De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Een offer van zijn plicht. -

‘Laat mij maar weer eens vrijkomen, dan zal ik u wel vinden,’ zoo had de beruchte strooper den boschwachter toegeroepen, die hem eindelijk op heeter daad betrapt en aan het gerecht overgeleverd had.

En de schurk had woord gehouden!

De arme jonge vrouw schoot die bedreiging te binnen, toen zij in den langen winternacht tevergeefs op de terugkomst van haar man wachtte. Hoe dikwijls was zij naar buiten geijld om in de duisternis naar hem te zoeken! Hoe dikwijls had zij gekeken naar de wijzerplaat van de oude klok, waarop de wijzers zich maar onverbiddelijk voortbewogen!

Reeds brak achter het dennenbosch de mor genschemering door; toen trof het klagend ge blaf van den trouwen hond haar oor. Door bange vermoedens gedreven, ijlde zij naar buiten en volgde den hond, die met groote sprongen over de witte sneeuw kwam aangevlogen. Zij had het wel gevreesd! Daar vond zij haar man levenloos in de sneeuw. Een kogel had zijn trouw hart doorboord.

De ongelukkige vrouw werpt zich op het lijk en poogt tevergeefs den doode tot het leven terug te roepen. IJdele moeite, hij was gevallen als offer van zijn plicht.

Het ontwaken op St.-Nicolaasmorgen. -

Dat is me een verrassing voor de kleine, die den avond te voren is ingeslapen met het heerlijk vooruitzicht, 's morgens te zullen zien wat Sinterklaas gereden heeft. Allerlei voorstellingen heeft ze zich gemaakt van hetgeen de goede Sint haar wel brengen zou; want ze houdt zich overtuigd, dat hij haar, al is ze nu en dan ook eens stout geweest, toch wel goed bedenken zal. Vol vertrouwen heeft zij dan ook haar schoentje uitgezet onder den schoorsteen, geen oogenblik vreezende er de roe in de vinden, die voor de stoute kinderen bestemd is.

En zie, nu zij vol verwachting vroeg in den morgen ontwaakt, ziet zij al vlak bij haar bedje een leelijk duiveltje staan met de bestraffende roe in de hand. Spottend kijkt het haar aan, terwijl zij groote oogen opzet van verbazing. Maar ze begrijpt toch gauw, dat dit een aardigheidje moet wezen van Sinterklaas, die haar een oogenblikje heeft willen foppen; want achter het duiveltje ziet ze al zooveel schoons en lekkers haar wachten, dat ze gauw het bedje uitvliegt om kraaiend van plezier naar al de kostelijke giften uit te zien, die de goede Sint in den nacht voor haar gereden heeft.