De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 411]

In Londen verdwaald bij nacht en ontijd.
Vrij naar het Duitsch
door L. Grapperhaus.

De wijzer op den toren der St.-Maartenskerk naderde het middernachtelijk uur. Nog steeds heerschte een bedrijvige drukte op het ‘Strand’, want zooeven eerst waren de dicht bij elkaar gelegen schouwburgen uitgegaan.

Als golven botsten de menschenmassa's op elkaar. Met oorverdoovend geraas weerklonk het geroep van portiers en knechts voor de in lange rijen gereedstaande rijtuigen. Damen in schoone costumen, gevolgd door gepoederde bedienden, snelden dwars over de gaanpaden naar hun rijtuigen en verstopten den menschenstroom. De voermans van talrijke omnibussen noodigden door het luide uitgalmen van hun eindstaties tot meerijden uit. Het was een dringen, schreeuwen en stooten, dat het zelfs den aan het leven der wereldstad gewenden Londenaar moeite kostte er zich doorheen te dringen.

En hoeveel moeilijker was het voor den jongen Duitscher, die zooeven uit het portaal van het Lyceumtheater getreden en bij het afdalen langs de breede marmeren trap van zijn reisgezel gescheiden was! Zelfs overdag zou hij in het net van straten, dat zich ten noorden en zuiden van het ‘Strand’ afwendde, den weg niet hebben kunnen vinden, hoeveel te minder dan in een donkeren, mistigen Novembernacht! Een voorbijganger aan te spreken, waagde hij niet, want reeds tehuis, daheim in het verre vaderland, was hij gewaarschuwd voor de vele gevaren, die op den argeloozen vreemdeling loeren in de vijfmillioenenstad. En de konstabels (politieagenten) - ja, hier en daar stond er wel een te midden van het rijtuig- en menschengewoel; maar zij allen hadden volop werk, om in dezen chaos eenige orde te brengen en gaven den met den weg onbekenden vreemdeling slechts den stereotypen raad: eerst rechts, dan links en dan weer rechts.

Hij wilde naar Grays Inn Road, dicht bij Holborn, waar hij voor den korten duur van zijn verblijf in Londen een kamer gehuurd had. Op goed geluk sloeg hij derhalve een zijstraat in; met onzekeren stap liep hij in de doodsche, links en rechts door elkaar loopende stegen heen en weer. De mist, die zich als een donkere sluier voor zijn oogen legde, verhoogde nog zijn verwarring.

Plotseling stond hij voor groote steenen gewelven, waaronder de dronkaard met zijn gedeukten hoed, de bedelaar met zijn krukken, de vrouw met haar zuigeling, het meisje met verwilderde haren en gehavende kleederen, kleine wezens, - half gekleed, half verwilderd, deels nog met de bekoorlijkheid der onschuld - met hun moeder, zonder moeder, moederziel alleen, als verdwaalde duiven, bij elkaar gedoken rond lagen. Het waren de zwarte viaducten van Adelphé, waarlangs het water druppelde, in de onmiddellijke nabijheid der Theems, waarbij zoovelen van hen reeds meer dan eens gestaan hadden in den gelen nachtmist, om in de ondoorgrondelijke diepte den vrede voor eeuwig (?) te zoeken.

Huiverend wendde hij zich af, want de nabijheid der rivier zeide hem, dat hij juist de tegenovergestelde richting had ingeslagen. Nu kon hij de, elk bezoeker der Engelsche wereldstad verrassende opmerking maken, hoe spoedig in de Londensche wijken de armoede op den rijkdom, en de onzindelijkheid, schaamteloosheid en misdaad op de weelde en heerlijkheid der uitgelezen kringen volgen. Uit de trotsche omgeving van het schitterend verlichte Trafalgar Square was hij in de duistere stegen en sloppen van Drury Lane terecht gekomen, waarvan het ijzingwekkende in vroeger jaren door de eminente pen van Charles Dickens zoo treffend geteekend is. Hier vielen geen lichtstroomen uit de huizen op de straat en de lantaarns brandden zoo duister, dat hij bijna over een naar het scheen levenlooze en onbeweeglijke massa struikelde, die tegen het ijzeren hek van een huis geleund, diep in elkaar gedoken zat. Deze onbeweeglijke massa was een kind. Toen hij het, zonder opzet, doch hard met den voet aanstiet, ontwaakte het klaarblijkelijk uit den slaap, doch riep snel: Box of matches please? (Koop als je blieft 'n doosje lucifers!) Eenige passen verder zat een man. Hij had met gekleurd krijt eenige voorstellingen op de straatsteenen geteekend en deze met een paar stompjes kaars gebrekkig verlicht; er naast stond met groote letters: ‘Ik heb honger’.

En steeds verder snelde de vreemdeling in den donkeren, mistigen nacht door een hem geheel onbekende wijk. Aan den hoek eener straat had zich een grijsaard geposteerd; blootshoofds en met een bezem in de hand, hield hij hem op smeekenden toon den gescheurden hoed voor: ‘Mijnheer, ik heb geen nachtverblijf; één penny, slechts één penny!’

Maar is het dan wel waar, dat het Engelsche volk jaarlijks meer dan 14 millioen pond sterling als armenbelasting opbrengt? Men kan het bijna niet gelooven, wanneer men al deze ellende om zich heen ziet, en van den hongerdood leest, die zijn offers bij dozijnen telt: hetzij onder een dak, waardoor de scherpe Novemberwind blaast en giert, hetzij onder de viaducten van een spoorweg of op de trappen van een paleis, waarin de rijken wonen, de rijken, die elke wonde van het gebrek, het nijpende, vreeselijke gebrek, met een nieuw bankbiljet der Engelsche Bank zouden kunnen bepleisteren! En toch wat men op de straten ziet, is nog slechts een brokstuk, een gedeelte der ellende. Wie zal het zeggen, waarheen deze duizenden en nog eens duizenden verdwijnen, wanneer de nacht aanbreekt, de donkere, ijzige nacht? Het slapen op eens anders eigendom verbiedt de wet; het zich neerleggen in een ledige schuur of een oud hondenhok verbiedt de wet: ja, de wet verbiedt den rampzalige zelfs, zich de straatsteenen tot hoofdkussen te nemen en indien de Londensche politie niet barmhartiger dan de wet was, de ellende van den nacht zou nog veel verschrikkelijker zijn dan zij reeds is.

De jonge Duitscher werd in deze bespiegelingen plotseling gestoord door het geroep: ‘Uit den weg, de brandweer!’ In razenden ren reed een stoomspuit voorbij. Uit den weg, of zij stormt over menschen en dieren met dezelfde onverschilligheid heen. In een oogwenk is zij verdwenen. Reeds nadert een tweede en ook de reddingsladder er bij. De spuit is onder stoom en de vonken vliegen in 't rond. Waar is de brand? Ergens in het westen - wie stoort zich daaraan? Morgenochtend zullen we 't in de gazetten lezen. Zij verdwijnen om den dichtstbijzijnden hoek, en met hen is ook de gedachte aan brand en gevaar verdwenen. Reeds werd de aandacht van den vreemdeling weer voor iets anders gevraagd. Een konstabel leidde een zwaar geboeid, somber en bleek uitziend man voorbij: hij heeft zijn drie kinderen vermoord, een nooit ontbrekende stof voor de dagelijks gehouden zittingen der Londensche politierechtbanken.

Op den kerktoren in de nabijherd sloeg het 1 uur, en nog steeds zocht de verdwaalde naar den goeden weg. Bij den hoek eener herberg vochten twee wijven op leven en dood en om een, door een olielamp zwak verlicht koffiekraampje, had zich allerlei halfdronken geboefte neergevlijd. Hier en daar doken verdachte gestalten op.

De gedachte, door dieven aangevallen, uitgeplunderd, en misschien vermoord te worden deed al zijn leden beven, en het koude angstzweet brak hem uit. Hij had zijn reisgeld en goud in zijn beurs, en buitendien nog bankbiljetten in zijn brieventasch; maar de meeste zorg baarde hem een buitengewoon kostbaar horloge, een oud familiestuk. Nu maakte hij er zich bittere verwijten van, al deze schatten bij nacht en ontijd met zich rond te dragen. Niet eens een wapen had hij bij zich, niets, dan zijn twee vuisten, om zich te verdedigen. Hij oordeelde het derhalve voor het geschiktste, eenige geldstukken uit zijn beurs te nemen en het overige in een in de voering van zijn vest verborgen zak te verbergen.

Juist had hij zijn jas weder dichtgeknoopt, toen hij geheel onverwachts op een open plein kwam. Het was Coventgarden, de groote fruitmarkt van Londen. Nu was echter juist goede raad duur, want van hieruit liepen minstens een dozijn straten naar alle richtingen. In zijn wanhoop wendde hij zich tot een dicht voor hem voorbijgaanden man, met het verzoek, hem den kortsten weg naar Holborn te willen wijzen. ‘Zoek hem zelf,’ was het korte, onbeleefde antwoord. Hij wist niet, dat men in Londen gedurende den nacht geen inlichtingen aan onbekenden geeft.

‘U is verdwaald, mijnheer!’ riep plotseling een stem in zijn nabijheid.

‘Het is zoo,’ gaf de vreemdeling toe; ‘ik zou u zeer dankbaar zijn, indien u mij wilde zeggen, waarheen ik mij wenden moet, om naar Holborn te komen.’

Terwijl hij sprak, nam hij zijn helper in den nood van ter zijde op.

Deze zag er uit als een gentleman, was zorgvuldig gekleed, en verraadde door zijn manier van spreken, dat hij niet tot de lagere klassen behoorde.

‘Nu, wanneer iemand in staat is, binnen den omtrek van tien mijlen voor gids te spelen, dan is het kapitein Cornelius Smith,’ antwoordde de naderbijkomende; ‘ik ken geheel deze wijk van mijn prille jeugd af aan. Gaat u maar mee, wij slaan hier rechts af. Dus u is een Duitscher en geheel vreemd in Londen! O, ik houd veel van Duitschland en ben goed thuis in Berlijn.’

‘Het zou mij ten zeerste spijten,’ onderbrak de jonge Germaan hem, ‘wanneer u om mijnentwille een omweg zoudt moeten maken; het is immers voldoende, mij de richting aan te wijzen.’

‘Waarde heer,’ antwoordde de kapitein, ‘ik zou u, als vreemdeling, voor geen geld op dit uur van den nacht alleen willen laten; het is juist een nacht voor de straatroovers. O, ons Londen is een aardige stad, hoogst gevaarlijk na middernacht; maar misschien zijt ge gewapend, en hebt een revolver of ploertendooder bij u?’

‘Ongelukkig niet, ik ben geheel ongewapend!’

‘Hm! zoo! Natuurlijk, ge draagt geen zaken van waarde bij u; men kan op reis niet voorzichtig genoeg zijn. Ik moest deze wijze les duur genoeg betalen. Eenige jaren geleden reisde ik van Weenen naar Berlijn. Ik zat alleen in een coupé 1e klasse. Reeds reed de trein uit de overkapping aan 't Noorderstatie, toen - op 't laatste oogenblik - werd het portier opengerukt, en een verdacht persoon sprong naar binnen. Nauwelijks hadden we Weenen achter den rug, of de kerel sprong met zoodanige snelheid op mij toe, dat ik den tijd niet had aan de noodrem te trekken; de schurk knevelde mij en beroofde mij van al wat ik bezat. Aan het volgende statie verdween hij, voor men mijn hulpeloozen toestand bemerkte. Maar mijn horloge, dat was mijn grootst verlies; het had een waarde van 50 guinjes - er bestond geen beter op de wereld!’

‘Misschien buiten het mijne!’ zeide de jonge man, gerustgesteld door de rooversgeschiedenis en in zijn ijdelheid getast. ‘Mijn grootvader heeft het reeds gedragen; de veer loopt op zeer kostbare diamanten.’

‘En u heeft dit horloge op het oogenblik bij u? Nu, waarde heer, als dat bekend was, dan hadt ge nu alle dieven van Londen op uw hielen!’

Zij waren ondertusschen in een nauw, duister straatje gekomen; slechts een zwakke lichtstraal viel uit het in het midden der straat staande huis dwars over den weg.

‘Laat ons hier een oogenblik binnengaan,’ stelde de kapitein voor, toen zij er reeds bijna voorbij waren, ‘het is een café, dat ik dikwijls bezoek. Een verkwikking in dezen vochtigkouden nacht zal ons opfrisschen.’

De jonge Duitscher aarzelde een oogenblik, nam echter het voorstel toch aan. Hij was moe en had sedert verscheiden uren niets gegeten; het was juist een kop koffie, waarnaar hij verlangde. Zijn wantrouwen tegen zijn gids was overigens toch reeds verdwenen.

Het was een langwerpige kamer, aan het einde waarvan een vroolijk haardvuurtje knetterde; langs den muur stonden kleine marme-

[p. 412]

de verongelukte herder, naar een teekening van r. mahn.

[p. 413]

christus en de zondares, naar de schilderij van rembrandt.

[p. 414]

ren tafeltjes. In den achtersten hoek was een deur in 't behangsel, en ongeveer halverwege, rechts aan den muur, stond een tochtscherm, waarachter het tweetal zich zette, om voor den tocht beschut te zijn.

‘Wil u een kop koffie gebruiken?’ vroeg de Duitscher.

‘Waar denkt u aan! Koffie in zulk een nacht. Drink liever punch of grog.’

‘Neem u, wat u het best bevalt. Als u 't mij toelaat, zal ik de vertering betalen, maar ik neem koffie.’

‘Hé, kellner!’ riep de kapitein, en tikte daarbij op een tafeltje. Onmiddelijk verscheen daarop een man van middelbaren leeftijd met grinnekend gelaat.

‘Zoo, Rowley, bedien u zelf? Uw kellner is zeker met verlof, ha! ha! ha!’ lachte de kapitein. De waard pinkte met het eene oog en sneed daarbij een grimas, die de kapitein onmiddellijk verstond, want hij lachte luidkeels.

‘Breng mijn jongen vriend koffie; later zal hij nog wel iets anders drinken, en mij een glas brandy.’ De waard verwijderde zich terstond, om het bestelde te halen.

‘En nu moet u me eens uw wonderhorloge laten zien,’ zei de kapitein tot zijn buurman. Deze gevoelde zich in het fatsoenlijke lokaal geheel op zijn gemak, nam het horloge uit zijn vestzak en gaf het den kapitein, terwijl hij tevens opmerkte: ‘Wat is het heerlijk, verborgen zakken te bezitten, waarvan geen dief iets weet?’

‘Zeer waar!’ zei de kapitein, ‘maar als u er niets in doet, zooals u voorheen opmerkte, dan zijn ze u niet van veel nut.’

‘O, dat zei ik op straat,’ antwoordde de onvoorzichtige jonge man, en klopte daarbij op de plaats, waar zijn geld stak. De kapitein onderzocht het horloge van alle zijden, opende het deurtje en nam zelfs een vergrootglas om de steenen nauwkeurig te kunnen bekijken. Daarna hield hij het tegen 't licht en riep:

‘Waarachtig, u heeft gelijk! Dat is een prachtig stuk; de diamanten zijn van het zuiverste water!’

In stede echter van het terug te geven, wilde hij het juist in zijn zak laten glijden, doch de jonge man ontrukte het snel aan zijn hand. De andere brak in een luid gelach los.

‘Ziedaar de macht der gewoonte!’ riep hij uit. ‘Ik verbeeldde mij, dat het mijn eigen horloge was. Dat is waarlijk 'n kostelijke vergissing, ha! ha! ha!’

Nu trad ook de waard weer in de kamer. ‘Wat is u vandaag in uw nopjes, kapitein.’ zei hij, terwijl hij het bestelde op tafel zette. ‘Hoe komt dat zoo?’

‘Verbeeld u, Rowley, deze heer geeft me zijn horloge om het te bekijken; ik bewonder het en wil het juist in mijn zak steken, toen hij er natuurlijk dadelijk zijn hand op legt. Is dat niet een merkwaardige zwakte van geheugen?’

‘Z-e-e-r merkwaardig!’ zei de waard en verdraaide daarbij zijn oogen, alsof ze nooit weer in de goede richting zouden komen.

De Duitscher gevoelde zich bij dees tooneel ietwat huiverig - hij dronk spoedig zijn kop koffie leeg en vroeg naar zijn vertering.

‘Het wordt tijd om naar huis te gaan, niet waar, kapitein?’ aldus wendde hij zich tot dezen. ‘U wijst mij nu den weg?’

‘Waarom zoo haastig, goede vriend? Op een half uurtje komt het toch zeker niet aan. Gebruik toch nog iets, maar dan iets anders dan die flauwe koffie.’

‘Ik drink niets meer, kapitein: ik ben moe en wil naar huis.’

De jonge vreemdeling sprak toornig - hij was kwaad en onrustig, want hij meende eenige blikken en teekenen van verstandhouding opgemerkt te hebben, toen de kapitein den waard de geschiedenis met het horloge vertelde. Hoe speet hem nu zijn onvoorzichtigheid, dat hij er over gesproken had! Hij wierp een halve kroon op tafel en riep: ‘Daarmee is mijn vertering betaald, ik ga naar huis. Goeden nacht.’

‘Niet zoo haastig, jonge man!’ antwoordde de kapitein, terwijl hij zijn hand op diens schouder legde en hem op zijn stoel terugdrukte; ‘Wij gaan nog niet. Neem me niet kwalijk, maar daar ik uw gids ben, zult ge moeten wachten, tot het mij gerieft.’

‘Hoe kan u het wagen, mij terug te houden?’ riep de Duitscher, de hand des kapiteins van zich af schuddend. ‘Daartoe heeft u geen recht.’

En te gelijker tijd stond hij op en ging op de deur toe; maar de waard was hem voor en had de hand op den sleutel gelegd, dien hij nu omdraaide en in den zak stak.

‘Wat moet dat beteekenen?’ schreeuwde de vreemdeling, buiten zich zelven van angst en woede. ‘Ben ik soms uw gevangene? Met welk recht verspert ge mij den weg?’

‘Met het recht der vriendschap,’ antwoordde de waard doodkalm. ‘De kapitein is mijn vriend - hij wenscht, dat u nog een oogenblikje blijft; derhalve wensch ik het ook. Wanneer hij wil, dat u gaat, zal ik 't u niet beletten.’

‘Kapitein,’ verzocht de beangste jonge man, ‘maak een einde aan deze grap.’

Hij zag wel in, dat tegenstand nutteloos zou zijn; immers hij had geen wapen en was zoo onvoorzichtig geweest, dit den kapitein mee te deelen.

‘'t Doet me genoegen, dat u een grap verdragen kan,’ zei deze, ‘laten we nu tot afscheid nog een glas met elkaar leegen, dan ga ik gaarne met u mede. Rowley, geef ons een flesch van uw besten sherry.’

De jonge man oordeelde het voor het beste, goed gezicht te maken; hij zette zich dus weer neder en peinsde hoe hij het best aan den valstrik ontloopen kon, dien men hem gelegd had. De waard opende een tot nu toe onopgemerkt gebleven valdeur en riep naar beneden:

‘Rosamunde, Rosamunde, hoor u niet?’

‘Wat wil u van mij hebben?’ antwoordde een treurig klinkende vrouwelijke stem. ‘Is het dan nog geen tijd om te gaan slapen?’

‘Houd uw mond en breng mij een flesch van den besten sherry uit het beschot vóór den kelder.’

‘Deze soort toch niet? U bedoelt zeker een andere!’ klonk het uit de diepte.

‘Doe wat ik u gezegd heb, versta u?’ beval de waard.

‘Van den besten sherry voor een vriend van den kapitein. Breng de flesch zelf en zet een vriendelijk gezicht; ik wil, dat u iets voor ons zingt.’

‘Ik kan vannacht niet zingen!’ antwoordde het meisje.

‘Dan weet ge, wat u wacht; vooruit, maak wat voort!’ En hij sloot de valdeur. Na eenige minuten werd zij opnieuw geopend en een jong meisje kwam naar boven, dat op een blaadje een flesch met glazen droeg. Het was een dier etherische wezens, waarvan men zou willen aannemen, dat ze op deze aarde verdwaald geraakt zijn. Haar gelaatskleur was bleek, wit als een lijkwade; haar huid zacht en fijn als zijde; over haar scherpgeteekende trekken was een waas der diepste weemoed uitgespreid, dat geheel de persoonlijkheid als het ware met een sluier van geheimzinnigheid omgaf.

De jonge vreemdeling zag vragend den kapitein aan; deze wees met de hand op het voorhoofd en zeide:

‘Daar is het niet recht pluis, maar ze zingt als een nachtegaal.’

De waard ontkurkte de flesch, schonk een glas vol, hield het tegen het licht en riep uit: ‘Dat is nu het zuiverste, heerlijkste druivennat! Een beter glas wijn zult u in Londen zeker nog niet gedronken hebben.’

‘U drinkt toch ook een glas mee, kapitein?’ vroeg de Duitscher.

‘Neen, neem me niet kwalijk,’ antwoordde deze, ‘ik drink reeds sedert jaren geen wijn meer, hij is mij te zacht; ik ben aan iets krachtigers gewend. Whisky en brandy zijn nu mijn lievelingsdranken; ik zal u uit dit glas bescheid doen.’

Daarmede hief hij zijn glas brandy op en nam een grooten teug.

‘Hier, Rosamunde, overhandig mijnheer dit glas eens,’ beval de waard. Het meisje nam het aan; op het oogenblik echter, dat de vreemdeling juist zijn hand er naar wilde uitsteken, ontglipte het glas aan haar vingers en viel op den grond aan stukken. In de grootste woede snelde de waard op haar toe en hij zou haar geslagen hebben, indien de jonge vreemdeling zich niet haastig tusschenbeide geworpen had, met de verklaring, dat hij het glas betalen zou. Daarna bukte hij zich, om het meisje te helpen, de glasscherven te verzamelen.

‘Drink den wijn niet uit; doe, alsof ge slaapt!’ hoorde hij haar plotseling fluisteren, toen hij haar adem op zijn wang voelde. Daarop stond zij op, met het met glasscherven gevulde blaadje in de hand en verwijderde zich daarmee, toen de waard tot haar zei, dat zij gaan kon en niet eerder terug behoefde te komen, voor zij beter zou kunnen oppassen. Bij de deur aangekomen, wierp zij den Duitscher nog een waarschuwenden blik toe. De waard had ondertusschen een ander glas gevuld en zette het voor zijn gast op tafel. Deze maakte van een oogenblik, waarin het tweetal in druk gesprek was, gebruik, om den wijn in zijn zakdoek uit te storten. Na eenigen tijd hield hij zich alsof hij sliep. De twee boeven wierpen nu en dan bespiedende blikken op hem en begonnen toen vertrouwelijk samen te spreken.

‘Heeft hij den wijn gedronken?’ hoorde de jonge man den kapitein vragen.

‘Ja!’ antwoordde de waard, ‘maar hij werkt slechts langzaam.’

‘Is de kamer wel in orde?’

‘Geheel en al - de val ook; slechts de dooden kunnen niets navertellen.’

Een verschrikkelijke angst greep den gast aan; hij kon het kloppen van zijn hart hooren, zoodat hij vreesde, dat zijn koelbloedige moordenaars het ook hoorden. Tevergeefs poogde hij zich gerust te stellen met de gedachte, dat het meisje hem niet zonder bedoeling kon hebben gewaarschuwd; hij gevoelde zich reddeloos overgeleverd in de handen dezer menschenslachters. Hij scheen vast te slapen, en toch trilde iedere zenuw van zijn lichaam...

De twee gauwdieven waren opgestaan en hem genaderd. De kapitein zwaaide hem met zijn zakdoek voor de oogen heen en weer om te onderzoeken, of hij reeds vast sliep, en de waard hield zijn oor dicht bij zijn lippen. Het slachtoffer zou den schurk het liefst bij de keel gegrepen en geworgd hebben, en het kostte hem schier bovenmenschelijke moeite om zich doodstil te houden.

‘Binnen tien minuten is hij veilig voor ons,’ fluisterde de kapitein, ‘dan behoort het horloge ons toe en kunnen wij zijn geheime zakken eens nader onderzoeken. Maar nu willen we zijn graf in orde gaan maken; het zal er niets slechter om zijn, dat het nat is. Water laat geen indrukken achter.’

Daarna verliet het tweetal de kamer door de deur in het behangsel.

Wat moest de ongelukkige nu beginnen? De deur was gesloten en de sleutel uit het slot getrokken; sloeg hij alarm, dan zouden de twee spitsboeven ongetwijfeld terugkomen en hem in de onderaardsche riolen werpen....

Zijn geheele leven trok voorbij zijn geest, toen hij daar nederzat aan de wanhoop ter prooi. Zou hij ze nog ooit wederzien, zijn dierbaren, ginds in het verre vaderland? Zou hij ze nog ooit aan het hart kunnen drukken, zijn oude moeder, wier eenige steun, zijn lieve verloofde, wier eenige hoop hij was? Met de grootste verwachtingen naar Londen gekomen, moest hij, met een zonnige, hoopvolle toekomst in het verschiet, hier in een achterbuurt der groote stad zijn jeugdig leven laten en een ellendigen dood sterven. Spoedig, wellicht binnen eenige minuten, zouden de afschuwelijke onderaardsche riolen zijn lijk met zich voeren, en nooit, nooit zou iemand vernemen, wat het lot van den jongen Duitscher geweest was, naar wiens terugkomst in het stille dorpje in het Zevengebergte zoo reikhalzend werd uitgezien....

Toen - op dit kritieke oogenblik - werd eensklaps de valdeur geopend en het jonge meisje stond naast hem. ‘Spoedig, spoedig, vlucht, wanneer uw leven u lief is!’ riep zij met gedempte stem. Te gelijker tijd snelde zij op de deur toe, poogde deze met een sleutel te openen, schudde en rammelde er aan, en de sleutel draaide knarsend in het slot om.

[p. 415]

De deur was open en de jonge man was vrij

‘Maar gij dan?’ met deze haastige vraag wendde hij zich tot zijn jonge redster.

‘O, ga toch heen, haast u toch!’ drong zij aan, en de deur sloot zich achter hem.

Als een bezetene rende hij nu door het gewemel van straten en sloppen en hield niet eerder op, voor hij bijna een konstabel omvergeloopen had. Nauwelijks bij machte te spreken, vertelde hij dezen ademloos de geheele geschiedenis. De man liet een schel gefluit weerklinken om een anderen agent tot zich te roepen; daarna doorzochten zij gezamenlijk alle sloppen en hoeken in de buurt. Doch al hun bemoeiingen om het huis terug te vinden, waren vergeefs. In den donkeren, mistigen nacht, gefolterd door angst en vertwijfeling, had de jonge Duitscher verzuimd, zich den naam der straat of eenig ander herkenningsteeken in het geheugen te prenten.

Geheel uitgeput, doodsbleek en met knikkende knieën, keerde hij onder de bescherming der konstabels in zijn woning terug. Hij had de ondervinding, in dezen verschrikkelijken nacht opgedaan, duur betaald.