichaam des bederfs verlossen zal. Overigens, waar ik mij bevinde, daar zal mijn God met mij zijn!’

‘Welnu, als dat alles u zoo koud laat, zal ik u wreedaardig doen pijnigen!’

‘Uwe straffen, Caesar, zullen evenmin iets op mij vermogen als zij iets op mijn zaligen vader Antymas hebben uitgewerkt; de Christen verlangt naar het lijden, daarin ligt voor hem de weg, die naar den Hemel voert!’

‘Dan zal ik u doen sterven! Ik zal u op den brandstapel brengen, of door mijn wilde dieren laten verslinden!’

‘O, keizer, ook dat woord verschrikt mij niet. Sedert den dood mijns vaders, nu ongeveer vier jaren geleden, was het martelaarschap mijn eenige wensch op aarde, mijn dagelijksch gebed; de dood door het zwaard, door het vuur, door de tanden der wilde dieren, is de grootste gunst, die gij mij bewijzen kunt! Hier zal ik slechts korten tijd lijden, daar ginds eeuwig stralen in de glorie van mijn God!’

‘Maar, ellendige Christenmaagd, dat is waanzin! Men heeft u bedrogen, men heeft uw verstand met ijdele hersenschimmen opgevuld. Nog eens, wees wijs! Offer mij liever den wierook, die mij toekomt, mij, den goddelijken

[p. 156]

Nero, dan zal ik u niet alleen alles vergeven, maar u, in de plaats van mijn gemalin, Statıa Messalina, verheffen tot den rang van keizerin van Rome!’

(Wordt vervolgd.)