De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Zijn stiefmoeder,
door Agatha de Haan.
(Vervolg.)

Sussend legt Arendsheuvel de hand op het krullekopje van het van opgewondenheid bevende kind en tracht hem gerust te stellen.

‘Wees maar niet bang, lieveling, ik maakte maar gekheid, er komt hier geen nieuwe moeder, om mijn kleinen jongen te plagen; wij blijven altijd samen, zie me eens aan, jongenlief.’

Die teedere woorden missen hun uitwerking niet. Harry beurt zijn hoofdje op en kijkt zijn vader met betraande oogen aan.

‘Zal zij heusch niet komen, vader?’

‘Neen, lieveling, nooit,’ en terwijl de graaf dit verzekert, vliegt zijn blik naar het portret zijner overleden gemalin. Het schoone, koude gelaat staart strak op hem neer; dat wel fraaie, doch door het waas van onbeschrijflijken hoogmoed, dat er over gespreid lag, weinig aantrekkelijke gelaat, past goed in de zware, kostbare lijst, in welker hoeken de vereenigde wapenschilden der beide familiën prijken. Haar kleine, blanke handen torsen een weelderigen schat van geurige rozen; zij had altijd zooveel smaak gehad, om haar feestzalen met bedwelmende bloemen te versieren, maar het leven van echtgenoot en kind met de zoete, betooverende rozen van liefde en teederheid te doorweven, die der vrouw aangeboren kunst, had zij niet verstaan.

De graaf wendt de oogen van de beeltenis af, waaraan zich voor hem geen liefelijke herinneringen vastknoopen en staart met innige liefde op het bekoorlijk kinderkopje, dat in zachte sluimering tegen zijn schouder leunt en, gerust onder vaders belofte, dat nooit een booze stiefmoeder hem zal komen kwellen, al droomt van de schoone oorden, die hij spoedig zal zien en bewonderen.

De storm is langzamerhand bedaard, maar de lucht is nog met dikke, grauwe wolken bedekt, waardoor de maan zich nieuwsgierig een opening tracht te maken, om te zien, hoe de bulderbast de weerlooze aarde geteisterd heeft.

Een jammerlijk gezicht. Prachtige, eeuwenoude boomen, wier geweldige stammen eertijds het sieraad van het woud uitmaakten, onbuigzame zuilen, wier takken den hemel zelven schenen te willen bereiken, die moedig tal van jaren de hevigste orkanen hadden weerstaan en in wier breede kruinen tallooze vogelen een gastvrij toevluchtsoord vonden, zij liggen neergeworpen als reuzen, als door de geweldige, niets ontziende knots eener vertoornde godheid ter aarde gesmakt, en door de gebroken, mishandelde twijgen vaart een zacht kreunende huivering, als de kermende zucht eens stervenden, die de bladeren doet krimpen en sidderen.

Een zoele wind strijkt koozend langs de gespaarde toppen, alsof hij wilde goedmaken, wat de ruwe geweldenaar bedorven had en hen troosten over de smadelijke les, dat de grootste en sterkste onder hen zoo waren vernederd geworden.

Arme grijsaards onder de boomen, fier en recht trotseerden zij den tijd, die zoovele geslachten deed komen en gaan, zonder zich aan hun majesteit en kracht te durven wagen en nu op eenmaal als speelgoed, dat verveelt, aangegrepen en vernietigd.

Het fluistert daar in de takken der overgebleven boomen ernstig en klagend, en als de wind zacht de regendruppels van de bladeren schudt, is het alsof ze stil en somber zoovele gevallen grootheden beweenen.

broeder livinus.

En de maan spiegelt haar bleek, deelnemend gezicht in de diepe plassen in den tuin, die flauw zich rimpelen, als een voorhootd, dat zich fronst in droeve gedachten.

II.

Graaf Arendsheuvel was uitgereden met baron Van Zandenhuijze, om eens te gaan zien naar de verwoestingen, die de storm in het bosch en elders had aangericht.

Kleine Harry bleef dus alleen, want zijn bestuurder had eenige weken verlof, om zijn ouders te bezoeken, en juffrouw Henders had het te druk met allerlei huishoudelijke dingen, om nu veel op hem te letten. Een poos trachtte het kind zich in huis te vermaken, maar weldra verveelde hem dit en hij besloot, wat buiten te gaan spelen met zijn hoepel. Snel liep hij de breede marmeren trap af, om niet door een der lakeien te worden bemerkt.

Het gelukte; er was niemand in de nabijheid en toen de knaap zich buiten bevond, blikte hij met een lachje van zelfvoldoening om zich heen. Weldra dartelde hij vroolijk en onbezorgd rond, als het veulen in de weide, dat geen verlangen naar stal betoont en halster en toom als zijn erfvijanden beschouwt. Langzamerhand rijpte er evenwel een ander plan in zijn hoofdje, de hoepel werd weggeworpen en na een kort beraad dwaalde hij het bosch in met de handjes in de zakken van zijn fluweelen pakje gedrukt. Het is nog vroeg, dus redeneerde hij bij zich zelven, als ik goed doorloop, kan ik tot bij het huis van Johans grootmoeder gaan, het moet ergens achter het bosch liggen.

Dapper toog het kleine ventje op weg. De grond was nog eenigszins week en drassig van den hevigen regen, en nu en dan moest hij zich met moeite en inspanning een doortocht banen tusschen ontwortelde boomen en afgescheurde takken. Doch ondanks deze hinderpalen werkte hij zich vol moed verder en geraakte, zonder het te merken, in een ware wildernis, waar geen enkel gebaand pad den weg meer wees. Een wilde menigte kruipplanten bedekte den moerassigen grond, en een vochtige uitwaseming van den boden maakte het op die plek onaangenaam en huiverig.

Hijgend van vermoeienis stond Harry stil en wierp een onthutsten blik op zijn vreemde, sombere omgeving.

‘Hier ben ik nooit geweest,’ stamelde hij angstig en zag vergeefs uit naar een pad, waarlangs hij dit stille, onbehaaglijke oord zou kunnen ontvlieden.

Niets, overal struiken en boomen, wier dikke wortels gelijk slangen over den grond kronkelden. Was er maar een enkele voetafdruk te zien geweest, Harry zou er niet, zooals Robinson op zijn eiland, voor teruggeschrikt zijn, maar vol blijdschap het spoor gevolgd hebben. Besluiteloos tuurde hij voor zich heen, tot eensklaps een fraaie hagedis het slimme kopje nieuwsgierig van onder eenige dorre bladeren ophief en snel de tong onderzoekend uitstak.

‘Een slang!’ gilde Harry, krampachtig de handjes ineenwringend en snelde in blinden schrik voort, niet anders denkend, of het giftige dier zou hem naspringen en hem bijten. Ademloos leunde hij eindelijk tegen de ruwe schors van een mastboom, in wiens kruin een eekhoorntje op zijn gemak zijn maaltijd hield en bevallig den breeden staart heen en weer bewoog.

Over zijn heele lichaam bevend keek Harry naar den kant, vanwaar hij gekomen was, doch toen er geen spoor van het gewaande monster te merken was, werd hij wat kalmer en veegde met zijn zakdoek zich het verhitte gezichtje af, wat het eekhoorntje met verwonderde belangstelling gadesloeg. Het kind had in zijn angst een grooten afstand geloopen en was onbewust den goeden kant gegaan. Statige mastboomen wiegelden droomerig suizend de altijd groene kruinen in de zonnige lucht. Wilde duiven vlogen af en aan of kirden droefgeestig, en om de woudbloemetjes zoemden ijverig de bijen en verzamelden onvermoeid de honig, om die naar de korven te brengen.

Hevig door dorst gekweld en met pijnlijke voetjes doolde de arme Harry verder, altijd nog hopend, het huis der oude te zullen ontdekken.

‘Het bosch zal nu toch wel haast uit zijn,’ prevelde hij, de drooge lipjes met de tong bevochtigend, ‘ach, was ik maar niet weggeloopen,’ snikte hij berouwvol, ‘dan was ik niet zoo moe geworden en zou vader niet ongerust zijn.’

Nadat hij weer eenigen tijd was voortgegaan, begon hij om hulp te roepen, maar hij was moe en heesch; zijn zwakke kinderstem kaatste dof tegen de masteboomen terug, alsof een booze naklank den spot met hem dreef. Schreiend knielde hij in het zachte groene mos, dat als een tapijt onder de boomen lag uitgespreid; allerlei schrikbeelden warrelden door zijn hoofdje en in zijn opgewonden verbeelding scheen het hem, dat hij nooit meer zijn vader zou zien en hier zou moeten omkomen van dorst. Arme Harry!

Zoo zat hij aan wanhoop ter prooi alleen in het groote, eenzame woud en waagde in zijn verslagenheid zelfs geen poging meer om iemands hulp in te roepen; als in een nevel zagen zijn doffe oogen de zonnestralen spelend tusschen het bonte loover glinsteren, en het zachte melodische ruischen der twijgen klonk hem als een wiegelied, ver, heel uit de verte. Allengskens verflauwde dit alles voor

[p. 296]

hem, de boomen schenen omhoog te zweven en het fluisterend gemurmel in de struiken leek een mat geritsel, als van wieken. Harry meende, dat er schitterende lichtgestalten met loomen vleugelslag bij hem nederdaalden en hem drinken boden uit geurige bloemenkelken en toen zag hij niets meer, hij was ingeslapen.

Da lieg' ich unter den Bäumen,
Trüb' ist mein Herz mir und schwer.
O sage, sag' mir getreulich:
Mein Herz, was drückt dich so sehr?
Was drückt dich so sehr?

Zoo klonk het door het stille bosch en de echo klaagde mede: ‘mein Herz, was drückt dich so sehr.’

De zangeres was een jonge dame van ternauwernood twintig jaren, die den morgen had doorgebracht met het zoeken van planten, waarvan ze een bonte verscheidenheid in de armen droeg. Zij was een lieve verschijning in haar eenvoudig, doch uiterst elegant kleedje van bleekblauwe stof, waarover twee zware blonde vlechten hingen. Langzaam volgde zij het smalle voetpad, dat zich in duizend bochten slingerde langs de boomen, waaronder het uitgeputte kind was neergezonken. Haar blik volgde een spin met lange pooten, die zich bedrijvig voortrepte over het mos. Met een uitroep van verrassing trad zij een schrede terug, terwijl een uitroep van medelijden en bewondering tevens over haar schoon gelaat gleed. Daar lag het jongske als een slapende engel met een treurig gezichtje, waarover de blonde krullen ordeloos neervielen en met zijn armpje onder het hoofd.

Voorzichtig knielde het jonge meisje bij hem neer en beschouwde met teedere belangstelling zijn allerliefst gezichtje.

‘Wie zou hij zijn?’ fluisterde ze bij zich zelve, ‘zijn kleeding duidt een kind van rijke menschen aan, maar hoe komt dat zoo alleen hier?’

Harry maakte een beweging en opende half de oogen, doch had geen kracht zich op te heffen.

‘Wees maar niet bang, kleine,’ sprak het meisje vriendelijk troostend en streelde met haar zachte hand zijn verwarde lokken.

‘Dorst,’ klaagden de droge lipjes met moeite.

‘Arm kind,’ fluisterde zij deelnemend en haalde een kleine veldflesch van tusschen haar planten te voorschijn, welke het jongske gretig aannam en tot op den bodem leegdronk, waarbij zij hem glimlachend steunde.

(Wordt vervolgd.)