De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Van de inhuldigingsfeesten te Amsterdam.

Wij kunnen nog geen afscheid nemen van de inhuldigingsfeesten. Er zijn nog treffende momenten, die vereeuwigd moeten worden, opdat de lezers der Illustratie zich nog na jaren door het aanschouwen onzer gravures de heuglijke en indrukwekkende gebeurtenis voor den geest kunnen terugroepen.

Had het trouwe volk zijn koningin op den weg van het station naar het Paleis op den Dam luide toegejuicht, het wenschte haar ook op het balkon van haar paleis te zien, om nog eens zijn geestdrift voor de draagster van het hoogste gezag lucht te geven in klanken, die bij haar een onuitwischbare herinnering zouden achterlaten.

Duizenden en duizenden vulden den Dam tot aan de kleine steentjes voor het Paleis, allen onafgewend den blik naar één punt gericht, in afwachting van de lieflijke verschijning. Daar verscheen ze, lieftallig als altijd, en terwijl haar Moeder zich bescheiden op den achtergrond hield, wuifde zij met haar zakdoek de geestdriftige menigte toe, die in een donderend ‘Leve de Koningin!’ uitbrak. Het was een onvergetelijk oogenblik.

Nog treffender is het moment, dat onze volgende gravure afbeeldt. Hier geen geestdriftig juichende menigte, maar de koningin te midden der vertegenwoordigers des volks, der hoogwaardigheidsbekleeders en hooge genoodigden, om als souvereine gehuldigd te worden.

Hier is ernst, hier is majesteit. Voor God heeft de koningin gezworen, dat zij de onafhankelijkheid en het grondgebied des rijks zal

[p. 228]

koningin wilhelmina op het balkon van het paleis op den dam te amsterdam, haar geestdr ftig volk toewuivend.

[p. 229]

plechtige inhuldiging van h.m. koningin wilhelmina in de nieuwe kerk te amsterdam, 6 september 1898.
(Naar een origineele photographie van Guy de Coral & Co. te Amsterdam, genomen op last van H.M.)

[p. 230]

verdedigen en bewaren, dat zij de vrijheid en rechten van al haar onderdanen zal beschermen; en thans ontvangt zij de hulde harer goede en getrouwe Slaten-Generaal, die zweren haar onschendbaarheid en de rechten harer kroon te zullen handhaven. Die eed was van beide zijden oprecht gemeend; het verbond, in de Nieuwe Kerk tusschen Nederland en Oranje opnieuw bezworen, zal èn door koningin Wilhelmina èn door het volk gestand worden gedaan.

Op de laatste bladzijde geven wij nogmaals een paar gezichten op de schitterende en rijke verlichting der hoofdstad gedurende de feestdagen. De aanblik op het Frederiksplein is wonder, en ook de Poort der Genie, wier scherp afgeteekende lijnen prachtig uitkomen tegen den donkeren achtergrond, doen aan een sprookje denken. Maar was heel dat feest eigenlijk niet als een sprookje, waarvan de koningin het middelpunt was?