De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Het ringetje. -

Of het juffertjes uit de stad dan wel boerinnetjes uit het Schwarzwald zijn, meisjes blijven altijd meisjes en houden van opschik.

Joseph de Maistre steekt in zijn Voyage auiour de ma chambre ergens den draak met de dwaasheid, die duizenden guldens uitgeeft om een smal reepje van den vinger te bedekken. Maar hoe de wijzen ook met dergelijke dwaasheden van de menschen mogen spotten, dezen laten zich door geen vertoogen daarvan afbrengen, en zoo'n smalle vingerbedekking van edel metaal, liefst met een nog kostbaarder steentje versierd, staat bij de opschiklievende schoonen hoog aangeschreven.

Zie maar eens met wat innige voldoening het frissche deerntje op onze plaat het kleinood aan haar vriendin toont, en met welk een belangstelling, waaronder zich zeker een beetje naijver mengt, deze het mooie ringetje bekijkt.

Wie weet of daarbij aan het ringetje nog niet een geschiedenis verbonden is. De ring werd van

[p. 376]

ouds gebezigd als pand van trouw bij een verloving. Licht heeft hij ook voor het meisje op onze plaat die gewichtige beteekenis. Aan de gelukkige uitdrukking van haar onschuldig gezichtje en het ondeugend lachje van haar vriendin zou men wel zeggen, dat er iets dergelijks in het spel is.

In de herberg. -

Benjamin Vautier, de thans overleden kunstenaar, was de echte schilder van het gemoedelijke leven der eenvoudige bewoners van het Schwarzwald en toonde dit niet het minst in dit levendig tafereel, door hem in een boerenherberg afgekeken.

Het is marktdag in het stadje en de buitenlui uit de omliggende dorpen, die er hun inkoopen zijn komen doen, zetten zich, alvorens huiswaarts te keeren, nog een half uurtje in de herberg neer, om er op hun gemak hun pintje bier of glaasje wijn te drinken.

De knappe jonge boerin, die midden in het vertrek aan de tafel zit, heeft stof gekocht voor een nieuwen rok, dien de oude vrouw naast haar met kennersoog bekijkt, terwijl een jongere vrouw zich over de tafel heenbuigt om ook over het kleurige goed te kunnen oordeelen. Heel ernstig zit aan dezelfde tafel een oude houtvester zijn pijp te rooken naast een kleinen jongen, die zijn heele gezicht in een grooten pot bier verbergt. Aan de andere tafel zijn een paar kaartliefhebbers gezeten, doch worden daarin gestoord door een oud moedertje, die een van de spelers wat heeft te vragen. Aan het andere eind is een gemoedelijk paartje in een gewichtig onderhoud verdiept.

En ondertusschen komen maar weer nieuwe gasten binnen tot groot genoegen van den kastelein, die in zijn vuistje lachend achter de deur staat. Op zoo'n marktdag maakt hij goede zaakjes.

Begrafenis in Rusland. -

Een geweldige tegenstelling met Vautier's gezellige boerenherberg vormt dit aangrijpend tafereel uit Ruslands onherbergzame sneeuwsteppen. Een drietal boeren vervoeren per slede het lijk van een gestorven bloedverwant of buurman naar het kerkhof van het naaste dorp, misschien mijlen ver van hun eenzame hoeve gelegen. Gelukkig hebben zij flinke, vlugge paarden, die de slede met haar treurigen last over de sneeuw doen vliegen met de snelheid van den wind. Zoodoende behoeven zij niet langer dan noodig is onderweg te blijven. Maar bij den doortocht van het dichte bosch komt een troep uitgehongerde wolven op de slede toegeschoten, paarden en mannen bespringend om ze naar de keel te vliegen en, als ze konden, aan hun verscheurde lichamen hun razenden honger te stillen. Daarop hebben intusschen de reizigers gerekend; ze zijn met flinke buksen gewapend, die zij niet voor de eerste maal in hun leven op het roofgierig gedierte aanleggen. Een van de wolven ligt al door een schot geveld; een tweede deinst ook door een kogel getroffen af, wellicht zullen de andere nog een poos ademloos pogen de slede bij te houden, maar dan zal een welgemikt schot ook hen wel onschadelijk maken, zoodat de zonderlinge begrafenisstoet ongestoord den treurigen tocht kan voortzetten en zich straks op het verre kerkhof kwijten van den laatsten plicht jegens den overledene.

het eerste speeltuig, naar de schilderij van b. genzmer.

Het eerste speeltuig. -

Armoe zoekt list! De schamele boerenvrouw beschikt over geen kindermeisje, dat, terwijl zij naar het land moet, op haar kleinen jongen moet passen. Als plaatsvervanger kan echter de waaksche huishond uitstekend dienst doen. Die zal wel zorgen dat geen onbevoegde hand aan zijn jong baasje raakt. Als de kleine zelf intusschen maar zoet wil wezen! Doch ook daar weet de schrandere moeder raad op. Een ongelukkig mensch, die zich zelf niet weet te helpen. Zij hangt eenvoudig aan een touwtje boven de wieg zeker ouderwetsch middel om den mond van schreeuwende zuigelingen te stoppen. Vooreerst biedt dit, aan het touwtje heen en weer schommelend, den kleine een aangenaam tijdverdrijf en mocht het hem gelukken, de versnapering te bemachtigen, dan zal die hem ook wel verder zoet houden.