De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

Pedro III van Arragon in Sicilië. -

Trotsch en geweldig als een veroveraar, die voor niets terugdeinst om zijn eerzuchtige oogmerken te bereiken, staat de Spaansche vorst op de hooge rots en overschouwt het land, dat hij gezworen heeft, in bezit te nemen: het bergachtig Sicilië, waar kort te voren nog Karel van Anjou als meester gebood.

Gehuwd met de dochter van Manfred, keizer Frederiks zoon, heeft hij gemeend, rechten op Sicilië te kunnen doen gelden; maar die rechten - zoo ze aldus mochten heeten - heeft hij trachten te doen zegevieren door snood verraad.

Door zijn aanstoken is te Palermo de bloedige opstand uitgebroken, in de geschiedenis bekend als de ‘Siciliaansche vespers’ en daardoor is de heerschappij van Karel van Anjou voorgoed geknakt.

Nu staat Pedro op het punt, zich in diens plaats van Sicilië meester te maken; het geluk is zijn wapenen gunstig; weldra zal de eerzuchtige zich koning van Napels mogen noemen.

Maar de banvloek des Pausen stuit zijn zegetocht; verontwaardigd over het schandelijk verraad, waardoor Pedro zich den weg tot den Siciliaanschen troon heeft gebaand, treft de H. Vader den overweldiger met den ban der Kerk en legt op zijn staten het interdict. Een paar jaren later reeds lag de stoute veroveraar op zijn uiterste en mocht zich gelukkig achten, in zijn laatste uur nog de vrijspraak van den ban te ontvangen. Hij had de kroon niet mogen dragen over het zoo vurig begeerde Sicilië, waarop hij van de hooge rots, in de vaste zekerheid van een gemakkelijke zegepraal, zoo fier had neergezien.

Kapot. -

Al weet de kleine deugniet met de groote donkere kijkers, dat ze bij moeder een potje breken mag, toch is haar hartje niet gerust, nu zij de mooie groote kop van vader aan stukken heeft laten vallen. Met den lepel aan den mond, zit ze in een hoekje bedremmeld te kijken, in angstige afwachting van hetgeen er volgen zal. 't Is of haar groote oogen ons verlegen afvragen, wat wij van het geval denken en ons aansporen, een goed woordje voor haar te doen, ten einde de bui, die haar boven het hoofdje hangt, nog af te wenden.

Aardig is de tegenstelling tusschen de verlegenheid van het beteuterde kind en de speelsche dartelheid van de twee kleine poesjes, die blijkbaar schik hebben in het treurige geval, dat hun gelegenheid geeft, zich te goed te doen aan de versche melk.

Afvaart der pinken. -

Lustig krullen de golven en lustig ook klappert het zeil, nu het geheschen wordt voor de afvaart. Dat belooft een voorspoedigen tocht en een goede vangst. Zie maar eens hoe hoopvol de wimpel wappert aan den mast. De twee pinken, die al vooruitgezeild zijn, schijnen de achterblijvers noodend te wenken in den breeden zwaai, waarmee zij over de golven huppelen. Wacht maar, de twee nakomers zullen ze wel inhalen. De meeuwen fladderen krijschend van de eene schuit naar de andere, als riepen zij de achterblijvers toe: Maak toch voort, dat de andere je niet vooruit blijven!

Zoo'n tooneeltje met die pakkende levenswaarheid weer te geven - daaraan herkent men onzen kloeken Mesdag!