De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 46]

Dr. Barnardo en zijn straatkinderen,
door
L. Grapperhaus.

Gaven wij een vorige maal een schets over de verschrikkingen van een Londenschen nacht,¹⁾ ditmaal willen we een en ander meedeelen over het leven dier kinderen der straat, dier zwervelingen, wier beklagenswaardig bestaan tot de schaduwzijden van schier iedere groote stad, doch in het bijzonder van Londen behoort.

We willen tevens het streven schetsen van een man, die als een tweede Vincentius à Paulo, geheel zijn leven ten offer bracht voor die ongelukkigen, zijn beschermelingen, een streven zóó ideaal, dat wij met eerbiedige bewondering opzien tot hem, die ons in een tijd van het nuchterste eigenbelang een zoo schitterend bewijs gaf van wat menschelijke toewijding en offervaardigheid tot stand kunnen brengen.

Daarom mogen hier eenige bladzijden volgen uit Dr. Barnardo's eigen dagboek.

Ik was eigenlijk als jong dokter naar Londen gekomen, maar spoedig was het mij een lieve gewoonte geworden, mijn vrijen tijd aan de armenscholen te wijden. Het was korten tijd voor Kerstmis, en juist daarom had ik bijzonder veel medelijden met de ongelukkige kleinen.

Ik had mijn leerlingen zooeven met bijzonder vriendelijke woorden ontslagen, toen uit een duisteren hoek een kleine, deerniswekkende gestalte te voorschijn kroop en een zwakke kinderstem smeekend tot mij zeide:

‘Ach, goede mijnheer! laat me toch asjeblieft hier blijven, waar het zoo lekker warm is. Stuur me niet naar buiten in den kouden nacht; zie eens hoe de sneeuwvlokken tegen de ruiten dwarrelen. Stuur me niet naar buiten - ik ben zoo ziek, zoo naar!’

De geheele verschijning van het kind was zoo aangrijpend, zoo jammerlijk! Een knaap van elf jaren met het gelaat van een grijsaard! De scherpe jukbeenderen schenen de dunne huid te willen doen barsten; een knoop en een touwtje hielden de armzalige lompen bijeen, waaronder hier en daar het bloote lichaam te zien was. Het sneed mij door het hart, aan het verzoek van het kind niet te kunnen voldoen, daar het schoollokaal slechts des Zondags geopend was. Ik begon het volgende gesprek met mijn zonderlingen gast.

‘Maar, mijn jongen, waarom ben je niet thuis gebleven, als je zoo naar bent?’

De groote, diep ingezonken oogen zagen mij verwonderd aan en hij antwoordde:

‘Thuis? Ik heb geen thuis.’

‘Maar een moeder toch zeker?’

‘Neen!’ De knaap zuchtte diep, alsof hem een herinnering pijn deed.

Ik vroeg verder: ‘Waar is je vader?’

‘Ik weet het niet.’

‘Maar bij wien woont ge dan, kind?’

De knaap begon ongeduldig over mijn vragen te worden en antwoordde gemelijk:

‘Waar ik woon? - Daar, waar ik juist kan, waar ik 's nachts een plaatsje vind om uit te rusten, wanneer ik den heelen dag in de straten van Londen rondgedoold heb. Ergens waar de bobbies (politieagenten) me niet vinden. In leege manden, kisten of karren op de markten; in de parken op de banken of onder de banken.’

De geheel hopelooze toon dezer kinderstem trof mij in het hart en onwillekeurig vroeg ik:

‘Jongen, je liegt toch niet?’

Toen moest ik mij over het antwoord van den knaap verbazen; hij legde de beenige hand op mijn arm en zei verontwaardigd:

‘Liegen, dat doe ik niet. U hebt ons immers zoo juist in de les er voor gewaarschuwd!’

Na een korte poos begon de jongen m ij uit te vragen; hij zeide:

‘Is u zoo vreemd in Londen en is u zoo weinig bekend met het Londensche leven, dat u niets van ons bestaan weet?’

‘Hoezoo? Wat bedoel je?’ vroeg ik nu met ingespannen belangstelling.

‘Wel, van ons zwervelingen, van ons vondelingen, straatkinderen! Er zijn duizenden van mijns gelijken. Niemand vraagt naar ons, niemand bemoeit zich met ons, of wij leven of sterven. Wat gaat het hen aan? Alleen als wij stelen om te leven geeft ons de politie misschien een onvrijwillig verblijf voor een nacht en als de morgen aanbreekt, hebben wij onze schoone vrijheid terug. Ik kan niet stelen, 'k heb het mijn stervende moeder beloofd, nooit te zullen stelen.’

Bij deze herinnering kwamen tranen in de holle oogen van het kind, doch het biechtte verder:

‘Ik zoek mijn voedsel daarom op de mesthoopen, op de markten, als zij verlaten zijn, en ben blij als ik een ouden aardappel, een rotten appel of afval van visch of groenten vind. Als u me niet gelooft, wil ik u wel een paar schuilhoeken van mijn kameraden laten zien - nog dezen nacht.’

De knaap hield uitgeput op; hij leunde tegen den muur en zou ineengezakt zijn, zoo ik mijn arm niet beschermend om hem heen geslagen had.

Barmhartige God! Als het kind der Londensche straten de waarheid sprak, welk vreeselijk geheim der anders zoo lichtzinnige wereldstad had het mij dan geopenbaard!

Ik nam den knaap op, droeg hem in mijn eigen huis en zette hem voor mijn vroolijk knetterende kachel neer, gaf hem te eten en te drinken en voorzag hem van betere kleeren. Daarna liet ik hem uitrusten, totdat het middernachtelijk uur zou zijn aangebroken. Op dat uur wilden wij een tocht ondernemen, die mij opheldering zou geven over dit zonderlinge ras der zwervelingen.

Noch steeds gierde de scherpe noordoostenwind, doch het had opgehouden te sneeuwen en de maan keek zelfs van tijd tot tijd van achter de uiteengescheurde wolken, toen wij onzen tocht aanvingen.

Steeds verder en verder voerde mijn jonge gids mij in het donkere labyrinth van nauwe stegen, sombere binnenplaatsen en vuile sloppen. Eindelijk, na een tocht van bijna twee uren, hield hij voor een loodrechten muur stil.

‘Wij zijn aan het doel,’ zei hij kalm, ‘nu naar boven.’

Ik verlichtte de omgeving door een straal van mijn helder dievenlantarentje, doch ik beken het, de zaak scheen mij bedenkelijk toe: hoe moesten wij tegen een steilen, rechten muur omhoogklimmen?

Behendig als een kat klom mijn jonge gids reeds vooraan, mij toeroepend: ‘Gaat u mij maar na en stap daarheen, waar ik heenstap - daar hebben we steenen uit den muur gebroken en zoo gaat het heel goed.’

Juist, het ging, en spoedig was ik op het dak van een groot openbaar gebouw aangekomen, doch raad eens wat ik daar zag?....

Met de voeten tegen de goot gedrukt, sliepen daar elf jongens van verschillenden leeftijd, waar natuurlijk geen politieagent hen vermoeden kon. De jammerlijk uitgeteerde gezichten, waarop de droevige strijd om een ellendig bestaan reeds al te duidelijk zijn stempel gedrukt had, waren de nu helder schijnende maan toegekeerd.

‘Gelooft u me nu, mijnheer?’ vroeg mijn geleider triomfantelijk.

Stom van ontzetting over deze ontdekking, staarde ik voor mij heen. Eindelijk vroeg mijn gids:

‘Wil u nog meer zien? Kom u dan maar mee naar “Ratcliff Bay” of naar de scheepswerven.’

Ik weerde hem af en zei: ‘Ik heb voor vandaag ellende genoeg gezien.’

En wij keerden huiswaarts; mijn eerste zwerveling sliep spoedig daarop den gezonden slaap der jeugd; ik echter knielde, toen de wintermorgen gloorde, biddend naast den sluimerenden knaap, wiens uitgeteerde kinderhand mij mijn toekomstige levenstaak aangewezen had. Mijn geneeskundige loopbaan vaarwel zeggend, legde ik op dezen morgen de plechtige gelofte af, de redder, de vriend, de vader dezer in gevaar verkeerende weerlooze jeugd te worden. Aan hen behoorde voortaan mijn leven en geheel mijn kracht.

Het mocht mij gelukken eenige vrienden voor mijn plan te winnen. Zij hebben mij met middelen ondersteund, zoodat ik in ‘Stepney Causeway’ een huisje huren en een soort toevlucht voor eenige zwervelingen oprichten kon.

Jim, mijn eerste verpleegde, die mij geheel het schrikkelijk geheim dezer verlaten jeugd geopenbaard had, was mijn beste helper, daar hij alle schuilhoeken zijner makkers kende.

Hij geleidde mij op zekeren avond naar de scheepswerven langs de Theems. Nauwelijks waren wij daar aangekomen, of plotseling greep hij mijn arm en wees op een omgekeerde lekke boot.

‘Roept u ze maar naar buiten,’ zei hij, en zijn raad volgend, wierp ik den schijn van mijn dievenlantarentje op het door Jim aangewezen voorwerp; alles bleef echter rustig onder het opgezwollen zeil. Jim glimlachte en zeide:

‘Ze houden u voor een bobby; daarom verroert zich niemand.’

‘Zoo, zoo,’ antwoordde ik en begon dus: ‘Kinderen, komt eens te voorschijn, een ieder van u krijgt een penny van mij.’

Dat hielp! De politieagenten strooien niet zoo met geld om zich heen.

Toen kwamen er eensklaps in het ontredderde zeil heel eigenaardige plooien; aan alle hoeken en kanten kropen ze er uit, maar mijn God, zou dat dan nooit ophouden? Ik had op slechts eenige jongens gerekend en nu was ik omringd door een geheele schaar van zwervelingen, vijf en zeventig in getal.

Ontzet keek ik dat kleine leger van in lompen gehulde en verhongerde gestalten aan. Wat verwaarloozing, wat ellende! En ik kon er slechts vijf opnemen!

Met diepbewogen hart zocht ik de vijf beklagenswaardigsten er uit, gaf de anderen hoop voor een volgende maal, terwijl ik hen opgaf, waar ik te vinden was, - en nam een klaarblijkelijk doodzieke op den rug. Reeds wilde ik mij verwijderen, toen me nog een jongetje, dat te laat van onder het zeil gekropen was, vroeg: ‘Mag ik ook mee?’

‘'t Is onmogelijk, kindlief,’ moest ik zeggen. Ik gaf hem een sixpence en bestelde hem over acht dagen op dezelfde plaats terug; binnen dien tijd hoopte ik over nieuwe middelen te kunnen beschikken.

Ongeveer zes dagen later zocht ik op Covent-Gardenmarkt naar nieuwe beschermelingen. Plotseling vielen mij in den morgennevel twee politieagenten in het oog, die met een gehavenden jongen spraken.

Daar ik een nieuwen beschermeling vermoedde, ging ik bij hen staan.

Uit een leeg suikervat hadden de dienaren van Hermandad zoo juist een zwerveling te voorschijn gehaald. De jongen beschreef, zich van het Londensche jargon bedienend, dit vinden met drastische woorden: ‘He shook me up,’ zei hij (dit moest beteekenen: Hij heeft me opgeschommeld).

Ik legde beschermend mijn hand op zijn schouder en beloofde hem voor 't vervolg een beter verblijf dan een vat.

Hij zei, met de hand naar de opening van het vat wijzend: ‘There's t'other one in there’ (de andere is er nog in). En inderdaad, de agent hielp mij, dien anderen voor het schemerende daglicht te brengen.

‘Arm kereltje!’ zei hij daarbij, ‘deze is dood!’ Ik hield een bleek, door wild rood haar om lijst kindergelaat in de armen. Het oordeel luidde: ‘Van honger gestorven!....’

Het kostte mij moeite, mij met de zes geredden te troosten, waarmede ik dezen morgen mijn steeds aangroeiende familie vergrootte. Het verdriet over deze gebeurtenis drukte nog langen tijd op mij en ik nam mij voor, rusteloozer dan ooit het redden dezer ongelukkigen voort te zetten.

Reeds lang was mij in Spital Fields (in een beruchte wijk van Londen) een buitengewoon slecht befaamd logement bekend. Voor twee pence kon men aldaar 's nachts kost en verblijf bekomen. Men waarschuwde mij voor dit bedenkelijke hol, maar ik waagde mij er toch in. Ik vond daarbinnen wel een zeer gemengd gezelschap, maar behoudens eenige

1) Zie No. 52 van den vorigen jaargang.

[p. 47]

inderdaad wel dreigende bewegingen en scheldwoorden, was mijn publiek op dezen avond niet al te oproerig. Doch het zou anders worden. Woest getier uit een zijlokaal had mijn oor reeds bereikt; toen ik den waard naar de oorzaak er van vroeg, antwoordde hij waarschuwend:

‘Bemoei u vooral daar niet mee. Daar binnen is alleen straatjeugd, jongens en meisjes, en allemaal dronken.’

Huiverend staarde ik den man aan, die doodkalm zoo iets verhaalde; daarop zei ik, door ijzing en medelijden bewogen:

‘Juist, daar wil ik heen!’

Schouderophalend opende hij nu de deur, die naar dit schuim der jeugd geleidde. Een waarlijk duivelsch geschreeuw en hoongelach volgde op mijn binnentreden, en als een gevaarlijke branding drongen zij op mij in.

Ik verzocht om stilte; ik poogde een beroep op deze misleide harten te doen, doch tevergeefs! Wat ik zeide, ging te loor in het woeste getier om mij heen. Ik kon niet cens aan het woord komen; zij omringden mij in een wilden dans, zij hielden mij dreigend de vuist voor het gelaat; de aanvoerder sloeg al naar mij, en anderen riepen: Chuck him down! (Gooit hem op den grond).

Ik ben van kleine gestalte en mijn aanvaller was een stoere knaap van zestien jaar, naar ik later hoorde de aanvoerder eener jeugdige dievenbende! Zij hadden mij mijn stichtelijke boeken ontrukt, speelden er bal mede of sloegen mij er mee; spoedig lag ik op den grond met een tafel over mij heen, waarop eenigen voornemens waren een duivelschen dans uit te voeren. Het laatste wat ik hoorde, was het gillen van eenige meisjes. ‘Hij is dood!’ riepen zij. Toen verloor ik het bewustzijn.

Naar ik later vernam, was nog juist ter rechter tijd de waard met eenige agenten verschenen; zij arresteerden de aanvoerders dezer jeugdige vergadering, joegen de anderen uit elkaar en vervoerden mij in bewusteloozen toestand naar huis.

Ik zag er jammerlijk uit; ik had drie gebroken ribben en buitendien een hevige hersenschudding opgeloopen.

Toen ik na langen tijd ondervraagd kon worden, was de achtenswaardige politie ten zeerste verbaasd, dat ik op hun vraag: ‘Wat moet er nu met uwe aanvallers gebeuren?’ antwoordde:

‘Laat ze loopen, ze hebben al straf genoeg gehad.’

De vrijheidsliefde dezer straathelden was mij maar al te wei bekend; zij waren al twee maanden in hechtenis geweest, dat was voor deze naturen straf genoeg.

Korten tijd, nadat ik geheel genezen was, keerde ik op een avond na een langen, vermoeienden tocht in het East end huiswaarts. Het had mij getroffen, dat ik gedurende den geheelen dag door twee stoere straatjongens op den voet achtervolgd was. Ik had ze laten begaan, nieuwsgierig om eens te zien, wat er verder gebeuren zou; nu echter bij mijn huisdeur aangekomen, wendde ik mij tot mijn zonderlinge geleiders met de vraag:

‘Hoort eens, goede vrienden, wat wilt ge eigenlijk van mij? Wilt ge soms in mijn toevlucht?’

‘Waarachtig niet!’ verzekerden de twee zwervelingen eenstemmig, en vertelden mij daarna: ‘Wij hebben, omdat u ons toen ter tijd niet straffen liet, gezworen, uw lijfwacht te zijn. Bij de eer der straatroovers mag geen haar van uw hoofd gekrenkt worden. De kwade Zwarte Bill heeft gezworen u vandaag aan te vallen en dat zal niet gebeuren. Daar loert hij - gaat u maar in huis, wij zullen wel met hem afrekenen. Goeden nacht!’

Inderdaad, ginds om den hoek stond er een op den loer; ik wilde mijn beschermers bedanken, maar zij waren verdwenen.

Hoe juist had ik mijn zwervelingen beoordeeld. Hoe verheugde ik mij over dit nieuwe bewijs, dat alleen slechte verhoudingen deze jeugd tot datgene gemaakt hadden, wat zij was en dat zij, evenals de ruwe diamant, eerst door het zorgvuldige slijpen een edelsteen wordt, een redding en liefhebbende zorg ten volle verdiende.

Tot zoover heeft Dr. Barnardo zelf zijn menschlievend werk beschreven. De waardeering van zijn bewonderenswaardig succès heeft hij met de bescheidenheid van den werkelijk verdienstelijke aan anderen overgelaten.

Zonder subsidie van het rijk, alleen op de goedgeefschheid steunende, had hij slechts zijn vrouw als hulp ter zijde.

Uit zijn eerste bescheiden inrichting zijn er in den loop van vijf en twintig jaren twee en vijftig geworden; wij moeten ons echter tot een opsomming dier gestichten beperken, die uitsluitend voor de zwervelingen bestemd zijn, en die steeds meer dan 3000 kinderen huisvesten.

Aan het Jongenshuis in Londen kennen wij de eerste plaats toe. Daarin leeren meer dan 800 jongens verschillende ambachten, als daar zijn: borstelmaker, timmerman, kleermaker, schoenmaker, kuiper, zadelmaker, drukker, kok, bakker en kellner. Een bezoek aan deze werkplaatsen met hunne keukens en eetzalen is in de hoogste mate interessant. In een zijlokaal is het gereedgekomen werk opgestapeld. Trotsch toont de jonge arbeider ons zijn werk en het wordt ons moeilijk in den vroolijken, gezonden knaap, den eertijds in lompen gehulden, verhongerden zwerveling te herkennen.

Het Labour-House is een soort fabriek van kunstmineraalwateren, die grooten aftrek vinden. Daarin worden de jongens van 17-20 jaren beziggehouden; jongens van dien leeftijd leeren niet gemakkelijk nog een ander ambacht, maar in deze bezigheid vinden zij genoegen en brengen iets goeds daarin tot stand.

In het Leopold-House worden zwakke jongens van 10-14 jaar gebracht.

In het Receiving-House (ontvanghuis) worden de kinderen gebracht, voor men ze bij de verschillende andere inrichtingen indeelt.

Een andere stichting van Barnardo is het meisjeshuis bij Ilford. Daar, in de nabijheid van Londen, te midden van groene weiden en bosschen, strekt zich een blok van 36 landhuisjes, met tuintjes er voor, uit. Zij scharen zich om een groot, open, als een park beplant plein, en in elk huisje wonen 12-20 meisjes onder de hoede van een huismoeder. Zij allen waren vroeger verlaten zwervelingen en zijn nu goedverzorgde kinderen der groote familie Barnardo.

Het groote schoolhuis, het huis van het bestuur dezer kleine kolonie, de wasch- en strijkhuizen getuigen, dat aan de meisjes hier allerlei dienstverrichtingen onderwezen worden. Vroolijke stemmen en luid gelach bewijzen, dat Barnardo gelijk heeft, als hij beweert: ‘Voor meisjes deugt alleen een familieleven.’

Barnardo heeft ook een huis voor de kleinen van acht dagen tot zes jaren gesticht, dicht bij Londen in het heerlijke graafschap Kent; het is Baby-Castle, een gebouw, dat veel van een kasteel heeft en steeds 110-130 dier kleine, pas ontluikende schepseltjes huisvest.

Het Jersey-House is een huis voor zwakke, door borstziekte bedreigde jongens op een der zachte eilanden in het kanaal.

Daarbij komt nog het groote werk der landverhuizing naar Canada en Manitoba.

Dikwijls worden de reeds goed opgeleide kweekelingen door slechte ouders, familieleden of vroegere betrekkingen ernstig bedreigd. Dan blijft er niets over dan den Oceaan tusschen de in gevaar verkeerenden en het oude vaderland te plaatsen. Eerst zond hij slechts uit zijn overvolle inrichtingen onder de hoede van bevriende landverhuizers eenige bijzonder bedreigde paria's der wereldstad naar den overkant, maar later geleidde hij zelf, ten gevolge van verzoeken, in veel gevallen verbonden met de belofte van adoptatie, een klein troepje naar het nieuwe vaderland. Hij verkreeg bij die bezoeken in Canada de overtuiging, dat in het verre werelddeel nog een groot veld voor zijn bemoeiingen braak lag.

Derhalve ontstond zijn landverhuizerstoevlucht in Hazelbroc bij Ontario. Het zou ter opname en verpleging dier kinderen dienen, die niet onmiddellijk bij de landing door hunne toekomstige meesters of pleegouders ontvangen werden. Deze werden dan bij farmers (boeren) in de prairielanden ondergebracht en tot flinke menschen opgevoed.

De uitslag was van dien aard, dat hem bij zijn tweede bezoek aan Canada met een nieuw troepje jongens en meisjes, het welkome woord begroette: ‘De Barnardokinderen zijn een zegen voor het land.’

Op een groote vergadering, schonk een rijk bewoner der prairie Barnardo een groot stuk land met de woorden: ‘Sticht daarop een modelfarm voor uw flinke jongens.’ En in het volgende voorjaar landden 120 flinke arbeiders in Amerika en begaven zich naar Manitoba. Zij bouwden er zich huizen, schuren en stallen, met iederen steek der spade nieuwe levenslust inzuigend en de vrijheid, verbonden met noesten arbeid, genietend.

Nog iets moeten wij vermelden: de koffiepaleizen, waarvan Barnardo er twee gesticht heeft, die werkelijke oasen in de woestijn van het Londensche East-end geworden zijn.

In deze huizen worden jaarlijks tegen Kerstmis en Nieuwjaar door Barnardo 3000 zwervelingen op een bepaalden avond gespijzigd. Het is een eigenaardige verzameling, die daar bijeenkomt! Een leger der droevigste verwaarloozing en ellende! Wie dan om opname verzoekt, wordt aangenomen. Barnardo noemt het zijn netuitwerpings-avond.

Ten slotte heeft Dr. Barnardo nog een hospitaal gesticht. Een lijdende jeugd wekt steeds ons medelijden op, doch in de luchtige ziekenzalen, waar de kleinen door een liefhebbende zorg heerlijk gekoesterd worden, verdwijnt de weemoed, vooral wanneer de hand van den vriendelijken geleider op zoo menig hoofdje zegenend rust, wanneer hij zoo menige klacht stilt, zoo menigen traan droogt.

In hun roodflanellen hemdjes zitten reeds eenige patiënten welgemoed op en beantwoorden onzen groet met een vriendelijk lachje.

Maar wij gaan verder en treden in een zaal waar alles doodstil is: geen geluid begroet ons oor. ‘Dat zijn mijn doofstomme kinderen,’ verklaart Barnardo en opent nog een andere deur, ‘dit zijn mijn blinden en hier zijn mijn gebrekkigen. Al deze kinderen worden in de weldadige gestichten van Londen niet opgenomen, omdat zij ongeneeslijk zijn. Ook zij zijn zwervelingen en mijn mond weigert u te verhalen, hoe en waar ik deze ongelukkigen soms vind. Bij mij blijven ze, tot ik ze eenigermate aan een bestaan geholpen heb of ze nuttig maken kan. Aan het spreken hebben wij onze doofstommen ook reeds dikwijls gebracht.’

Tot zoo ver Barnardo's dagboek.

Wat dunkt u, lezer, zet deze afdeeling diens heerlijk werk de kroon niet op?

En hadden we ongelijk, toen we in den aanhef onze bewondering uitspraken voor dezen redder van zoovele duizenden, op wie, ondanks hun jeugd, het tijdelijke en eeuwige bederf zijn ijzigen stempel reeds voorgoed scheen gedrukt te hebben?

En meen nu niet, dat toestanden als de hierboven geschetste, specifiek Londensch zijn! We zeiden het reeds: ze bestaan, helaas, in iedere groote stad, al is het dan niet in die schrikkelijke mate als in de wereldstad aan de Theems.

Kom in Amsterdam, lezer, en we zouden u in zoo menigen kouden winternacht het bewijs voor de waarheid dezer bewering kunnen leveren.

Doch ook ten onzent bestaan inrichtingen, die, hoewel natuurlijk op veel kleiner schaal dan het grootsche werk van Dr. Barnardo, eenzelfde doel beoogen.

Steunen wij deze inrichtingen met onze sympathie, steunen wij ze met onze gaven, steunen wij ze met al onze kracht!

Nietwaar, het is zulk een onaangename gedachte, terwijl we 's avonds in onze gezellige huiskamer bij den vroolijk knetterenden haard zitten, en de sneeuwvlokken tegen de ruiten dwarrelen en de wind in den schoorsteen loeit, dat er daarbuiten nog zijn, kinderen gelijk de onze, die huiverend ronddolen, een plaatsje zoekende, waar zij het veege lijf voor dien nacht ter ruste kunnen leggen.