De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

In den rozentijd. -

Heerlijke tijd als de rozen in bloei staan en tusschen de teergroene of donkergetinte bladeren, zoo fijn en sierlijk van snit, de zachtblozende of gloeiend rood gekleurde bloemen haar wazig-fluweelen bladerkrans ontplooien! Dat is het glanspunt van den zomer, de tijd der blij stralende morgens, der fel zonnige middagen, der balsemzachte avonden, de tijd der volle rijke zomerweelde.

Heerlijke tijd ook, als het leven pas voor ons opengaat als een vol ontloken roos, frisch en geurig, nog door geen schralen wind verschrompeld of door heeten zonnebrand verschroeid, - als het hart zich opent voor het geluk gelijk de bloemkelk voor den morgendauw, - de gouden tijd, waarin de jonge menschenziel voor het eerst zich zelve bewust wordt, opgetogen luisterend naar de geheimzinnige, onbestemde toekomstbeloften in haar binnenste...

Helaas, even kortstondig als de bloei der rozen is de rozentijd van het menschelijk leven.

Eenzaamheid. -

Hoe stil, hoe plechtig is de natuur, waar geen menschelijke bedrijvigheid haar kalmen, majestueuzen vrede stoort! Er zijn van die oogenblikken, waarin zij in diep nadenken, in sprakelooze beschouwing verzonken schijnt. Geen windje ruischt door de twijgen of rimpelt het effen watervlak. Zelfs de vogelen houden zich ingetogen schuil.

De stemming van zoo'n oogenblik is door den schilder van ons tafereel met fijngevoelig penseel in zachte, harmonische lijnen en teere tinten vertolkt.

Hooitijd. -

Voor de maaiers en hooiers is de zomer geen tijd van zoete droomen of sentimenteele mijmeringen. Dan is het voor hen zwoegen en werken van den morgen tot den avond op het heetgeblakerde schaduwlooze veld, waar soms geen plekje lommer te vinden is, dat hun ten minste in den korten rusttijd een koele verkwikking kan bieden.

Menig droppeltje zweet moeten ze laten gedurende die lange dagen, als de zon zoo hoog aan den wolkeloozen hemel staat, dat haar stralen hun bijna loodrecht op het hoofd branden.

Maar hoe zwaarder de inspanning geweest is, hoe zoeter ook de rust, die zij op het schamel leger smaken, en hoe grooter de vreugd, als eenmaal het laatste voer hooi binnen is.

Limburg aan de Lahn. -

In No. 4 van dezen jaargang gaven wij een afbeelding van den prachtigen Romaanschen dom, dat pronkjuweel der Duitsche middeleeuwsche bouwkunst. Ditmaal geven wij het trotsche gebouw te aanschouwen in zijn schilderachtige omgeving, met het romantische oude stadje aan zijn voet, bespoeld door de frissche Lahn, - een geheel, waarvan dezelfde naïeve bekoring uitgaat als van een vertelling van den kanunnik Von Schmidt.

Men kan zich niet voorstellen, dat in een zoo vredig oord de menschen door dezelfde hartstochten en driften bewogen worden als in een woelige moderne stad. Alles ziet er zoo rustig, zoo gemoedelijk uit, als woonde er in die ouderwetsche eenvoudige huizen met hun aardige erkertjes en vertrouwelijk overhangende daken niets dan bescheiden geluk en stille tevredenheid. En toch - als wij het gesprek konden beluisteren van de twee, die daar tegen de borstwering van den weg geleund staan, zouden we allicht merken, dat de menschen hier al net zijn als overal elders.

Tirolerinnetje. -

Toch is het buiten twijfel dat een mooie, kalme omgeving, ver van de woelige wereld, niet zonder invloed is op de algemeene gemoedsgesteldheid van den mensch, gelijk het eenvoudige leven heilzaam werkt op de gezonde, onbelemmerde ontwikkeling van zijn lichaam. Wil men kerngezonde, fraaigevormde, welgehumeurde menschen zien, dan moet men bij voorbeeld gaan naar de heerlijke Tiroler bergen, waar Defregger de typen zoekt voor zijn ongekunsteld bekoorlijke figuren.

Een zoo gaaf en zuiver kopje als hij ons in het Tirolerinnetje van deze bladzijde te zien geeft, zoo bevallig zonder coquetterie, zoo vrij en blij van oogopslag en toch zoo stemmig en zedig van aanblik, zoo vriendelijk gul en toch zoo verstandig teruggetrokken, zoo mooi en onschuldig, zoo edel en rein zonder de minste pretentie, zal men moeilijk ergens anders ter wereld vinden.