De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Zijn stiefmoeder,
door Agatha de Haan.
(Vervolg en Slot.)

Een kort gesteun en daar zakte de kleine stoel met een piependen doodskreet ineen. Dat was te erg, poes nam haastig de vlucht, de meisjes gloeiden van schaamte en ergernis, en over het gelaat van den graaf vloog een spottende glimlach.

Maar waar kwam dat luide uitgelaten lachen vandaan? Het tochtscherm schudde bedenkelijk en viel plotseling met een doffen slag voorover. Tableau!

Otto, baron van Zandenhuyse, lag als een echte kwajongen op het tapijt te schudden en lachte, dat het geluid met een rollenden weergalm langs de muren daverde.

Geen minuut later hadden de drie meisjes met haar zwaarwichtige moeder aan de spits het vertrek verlaten en Arendsheuvel lag naast zijn vriend Otto op de sofa om wat op adem te komen.

‘Drommelsche vent,’ proestte hij, ‘ge had clown moeten worden.’

Maar Otto zuchtte met het gelaat van een miskend genie:

‘Helaas ja, ik heb mijn roeping gemist. Ik zou zeker beroemd geworden zijn, maar de goden hebben het anders gewild.’

Na het eetmaal hernieuwde de baron zijn verzoek om een wandeling te gaan maken, maar zijn vriend wilde er niets van hooren.

‘Moed verloren is alles verloren,’ dacht Otto en besloot de hulp in te roepen van den kleinen Harry, die op het grasplein met zijn bestuurder aan het raketten was.

Nauwelijks had hij de kamer verlaten, of de graaf sprong op en liep nadenkend heen en weer.

‘Ik moet haar zoo spoedig mogelijk trachten te spreken,’ mompelde hij voor zich heen, ‘maar hoe? Waarom heb ik haar toen haar adres niet gevraagd, domoor, driedubbele domoor, die ik was. Morgen ga ik er dadelijk op uit, ik verlang haar weer te zien. Harry dweept met haar en zal als in de wolken zijn, en ik, ik zal mijn droom van het ware geluk werkelijkheid zien worden.’

Weer geheel in een goede luim door dit blijde vooruitzicht, wachtte hij de komst van Harry af en nam zich voor, hem en Otto nog eens duchtig te plagen, eer hij hun den zin gaf; snel wierp hij zich weer op de sofa en sloot de oogen.

Daar ging de deur open en de knaap kwam met een verhit gezichtje en verwarde haren binnenloopen, op den voet gevolgd door den baron.

‘Vader!’ hijgde Harry nog buiten adem van het spel, ‘gaan wij wandelen? Het is zoo heerlijk buiten.’

‘Neen, mijn jongen, ik ben te moe.’

‘Dat kan ik me best begrijpen,’ zei Otto deelnemend, ‘het moet een zware arbeid zijn, zoo den heelen morgen op de kussens te liggen rooken en luchtkasteelen te bouwen.’

De graaf bleef hoorende doof en bewoog zich niet.

‘Maar nu alle gekheid op een stokje, vriend, ge moet mee, kerel, het is daar buiten zoo vermakelijk; heele zwermen schoonmoeders in spe gonzen als de bijen rond en azen op buit, sta op en laat me genieten van de vruchtelooze drijfjachten op uw kostbaar persoon.’

Otto putte al zijn welsprekendheid uit, maar de graat bleef onwillig weerstreven en gebood hem heen te gaan, totdat de jonge man zijn zakdoek te voorschijn haalde, ten einde de voorstelling wat aandoenlijker te maken.

‘Ach, Fred,’ bad hij luid snikkend, ‘wees toch zoo wreed niet, mij als Bato in ballingschap te zenden. O, ik arm onschuldig wezen en reeds zoo diep verworpen.’

Harry schaterde het uit van pret en zijn vader beet zich op de lippen, om zich goed te houden.

‘Zie eens, Otto,’ zei hij, quasi-neerslachtig en wees op zijn luchtige kleeding van wit flanel, ‘ik moet mij nog geheel verkleeden.’

‘Maar wat duivel, kerel, hoe heb ik 't nu met u? Zoo niet uitgaan? Waarom ben u dan op een badplaats, als u niet doen kunt wat ge wil? Wees niet zoo dwaas, kom op naar 't worstelperk, weer zal men om u strijden,’ declameerde hij met pathos en sleurde zijn luidkeels lachenden vriend met zich mee.

De heeren waren nog maar even uit de gang verdwenen, of de drie dochters der grijze dame kwamen uit haar kamers te voorschijn en staken de hoofden bijeen. De uitslag dezer geheime bespreking was, dat de opzichtig getooide damen, schijnbaar druk pratend, den graaf en zijn vriend volgden en haar uiterste best deden, om door hen te worden opgemerkt. Zij waren de dochters van een rijken handelaar en na den dood van den ruwen, onbeschaafden man, deed de moeder haar best haar onbevallige meisjes aan een voornamen echtgenoot te helpen.

Otto had eens in een van zijn dolle buien tegen Alfred gezegd, dat een badplaats wel beschouwd niets anders was, dan een groot jachtveld, waarop huwbare dochters de ijverige jageressen en de moeders niet minder vlijtige speurhonden zijn, die het argelooze wild keffend onder het bereik der jageressen drijven. ‘Fred, Fred, neem u in acht,’ was zijn welgemeende waarschuwing geweest; ‘houd u uit het gedrang; op dat terrein is zelfs een haas al welkom, met hoeveel gejuich moet dan zulk een edel hert, als mijn geëerde vriend, wel worden ontvangen.’

Hij had niet zoo geheel ongelijk gehad. Reeds aan tafel waren beteekenisvolle blikken tusschen de damen gewisseld, die men van den kant der moeders gerust kon vertolken, als: ‘Die mag niet ontsnappen.’ Ook op den jongen baron was meer dan één blik van belangstelling geslagen en menige sentimenteele schoone had een smachtenden oogopslag over tafel heen aan den hardvochtigen jongen man verspild.

Langzaam wandelden zij voort; Harry hield stevig de rechterhand van zijn vader omklemd en gaf zijn oogen flink den kost; hij zag er lief uit in zijn witlinnen pakje en met den grooten stroohoed op, waaronder de bruine oogen zoo vroolijk uitkeken.

Arendsheuvel was verstrooid en sloeg bijna geen acht op de scherpe aanmerkingen of de bijtende scherts van zijn vriend, wiens oogen tintelden en zoekend rondwaarden naar slachtoffers.

Een lange, trotsche vrouwengedaante stapte met een suikerzoet gelaat langs hen heen en dit sein werd onmiddellijk gevolgd door een vijftal jonge damen, blijkbaar haar dochters, die even zoet glimlachten als moeder.

‘Uitverkoop voor een spotprijsje,’ grinnikte Otto, toen de damen voorbij waren, maar de graaf hoorde hem niet.

‘Word eens wakker, Alfred,’ riep de baron luid en schudde zijn droomenden vriend duchtig heen en weer, ‘word wakker, anders gaan al mijn schoone citaten voor u verloren.’

Op het strand ging het zeer levendig toe; het heerlijke weer had dit jaar de gasten buitengewoon vroeg doen besluiten, van de versterkende zeelucht te gaan genieten. De windstoelen waren haast alle bezet en een groote menigte had zich een plaats in het witte zand gekozen. Kinderen reden in troepjes op luie ezels, die voortdurend moesten worden opgepord, om ze te doen loopen, en een oude, stramme hit kauwde mismoedig op het muffe hooi, dat men hem had voorgeworpen, terwijl hij met doffen blik nadenkend op de bruisende golven tuurde, alsof hij daar de oplossing trachtte te vinden van het lastige vraagstuk, waarom hij hier als verschoppeling eenzaam stond, in plaats van deftig op twee beenen tusschen die wriemelende menschenmassa te mogen wandelen.

Eindelijk kozen de beide heeren zich een tamelijk rustig plaatsje en Harry verdreef zich den tijd door met schelpen te werpen naar de meeuwen, die in groote kringen rondzwierden en luidruchtig elkander in de meeuwentaai belangrijke nieuwtjes toesnapten. De zon ging langzaam onder, haar rozenroode stralen wierpen een schitterenden glans over de donkergroene golven, die stoeiden en dartelden in onvermoeibare speelschheid en haar eindeloos lied vol sombere geheimzinnige voorspellingen zongen. Hier en daar wiegelde een scheepje op de rollende baren en teekende met de blanke zeilen zich bevallig af op het duistere water, waarover het luchtig scheen te dansen.

Nog niet lang hadden de vrienden van het kalme avondtooneel, dat de eeuwige zee hun bood, genoten, toen plotseling de bontgetooide dochters van den handelaar zich aan hun blik vertoonden en gelijk pauwen, in haar kleurige zijden kleedjes voorbijstapten.

‘Zie, uilenspiegel,’ begon Alfred, zoodra de damen buiten het bereik van zijn stem waren, ‘daar gaan ze, maar mama is er niet bij, zij heeft zeker te veel door den schrik geleden, toen de stoel opeens onder haar ineenzakte.’

Otto lachte en Alfred ging voort:

‘'t Is toch een moeilijke taak voor zoo'n vrouw, om dat drietal aan den man te brengen; mij dunkt, gij, die haar zoo deerlijk hebt

[p. 359]

beetgenomen, mocht dat wel weer trachten goed te maken en haar taak verlichten, door een dier meisjes uw hand aan te bieden.’

Otto rilde; alleen bij de gedachte aan die mogelijkheid rezen zijn haren te berge.

‘Ik moest u als straf voor dat barbaarsche voorstel een schoonmoeder als die dikke dame toewenschen, brr! Ik heb volstrekt geen lust, me als een moderne Daniël in den leeuwenkuil te laten werpen.’

‘Hebt ge dan geen medelijden met de moeder, die zooveel moeite heeft om een schoonzoon te vinden?’ lachte Alfred. ‘Arme vrouw.’

‘Geef moed en sterk bij 't zware werk de zwakke vrouw, amen,’ reciteerde Otto met een schijnheilig gezicht, wat den graaf in den lach deed schieten.

‘Gij hebt nu ook overal passende dichtregels bij de hand, hoe komt ge daar toch bij?’ vroeg hij.

Otto haalde, om zijn onwetendheid te betuigen, zoo hoog mogelijk de schouders op en toen, zich plotseling voorover buigend, riep hij op een toon van grenzenlooze bewondering:

‘Welnu, wat een beeld van een meisje gaat daarheen, zeg, Fred, zag u ooit zulke lange blonde vlechten? Gretchen, betooverend Gretchen.’

‘Waar, waar?’ vroeg de graaf gejaagd en sprong op, maar Otto barstte in een helder lachen uit.

‘Beste vriend, ge hebt het leelijk weg,’ gierde hij uitgelaten, ‘gij dacht daar Harry's vriendinnetje te zien en het was maar een oude heks met een gezicht als een verkreukelde, geelgeworden minnebrief en spaarzame, grijze lokken, ha, ha, ha, ha!’

‘Mooie vergelijking,’ bromde Arendsheuvel boos; hij voelde zich bepaald beleedigd, dat Otto bij het zien van zoo eene aan zijn lieftallige Elzire durfde denken; die beiden verschilden als een frisch ontloken, bedauwde knop naast een oude, dorre, verschrompelde roos, waaraan niets boeiends meer was, zelfs niet de herinnering aan vroegere schoonheid.

‘Pas maar op, dat Gretchen niet een Loreley voor u wordt, en houd het roer van uw scheepje in handen, als ge tusschen de klippen mocht raken,’ waarschuwde hij, maar de baron lachte welluidend en overmoedig.

Ich glaube, die Wellen verschlingen am Ende Schiffer und Kahn;
Das hat mit ihrem Singen die Loreley gethan,

zong hij uitdagend en plukte aan zijn zwarten snor, alsof hij voor 't oogenblik geen gewichtigen bezigheid kende.

‘Vader!’ jubelde Harry, op den graaf toestormend, ‘ik heb haar gezien, zij heeft mij deze roos gegeven en zei, dat zij heel blij was mij weer te zien.’

‘Waar is zij nu?’ vroeg Arendsheuvel haastig.

‘Naar huis, zij was bleek en stil,’ voer hij voort, met een medelijdenden trek op zijn lief gezichtje. ‘Zij vertelde mij, dat haar tante heel ziek was geweest, maar nu een beetje beter was en dat de dokter haar iederen dag naar buiten stuurde, omdat zij zoo bleek was van het oppassen.’

‘Waarom hebt ge mij niet geroepen?’ vroeg de graaf verwijtend, maar de kleine jongen trok een grappig gezicht en bekende, dat hij daar niet aan gedacht had. ‘Morgen komt zij weer,’ zeide hij, om het weer goed te maken.

‘Krijg ik die roos van u, Harry?’ vroeg de baron en stak de hand er reeds naar uit, doch de graaf vatte snel de witte bloem en stak die in zijn borstzak, wat zijn vriend een glimlachje ontlokte.

De zon zonk weg, doch bleef nog na haar verdwijnen een zachten gloed werpen over de zee en deed de kleine wolkjes, welke als onbestemde gedachten vluchtig langs de blauwe lucht dreven, purper blozen.

‘Dat is als de naam van een groot kunstenaar,’ zeide Zandenhuyse wijsgeerig. ‘Lang nadat hij is heengegaan naar het schimmenrijk, schittert hij in zijn werken.’

‘Ge wordt sentimenteel, vriend.’

‘Ach ja,’ bekende Otto langzaam, ‘dat komt zeker door het vooruitzicht van weldra mijn besten vriend te moeten missen, want ben u weer getrouwd, dan heb ik niets meer aan u.’

‘Zoo ver zijn we nog niet, Otto.’

‘Neen, maar het zal toch al te spoedig zoover komen,’ mompelde hij mistroostig en schopte een krab voort, die zich stervend in het zand wentelde en wanhopige pogingen aanwendde, om de zee te bereiken, die haar hier trouweloos had neergeworpen.

‘Haar leed heeft uit en werd in vreugd herschapen,’ prevelde hij, toen het diertje in het water spartelde; ondanks zijn neerslachtigheid handhaafde hij zijn oude gewoonte.

Toen sloegen alle drie den weg naar het hotel in.

VI.

Den volgenden middag was er muziek op het kurzaal. De graaf dwaalde met Harry aan de hand tusschen de badstoelen en deed zijn best om Elzire te ontdekken, terwijl de baron voor stoelen zorgde.

Langzamerhand geraakten de zoekenden op het meer eenzame gedeelte, waar kleine garnalenscheepjes in het zand lagen en de hooge, met helm begroeide duinen zich verhieven.

Hier was een schilder ijverig bezig aan een schets, daar lag een jongen in het zand te lezen, ginds speelden kinderen in het water of maakten walletjes en forten.

Wrevelig schopte de graaf met zijn voet naar een sponsdier, waarvan er hier een menigte lagen. Droomerig klonken de tonen tot hen door van Mendelssohn's Sommernachtstraum; een lauw windje deed het lange helmgras ritselen en de zon werd door een donkere wolk verduisterd. Deze weldoende schaduw lokte den jongen man uit, om tegen den voet van een hoogen duintop te gaan rusten, want het langdurige rondslenteren in het mulle zand vermoeide hem. In gedachten verzonken naderde hij de duinen en wierp een blik van verlangen op het groene helm, maar als betooverd bleef hij staan. Een jonge dame zat roerloos over een voorwerp gebogen, het fijne profiel was naar hem gekeerd; in wijde plooien lag haar kleedje van geborduurd neteldoek om haar heen en een welige, schitterende overvloed van blonde lokken golfde langs rug en schouders; de blanke arm schemerde door het dunne omhulsel.

Snel gaf de graaf zijn zoontje een wenk, om zich stil te houden en sloop toen behoedzaam achter haar heen; zij zat een weinig in de diepte, dat was ook de oorzaak, dat hij haar niet eerder gezien had. Het droge gras boog en kraakte onder zijn voeten, maar toch gelukte het hem, haar onbemerkt te naderen, hij gluurde over haar schouder en zag, hoe haar blik als vastgeboeid scheen aan de beeltenissen in den armband, dien hij haar eens gegeven had.

‘Is het portret zoo belangwekkend, dat er voor het origineel geen tijd overblijft?’ fluisterde hij plagend.

Een glans van geluk overtoog haar gelaat, toen zij hem herkende. Hij ging naast haar zitten en nam haar handen in de zijne, zij beefde, maar weerstreefde niet.

‘Elzire,’ dus ving hij aan, ‘gij weet niet, hoe aangenaam het mij verrast, u hier op deze stille plaats te vinden, nadat ik u meer dan een uur lang gezocht heb in het drukke gewoel daarginds, maar laat ik eerst vragen hoe mevrouw uw tante het maakt.’

‘Zij is veel, veel beter, hoewel nog uiterst zwak, maar waar is Harry?’

‘Hij speelt ginds in het zand, laat hem maar; ik wil bij het wederzien uw gezelschap met niemand deelen.’

Hij zag hoe zij bloosde en een zwakke poging deed om haar handen los te maken, wat hij glimlachend belette.

Hij vertelde haar nu op zachten, innigen toon de belofte, die hij eens aan zijn kleinen jongen gedaan had, om hem nooit, nooit een stiefmoeder te geven; in 't begin luisterde zij met een stralend gezichtje, maar weldra verbleekte zij en fluisterde met trillende stem, dat hij zijn woord moest houden en het kind geen verdriet moest aandoen.

De muziek voerde den Hochzeitsmarsch uit en de wind bracht de heerlijke klanken over naar bun plekje.

‘Hoor u, Elzire, dat is een voorteeken,’ zei de graaf.

Hij zag, dat de ring zijner moeder aan haar vinger prijkte en ging voort:

‘Alles wat van haar is, kan mij slechts geluk aanbrengen, daarom verborg ik juist dezen ring in den ruiker. Zeg mij eens, Elzire, wat u dacht, toen u hem tusschen de bloemen vond.’

Zij staarde naar de zee en antwoordde niet.

‘Was gij boos op mij?’

Zij maakte een ontkennende beweging.

‘Nu dan?’

Elzire bleef zwijgen, zij wilde geen onwaarheid zeggen en durfde evenmin bekennen, hoe gelukkig haar het vinden van dat kleinood had gemaakt.

De graaf schudde het hoofd en keek onderzoekend in het schoone gelaat; zij wendde verlegen het hoofd af.

‘Harry!’ riep Arendsheuvel luid.

Het kind, dat dicht bij hen in het zand zat te wachten, kwam dadelijk aanhuppelen; de graaf trok hem tot zich en fluisterde hem iets toe.

Harry knikte en zich tegen het jonge meisje aanvlijende, zei hij smeekend:

‘Lieve Elzire, zeg toch, dat u altijd bij ons wil blijven, dat u mijn moedertje wil worden, zeg maar ja en doe dan net als ik, als ik heel blij ben.’

O, die kleine guit, lachend duwde hij het jonge meisje naar zijn vader en rolde van vreugde door het gras. Hij wist wel dat hij in haar geen stiefmoeder zou hebben.