De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

Begin met God. -

Kent ge bevalliger en te gelijk treffender schouwspel, dan het onschuldige Kind, dat 's morgens ontwakend en blijmoedig het bedje uitgewipt, de knietjes buigt en de handjes vouwt tot het morgengebed om aldus den nieuwen dag te beginnen met onzen Lieven Heer?

O, gelukkig hij, die die vrome gewoonte, in zijn jeugd van godsdienstige ouders geleerd, trouw blijft in latere jaren tot aan zijn dood toe! Wie elken dag met God begint, zal hem met Gods hulp ook gelukkig ten einde brengen, ondanks de gevaren, die den mensch bij elken voetstap op den levensweg bedreigen.

Begin met God! Als we die korte, maar kostelijke spreuk bij elke onderneming voor oogen hielden, we zouden ons niet zoo vaak over teleurstelling en misrekening hebben te beklagen.

Daarom prijke dan ook op de eerste bladzijde van dezen nieuwen jaargang het bekoorlijke beeld, dat ons zoo treffend de gulden les te binnen brengt: Begin met God!

Terugkeer van de haringvangst. -

Een echte Mesdag! Wat een vaart zit er in die aanzeilende pinken, begeerig om het vaderlandsche strand te bereiken en er den rijken buit, op zee opgedaan, veilig thuis te brengen.

Daar komt de kiel met goud belaân
En brengt ons d'eersten haring aan.

't Is feest in Nederland!

Er is toch maar één Mesdag om de logge pinken aldus weer te geven in haar kloeken zwaai, als ze met volle zeilen bij gunstigen wind huiswaarts keeren, fier op de mooie vangst, die God weet ten koste van welke gevaren is verkregen! Aan die gevaren denkt intusschen de wakkere visscher niet meer, nu hij in de verte de golvende duinenrij ziet opdoemen en daarboven den bekenden toren zijn bescheiden spitsje ziet uitbeuren. Daar wachten hem vrouw en kinderen, die hem straks op het strand zullen verwelkomen.

Maar waar onze Mesdag vooral zijn meesterschap in toont, dat is het weergeven van de zee met haar buiige luchten, die zich weerspiegelen in de hobbelende golven en daaraan al die telkens vervloeiende tinten en kleuren geven, welke de zee vooral maken tot het beeld der eindeloos wisselende onbestendigheid. Al het mooie, het grootsche, ontzaglijk-verhevene en majestueus-rustige van de zee herleeft voor ons in dit tafereel met het machtige stuk lucht er boven, waarin de wolken jagen en de meeuwen vliegen, alles verzinnebeeldend het ongeduld der schepelingen, die de vangst zoo spoedig mogelijk veilig binnen hopen te brengen.

Op het dak van den dom te Milaan. -

Er is misschien in heel Europa geen romantischer gebouw, geen dat meer aan een tooversprookje doet denken dan de ontzaglijke gothische domkerk van Milaan, geheel uit wit marmer opgetrokken, dat in zijn verblindende blankheid en als kant zoo fijn uitgewerkte versieringen tooverachtig afsteekt tegen den diepblauwen Italiaanschen hemel.

Men heeft den dom van Milaan om zijn overweldigende marmermassa vergeleken bij een uitgehouwen, gepolijsten en tot beeldwerk uitgesneden marmerberg, monte lavorato di marmo. Zijn kwistige en toch niet overdadige versiering met acht en negentig torentjes en 4500 standbeelden, alle weer onder baldakijnen met pinakels en spitsen is echter weer in strijd met het denkbeeld van een berg, of het moest een ijsberg wezen in duizenden spitse ijskegels uitloopend. Busken Huet vergelijkt den wonderbouw met een reusachtig opgezet schaakspel.

Zeer fraai en teekenachtig is de beschrijving, die hij er van geeft in zijn Van Napels naar Amsterdam: ‘Het oogenblik dat men van den Milaneschen Dom het rustigst geniet, is in den vooravond, wanneer het stille licht der ondergaande zon de ontelbare spitsen in een zachten rozengloed hult; of een weinig later nog, wanneer aan den helderen hemel de volle maan komt stijgen, en zij over de geheele sneeuw-blanke massa haar nevelachtigen en onbestemden zilverglans uitstort. Men denke zich de opeengedrongen stukken van een schaakspel, kunstig uit wit ivoor gesneden, zooals Haroen al Raschid er aan Karel den Groote een ten geschenke zond. Men verbeelde zich daarbij, gewapend te zijn met een mikroskoop van vele honderde malen vergrootende kracht. Ik weet wel dat schaakspelen niet onder mikroskopen gebracht kunnen worden; doch gesteld dat het mogelijk ware! De reusachtige Dom van Milaan is tegelijk zoo fijn bewerkt, dat het witte marmer schijnt opgehouden te hebben, eene opeenstapeling van blokken steen te zijn. Men waant het in gesneden ivoor veranderd. Het gelijken de olifanten van Haroen al Raschid, met torens en spitsen op den rug. Ter hoogte waar het dak aanvangt, staan de pionnen; daarboven de raadsheeren, in de gedaante van bisschoppelijke en keizerlijke standbeelden; nog hooger ziet men in den vorm van weder andere torenspitsen, de pluimen op de hoofden der paarden zich verheffen. In het midden gekroond door het gulden beeld der heilige Maagd, rijst en prijkt, de geheele omgeving beheerschend, de Koningin van het spel.’

Busken Huet heeft niet het voorrecht gehad, dat de bezoeker van Milaan thans lederen avond genieten kan, namelijk den Dom te zien in den blauwachtigen gloed van het electrisch licht, waardoor het ivoor van zijn schaakspel zilverglanzend parelmoer wordt.

De meest romantische bijzonderheid van het onbeschrijfelijke gebouw is intusschen wel dat ook het dak geheel uit marmerplaten bestaat en zich boven den ontzaglijken tempel hoog in de lucht uitstrekt als een ware tooverstad met pleinen, straten, terrassen, trappen, die een doolhof vormen met telkens verrassende gezichtspunten, waarin men uren en uren tusschen de spitsen en beelden kan ronddwalen.

Men bezoekt dan ook dat dak als een wandelplaats, waar men tegen den ayond van een warmen dag een luchtje gaat scheppen. Het wemelt er van toeristen en vreemdelingen, die met hun Baedeker in de hand de beelden van Canova gaan uitzoeken, die de reisgids opsomt. En op Zon- en feestdagen kan men er groepjes burgerluitjes uit de stad of uit den omtrek ontmoeten, die zich heel gemoedelijk op een der marmeren uitsteeksels of op de gladde marmerplaten neerzetten, de meegebrachte proviand uitpakken en eten en drinken alsof ze thuis waren.

Zulk een groepje heeft de Italiaansche kunstenaar wiens schilderij wij in dit nummer weergeven, ons laten zien. Op den achtergrond zien wij een rijtje pinakels en spitsen zich afteekenen tegen de zonnige lucht, waarin een blanke duif komt aangezweefd naar het groepje van haar kameraadjes, die heel familiaar de kruimels wegpikken, door het etende paartje hun toegeworpen.