Een lommerrijk hoekje in Noord-Brabant. -
Men behoeft niet juist verre reizen naar het buitenland te maken om door bevallige natuurtafereelen getroffen te worden. Ook de betrekkelijk bescheiden natuur van ons vaderland biedt ons de bekoorlijkste gezichten, als we die maar weten waar te nemen. Daarin nu oefenen in de laatste jaren zich de amateur-photografen op waarlijk loffelijke wijze, en men staat dikwijls verrast en opgetogen over de verrukkelijke plekjes, die zij weten uit te zoeken.
Zoo biedt een dier ‘liefhebbers-lichtprenters’, gelijk mr. Eduard van tsoe Meiren ze in goedgevonden nieuw-Hollandsch betitelde, ons hier een lommerrijk hoekje uit Noord-Brabant, dat de lezer zeker met genoegen beschouwen zal. Onder het groene geboomte zit een oud moedertje, met de Brabantsche muts op, voor haar huisje, op een kruiwagen, in haar eentje te breien. Maar zij kan daarbij het liedje zingen: Einsam bin ich nicht alleine, want de kippetjes, die haar zeker goed kennen, komen haar gezelschap houden.
Wat frissche landelijke poëzie ademt zoo'n eenvoudig gezichtje uit het hartje van het vergeten Noord-Brabant!