De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Vaarwel.

Weet Gij 't, waarom ginds klacht aan klacht

Langs de effen golven steent?....

Gij hoort, dat in die droeve stem

Nog droever ziele weent.

Dat schreiend oog staart naar het strand,

‘Vooruit’ klinkt het bevel,

En noode wuift de loome hand
Den jongsten groet aan 't vaderland,

Misschien een laatst vaarwel.

Weet Gij 't, wat ginds dien jongen deert,

Waarom hij zucht en weent?

Waaraan dat oog, pas schalk en blij,

Dien doffen blik ontleent?

Het afscheid, telkens weer verdaagd,

Komt altoos nog te snel.

Blijft nog een poos, had hij gevraagd.
Ach! of hij streelt en vleit of klaagt,

Hem klinkt een droef vaarwel.

Weet Gij 't, waarom die jonge vrouw

Ginds neerzit, star, versteend?

Geen traan welt uit dat starend oog....

Och, had ze maar geweend!

Die kleine jongen op haar Schoot

Was pas nog druk aan 't spel:

Bij 't spel greep hem de bleeke dood.
Wat offer of die moeder bood,

De dood eischte een vaarwel.

Weet Gij 't, wat om dat houten kruis,

Die kinderkens vereent,

Die bloemkes op hun steel geknakt,

Die oogjes rood geweend?

Eén zerk dekt daar twee graven dicht.

Twee graven, stom en kel......

Ach! wat in 't hart der weezen ligt
Wischt nooit de tijd van 't aangezicht,

O, ouders, uw vaarwel.

26 Mei 1898.
P.F.H. van Hooff, S.J.